บทที่ 9 แต่งงานกับข้าเถิด

ชายฉกรรจ์ผู้โชคร้ายร้องโหยหวนไม่เป็นภาษาคนเมื่อถูกเสี่ยวหงจับแขนพลิกสะบัดจนเสียงดังกรุบกรับล้มลงไปกองกับพื้น

หึ! ข้าเคยเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้างแถมยังชกต่อยกับคู่อริเป็นงานอดิเรก เจ้าอยากมายั่วโมโหข้าก่อนทำไมกัน

ชายฉกรรจ์อีกคนพุ่งเข้ามาทางเสี่ยวหงแต่ก็ถูกนางจัดการจนสลบเหมือด คนอื่นๆ ได้แต่หันหน้ามองกันไปมาอย่างลังเล

"ใครจะเข้ามาอีกก็เชิญ หากไม่อยากพิการแบบสหายของพวกเจ้าก็เข้ามา"

หยางซูจวิ้นที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังได้แต่ยืนอ้าปากค้างมองเสี่ยวหงสลับกับชายฉกรรจ์ที่สลบเหมือดอยู่ตรงหน้า ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่เคยเห็นสตรีที่ไหนดุดันเท่านางมาก่อนเลย

"ใครกล้าล่วงเกินองค์ชายรองจับตัวมันไปให้หมด!!!"

เสี่ยวหงละสายตาจากกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้า ก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียงและได้พบกับใครบางคนที่นางอยากพบเขามาหลายวัน

อวิ๋นหลัวซี

ความจริงเสี่ยวหงคิดอยากจะทำของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไปเยี่ยมฮูหยินจวนโหวที่กำลังป่วย แต่คิดไปคิดมาก็ดูจะไม่เหมาะเท่าใดนัก นางกับเขาเพิ่งพบกันเพียงครั้งเดียวที่งานเทศกาลแข่งขันว่าวประจำปี ถึงเขาจะเคยบอกนางว่าหากต้องการความช่วยเหลือให้ไปหาเขาที่จวนโหวได้ก็ตาม

แต่นางจะไปขอความช่วยเหลืออะไรจากเขากันเล่า? ขอให้เขารับรักดีหรือไม่

มู่มู่ลอบบิดเบ้มุมปากตน นายหญิงของมันอาการคลั่งรักกำเริบใช่รึไม่?

"ถวายพระพรองค์ชายรอง ขออภัยที่กระหม่อมมาช้าไปพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่เป็นไรๆ นางเป็นคนช่วยข้าไว้"

หยางซูจวิ้นชี้มือมาที่เสี่ยวหงก่อนจะหันไปมองอวิ๋นหลัวซีอย่างกล้าๆ กลัวๆ

อวิ๋นหลัวซีเป็นสหายสนิทของหยางเส้าเฉินพี่ชายของเขา เขานับถืออวิ๋นหลัวซีเหมือนพี่ชายร่วมสายเลือดด้วยซ้ำ พี่ชายผู้นี้ยามใจดีก็ดียิ่งนัก ยามใจร้ายก็ทำเขากลัวจนตัวสั่น ดูสายตาที่มองเขาตอนนี้นั้นมันมีทั้งคำตำหนิและด่าว่าไม่น้อย

เขาก็แค่หนีออกมาเที่ยวเล่นเพียงครู่เดียวเท่านั้นใครจะคิดว่าจะถูกพวกอันธพาลนี่ทุบตีกันเล่า

อวิ๋นหลัวซีมองตามมือของหยางซูจวิ้นก่อนจะมีสีหน้าประหลาดใจไม่น้อย

"แม่นางเสี่ยวหง"

กรี๊ด!!! เขาจำชื่อข้าได้

"คารวะซื่อจื่อเจ้าค่ะ"

"เจ้าคือผู้ที่ช่วยองค์ชายรองไว้"

เสี่ยวหงที่มัวแต่สนใจในความหล่อของอวิ๋นหลัวซีจนลืมหยางซูจวิ้นไปจนหมดสิ้น ตอนนี้นางได้สติแล้วจึงหันไปมองหยางซูจวิ้นด้วยสายตามึนงง

"เจ้าเป็นองค์ชาย?"

หยางซูจวิ้นพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ

"ช่างทำตัวไม่สมกับการเป็นองค์ชายยิ่งนัก เจ้าอายุเพียงเท่านี้ก็ติดการพนัน ดื่มสุราเมานารีแล้วหรือ?"

หยางซูจวิ้นเบ้ปากน้อยๆ แล้วใครกันเล่าเป็นคนลากเขากลับมาที่นี่ ซ้ำยังชวนเขาเล่นการพนันนั่นด้วย ชิ!

"แม่นางเจ้าอย่าได้กล่าววาจาล่วงเกินองค์ชาย มิเช่นนั้นจะถูกลงโทษสถานหนักรู้หรือไม่"

"ท่านรองแม่ทัพอวิ๋นช่างเถิดๆ นางเป็นสหายของข้าเองอย่าถือสาหาความกับนางเลย"

"ข้าเป็นสหายเจ้าเมื่อใดกันพ่อหนุ่มน้อย"

หยางซูจวิ้นถลึงตาใส่เสี่ยวหงก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของนาง

"เจ้าอยากถูกโบยงั้นรึ! เสด็จแม่ของข้าเป็นถึงฮองเฮา ดุมากด้วย"

"อ้อ!! ไอ้ต้าวติดแม่"

"ห้ามว่าข้านะ!!! แล้วเจ้าพูดภาษาอะไรน่ะ ประหลาดจริงเชียว"

"หากข้าประหลาดเจ้าก็ไม่ต้องมาเป็นสหายข้าสิ"

"ไม่ได้!!! ไว้คราวหน้าข้าจะพกตำลึงมาเยอะๆ เราจะได้มาเล่นด้วยกันอีกดีหรือไม่ เจ้าคือเทพธิดานำโชคของข้าเชียวนา โอ๊ย!!!"

เสี่ยวหงฟาดฝ่ามือไปที่กลางศีรษะของหยางซูจวิ้นอย่างเต็มแรง

"คราวหน้าต้องเอาตำลึงมาให้มากกว่านี้เข้าใจรึไม่ คิกๆ"

"คิกๆ เข้าใจๆ"

อวิ๋นหลัวซีมองคนทั้งสองที่สนทนาไปพลางทุบตีกันไปพลางก่อนจะขมวดคิ้วแน่น

นางกับองค์ชายรองสนิทกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ เหตุใดเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าหยางซูจวิ้นมีสหายสนิทเป็นสตรี

"เสี่ยวหง ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดี การกระทำของเจ้าเป็นการล่วงเกินองค์ชาย ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปเพราะเห็นแก่องค์ชายรอง หากมีครั้งหน้าข้าคงไม่สามารถละเว้นเจ้าได้"

จุ๊ๆๆๆ!!! ท่านรองแม่ทัพรูปงามผู้นี้กำลังข่มขู่นางเช่นนั้นหรือ

"ที่ซื่อจื่อกล่าวมาข้าเข้าใจดีเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้ามีเรื่องอยากถามซื่อจื่อสักหน่อย"

"ว่ามา"

"หากท่านไม่ให้ข้าล่วงเกินองค์ชายรอง เช่นนั้นข้าล่วงเกินท่านแทนได้หรือไม่เจ้าคะ"

"เจ้าหมายความว่าเช่นไร?"

เสี่ยวหงฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี ก่อนจะเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของอวิ๋นหลัวซี

"ข้าชอบท่าน ท่านคือบุรุษในฝันของข้า หากท่านยังไม่แต่งงาน เช่นนั้นเรามาแต่งงานกันดีหรือไม่?"

อวิ๋นหลัวซียืนเหม่อลอยไม่ได้สติเหมือนคนไร้จิตวิญญาณ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสตรีที่บอบบาง สดใสอ่อนหวานผู้นี้จะกล้าเกี้ยวพาราสีเขากลางวันแสกๆ ซ้ำยังทำต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้

หยางซูจวิ้นซู้ดปากอย่างอดไม่ไหว เขาคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ยอมเป็นสหายกับนาง นางช่างเผ็ดร้อนยิ่งนัก

"เจ้าระวังคำพูดด้วย เป็นสตรีจะเสียเกียรติเอาได้"

อวิ๋นหลัวซีที่ดึงสติกลับมาได้แล้วหันไปมองเสี่ยวหงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ไม่กล้าสบตานางตรงๆ

"ท่านเขินอายข้าหรือเจ้าคะ"

"เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านเสียเกียรติเพราะข้า ข้าจะรับผิดชอบท่านเอง ข้าจะขอเป็นภรรยาของท่านไปชั่วชีวิต"

"องค์ชายรองเชิญเสด็จกลับวังเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

อวิ๋นหลัวซีไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาหันหลังเดินจากไปไม่แม้แต่จะรอหยางซูจวิ้นด้วยซ้ำ

หยางซูจวิ้นหันมาโบกมือให้เสี่ยวหงก่อนจะรีบเร่งเดินจากไป

เสี่ยวหงไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองนาง ยุคโบราณเช่นนี้เป็นยุคที่เอาเปรียบสตรียิ่งนัก ทำไมกันล่ะ? สตรีที่เคยถูกถอนหมั้นดูไร้ค่าเช่นนั้นเชียวหรือ

แต่ใครจะสนใจกันเล่าว่าใครจะมองนางเช่นไร นางไม่แคร์เสียหน่อย นางถือคติด้านได้อายอดเชียวนา

"ไม่พบกันเสียนาน ดูเจ้าจะเปลี่ยนไปไม่น้อย"

เสี่ยวหงที่กำลังหันหลังเตรียมจะเดินออกไปก็หันกลับไปเจอกับใครบางคนที่นางไม่อยากเจอเข้า

ชินอ๋องหยางเทียนฉี

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมบอกนางว่านี่คือชินอ๋องหยางเทียนฉี

"ถวายพระพรชินอ๋องเพคะ"

"ไม่ต้องมากพิธี"

"หากไม่มีสิ่งใดแล้วหม่อมฉันขอตัวเพคะ"

หยางเทียนฉีขมวดคิ้วแน่นด้วยความไม่พอใจ อะไรกัน! เมื่อครู่เขายังเห็นนางทำท่าทางเกี้ยวพานอวิ๋นหลัวซีอย่างหน้าไม่อาย แต่พอได้เจอกับเขานางกลับทำเหมือนเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

"เดี๋ยวก่อน"

เสี่ยวหงหลับตาลงด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับหยางเทียนฉีด้วยแววตาเฉยชา

"พระองค์มีสิ่งใดอยากพูดกับหม่อมฉันหรือเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องให้ต้องสะสางต่อ อีกอย่างชายหญิงมิควรชิดใกล้เพคะ"

หยางเทียนฉียกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยัน

ชายหญิงมิควรชิดใกล้!

"เจ้าว่าชายหญิงมิควรชิดใกล้ เช่นนั้นเหตุใดเมื่อครู่เจ้าจึงได้เอ่ยปากขอบุรุษแต่งงานได้อย่างไร้ยางอายทั้งที่เพิ่งถูกข้าถอนหมั้นเล่า?"

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน

ทิ้งขว้างไม่ไยดีแล้วยังคิดจะหวงก้างอีกหรือ

"หม่อมฉันน่ะหรือเพคะไร้ยางอาย? หากหม่อมฉันไร้ยางอาย พระองค์คงไม่ไร้ยางอายยิ่งกว่าหรือเพคะ ถอนหมั้นกับหม่อมฉันเพื่อจะได้แต่งงานกับน้องสาวหม่อมฉัน หม่อมฉันทำสิ่งใดผิดหรือเพคะ ตอนนี้พระองค์กับหม่อมฉันเราทั้งคู่ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน หม่อมฉันอยากจะแต่งงานกับผู้ใดก็ไม่ใช่เรื่องที่พระองค์ต้องสอดมือเข้ามายุ่ง"

"เสี่ยวหง!!! เจ้า เจ้ามันก็แค่บุตรบุญธรรม มิใช่พี่สาวสายเลือดเดียวกับเสี่ยวชิง เป็นเพียงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงได้เชิดหน้าชูตาก็ถือว่าดีเท่าใดแล้ว ข้าไม่มีทางลดตัวไปแต่งงานกับคนไร้หัวนอนสายเลือดชนชั้นต่ำเช่นเจ้า"

หยางเทียนฉีที่โมโหจัดเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองพูดสิ่งใดออกไปเขามีสีหน้ารู้สึกผิดไม่น้อย

สายตาคนรอบข้างที่มองเสี่ยวหงเริ่มเปลี่ยนไป คำวิจารณ์ต่างๆ ลอยเข้ามาเป็นระยะๆ ไม่ขาดสาย

"ที่แท้นางก็เป็นเด็กที่ท่านเสนาบดีเก็บมาเลี้ยงนี่เองไม่ใช่บุตรสาวสายตรง"

"หากข้าเป็นท่านอ๋องก็คงไม่ยินยอมแต่งกับนาง นางเป็นคุณหนูจอมปลอม คุณหนูเสี่ยวชิงต่างหากที่คู่ควรกับท่านอ๋อง"

"ชูคอทำตัวว่าสูงส่งที่แท้ก็เป็นเด็กที่ไร้หัวนอนปลายเท้า"

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา หากเป็นเจ้าของร่างเดิมตอนนี้คงได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งวิ่งหนีกลับจวนไปแล้วเป็นแน่ แต่ไม่ใช่กับนาง ความจริงก็คือความจริง นางเองก็ไม่ได้อยากจะใช้ชีวิตอยู่ในจวนสัปปะรังเคนั่นตลอดไปอยู่แล้ว

"คงจะพอใจท่านอ๋องแล้วใช่หรือไม่เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อน"

"เสี่ยวหง"

เสี่ยวหงไม่แม้แต่จะหันไปมองหยางเทียนฉี นางเดินไปพลางลูบคลำตั๋วเงินหลายร้อยใบที่เหน็บอยู่ข้างเอวอย่างมีความสุข

มีเงินแล้ว คงต้องหาทำเลดีดีเปิดสำนักดูดวงได้แล้วสินะ