บทที่ 8 เทพธิดานำโชค

"ท่านแม่เสียงของนังนั่นเงียบไปแล้วเจ้าค่ะ ต้องถูกหมอผีจัดการไปแล้วเป็นแน่"

พลั่ก!!! ตุบ!!!

"อ๊าาาา ชิงเอ๋อร์!!!"

"อ๊าาาา ท่านแม่!!! ข้าเจ็บเจ้าค่ะ"

เสี่ยวชิงกับฮูหยินหลิวที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกหมอผีนางนั้นที่ไม่รู้ว่ากระโจนออกมาจากเรือนของเสี่ยวหงเมื่อใดพุ่งทะยานพร้อมกำแส้ในมือฟาดใส่นางสองแม่ลูกอย่างไม่ยั้งมือ

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข นางมองสองแม่ลูกถูกแส้ฟาดไปพลาง มือก็หยิบเกาลัดแกะกินไปด้วยอย่างอารมณ์ดี

"อ๊าาา เจ้ามาตีข้าเพราะเหตุใด!!! ข้าสั่งให้เจ้ามาจัดการนังปีศาจนั่น!!!"

"หุบปาก!!! เจ้าสินังปีศาจ เจ้าสองคนแม่ลูกมันนังปีศาจ!!!"

เพียะ!!!

"อ๊าาา!!! จับนังหมอผีนี่เร็วเข้า!!!"

เสี่ยวหงปรายตามองหมอผีนางนั้นจนนางถูกมองจนเย็นสันหลังวาบ แส้ในมือยิ่งกระหน่ำฟาดสองแม่ลูกจนส่งเสียงร้องดังไปทั่วบริเวณ

"ข้าจะฟ้องเสด็จอาว่าเจ้าทุบตีข้านังหมอผีชั่ว!!!"

เสี่ยวหงยกยิ้มเย็น หึ! เป็นฝีมือของเสี่ยวกุ้ยเฟยจริงๆ ด้วยสินะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหมอผีก็ไม่รอช้า รีบชักมีดที่เหน็บไว้ข้างเอวแทงตัวเองจนตกตาย ก่อนจะหมดลมหายใจสุดท้ายนางได้มองไปที่สองแม่ลูกก่อนจะแสยะยิ้มออกมาชวนให้ขนลุกไม่น้อย

"พวกเจ้าสองคนแม่ลูกย่อมไม่ตายดี กุ้ยเฟยก็จะไม่ตายดี"

เสี่ยวหงมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย หมอผีนางนี้นับว่าใจกล้าไม่น้อย

ก่อนที่หมอผีผู้โชคร้ายจะกระโจนออกมาจากเรือน นางได้กำชับอย่างชัดเจนแล้วว่าทำให้สองแม่ลูกนั่นหวาดกลัวที่สุด แล้วก็จัดการสังหารตนเองเสียอย่าให้ใครมาง้างปากเจ้าได้ว่าข้าบังคับให้เจ้าเป็นคนทำ

หากเจ้าไม่สังหารตนเอง ข้านี่แหละจะมอบความทรมานอย่างแสนสาหัสให้กับเจ้า!!!

"อิ๋งเอ๋อร์ไปหาช่างมาซ่อมประตูเรือนของข้า สั่งให้คนมาเก็บกวาดให้เรียบร้อยส่วนศพหมอผีนางนี้ให้บ่าวขนไปทิ้งนอกจวน ข้าจะออกไปข้างนอกสักครู่"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

เสี่ยวหงปรายตามองสองแม่ลูกก่อนจะเดินหันหลังกลับไปหยิบเสื้อคลุมกันลมหนาวออกมาจากเรือน

เสี่ยวชิงกับหลิวฮูหยินนอนราบอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง สายตาจับจ้องไปที่เสี่ยวหงด้วยแววตาอาฆาต

เสี่ยวหงทำหน้าเซ็งไม่น้อย อยากจะสื่อสารกับเจ้าของร่างเดิมนี่จริงๆ ว่านางไปทำอะไรไว้สองแม่ลูกนี่รวมถึงคนในตระกูลถึงอยากจะทำร้ายนางเช่นนี้

จะส่งให้มาเกิดใหม่ทั้งทีแทนที่จะให้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายกลับต้องมาสู้รบตบตีทำสงครามประสาทเช่นนี้

มู่มู่ลอบเบ้ปากในใจ เหตุใดมันจะไม่รู้กันเล่าตอนที่เสี่ยวหงอยู่ในร่างเดิม ตั้งแต่เรียนมัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัยนางต่อยตีกับผู้ชายเป็นว่าเล่น ทำมาเป็นชักสีหน้าเบื่อหน่าย แต่ว่าสองแม่ลูกนั่นก็รนหาที่จริงเชียว

เสี่ยวหงไม่ได้พาอิ๋งเอ๋อร์ออกมาด้วยเพราะสั่งให้นางไปตามหาคนซ่อมประตูเรือน ส่วนเสี่ยวหงก็เดินลัดเลาะตามตรอกซอกซอยเที่ยวชมบรรยากาศรอบเมืองหลวง พลางมองหาทำเลที่ทางดีดีสักที่

ใช่แล้ว!!! นางจะเปิดสำนักดูดวงหาเงินให้ได้เยอะๆ จะได้ออกมาจากจวนตระกูลเสี่ยวใช้ชีวิตอย่างอิสระของนางเอง

พลั่ก!!!

"อ๊ากกกก"

เสี่ยวหงหันไปมองตามเสียงร้องที่ไม่ไกลมากนัก สายตาของนางพลางหันไปพบกับบุรุษน้อยผู้หนึ่ง ดูจากใบหน้าที่อ่อนเยาว์หล่อเหลานั่นแล้วคงจะอายุราวๆ สิบสามสิบสี่ปีเท่าๆ กับนาง

แต่นั่น!!! เขาถูกพวกชายฉกรรจ์รุมต่อยตีจนแทบจะเอาตัวเองไม่รอด

สิ่งที่เสี่ยวหงเกลียดที่สุดคือการหมาหมู่รุมตีเช่นนี้ที่สุด!!!

ตุบ!!!

"โอ๊ย!!! อย่าหนีนะ ตามมันไป!!!"

เสี่ยวหงวิ่งเข้าไปกระโดดเตะชายฉกรรจ์สามคนจนกระเด็นลอยออกไป ก่อนจะลากหนุ่มน้อยผู้นั้นออกมาและจับมือเขาวิ่งเข้าไปในตรอกซอกซอยต่างๆ

"น่าจะตามมาไม่ทันแล้ว!!! เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง"

"แฮ่ก!!! โอ้ยยย แม่นางเจ้าช่างวิ่งเร็วนัก ข้าจะขาดใจตายอยู่แล้ว แต่ว่า แฮ่ก!!! ขอบใจแม่นางยิ่งนัก!!!"

เสี่ยวหงมองหนุ่มน้อยตรงหน้าอย่างดูแคลน ชิ!!! เป็นผู้ชายเสียเปล่าวิ่งแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย ตอนนางอยู่ในร่างเดิมเคยขโมยเงินแม่ออกไปเที่ยว แม่วิ่งตามนางไม่ทัน สมัยเรียนนางโดดเรียนอาจารย์มาเจอเข้าวิ่งไล่ตามนางยังไม่ทันเลย ฉายาของนางคือวิ่งทะลุฟ้า!!!

ว่าแต่มันน่าภูมิใจตรงไหนกันนะ?

เสี่ยวหงส่ายศีรษะไปมาไล่ความคิดไร้สาระก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างหนุ่มน้อยผู้นั้น

"เจ้าไปทำอะไรมา ทำไมคนพวกนั้นถึงต่อยตีเจ้า"

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะใช้กำปั้นทุบตีไปที่พื้นดินอย่างโมโห

"ข้าเข้าไปเล่นการพนันที่หอเซียหวาหอการพนัน แต่พอข้าเล่นได้เยอะ พวกมันกลับโกงข้า ไม่ยอมให้ตำลึงข้าตามที่ตกลงกันไว้ พอข้าหอบตำลึงหนีออกมาพวกมันก็ไล่ตามข้า"

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน

"ตัวเท่านี้เจ้ารู้จักเล่นการพนันแล้วหรือ"

"ข้าก็แค่เล่นแก้เบื่อเท่านั้น!!!"

"ดูแล้วเจ้าคงจะเบื่อบ่อยๆ"

หนุ่มน้อยก้มหน้าเม้มปากไม่กล้าพูดอะไรออกมา

"ช่างเถอะว่าแต่เจ้าชื่ออะไร"

"ข้าชื่อหยางซูจวิ้น ขอบใจแม่นางมากที่ช่วยข้า ว่าแต่แม่นางชื่ออะไรหรือ? หากแม่นางต้องการสิ่งใดตอบแทนก็บอกข้ามาได้"

เสี่ยวหงแววตาเป็นประกายก่อนจะมองหยางซูจวิ้นด้วยแววตาล้ำลึก ว้าว!หนทางการร่ำรวยของนางมาถึงแล้ว

"ข้าชื่อเสี่ยวหง ว่าแต่ตอนนี้ตำลึงในมือเจ้ามีเท่าใด?"

"เจ้าถามทำไม?"

"ข้าจะพาเจ้าไปทำให้มันงอกเงยขึ้นมาอย่างไรเล่า!!!"

ตอนนี้หยางซูจวิ้นกำลังยืนอยู่หน้าหอเซียหวาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด สายตาจ้องมองชายฉกรรจ์ด้วยแววตาหวาดกลัวไม่น้อย

"เสี่ยวหงข้าว่าเรากลับกันเถิดข้ากลัว"

"มีข้าอยู่เจ้าไม่ต้องกลัว"

เสี่ยวหงเอ่ยก่อนจะเดินนำหยางซูจวิ้นเข้าไปด้านในหอเซียหวา

"พี่ชาย เมื่อครู่ข้าขอโทษแทนน้องชายข้าด้วย เขายังเด็กจึงวู่วามไปบ้างขอท่านอย่าถือสา ที่ข้ามาวันนี้เพื่อให้เขานำตำลึงที่แอบขโมยไปมาคืนพี่ชายเจ้าค่ะ"

"เสี่ยวหง!!!"

เสี่ยวหงหันไปถลึงตาใส่หยางซูจวิ้น เขาเม้มริมฝีปากแน่นสบถอย่างไม่สบอารมณ์

เสี่ยวหงดึงถุงใส่ตำลึงออกมาจากมือของหยางซูจวิ้น ก่อนจะหยิบตำลึงในถุงที่มีราวๆ หมื่นตำลึงส่งให้ชายฉกรรจ์ผู้นั้น โชคดีที่ก่อนหน้านี้ตอนที่นางวิ่งเข้าไปช่วยหยางซูจวิ้นคนพวกนี้ไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้าของนาง

"ข้าคืนให้เจ้าค่ะ ตอนนี้พวกข้าพี่น้องมีเงินติดตัวเพียงห้าร้อยตำลึงเท่านั้น อยากจะขอเข้าไปด้านในอีกสักรอบหนึ่งจะได้หรือไม่เจ้าคะ"

ชายฉกรรจ์พยักหน้าก่อนจะหลีกทางให้ทั้งสองคนเดินเข้าไป

"นี่เจ้าจะทำอะไรเสี่ยวหง มีสตรีตระกูลใดบ้างเดินเข้าออกสถานที่เช่นนี้อย่างหน้าตาเฉย"

"ข้าไม่สน หุบปากเจ้าเสียแล้วตามข้ามา!!!"

เสี่ยวหงเดินนำหยางซูจวิ้นเข้ามาด้านใน นางมองไปรอบๆ ก่อนจะนึกชื่นชมในใจ 

ไม่ต่างจากบ่อนกาสิโนในยุคปัจจุบันเลยจริงๆ

เวลาผ่านไปเพียงครึ่งก้านธูป หยางซูจวิ้นแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ดวงตาเขาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"เสี่ยวหงเจ้าช่าง!!! โอว เทพธิดานำโชคของข้า"

เสี่ยวหงปรายตามองหยางซูจวิ้นก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

หึ!!! ข้านี่แหละอดีตเจ้ามือผู้เลื่องชื่อ

เสี่ยวหงมองตำลึงที่อยู่ตรงหน้าราวๆ ห้าหมื่นตำลึง ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเดินนำหยางซูจวิ้นออกมา

"เล่นต่ออีกหน่อยเถิด ข้าว่าเจ้ามีโชคด้านนี้"

"เจ้าโลภให้มันน้อยๆ หน่อยเถิด"

หยางซูจวิ้นทำปากจู๋อย่างน่าสงสารสายตาอ้อนวอนนั่นไม่สามารถเปลี่ยนใจเสี่ยวหงได้

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังจะก้าวเดินออกจากหอเซียหวา ก็มีร่างของชายฉกรรจ์สามสี่คนเดินเข้ามาขวางทางไว้

"แม่นางน้อย เงินมากมายขนาดนี้เก็บไว้กับตัวคงไม่ดี ให้ข้าช่วยดีหรือไม่"

เสี่ยวหงมองชายฉกรรจ์ที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะยิ้มตาหยี

"ไม่รบกวนพี่ชายดีกว่าเจ้าค่ะ สายมากแล้วข้าขอตัวลา"

"จะรีบไปไหนเล่า อยู่ดื่มชากับพวกข้าต่อดีหรือไม่"

ชายฉกรรจ์แสดงท่าทางหื่นกระหายอย่างเห็นได้ชัด หยางซูจวิ้นที่ยืนอยู่ข้างกายเสี่ยวหงขมวดคิ้วแน่น

"พวกเจ้าอย่าคิดจะล่วงเกินนาง นางเป็นเพียงสตรีที่อ่อนแอนางหนึ่ง"

"หุบปากเจ้าเสีย!!! หากไม่อยากถูกพวกข้าทุบตีเจ้าอีกรอบ"

หยางซูจวิ้นเม้มริมฝีปากแน่น สำหรับเขาแล้วการต่อยตีเป็นเรื่องที่ไม่ถนัด แต่เรื่องดื่มสุราการพนัน เสเพล เคล้านารีเขาชอบยิ่งนัก

"ว่าอย่างไรแม่นาง หากตกลงก็ขึ้นไปกับพวกข้าที่ด้านบนเถิด"

"เกรงว่าคงจะรับน้ำใจพี่ชายไม่ได้เจ้าค่ะ ข้ามีธุระต้องรีบกลับจวนแล้วเจ้าค่ะ"

ชายฉกรรจ์ก้าวเข้ามาจับแขนเสี่ยวหงข้างหนึ่งอย่างแรง ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูนางด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม

"หอเซียหวาไม่ใช่ที่ที่ผู้ใดจะมาก็มาจะไปก็ไปได้ ทางเราเสียตำลึงให้แม่นางไปไม่น้อย แม่นางควรจะตอบแทนพวกเราบ้างดีหรือไม่"

เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน คนชั่วพวกนี้รนหาที่กันอีกแล้ว

ตอบแทนเช่นนั้นหรือ ได้สิ!

มู่มู่ที่อยู่ในที่ลับตาคนพลันกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา วันนี้มันจะได้ดูเรื่องราวสนุกอีกแล้ว

พลั่ก!!!

"อ๊ากกก"