เรยาหมาน่ารัก

เช้าวันต่อมา

แต๊กๆๆๆ แกร่กๆๆๆ

เสียงเสียงแป้นพิมพ์ ดังป๊อกป๊อกแป๊กแป๊กแว่วไปถึงข้างในห้องนอนที่มีร่างหนึ่งนอนอยู่ในห้วงนิทราแม้นจะสายโด่ง

เปลือกตาสีคล้ำขยับไปมาก่อนจะลืมขึ้นเต็มตา คนบนเตียงพาร่างอ่อนแรงขาวซีดเหมือนถูกรีดน้ำออกไปเกือบหมดตัว สารวัตรหนุ่มลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวไปมาคลายความง่วงงุน

ขายาวสองข้างชาหนึบขยับขัดข้องเหมือนตุ๊กตาไขลานเดินหัวสั่นด๊อกแด๊กขาโก่งน้อยๆ แทบหุบขาให้ชิดกันไม่ลง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไปโดนอะไรมา

คีรติลงจากเตียงมาได้ก็ก้าวออกจากประตู หน้าสดผมไม่เซ็ตใบหน้าอิดโรยเต็มที แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถกลบความหล่อละมุนได้แม้แต่น้อย

มือเรียวขาวซีดคลำผนังพยุงร่างสมส่วนสะบักสะบอมทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์และฤทธิ์เดชของเด็กลามก ร่างกายถลาเซลงมานั่งบนโซฟาที่มีร่างหนากำยำไม่ต่างกันสวมชั้นในตัวเดียวเล่นเกมส์อยู่ที่พื้นตรงหน้า

“เรย์…” เสียงทุ้มผะแผ่วมีความเหนื่อยล้าเจืออยู่ในน้ำเสียงเรียกเด็กหน้าระรื่นที่คาดผมเปิดเหม่งเล่นเกมส์ท่าทางมีความสุขนักหนา

“ครับเตง” เรยาตอบพลางกดจอยเกมส์ไม่ละสายตา “ตื่นมาทำอะไรแต่เช้า” ตำรวจหนุ่มถามงัวเงีย

“ไม่เช้าแล้วเตงนี่มันเที่ยง” เรย์ตอบเสียงเรียบ แต่มีรอยยิ้มมุมปาก สารวัตรหนุ่มกุมศีรษะบ่นเบาๆ

“ปวดหัว”

เรย์กดหยุดเกมส์หันกลับมามองหน้าติ๋มๆ ที่น้อยคนนักจะได้เห็น เพราะคุณสารวัตรมักจะสะอาดเนี้ยบตลอดเวลา

“แฮงค์หรือเปล่า… เตงอยากดื่มอะไรมั้ย? เค้าลงไปซื้อที่เซเว่นให้”

“อยากได้… ลิโพ กับไข่ลวก ต้องทำงานต่อ”

“ได้เล้ยเค้าหยิบเงินบนหลังตู้เย็นไปซื้อนะ” เรย์ยิ้มกว้างกดหยุดเกมส์โดยไม่สนใจทีมวิ่งปร๋อเข้าไปในห้อง

สรวัตรคีรติสูดหายใจเบา ๆ ปรับตัวนั่งให้มั่น เสียงปิดประตูอย่างรวดเร็วดังขึ้น คีรติมองเด็กหนุ่มตัวโตคว้าเสื้อกางเกงสวมลวกๆ แล้วรีบออกไปซื้อของให้ด้วยแววตาเอ็นดูเชช่นทุกครั้ง

“วันนี้มาแปลกไม่ถามเรื่องทำงานวันหยุดแฮะ… ทำตัวน่ารักเหมือนชาวบ้านชาวช่องก็เป็นนี่”

ตึกๆๆๆๆๆ

ปึ้ง!! “กลับมาแล้วค้าบ” เรยาหันมามองร่างโทรมด้วยแววตาเปี่ยมสุขเจ้าของห้องยื่นมือมาลูบผมเด็กติดเกมส์เบา ๆ พลางหัวเราะเหมือนคนยังไม่ฟื้นเต็มร้อย

“เตง~”

เรยานั่งขัดสมาธิบนพื้น แหงนหน้ามองสารวัตรที่รักสภาพอ่อนล้า ใต้ตาคล้ำ หัวฟูยุ่งเหมือนเพิ่งผ่านคืนยาวที่ไม่มีทางออกไปให้ใครเห็น

สายตาคนหนุ่มเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ คล้ายหมาเด็กคันฟันที่อยากอยู่ใกล้เจ้าของตลอดเวลา เคลื่อนไหวทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง รอยกัด รอยบีบเล็ก ๆ ถูกฝากไว้เบา ๆ บนผิวหนังใต้ร่มผ้า ร่องรอยเหล่านั้นเป็นเครื่องหมายความคลั่งรักที่ซ่อนอยู่ ทั้งที่ในหัวสมองคิดแต่เรื่องใกล้ตัว แต่ก็ยังรู้ว่าตรงไหนทำได้ ตรงไหนควรเลี่ยง

สารวัตรตัวขาวนั่งไขว่ห้าง กระดกเครื่องดื่มชูกำลังขวดเล็ก แม้ร่างกายจะยับเยิน แต่สายตาและท่าทางยังเต็มไปด้วยความมั่นคง

เรยาเอียงตัวเข้าหา แก้มแนบเรียวขายาวที่ไขว่ห้างดั่งนางพญา จรดริมฝีปากลงบนเนื้อผ้าอย่างรักไคร่เป็นหมาเด็กที่ถูกฝึกให้เชื่องโดยสมบูรณ์

“เตง~”

เรย์นั่งขัดสมาธิพิงโซฟา เงยหน้ามองคนบนโซฟาที่สภาพดูอ่อนล้า สารวัตรนั่งไขว่ห้างเอนหลัง สะโพกเอนนิด ๆ มือยกขวดลิโพกระดกอย่างไม่รีบเร่ง ความยับเยินนั้นกลับไม่ได้ทำให้ความน่าเกรงขามลดลงแม้แต่น้อย

“หืม?” เสียงทุ้มต่ำเล็ดลอดจากริมฝีปากหลังขวด

“มีอะไรให้เค้าช่วยป้ะ” เรยาเอ่ยขึ้นดวงตาจับจ้องริมฝีปากหยักได้รูปขยับกินของง่ายๆ ตาไม่กะพริบ

“ทำไมถามล่ะปกติไม่ถาม ถ้าไม่บอกให้ทำก็ไม่อยากทำ” น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน

“เมื่อคืนตัวเองเมากลับมาเหมือนวันนั้นเลย วันที่เรามีอะไรกันครั้งแรก…เมาเละ” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มกว้างภูมิใจนักหนา

“มีเรื่องนิดหน่อย” สารวัตรตอบสั้น ๆ ขยับขวดหมุนในมือช้า ๆ

“เรื่องอะไรบอกได้ไหมความลับหรือเปล่า” เรยาโน้มตัวเข้าหาเรียวขายาวกดริมฝีปากลงบนเนื้อผ้านิ่ม

“อืม…เป็นความลับข้าราชการ”

“คดีใหม่?”

“เปล่าคดีเดิม”

“อ่อ ก็เลยต้องอยู่กับหมวดคนนั้นครึ่งคืนนี่เอง”

เรยานั่งขัดสมาธิอยู่ปลายเท้าแหงนหน้าขึ้นมอง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยสารวัตรจึงยอมปริปากบอก เพราะเด็กทำท่าจะงอน แล้วเวลางอนมันจะจิกกัดแซะทั้งวัน

“ไม่ใช่แบบนั้น” สารวัตรถอนหายใจ ลูบขมับเหมือนกำลังคิดหนัก เรยายิ่งได้ทีกระดิกเท้าเบา ๆ เหมือนเด็กงอแงใส่ส่งเสียงอ้อน

“คราวหน้าเค้าไม่ส่งข้อความกวนก็ได้โดนปิดเครื่องใส่มันปวดใจมากเลยเด้อ เจ็บๆ คันๆ ไม่อยากรบกวนความลับข้าราชการร้อก~” ดวงตาที่ฉายแววขี้เล่นนั้น พอหันหลังให้สารวัตรกลับถลึงตาเบะปากเหมือนนางร้ายในละครในทันที…

“โทษที มีเรื่องต้องคุยกับผู้หมวดอุดมมากหน่อย”

เรยาถามต่อทันทีทั้งที่เมื่อคืนคนเมาก็บอกแต่อยากรู้ตอนไม่เมาจะพูดเหมือนกันไหม

“คนที่เตงให้ตรวจประวัติการเงิน?” คีรติพยักหน้าเบา ๆ พลางขยับนั่งพิงหัวเตียง “อื้อ…เราทำงานทีมเดียวกัน แต่แนวคิดต่างกันมากหน่อย ก็เลยเหมือนจะต่อไม่ติดเท่าไหร่”

คิ้วเข้มของเรยาเลิกขึ้นขำเบาๆ “เมื่อคืนดื่มกระชับมิตรอ่อ?” เสียงหัวเราะหึหลุดจากริมฝีปาก

“ก็ไม่เชิง…แต่จะเรียกแบบนั้นก็ได้”

เรยาขมวดคิ้วรับรู้ได้ถึงความไม่มั่นคงของสารวัตรจึงเนียนถามเรื่อยๆ ระหว่างที่คุณตำรวจแฮงค์นี่แหละสมองจะตามไม่ทัน

“คิดว่าจะคุยกันได้ไหม”

คีรติพ่นลมหายใจเบาๆ ราวกับหนักใจกับบางอย่างไม่บ่อยนักที่คนยิ้มสวยจะมีท่าทีไม่มั่นคง คนที่ยิ้มแล้วโลกสดใสมีสีหน้าครุ่นคิดเหมือนโดนของดำ? (หมวดอุดมผิวคล้ำกว่าก็เลยเรียกเขาว่าของดำ)

“ทีแรกก็ลำบากแต่เขายอมอ่อนข้อให้ พอเหล้าเข้าปากแล้วก็แบบนี้แหละ ละลายพฤติกรรมกันจนเละเทะ อย่างที่เห็นตอนกลับมาห้องไง”

ร่างเพรียวเอนหลังพิงหัวเตียง จิบกาแฟดำช้า ๆ ท่าทีสบายๆ อย่างที่คนเป็นผู้ใหญ่ทำเรยายกแขนกอดอก สายตายังจับจ้องไม่คลาย

“เขา…ดีเหรอ”