บทที่ 389

วันรุ่งขึ้น หน้าประตูเมือง

เฝิงมู่หลานสวมชุดจิ้นจวง[1]สีน้ำเงิน ผมดำขลับทั้งหมดถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าสูงโด่ง

สำหรับเรื่องที่ฮ่องเต้ให้เฝิงมู่หลานมาต้อนรับองค์หญิงชางผิงหยิงหยิง นางไม่พอใจอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะฉู่หนิงเกลี้ยกล่อม นางไม่มีทางมาแน่นอน

หลังจากรอท่ามกลางลมหนาวไม่ถึงหนึ่งเค่อ บนใบหน้าเฝิงมู่หลานก็ปรากฏแววไม่สบอารมณ์

“ฮึ่ม วางมาดใหญ่โตเสียจริง ถึงตอนนี้แล้วยังไม่มาอีก!”

เฝิงมู่หลานหันไปมองฉู่หนิง พลางกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เจ้าจะรอก็รอไปเถิด ข้าไม่อยากรอต่อไปแล้ว”

พลันฉู่หนิงก็เลิกคิ้วขึ้น และยื่นมือไปขวางนาง “เจ้าไปตอนนี้ ไม่เท่ากับมาเสียเที่ยวหรือ? ยิ่งกว่านั้นนางระบุชื่อว่าต้องการพบเจ้า หากไม่เห็นเจ้า นางก็คงคิดว่าเจ้ากลัวนาง”

“กลัวนาง?”

เฝิงมู่หลานถลึงตา “ข้าเนี่ยนะจะกลัวนาง? ได้ๆๆ ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่านางจะเก่งสักแค่ไหน!”

เฝิงมู่หลานที่ไม่ยอมแพ้ใครแค่นเสียงเย็น ‘ฮึ่ม’ แล้วหมุนกายไปรอที่ข้างๆ ต่อ

ภาพนี้ทำให้เสนาบดีกรมพิธีการหวังเหวินกวงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฝิงมู่หลานเป็นคนที่หยิงหยิงระบุชื่อให้มาต้อนรับ หากไม่เห็นเฝิงมู่หลาน มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าหยิงหยิ