LOGINShare
ตอนที่33 ความสงบ
Last Updated:
2025-06-01 16:01:10“ลงน้ำโลด อ้ายมัด” คำแพงร้องบอก ดิสมัสรีบทำตาม หลังจากจัดการมดแดงได้แล้ว เขาก็ขึ้นมาจากน้ำ ทุกคนมองดิสมัสแปลก ๆ เบต้าพยายามกลั้นขำ
“มีอะไรเหรอ”
“อ้ายก็ลองเบ่งแขนเจ้าของดิ” คำแพงพูดขึ้นมา ดิสมัสมองดูเขาตกใจมาก มันมีจุดแดง ๆ เต็มไปหมดหมด และเขาคล้ำหน้าตัวเองรู้เลยว่าต้องมีจุดแดง ๆ เหมือนกัน ยิ่งเขาเป็นคนผิวขาวสีซีดแล้วจุดพวกนี้ยิ่งชัดเข้าไปอีก เขาทั้งเจ็บทั้งอาย และทั้งขำในเวลาเดียวกัน นี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ได้ที่ไม่ได้สวมเกราะเลยทำให้มีแผลมากขนาดนี้ เบต้าเลยบินมารักษาให้กับเขา แต่ดิสมัสไม่ได้รู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้นยังคงไปแหย่ไข่มดแดงกับทุกคนต่อ
วันนี้ ดิสมัสได้ทั้งปลาและไข่มดแดงจำนวนมาก และยังได้ลองกินไข่มดแดงเป็นครั้งแรกด้วย รส ชาตของมันทั้งมันทั้งเปรี้ยว แต่ก็ถูกปากเขาเหมือนกัน การมาหาอาหารกันเป็นกลุ่มใหญ่แบบนี้ทำให้เขานึกถึงตอนไปเก็บเสบียง แต่มันต่างกันมากเพราะว่า ตอนไปเก็บเสบียงนั้นไม่สนุกแบบนี้ ไม่ได้มีเสียงหัวเราะแบบนี้ บางครั้งมันก็แลกมาด้วยน้ำตาของเจ้าของอาหารที่ถูกบังคับให้ส่งเสบียงให้ด้วยซ้ำ ดิสมัสเดินออกจากวงข้าวมองไปรอบตัว คำแพงแอบตามเขามาด้วย
“มีอะไรเหรอ”
“เห็นอ้ายเดินออกมาผู้เดียว ก็เลยสงสัย ว่าแต่อ้ายเบ่งอีหยังอยู่” คำแพงพูดขึ้นมา
“ความสงบน่ะ”
“ความสงบ” คำแพงทำหน้าสงสัย
“ที่ที่ข้าจากมา มันไม่ค่อยสงบแบบนี้หรอก มันเต็มไปด้วยสงคราม และข้าต้องสวมเกราะแทบจะตลอดเวลาพกดาบตลอดเวลาด้วย” ดิสมัสพูดขึ้นมา
“เจ้ายังคิดสิเมือบ้านอีกบ่”
“ไม่รู้เหมือนกัน ข้ายังไม่รู้เลย ว่ากลับยังไงดี” ดิสมัสพูด คำแพงมองเขาด้วยความรู้สึกประหลาด ใจของเธอเต้นแรงเหมือนกับกลอง เลยพูดออกไปว่า
“อ้ายอยู่หม่องนี้กะได้เน๊าะ” ดิสมัสหันมาสบตากับคำแพง นางถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยเดินหนีไป
ดิสมัสมองตามนางไปจนลับตา ใจเขาเองก็เต้นแทบไม่เป็นจังหวะเหมือนกัน
“นางเป็นอะไรน่ะเบต้า” ดิสมัสถาม
เบต้าเลยพูดว่า
“เจ้าเนี่ยนะ ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเลย” ดิสมัสยักไหล่ แล้วพูดว่า
“ที่นี่คงจะเป็นบ้านข้าในสักวันหนึ่งนะเบต้า ข้าตัดสินใจไม่แก้แค้นแล้วล่ะ แต่จะมีชีวิตอยู่ในส่วนของทุกคนตายไปด้วย”
เวลาแห่งความสุขนั้นมันมักผ่านไปเร็วเสมอ ขณะที่ทุกคนในหมู่บ้านกำลังสนุกกัน อยู่มีนกแก้วตัวหนึ่งกำลังมองพวกเขาอยู่ มันบินกลับไปที่ค่ายทหารแห่งหนึ่ง และกลุ่มทหารในค่ายคือเหล่า ออร์คและ เอลฟ์รูมิแย่! โดยผู้นำของเป็นชายร่างสูงใหญ่ มีหนวดเคราสีทอง ตาสีฟ้า สวมเกราะสีขาว มีดาบอยู่ข้างกาย เขามีนามว่า ซีดาน อีกตนเป็น ร่างผอม ผมสีทอง ตาสีฟ้า แต่จะดูหนุ่มกว่า หน้าเกลี้ยงเกล้า ดูแล้วเป็นคนเจ้าสำอาง เขาสวมชุดคลุมสีชมพู เขาถือคถายาวมีลูกแก้วสีขาวและมีวงแหวนล้อมรอบ เขามีชื่อว่า ล็องกี เจ้านกแก้วส่งเสียงร้อง
“ข้างหน้ามีหมู่บ้าน ข้างหน้ามีหมู่บ้าน” ล็องกีได้ยินก็ยิ้มออกแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ใครได้เห็นคงจะรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวแน่ และหันไปออกคำสั่ง
“มีหมู่บ้านอยู่ตรงหน้าพวกเรา ไปสนุกกันเลย”
เสียงเฮดังขึ้นมา กองทัพเคลื่อนพลทันที หลังจากนั้น เป้าหมายของมันคือทุกชีวิตที่อยู่ที่นี่ พวกออร์คที่เป็นทัพหน้าต่อสู้อย่างบ้าคลั่งอะไรขว้างหน้ามันฆ่าทิ้งหมด ไม่สนว่าจะเป็นใคร
“เอาไอ้พวกนี้มานี่เสียชื่อพวกเรานะ ล็องกี มันทำให้เราดูเป็นคนเถื่อนเหมือนพวกรานุนและฟอร์แคส” ซีดานพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“พวกเราเป็นทัพหน้านะซีดาน ขืนไม่รีบเคลียพื้นให้ได้มากที่สุด ท่านโอดินได้เล่นงานเราแน่ ๆ” ล็องกีพูด ยังไม่ทันไรก็มีควายธนูฝูงหนึ่งวิ่งมาชนพวกออร์คไปจำนวนมาก มันเป็นการเสกของห้าวและหมอฆ้อง
“อาจารย์เบ่งโน้น” ห้าวชี้ให้ดูเอลฟ์สองตนที่ยืนอยู่ตรงนั้น หมอฆ้องถึบกับตบมือ แล้วพูดว่า
“แม่นความเจ้า! ซุ้มเดียวกับบักมัดคัก ๆ คราวนี้บ่พลาดแฮ้ว ไอ้ห้าวเอ็งให้คนไปบอกนายฮ้อยคำแหงเลยว่า บักมัดทรยศหมู่เฮาแฮ้ว”
“ข่อยไปเอง สิได้จัดการบักมัดมันด้วยเลย อาจารย์เอาอยู่อยู่ติ”
“ตอนที่เอ็งไปกับนายฮ้อยคำแหงน่ะ ข้าได้ของดีมาอีกเพียบเว้ย รีบไปเถอะข้าเอาอยู่” หมอฆ้องพูดและและสั่งให้เหล่าภูตโจมตีทันที
พวกของนายฮ้อยคำแหงยังอยู่ที่แม่น้ำ ไปร่งเห็นห้าววิ่งหน้าตื่นมา ก็รีบถามทันที
“เกิดอีหยังขึ้น ถึงวิ่งเป็นหมาหอบแดดแบบนี้”
“บักด่อนมันทรยศ หมู่เฮาแฮ้ว” ห้าวพูด
“เฮ้ย ! อย่าเว้ามั่ว ๆ เด้อ บักมัดน่ะเป็นเสี่ยวพวกข่อย บ่เฮ้ดจั๋งสั้นดอก” มิ่งพูดขึ้นมา
“ข่อยเห็นเต็มสองตา มีพวกโจรบุกเข้ามาปล้นหมู่บ้าน และก็ในกลุ่มโจรน่ะหูแหลม ๆ ผมทอง คล้ายบักมัดแท้ ๆ”
ดิสมัสได้ยินก็สะดุ้งสุดตัว เขารีบบอกว่า
“รีบไปช่วยไม่งั้น....”
พูดยังไม่ทันจบ ก็มีออร์คกลุ่มหนึ่ง วิ่งตาม ดิสมัสเห็นแล้ว เขาก็ตะลึง ออร์คพวกนี้มันเป็นแบบเดียวกับที่บ้านเกิดเขาเลยไม่มีผิด ดิสมัสรีบสร้างโกเล็มขึ้นมา
“นายฮ้อยรีบตามไปช่วยทุกคนเร็วเข้า ข้าจะต้านเอาไว้ให้”
“เจ้าจะเอาอยู่ติ บักมัด เจ้าบ่มีอาวุธ” นายฮ้อยคำแหงพูด
“รีบไป ไปให้หมดเลย ยิ่งไปช้าจะยิ่งมีคนตายมากขึ้นไปอีก !” ดิสมัสพูด นายฮ้อยคำแหงเห็นท่าทางเอาจริงของดิสมัสเลยต้องยอมทำตาม ดิสมัสในตอนนี้เขามีแค่โกเล็มที่เสกขึ้นมา มีด และสลิงที่พกมาด้วยเท่านั้น แต่เขาต้องสู้กับพวกออร์คนี่ให้ได้
“บากีร่าออกมา !”
เจ้าเสือดำออกมา และร้องคำราม มันเข้าไปโจมตีเหล่าออร์ค ดิสมัสร่ายมนตร์และยิงกะโหลกเพลิงไป เหล่าออร์คโดนระเบิดไปได้รับบาดเจ็บแต่ไม่ถึงตาย ซึ่งเป็นเรื่องปกติ พวกออร์คนั้นแข็งแกร่งมาก ใช้ว่าจะกำจัดได้ง่าย ๆ แม้พวกนี้ไม่ใส่เกราะ และใช้อาวุธที่ค่อนข้างจะโบราณ ไม่ก็ใช้ซากอาวุธมาเป็นอาวุธของตัวเอง แต่เรื่องความแข็งแกร่งนั้นยืนหนึ่ง
Latest chapter
ศึกเทพชิงพิภพ ตอนที่35 เส้นทางเก่าในโลกใหม่
คราวนี้ทำให้เจ้าออร์คเริ่มมีแผลและมึนงงแล้ว คำพูนกับคำแพงมองหน้ากระโดดใส่เข่าเข้าที่หน้าของออร์คนั้นเต็ม ๆ สองแรงทำให้มันล้มลงไป คำพูนเอามีดออกมาแทงมันเข้าที่คอเลือดไหลพุ่งออกมาราวกับน้ำ มันวิ่งไปด้วยความเจ็บปวด คำแพงเหวี่ยงหินไปโดนมันซ้ำเข้าที่หัว คราวนี้ทำให้ล้มลงไปได้ สองพี่น้องมองหน้ากัน และตัดสินใจกลับไปหาพ่อนายฮ้อยคำแหงดวลดาบกับซีดาน ส่วนนายไปร่งต่อสู้กับล็องกี ซึ่งเชิงดาบของทั้งสองพอ ๆ กัน แต่ไม่ว่าจะเสกอะไรมา ก็โดนทำลายไปหมด จนในที่สุดไปร่งก็ตัดสินใจ ร่ายมนตร์บทหนึ่ง นายฮ้อยคำแหงได้ยินก็ตะโกนห้าม“อย่าเฮ็ดจั๋งซัน”แต่สายไปแล้ว ไปร่งร่ายมนตร์แล้ว เหล่าหุ่นพยนต์มารวมอยู่ที่ร่างของเขากลายเป็นเสื้อเกราะ ไปร่งเข้าต่อสู้ทันที คราวนี้เขาต้านพลังของล็องกีได้หมด และเข้าประชิดตัวและชกล็องกีกระเด็น มันรู้สึกเจ็บ ไปร่งยังคงออกหมัดไปไม่หยุด ล็องกีเหวี่ยงคถาไปทันทีโดนร่างของไปร่ง เขากระเด็น “ให้ตายสิไม่ได้สู้ระยะประชิดนานแล้วนะเนี่ย แต่ว่า ข้าก็ไม่ชอบอยู่ดี ลมหายใจมังกร”ไฟถูกยิงออกมาจากคถาของมัน เมื่อโดนร่างของไปร่ง ความเจ็บปวดแผ่เข้ามา แต่ไปร่งยังพยายามเข้าไปต่อสู้ แต่ว่าไฟยิ
ศึกเทพชิงพิภพ ตอนที่34 อย่าให้ใช่เลย
ดิสมัสต้องเหวี่ยงหินและใช้กะโหลกเพลิง ยิงสกัดพวกมันเ แต่พวกมันยังคงวิ่งเข้ามา ไม่หยุด ดิสมัสเลยเอาไม้แหลมที่เขาเหลาเอาไว้ ร่ายคำสาปเคลือบเอาไว้ ขว้างไป มันปักเข้าที่ร่างของพวกออร์คทำให้มันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่แค่ไม้จะทำอะไรพวกมันได้ มีตัวหนึ่งเขามาประชิดตัวเขาได้ และกำลังจะเอาดาบฟันหมายจะฟันให้ขาดสองท่อน แต่บากีร่ากระโดดตะครุบร่างของเจ้าออร์คตนนั้นเอาไว้ ดาบหลุดจากมือของมัน ดิสมัสได้โอกาสแล้ว รีบคว้าดาบเล่มนั้นเอามาเป็นอาวุธของตัวเอง เขาฟาดฟันมันอย่างชำนาญ ทำให้สังหารออร์คไปได้หลายตัว เขาดูดาบเล่มนี้ชัด ๆ แม้มันจะดูเก่า แต่เขาก็จำได้ว่าเป็นฝีมือการตีดาบของพวกโดวาฟ ! “อย่าให้ใช่เลย”ดิสมัสพูด พวกออร์ดที่เหลือกำลังจะเข้ามารุมเขา ดิสมัสเลยร่ายคาถา “จงรวบรวม แขน ขา และวิญญาณเพื่อรับใช้ข้า ลุกขึ้นมา !”เมื่อคาถาจบศพของพวกออร์คก็ระเบิดกลายเป็นโครงกระดูกยืนอยู่ตรงหน้า พวกออร์คเห็นแล้วก็รู้สึกกลัว“ไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้วนะ ชีวิตสงบ ๆ คงไม่ใช่สำหรับข้า ฆ่ามัน” พวกโครงกระดูกเข้าต่อสู้กับพวกออร์คที่เหลือทันที นายฮ้อยคำแหง มาถึงก็ต้องตกตะลึง ที่น
ศึกเทพชิงพิภพ ตอนที่33 ความสงบ
“ลงน้ำโลด อ้ายมัด” คำแพงร้องบอก ดิสมัสรีบทำตาม หลังจากจัดการมดแดงได้แล้ว เขาก็ขึ้นมาจากน้ำ ทุกคนมองดิสมัสแปลก ๆ เบต้าพยายามกลั้นขำ “มีอะไรเหรอ” “อ้ายก็ลองเบ่งแขนเจ้าของดิ” คำแพงพูดขึ้นมา ดิสมัสมองดูเขาตกใจมาก มันมีจุดแดง ๆ เต็มไปหมดหมด และเขาคล้ำหน้าตัวเองรู้เลยว่าต้องมีจุดแดง ๆ เหมือนกัน ยิ่งเขาเป็นคนผิวขาวสีซีดแล้วจุดพวกนี้ยิ่งชัดเข้าไปอีก เขาทั้งเจ็บทั้งอาย และทั้งขำในเวลาเดียวกัน นี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ได้ที่ไม่ได้สวมเกราะเลยทำให้มีแผลมากขนาดนี้ เบต้าเลยบินมารักษาให้กับเขา แต่ดิสมัสไม่ได้รู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้นยังคงไปแหย่ไข่มดแดงกับทุกคนต่อ วันนี้ ดิสมัสได้ทั้งปลาและไข่มดแดงจำนวนมาก และยังได้ลองกินไข่มดแดงเป็นครั้งแรกด้วย รส ชาตของมันทั้งมันทั้งเปรี้ยว แต่ก็ถูกปากเขาเหมือนกัน การมาหาอาหารกันเป็นกลุ่มใหญ่แบบนี้ทำให้เขานึกถึงตอนไปเก็บเสบียง แต่มันต่างกันมากเพราะว่า ตอนไปเก็บเสบียงนั้นไม่สนุกแบบนี้ ไม่ได้มีเสียงหัวเราะแบบนี้ บางครั้งมันก็แลกมาด้วยน้ำตาของเจ้าของอาหารที่ถูกบังคับให้ส่งเสบียงให้ด้วยซ้ำ ดิสมัสเดินออกจากวงข้า
ศึกเทพชิงพิภพ ตอนที่32
“ครับข้ากลับมาแล้ว”เย็นวันนั้น ดิสมัสจัดการถอดเกราะออกและมองมัน เขารู้สึกว่ามันช่างหนักเหลือเกินเขาไม่อยากจะสวมมันอีกแล้ว “อ้ายมัด” เสียงของคำแพงดังขึ้นมา ดิสมัสหันมองนางแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ” “อีแม่ให้มาชวนเจ้าไปกินข้าวด้วยกันหน่ำ” ซึ่งเขาก็ไม่ปฎิเสธมาตามคำเชิญ แถมยังเอาเนื้อเค็มติดมือมาด้วย ซึ่งคำแพงเห็นแล้วก็บอกว่า “เจ้าเก็บไว้กินผู้เดียวเถอะ บ่ฮู้ว่าทนกินเข้าไปได้ไง” ดิสมัสเลยพยักหน้าแล้วพูดว่า “มื้อหน้าข้าจะจับตัวอะไรไปให้แม่เจ้าปรุงก็แล้วกันนะ” ดิสมัสพูด และเดินตามคำแพงไป คำแพงแอบมองดิสมัส ตั้งแต่ที่เขาไปช่วยชีวิตนาง นางก็รู้สึกกับเขาในแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าปลอดภัยตลอดเวลาที่เขาอยู่ “ถึงแล้วนะ” ดิสมัสพูด ทำให้นางหลุดจากภวังค์และรีบเดินนำเข้าไปในบ้าน คราวนี้อาหาร มี ลาบ ต้มแซ่บ ไก่ย่าง เป็นอาหารหลักแม้จะเป็นอาหารง่าย ๆ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันน่ากินมาก “กินได้แล้ว บักมัดบ่ต้องเกรงใจเด้อ” นายฮ้อยคำแหงพูด ดิสมัสกินอาหาร มันรสชาติดีมากจนเขาพูดขึ้นมา
ศึกเทพชิงพิภพ ตอนที่31 บ้านเฮา
“เอ็งชื่ออะไรวะ” คนในสนามพูด “คำพูน จากโนนต้นติ้ว แต่ข่อยขอใช้ชื่อ คำพูน ลูกคำแหง” เขาตอบ อีกฝ่ายหยักหน้า แล้วพูดว่า “มีเงินเดิมพันมั้ย ถ้ามีก็ขึ้นชกได้”คำพูนเอาเงินออกมาพบว่ามันน้อยเกินไป “โอยแค่นี้เองเหรอไม่พอ ไปหามาอีก ถ้าไม่มีก็ไปให้พ้น ๆ เลย” คำพูนรู้สึกเสียดาย จะไปขอเงินจากนายฮ้อยคำแหงก็คงจะไม่ได้ ดิสมัสเห็นเข้าพอดีเลยเอาเงินมาวางให้ “อ้ายมัด” “อย่าชกแพ้ล่ะ ถ้าแพ้นี่ข้าหมดตัวเลยนะ” ดิสมัสพูดขึ้นมา คำพูนเลยตอบว่า “ไว้ใจข่อยได้ ข่อยสิต้องชนะ” คู่ต่อสู้ของคำพูนนั้นเป็นนักมวยร่างสูงใหญ่ ผิวเข้ม ดูแล้วตัวใหญ่กว่าคำพูนพอสมควร เขาชื่อว่า เด่นธรณี ศิษย์พระกาฬ ส่วนคำพูน นั้นใช้ชื่อว่า คำพูน ลูกคำแหง เสียงปี่ดังขึ้น ทั้งสองออกท่าร่ายรำทำให้ ดิสมัสงงมาก “มวยสยาม สิต้องไหว้ครูบาอาจารย์ก่อนชก เป็นการแสดงความเคารพครูมวย และยังเป็นการอบอุ่นร่างกายอีกหน่ำ” คำแพงอธิบาย ดิสมัสพยักหน้ารับรู้ “ชกกันหนึ่งกะลาจมน้ำใครลุกไม่ขึ้นก่อนเป็นฝ่ายแพ้” เสียงกรรมการประกาศและเอากะลาลงไปในน้
ศึกเทพชิงพิภพ ตอนที่30 แมงมุมยักษ์
“จังสั้นเจ้าเฮ็ดเลยคำพูน ข่อยสิล่อมันเอง”ห้าวเสกมนตร์ ใส่ร่างของโตเว็น มันเลยมาสนใจเขาแทน สองพี่น้องช่วยกันจับดาบหอก และวิ่งไปและแทงเข้าไปที่รูก้นของโตเว็น มันร้องด้วยความเจ็บปวดและล้มลงไปแบบไม่เป็นท่า ทั้งสองกดจนมิดด้าม เจ้าโตเว็นตายคาที่ ดิสมัสมองอย่างรู้สึกสมเพชเวทนา เขาไม่คิดเลยเอลฟ์จะต้องมาตายทุเรศแบนี้ จริงอยู่เจ้านี่อาจไม่ใช่เอลฟ์เผ่าเดียวกับเขา แต่ก็เป็นเอลฟ์เหมือนกันจริงเห็นแบบนี้ก็คงจะอดที่จะหดหู่ไม่ได้ เขาเลยกระชากดาบหอกออกมา และดิสมัสเรียกอุมปากลับไป “ชาร์ล็อต” เขาเรียกแมงมุมยักษ์ออกมา ให้มันพ่นใยคลุมร่างของโตเว็นเพื่อกันไม่ให้มีอะไรมากินศพ และเอาดาบหอกปักข้าง ๆ เขาหันไปบอกกับคนดงว่า “อยากจะทำอะไรกับร่างของมันก็ทำไปซะนะ ข้าทำได้แค่นี้” เมื่อเจ้าหัวหน้าตาย พวกคนดงก็มองทุกคนอย่างหวาดกลัว ดิสมัสเดินนำไป พวกเขารีบหลีกทางให้ มีบางคนคิดจะเล่นงานเขาแต่ก็ชะงักไปเพราะว่าเกิดคิดได้สู้ไปก็เหมือนฆ่าตัวเปล่า ๆ “เฮดหยังต้องเฮดศพให้มันหน่ำ” คำแพงถามขึ้นมา “เขาตายแล้วนะ ข้าไม่อยากให้เขากลายเป็นเหยื่อแร้งกาหรอก อีกอย่างเขาก็ต่อสู้อย่างสมศัก
You may also like
อาณาจักรรักอสรพิษ l THE BEAST X SERPENT
ฮอฮัน385 viewsเมื่อฉันเข้ามาในนิยายที่ฉันอ่านจบแล้ว ชีวิตของฉันก็หวานหมูสิ
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า655 viewsข้ามีระบบปลูกผักวิเศษ
อันเข่อซิง1.4K viewsดาบพิฆาตสลับนภา
Prince_White319 viewsวิถีสุริยะพิชิตเวหา
นักเขียนหนุ่มจอนสโนว,ธารน้ำแข็งแห่งขุนเขา,大冰山308 viewsสงครามรักในเงามืด
มูมูมิ423 viewsล่ามรักบัลลังก์มาร
Happy Better119 viewsชะตารัก จอมมารไร้บัลลังก์
rasita_suin388 views
