Home / แฟนตาซี / สญามน ข้ามเวลา / บทที่ 6 จูบแรก NC

Share

บทที่ 6 จูบแรก NC

last update Huling Na-update: 2025-05-05 22:56:32

บทที่ 6

"หรือเธอมีคนรักรออยู่"

"มะ ไม่ ไม่มี"

"งั้น อยู่กับฉันได้ไหม ไม่ต้องกลับไปได้ไหม"

ทั้งสองสบตากัน

"นาย เมาใช่ไหม"

"ไม่เมา ฉันพูดด้วยสติที่ยังสมบูรณ์" พายุมั่นใจว่าเขามีสติครบถ้วน แต่ที่กล้าที่จะแสดงออกและพูดคำพูดมากมายเช่นนี้ ก็น่าจะมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยนิดหน่อย

"แต่… ฉัน…"

ใบหน้าของทั้งเลื่อนเข้าหากันเหมือนมีบางอย่างดึงดูดคนทั้งคู่ ริมฝีปากของทั้งสองก็จูบผสานกัน คำพูดของสญามนถูกริมฝีปากหยักดูดกลืนหายไป

ฝ่ามือใหญ่ โอบแผ่นหลังบางไว้ ออกแรงดันคนตัวเล็กเข้าหาอกแกร่ง พายุจูบพร้อมส่งความชื้นจากเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจ เขาไล่ตอนเรียวลิ้นเล็กจากโพรงปากหญิงสาวที่อ้าออกให้ชายหนุ่มอย่างเผลอไผล

สญามนรู้สึกเสียววาบไปถึงท้องน้อย กับจูบแรกของเธอกับชายหนุ่ม พายุรู้สึกพึงพอใจกับรสจูบที่เก้กังของเธอ มันทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่เคยจูบกับใครมาก่อน

พายุถอดจูบออก แตะหน้าผากของตนไว้กับหน้าผากหญิงสาว

"จูบแรกใช่ไหม"

"ฉะ ฉันยังไม่เคย" สญามนเอ่ยตอบเสียงสั่น

"ไว้ใจฉันนะ"

พายุเลือนใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเสียงกระเส่า หญิงหญิงสาวหลับตาลงด้วยความรู้สึกวาบหวาม

"อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธออง"

"ฉัน…"

ใบหน้าหล่อซุกไซร้ไปมาอยู่ที่ซอกคอขาว จนเธอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม

"อื้ออ" สญามนหลุดเสียงครางออกมาอย่างลืมตัว เขาค่อย ๆ เลือนขึ้นมาจดจ้องใบหน้าหญิงสาวที่กำลังแดงระเรื่อ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัมผัสที่เขามอบให้

"พายุ"

หญิงสาวปรือตามองแล้วเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่ม เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ความวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายสาว สมองเธอไม่รับรู้สิ่งใด นอกจากรสจูบของชายหนุ่ม

พายุโอบร่างบางอุ่มขึ้นมา เขาอุ้มเธอเดินตรงไปที่ห้องนอน ค่อย ๆ วางร่างบางอย่างเบามือ แล้วแทรกตัวเข้ามานั่งอยู่ที่หว่างขาหญิงสาว โนมตัวลงจูบซ้ำ ๆ ไปที่ริมฝีปากบาง และตามกรอบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะชันกายขึ้นถอดเสื้อของตนออก เผยให้เห็นร่างกายหนากำยำ ผิวขาวเนียนไปแพ้ผู้หญิง แถมมัดกล้ามบริเวณหน้าท้องยังดูแน่นจนเธอเผลอมองแบบตาไม่กระพริบ

"ไม่เคยเห็นหรอ" ชายหนุ่มถามเพราะเห็นเธอเอาแต่จ้องมองที่ร่างกายของตน

"คะ ใครจะไปเคยเห็นล่ะ"

คำตอบเก้ ๆ กัง ๆ ของเธอทำเอาพายุยิ้มและแอบขำกับอาการของเธอ

ชายหนุ่มจับเสื้อชายยืดของสญามนเลือนขึ้นและค่อย ๆ ถอดมันออกผ่านทางศีรษะของเธออย่าง่ายดาย เผยให้เห็นสองเต้าอวบที่ทะลักออกมาจากบราเซีย แค่นี้ก็ทำให้ชายหนุ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดในกายสูบฉีด โดยเฉพาะท่อนเนื้อด้านล่างที่แข็งจนปวดหนึบอยู่ในกางเกง

สญามนยกแขนขึ้นมาปิดหน้าอกเธอไว้อย่างเขินอาย ชายหนุ่มจึงจับมือเธอออก มืออีกข้างของเขาสอดลงไปใต้แผ่นหลังแล้วปลดตะขอบราเซียของเธอให้หลุดออก พร้อมดึงมันโยนไว้ข้างเตียง สองเต้าอวบก็เด่นหลาต่อสายตา

ไม่รอช้า พายุก้มลงใช้ริมฝีปากครอบครอง เรียวลิ้นชิมรสของยอดประทุมถัน ที่ชูชันดึงดูดล่อตาล่อใจชายหนุ่ม

"อืม.. พายุ ฉันรู้สึก… อ่าา" ร่างบางสั่นสะท้าน เสียงหวานครางบงบอกถึงความรู้แปลกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

"รู้สึก แบบไหน" ชายหนุ่มเอ่ยถามและริมฝีปากยังคงขบเม้นอยู่ที่เต้าอวบอย่างหลงไหล

"ฉะ ไม่รู้ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้"

"ชอบไหม"

"ไม่รู้ อ๊ะ!"

ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่มกับความไร้เดียงสา ชายหนุ่มขยับตัวออกรูดกางเกงใส่นอนของหญิงสาวลงจนพ้นข้อเท้า เหลือแพตตี้สีขาวที่ปกปิดเนินเนื้ออวบอูมอยู่เท่านั้นความรู้สึกเย็ยวาบที่ต้นขา ดึงเอาสติที่ล่องลอยของสญามนกับมา

"ยะ อย่าถอดนะ"

มือช่างไวกว่าคำพูด พายุเกี่ยวรูดเอาแพตตี้ต้วจิ๋วนั้นออกจนพ้นตัว เผยให้เนื้อเนินกลางกายหญิงสาวที่ปิดสนิท ชายหนุ่มจ้องมองจนสญามนรีบยกขาขึ้นมาหนีบไว้

"อย่ามองนะ"

"สวยขนาดนี้ ห้ามมองได้ไง" ชายหนุ่มจับขาหญิงสาวแยกออกเผยให้เห็นกลีบเนื้อสีชมพูเข้มด้านใน เขาลากคนตัวเล็กเข้าหาจนร่างกายทั้งสองแนบชิดกัน

มือเรียวรีบยกขึ้นมาปกปิดทั้งด้านบนและด้านล่างอย่างเขินอาย แต่มือเล็กนั้นแทบจะปิดไม่มิด พายุจับข้อมือเธอทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวรวบกดไว้เหนือศรีษะ

มืออีกข้างใช้บีบนวดที่อกอิ่ม แล้วโน้มกายลงจูบปลุกเร้าอารมณ์ให้หญิงสาว ฝ่ามือใหญ่ที่บีบนวดเลือนลงมาถึงจุดสงวน นิ้วของเขาเริ่มแหว่งรูดไปตามรอยแยกที่พอมีน้ำฉ่ำ รูดขึ้นไปมาวนหาจุดอ่อนไหวที่สุดของเธอ

"อื้ออ พะ พายุ" สญามนหลุดครางเสียงกระเส่า เมื่อนิ้วเขาสัมผัสจุดกระสันของเธอ นิ้วร้ายบดคลึงขยี้เบา ๆ อย่างอ่อนโยน กายสาวสั่นสะท้านแอ่นโค้ง มันเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน แปลกใหม่ที่ไม่เคยพบพาน

สญามนเสียวจนกายบิดไปมา เมื่อจุดอ่อนไว้ถูกสะกิดรัวซ้ำ ๆ สติของเธอเริ่มน้อยเต็มที ร่างบางสะดุ้งเมื่อเรียวนิ้วสอดเข้ามาในกายสาว

"จะ เจ็บ หยุดก่อน! " เธอร้องห้ามแต่นิ้วเรียวก็สอดเข้าไปจนสุดช่องทางรักแคบเล็กนั้น ใบหน้าเรียวขมวดคิ้ว สะโพกเล็กขยับหนีตามสัญชาติ

พายุใช้มือยึดสระโพกหญิงสาวไว้แน่น ก่อนที่ขยับนิ้วเข้าออกช้าและเว้นจังหวะให้ช่องทางรักของเธอได้ปรับตัว เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาวเริ่มผ่อนคลาย ช่องทางรักเริ่มมีน้ำหวานฉ่ำเยิ้มมากขึ้น

พายุโน้มกายลง ริมฝีปากประกบจูบเธออย่างดูดดื่มราวกับคนกระหายน้ำ ก่อนจะจูบโล้มเล็มไปตามกรอบหน้าไรผม และซอกคอขาวที่เหงือซึมทั้งที่เครื่องปรับอากาศภายในห้องนั่นเย็นเยียบ

สญามนเผลอไผลกับการปลุกเล้าด้านบน และด้านล่างที่ยังขยับไม่หยุดหย่อน ถึงแม้มันจะสร้างความเจ็บแสบในช่วงแรก แต่ทว่าเวลานี้กับสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ที่รัญจวนจนไม่อยากให้ชายหนุ่มหยุดทำแบบนี้กับส่วนนั้นของเธอ

ร่างบางแอ่นกายสาวขึ้นอย่างลืมตัว เสียงสอดประสานเกิดขึ้นจากน้ำหวานที่พรั่งพรูออกมาจากช่องทางรัก สญามนสบัดหน้าไปมา ปลายนิ้วเท้าจิกเกร็ง ลมหายใจของเธอหอบถี่ เมื่อความเสียวกระสันทวีความรุนแรงจนเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

พายุรับรู้ได้ถึงอาการที่เธอใกล้จะถึงฝั่งชายหนุ่มเลือนใบหน้าลงถึงอกอิ่ม ริมฝีปากขบเม้น ลิ้นอุ่นโลมเลียตวัดยอดอกที่ชูชัน นิ้วใหญ่ขยับเข้าออกเร็วขึ้นเพื่อส่งเธอไปถึงฝั่งฝัน

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา" ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ช่องทางรักสาวกระตุกตอดรัดนิ้วชายหนุ่มอย่างแรงหลายครั้ง คนตัวเล็กตัวอ่อนปวกเปี้ยก นอนหลับตาหายใจหอบเหนื่อยอย่างคนหมดแรง ผมยาวสยายเต็มที่นอน

พายุมองภาพตรงหน้า เกิดความรู้สึกมากมาย โดยเฉพาะความกลัว ความหวงแหน จู่ ๆ ก็เจอเธอมีเธอเข้ามาในชีวิต และถ้าเกิดวันหนึ่งเธอหายไปล่ะ เขาจะอยู่ยังไง

พายุโน้มตัวลงจุมพิตบนหน้าผากสวย ค่อยถอดนิ้วออกของช่องทางอุ่น ก่อนจะจัดการกับกางเกงของตนเองจนท่อนเนื้อขนาดใหญ่ดีดพึงตั้งขึ้นมา กายแกร่งปวดหนึบไปทั้งลำตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว มือใหญ่จับประคองท่อนรักจดจ่อกึ่งกลางสาว

สะโพกสอบขยับลำรักดันเข้าร่องที่กำลังฉ่ำน้ำ สญามนผวาสะดุงเมื่อเขาเริ่มกดท่อนเนื้อแทรกเข้ามาในกายเธอ

"อ๊ะ พะ พายุ" มือเรียวจิกเข้าที่ต้นแขนชายหนุ่มจนเกิดรอยเล็บ ชายหนุ่มเองก็พยามอดกลั้นอารมณ์และพยายามนุ่มนวลเพราะรู้ว่าเขานั้นเป็นครั้งแรกของหญิงสาว

"พะ พายุ ฉันเจ็บ" 

กึก! "กรี๊ด" 

"อ่า" ชายหนุ่มสอดท่อนรักเข้าไปจนสุดลำ ความอ่อนนุ่มภายในโอบรัดจนเขาปวดเสียวระคนทรมานไปหมด

ชายหนุ่มขบกรามแน่น มองดูใบหน้าสวยแสดงออกถึงความเจ็บปวด น้ำตาใสซึมไหลผ่านหางตา ชายหนุ่มก้มลงจูบซับหยดน้ำตานั้นไว้เขาอย่างจะทนุถนอมเธอให้ถึงที่สุด

"ผม..ขอโทษ" เขากระซิปที่ข้างใบหู ซบลงไซร์ที่ซอกคอ ฝ่ามือเคล้คลึงบียนวดอก

"ฉัน เจ็บ" สญามนเอ่ยบอกเสียงสั่น

"เจ็บแปลบเดียวผมสัญญา"

ท่อนรักที่หยุดนิ่ง เริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ ให้เธอได้ปรับตัว สะโพกหนากดเข้าออกบดขลึงเน้นทุกจังหวะ ความวาบหวาบเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง จนเสียงหวานครางอย่างรัญจวนดังขึ้น

"อ่า อ่า พายุ ฉันเสียว" ความเจ็บแปลบเริ่มหายไป คงไว้แต่ความเสียวซ่าน เมื่อกระโพกแกร่งขยับซอยบดอัดเนินเนื้อสาว

"อ๊ะ อ๊ะ พะ พายุ"

"หืม… อ่า ส…ญามน เธอทำฉันแทบคลั่ง อ่า…"

มือเล็กเปลี่ยนจากจิกต้นแขนชายหนุ่ม เลือนไปคล้องที่ต้นคอ เธอโน้มใบหน้าเขาให้เข้ามาหา หญิงสาวเผยอริมฝีปากรอรับลิ้นอุ่นที่สอดเข้ามาเกี้ยวหยอกนำพาลิ้นเล็กอย่างมัวเมา จนเกิดเสียงที่ชวนสยิว

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเเข่งกับเสียงครางแห่งความรัญจวน ชายหนุ่มเร่งจังหวะสอดใส่บดกระแทกเร็วขึ้น ร่างบางใต้ร่างก็เอนกายเด้งขึ้นรับการบดกระแทก

"ซี๊ดส์…."

"อ๊ะ…อ๊าย.."

เสี้ยววินาทีต่อมา เสียงหวานหวีดร้อง และเสียงคำรามแหบต่ำดังขึ้นผสานกัน ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเน้นจังหวะบดอัดไปสี่ถึงห้าครั้ง ก่อนจะดึงท่อนรักออกมา ฝ่ามือใหญ่กำท่อนเนื้อรูดขึ้นลง พร้อมกับน้ำรักสีขาวข้น ที่พุ่งออกจากส่วนหัวหยกลงบนหน้าท้องแบนราบของเธอ

ร่างบางยังคงนอนเกร็งกระตุกอย่างรุงแรง หญิงสาวนอนหมดแรงหายใจหอบเหนื่อย สมองขาวโพลง

สญามนรับรู้ได้แค่ว่า วงแขนใหญ่กอดรัดเอวคอดเอาไว้ ร่างหนาใหญ่เปลือยเปล่าดึงตัวเธอไปกอดไว้ เสียงลมหายใจหอบดังขึ้นอยู่ข้างใบหู

"อยู่กับฉันนะ อย่ากลับไปเลย"

สญามนได้ยินคำพูดนี้อยู่สองสามครั้ง ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป…

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Kaugnay na kabanata

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 1 วัดป่า

    วันที่ 6 กันยายน 2566วัดป่าเอี๊ยด !! "เฮ้ย อะไรว่ะ" เสียงเบรครถอย่างกระทันหันพร้อมร้องอุทานออกมา เมื่อจู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่ง ปรากฎตัวอยู่หน้ารถของพายุ ชายหนุ่มที่กำลังจะเดินทางออกจากวัดป่าแห่งนี้ ดีที่ที่นี่เป็นบริเวณวัด เขาจึงไม่ได้ขับรถเร็วมากนัก จึงเบรคได้ทัน ชายหนุ่มจึงเปิดประตูรถลงมาขายาว ๆ ของเขารีบก้าวมายังหน้ารถยนต์คันหรูภาพเบื้องหน้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่ติดกับหน้ารถเขาพอดี ถ้าใครมาเห็นก็คงคิดว่าเขาต้องเป็นคนขับรถชนเธอแน่ ๆ เเต่เขาก็มั่นใจว่าตนเองนั้นไม่ได้ชนโดนตัวเธอสักนิด ชายหนุ่มจึงรีบไปประคองตัวเธอคนนั้นขึ้นมา"เธอ เธอ นี้ เธอ " พายุเอ่ยเรียกหญิงสาวซ้ำ ๆ แต่เธอก็ไม่ตอบสนองใด ๆ เขามองสำรวจร่างกายเธอรายละเอียด ไม่พบบาดแผลสักนิด รอยฟกช้ำก็ไม่มี พายุมองไปรอบ ถนนลาดยางเส้นเล็ก ๆ บริเวณหลังวัดนี้ สองข้างทางเรียงรายไปด้วยต้นลั่นทมดอกสีขาว ๆ ร่วงโรยส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมันอบอวลฟุ้งอยู่ในบรรยากาศ ที่บัดนี้เริ่มมืดสลัด ชายหนุ่มหันกลับมาที่หญิงสาว พยายามเรียกเธออีกหลายครั้งแต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม"หรือหัวกระแทก เลือดก็ไม่มี" พายุพึมพำออกมาและจับศีรษะเธอดู"ยังไงก็ต้อง

    Huling Na-update : 2025-04-23
  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 2 ข้ามเวลา

    บทที่ 2 ความรู้สึกเย็นเยียบจากเครื่องปรับอากาศของรถยนต์ แขนเรียวของสญามนขยับขึ้นมากอดตัวไว้ เปลือกตาสวยค่อย ๆ ลืมขึ้นมา พร้อมกระพริบตาถี่เริ่มเพ่งมองไปรอบ ๆ ตัว "นี้ที่ไหน" จู่ ๆ หญิงสาวที่สลบอยู่หน้ารถเมื่อครู่นี้ ก็เอ่ยขึ้นมา พายุจึงรีบจอดรถเข้าข้างทาง "นายเป็นใคร จะพาฉันไปไหน นายลักพาตัวฉันมาเหรอ " สญามนกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เมื่อตื่นมาก็เจอชายแปลกหน้า และยังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ "เดี๋ยว เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันขับรถของดี ๆ อยู่ ๆ คุณก็มายืนเป็นลมขวางหน้ารถ" "อะไรนะ" หญิงสาวพยายามนึก "ดีนะที่ฉันขับไม่เร็วไม่งั้นเหยียบเละไปแล้ว" "ฉันเป็นลมอยู่หน้ารถนาย" "ใช่ เรียกเท่าไรก็ไม่ตื่น เลยจะพาไปโรงพยาบาลนี้ไง แล้วเธอบาดเจ็บตรงไหนไหม" สญามนยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเริ่มสำรวจร่างกายตนเอง ก็พบว่าไม่มีตรงไหนที่รู้สึกเจ็บ "ฉันไม่เป็นไร" เธอตอบเขาออกไปเริ่มมองสำรวจรถคันนี้แต่ เพราะมันมืดมากแล้วธอจึงมองไม่เห็นไม่ชัดเท่าไรนัก "ถ้าไม่เป็นไรแล้วจะให้ฉันไปไปส่งที่ไหน" "ที่วัดป่าก็ได้ค่ะ พอดีฉันมางานประจำปีที่วัดกับเพื่อน" "งานประจำปี ? " "ใช่ค่ะคืนนี้มีรำวง" "ห่ะ?? รำวง"

    Huling Na-update : 2025-04-23
  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 3 เมืองสวรรค์

    บทที่ 3"นายชื่อพายุใช่ไหม" "อืม""ฉัน สญามน นะ""รู้แล้ว เธอเป็นคนให้ดูบัตร""......."พายุขับรถมาได้ร่วมชั่วโมงเริ่มเข้าใกล้กลางเมืองมากขึ้น แต่เพราะดึกมากเเล้วทำให้รถไม่ติดเท่าไรนัก "ถ้าง่วงก็หลับได้นะ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันเรียก"" โอโห นั้นอะไรน่ะ" จู่ ๆ สญามนก็เอ่ยออกมาเสียงดัง"อะไร ….""นู่น ๆ เหมือนรถไฟแต่มันอยู่บนนั่นน่ะ""ไม่รู้จริงอ่ะ" "ฉันพึงเคยเห็นครั้งแรก" เธอกล่าวอย่างตื่นเต้น "รถไฟฟ้านะ ใต้ดินก็มีนะ" "จริงเหรอ ใต้ดินนี้นะ " "ใช่" พายุตอบกลับและแอบขำกับอาการตื่นเต้นของเธอ "หูย… นี้มันเมืองสวรรค์หรอ นายดูไฟพวกนั้นสิ นั้นตึกใช่ไหมทำไมถึงสูงอย่างนั้นล่ะ" ตลอดทางสมญามนยังไม่เลิกตื่นตากับสิ่งที่เห็นตามทางที่ผ่านมา เหมือนเธอจะลืมอาการเศร้าและหวาดกลัวไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานนักก็ถึงคอนโดที่ พายุอาศัยอยู่ เขาขับรถเข้ามาจอดยังที่จอดรถ และพาหญิงสาวขึ้นลิฟท์มายังชั้นที่สามสิบแปด หญิงสาวก้าวเข้ามาในลิฟท์ เธอมองสำรวจไปทั่ว เมื่อลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้น ร่างบางจึงเซถลาพายุยืนอยู่กลางลิฟท์สองมือลวงกระเป๋ากางเกง อยู่หญิงสาวก็เซมาเกาะแขนเขาอยู่ เขาเหล่ตาลงมองเธอที่เกาะแขนเขาไว้จนแน่น"อย่

    Huling Na-update : 2025-04-23
  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 4 ไทม์แมชชีน

    บทที่ 4 สญามนกลับเข้าห้องไปสักพัก เธอจึงออกมาด้วยชุดใหม่ และมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม"เป็นไง" "อืม ฉันใส่ได้พอดีเลย ขอบคุณนะ""ไปนั่งสิ" "ไม่เป็นไร ฉันช่วย" ทั้งสองช่วยกันทำอาหารเย็นด้วยกัน และเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่าง ๆ มีหลาย ๆ สิ่งที่เธอไม่รู้มากมาย และหลายสิ่งที่ชายหนุ่มก็ได้ความรู้ใหม่จากเธอไม่น้อย "พรุ่งนี้ฉันมีเรียนแค่ช่วงเช้า เดี๋ยวบ่าย ๆ พาไปหาบ้านเธอกัน ""อืม ไปสิ" ทั้งคู่นั่งคุยกันระหว่างกินข้าวสญามนมองที่ใบหน้าชายหนุ่เขาช่างเป็นคนดีจริง ๆ แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่เขาก็ยินดีที่จะช่วยเหลือทุกอย่าง ช่วงบ่ายของอีกวันหลังจากที่พายุกลับถึงคอนโด พายุก็พาหญิงสาวขับรถมุ่งหน้ามายังสมุทรสาคร สถานที่ ที่เจอเธอเมื่อหลายวันก่อน สญามนยืนอยู่หน้าตลาด ที่เธอบอกกับพายุว่าเป็นบ้านของเธอ แต่ตอนนี้มันกับไม่ใช้อย่างนั้น ที่แห่งนี้เปลี่ยนไป ไม่ใช่บ้านที่คนอาศัยอยู่ มีแต่ตลาดร้านค้า ผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ เธอยืนอย่างทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรก่อน จนชายหนุ่มที่มองดูเธออยู่ เดินเข้ามาใกล้ ๆ "ลองถามร้านค้าแถวนี้ไหม" พายุเอ่ยถาม แต่พอเธอหันหน้ากลับมา มองที่ชายหนุ่ม เขากับเห็น

    Huling Na-update : 2025-04-23
  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 5 มาจากปี 2502

    บทที่ 5 "ฉันจะไม่ลืมนายเลยนะ" พายุได้ยินเสียงของหญิงสาว ผ่านสายลมที่เเรงขึ้น ทั้งฝุ่นผงเศษใบไม้และดอกไม้ปลิวว่อน"สญามน เดี๋ยว" ชายหนุ่มยกแขนขึ้นบังดวงตา ฝ่ามืออีกข้างยกขึ้นมาปัดป้องไปมา แต่ก็ไม่สามารถป้องกันฝุ่นได้ "ฉันจะได้กลับแล้วใช่มั้ย" หญิงสาวหลับตาลง ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมนั้นพายุกระพริบตาถี่ ๆ ชายหนุ่มเริ่มมองไม่เห็นตัวของหญิงสาว ดวงตาของเขาไม่อาจต้านทานลมได้ เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที ลมเริ่มเบาบางลง ชายหนุ่มกระพริบตาที่พร่ามัวไปด้วยฝุ่นผง เเล้วเพ่งมองไปจุดที่สญามนยืนอยู่"สญามน" เสียงเรียกของชายหนุ่มดังขึ้น"พายุ นะ นาย" หญิงสาวเริ่มมองไปรอบ ๆ "ฉันยังอยู่ที่เดิม ทำไม ทำไมล่ะ " เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อดวงตาหายพร่ามั่ว พายุจึงรีบเดินเข้ามาหาหญิงสาวตรงที่เธอนั่งอยู่ เขาทรุดตัวนั่งลงใช้เข่าแตะพื้นหนึ่งข้าง ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปหยิบเศษใบไม้ ดอกไม้ออกจากผมของเธอ สญามนมองใบหน้าของพายุ อย่างลืมตัว เมื่อชายหนุ่มจัดการกับผมของเธอเสร็จแล้ว สายตาจึงเลือนมามองใบหน้าของหญิงสาว ทั้งสองต่างจ้องมองสึกกันเเละกัน"เธอเป็นไรไหม" "......" สญามนส่ายหน้าไปมา "กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยว

    Huling Na-update : 2025-04-29

Pinakabagong kabanata

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 6 จูบแรก NC

    บทที่ 6"หรือเธอมีคนรักรออยู่" "มะ ไม่ ไม่มี" "งั้น อยู่กับฉันได้ไหม ไม่ต้องกลับไปได้ไหม" ทั้งสองสบตากัน"นาย เมาใช่ไหม""ไม่เมา ฉันพูดด้วยสติที่ยังสมบูรณ์" พายุมั่นใจว่าเขามีสติครบถ้วน แต่ที่กล้าที่จะแสดงออกและพูดคำพูดมากมายเช่นนี้ ก็น่าจะมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยนิดหน่อย"แต่… ฉัน…" ใบหน้าของทั้งเลื่อนเข้าหากันเหมือนมีบางอย่างดึงดูดคนทั้งคู่ ริมฝีปากของทั้งสองก็จูบผสานกัน คำพูดของสญามนถูกริมฝีปากหยักดูดกลืนหายไปฝ่ามือใหญ่ โอบแผ่นหลังบางไว้ ออกแรงดันคนตัวเล็กเข้าหาอกแกร่ง พายุจูบพร้อมส่งความชื้นจากเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจ เขาไล่ตอนเรียวลิ้นเล็กจากโพรงปากหญิงสาวที่อ้าออกให้ชายหนุ่มอย่างเผลอไผล สญามนรู้สึกเสียววาบไปถึงท้องน้อย กับจูบแรกของเธอกับชายหนุ่ม พายุรู้สึกพึงพอใจกับรสจูบที่เก้กังของเธอ มันทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่เคยจูบกับใครมาก่อนพายุถอดจูบออก แตะหน้าผากของตนไว้กับหน้าผากหญิงสาว "จูบแรกใช่ไหม" "ฉะ ฉันยังไม่เคย" สญามนเอ่ยตอบเสียงสั่น"ไว้ใจฉันนะ" พายุเลือนใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเสียงกระเส่า หญิงหญิงสาวหลับตาลงด้วยความรู้สึกวาบหวาม "อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธออง""ฉัน…"ใบหน้

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 5 มาจากปี 2502

    บทที่ 5 "ฉันจะไม่ลืมนายเลยนะ" พายุได้ยินเสียงของหญิงสาว ผ่านสายลมที่เเรงขึ้น ทั้งฝุ่นผงเศษใบไม้และดอกไม้ปลิวว่อน"สญามน เดี๋ยว" ชายหนุ่มยกแขนขึ้นบังดวงตา ฝ่ามืออีกข้างยกขึ้นมาปัดป้องไปมา แต่ก็ไม่สามารถป้องกันฝุ่นได้ "ฉันจะได้กลับแล้วใช่มั้ย" หญิงสาวหลับตาลง ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมนั้นพายุกระพริบตาถี่ ๆ ชายหนุ่มเริ่มมองไม่เห็นตัวของหญิงสาว ดวงตาของเขาไม่อาจต้านทานลมได้ เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที ลมเริ่มเบาบางลง ชายหนุ่มกระพริบตาที่พร่ามัวไปด้วยฝุ่นผง เเล้วเพ่งมองไปจุดที่สญามนยืนอยู่"สญามน" เสียงเรียกของชายหนุ่มดังขึ้น"พายุ นะ นาย" หญิงสาวเริ่มมองไปรอบ ๆ "ฉันยังอยู่ที่เดิม ทำไม ทำไมล่ะ " เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อดวงตาหายพร่ามั่ว พายุจึงรีบเดินเข้ามาหาหญิงสาวตรงที่เธอนั่งอยู่ เขาทรุดตัวนั่งลงใช้เข่าแตะพื้นหนึ่งข้าง ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปหยิบเศษใบไม้ ดอกไม้ออกจากผมของเธอ สญามนมองใบหน้าของพายุ อย่างลืมตัว เมื่อชายหนุ่มจัดการกับผมของเธอเสร็จแล้ว สายตาจึงเลือนมามองใบหน้าของหญิงสาว ทั้งสองต่างจ้องมองสึกกันเเละกัน"เธอเป็นไรไหม" "......" สญามนส่ายหน้าไปมา "กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยว

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 4 ไทม์แมชชีน

    บทที่ 4 สญามนกลับเข้าห้องไปสักพัก เธอจึงออกมาด้วยชุดใหม่ และมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม"เป็นไง" "อืม ฉันใส่ได้พอดีเลย ขอบคุณนะ""ไปนั่งสิ" "ไม่เป็นไร ฉันช่วย" ทั้งสองช่วยกันทำอาหารเย็นด้วยกัน และเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่าง ๆ มีหลาย ๆ สิ่งที่เธอไม่รู้มากมาย และหลายสิ่งที่ชายหนุ่มก็ได้ความรู้ใหม่จากเธอไม่น้อย "พรุ่งนี้ฉันมีเรียนแค่ช่วงเช้า เดี๋ยวบ่าย ๆ พาไปหาบ้านเธอกัน ""อืม ไปสิ" ทั้งคู่นั่งคุยกันระหว่างกินข้าวสญามนมองที่ใบหน้าชายหนุ่เขาช่างเป็นคนดีจริง ๆ แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่เขาก็ยินดีที่จะช่วยเหลือทุกอย่าง ช่วงบ่ายของอีกวันหลังจากที่พายุกลับถึงคอนโด พายุก็พาหญิงสาวขับรถมุ่งหน้ามายังสมุทรสาคร สถานที่ ที่เจอเธอเมื่อหลายวันก่อน สญามนยืนอยู่หน้าตลาด ที่เธอบอกกับพายุว่าเป็นบ้านของเธอ แต่ตอนนี้มันกับไม่ใช้อย่างนั้น ที่แห่งนี้เปลี่ยนไป ไม่ใช่บ้านที่คนอาศัยอยู่ มีแต่ตลาดร้านค้า ผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ เธอยืนอย่างทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรก่อน จนชายหนุ่มที่มองดูเธออยู่ เดินเข้ามาใกล้ ๆ "ลองถามร้านค้าแถวนี้ไหม" พายุเอ่ยถาม แต่พอเธอหันหน้ากลับมา มองที่ชายหนุ่ม เขากับเห็น

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 3 เมืองสวรรค์

    บทที่ 3"นายชื่อพายุใช่ไหม" "อืม""ฉัน สญามน นะ""รู้แล้ว เธอเป็นคนให้ดูบัตร""......."พายุขับรถมาได้ร่วมชั่วโมงเริ่มเข้าใกล้กลางเมืองมากขึ้น แต่เพราะดึกมากเเล้วทำให้รถไม่ติดเท่าไรนัก "ถ้าง่วงก็หลับได้นะ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันเรียก"" โอโห นั้นอะไรน่ะ" จู่ ๆ สญามนก็เอ่ยออกมาเสียงดัง"อะไร ….""นู่น ๆ เหมือนรถไฟแต่มันอยู่บนนั่นน่ะ""ไม่รู้จริงอ่ะ" "ฉันพึงเคยเห็นครั้งแรก" เธอกล่าวอย่างตื่นเต้น "รถไฟฟ้านะ ใต้ดินก็มีนะ" "จริงเหรอ ใต้ดินนี้นะ " "ใช่" พายุตอบกลับและแอบขำกับอาการตื่นเต้นของเธอ "หูย… นี้มันเมืองสวรรค์หรอ นายดูไฟพวกนั้นสิ นั้นตึกใช่ไหมทำไมถึงสูงอย่างนั้นล่ะ" ตลอดทางสมญามนยังไม่เลิกตื่นตากับสิ่งที่เห็นตามทางที่ผ่านมา เหมือนเธอจะลืมอาการเศร้าและหวาดกลัวไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานนักก็ถึงคอนโดที่ พายุอาศัยอยู่ เขาขับรถเข้ามาจอดยังที่จอดรถ และพาหญิงสาวขึ้นลิฟท์มายังชั้นที่สามสิบแปด หญิงสาวก้าวเข้ามาในลิฟท์ เธอมองสำรวจไปทั่ว เมื่อลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้น ร่างบางจึงเซถลาพายุยืนอยู่กลางลิฟท์สองมือลวงกระเป๋ากางเกง อยู่หญิงสาวก็เซมาเกาะแขนเขาอยู่ เขาเหล่ตาลงมองเธอที่เกาะแขนเขาไว้จนแน่น"อย่

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 2 ข้ามเวลา

    บทที่ 2 ความรู้สึกเย็นเยียบจากเครื่องปรับอากาศของรถยนต์ แขนเรียวของสญามนขยับขึ้นมากอดตัวไว้ เปลือกตาสวยค่อย ๆ ลืมขึ้นมา พร้อมกระพริบตาถี่เริ่มเพ่งมองไปรอบ ๆ ตัว "นี้ที่ไหน" จู่ ๆ หญิงสาวที่สลบอยู่หน้ารถเมื่อครู่นี้ ก็เอ่ยขึ้นมา พายุจึงรีบจอดรถเข้าข้างทาง "นายเป็นใคร จะพาฉันไปไหน นายลักพาตัวฉันมาเหรอ " สญามนกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เมื่อตื่นมาก็เจอชายแปลกหน้า และยังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ "เดี๋ยว เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันขับรถของดี ๆ อยู่ ๆ คุณก็มายืนเป็นลมขวางหน้ารถ" "อะไรนะ" หญิงสาวพยายามนึก "ดีนะที่ฉันขับไม่เร็วไม่งั้นเหยียบเละไปแล้ว" "ฉันเป็นลมอยู่หน้ารถนาย" "ใช่ เรียกเท่าไรก็ไม่ตื่น เลยจะพาไปโรงพยาบาลนี้ไง แล้วเธอบาดเจ็บตรงไหนไหม" สญามนยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเริ่มสำรวจร่างกายตนเอง ก็พบว่าไม่มีตรงไหนที่รู้สึกเจ็บ "ฉันไม่เป็นไร" เธอตอบเขาออกไปเริ่มมองสำรวจรถคันนี้แต่ เพราะมันมืดมากแล้วธอจึงมองไม่เห็นไม่ชัดเท่าไรนัก "ถ้าไม่เป็นไรแล้วจะให้ฉันไปไปส่งที่ไหน" "ที่วัดป่าก็ได้ค่ะ พอดีฉันมางานประจำปีที่วัดกับเพื่อน" "งานประจำปี ? " "ใช่ค่ะคืนนี้มีรำวง" "ห่ะ?? รำวง"

  • สญามน ข้ามเวลา   บทที่ 1 วัดป่า

    วันที่ 6 กันยายน 2566วัดป่าเอี๊ยด !! "เฮ้ย อะไรว่ะ" เสียงเบรครถอย่างกระทันหันพร้อมร้องอุทานออกมา เมื่อจู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่ง ปรากฎตัวอยู่หน้ารถของพายุ ชายหนุ่มที่กำลังจะเดินทางออกจากวัดป่าแห่งนี้ ดีที่ที่นี่เป็นบริเวณวัด เขาจึงไม่ได้ขับรถเร็วมากนัก จึงเบรคได้ทัน ชายหนุ่มจึงเปิดประตูรถลงมาขายาว ๆ ของเขารีบก้าวมายังหน้ารถยนต์คันหรูภาพเบื้องหน้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่ติดกับหน้ารถเขาพอดี ถ้าใครมาเห็นก็คงคิดว่าเขาต้องเป็นคนขับรถชนเธอแน่ ๆ เเต่เขาก็มั่นใจว่าตนเองนั้นไม่ได้ชนโดนตัวเธอสักนิด ชายหนุ่มจึงรีบไปประคองตัวเธอคนนั้นขึ้นมา"เธอ เธอ นี้ เธอ " พายุเอ่ยเรียกหญิงสาวซ้ำ ๆ แต่เธอก็ไม่ตอบสนองใด ๆ เขามองสำรวจร่างกายเธอรายละเอียด ไม่พบบาดแผลสักนิด รอยฟกช้ำก็ไม่มี พายุมองไปรอบ ถนนลาดยางเส้นเล็ก ๆ บริเวณหลังวัดนี้ สองข้างทางเรียงรายไปด้วยต้นลั่นทมดอกสีขาว ๆ ร่วงโรยส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมันอบอวลฟุ้งอยู่ในบรรยากาศ ที่บัดนี้เริ่มมืดสลัด ชายหนุ่มหันกลับมาที่หญิงสาว พยายามเรียกเธออีกหลายครั้งแต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม"หรือหัวกระแทก เลือดก็ไม่มี" พายุพึมพำออกมาและจับศีรษะเธอดู"ยังไงก็ต้อง

Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status