บทที่ 6
"หรือเธอมีคนรักรออยู่" "มะ ไม่ ไม่มี" "งั้น อยู่กับฉันได้ไหม ไม่ต้องกลับไปได้ไหม" ทั้งสองสบตากัน "นาย เมาใช่ไหม" "ไม่เมา ฉันพูดด้วยสติที่ยังสมบูรณ์" พายุมั่นใจว่าเขามีสติครบถ้วน แต่ที่กล้าที่จะแสดงออกและพูดคำพูดมากมายเช่นนี้ ก็น่าจะมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยนิดหน่อย "แต่… ฉัน…" ใบหน้าของทั้งเลื่อนเข้าหากันเหมือนมีบางอย่างดึงดูดคนทั้งคู่ ริมฝีปากของทั้งสองก็จูบผสานกัน คำพูดของสญามนถูกริมฝีปากหยักดูดกลืนหายไป ฝ่ามือใหญ่ โอบแผ่นหลังบางไว้ ออกแรงดันคนตัวเล็กเข้าหาอกแกร่ง พายุจูบพร้อมส่งความชื้นจากเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจ เขาไล่ตอนเรียวลิ้นเล็กจากโพรงปากหญิงสาวที่อ้าออกให้ชายหนุ่มอย่างเผลอไผล สญามนรู้สึกเสียววาบไปถึงท้องน้อย กับจูบแรกของเธอกับชายหนุ่ม พายุรู้สึกพึงพอใจกับรสจูบที่เก้กังของเธอ มันทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่เคยจูบกับใครมาก่อน พายุถอดจูบออก แตะหน้าผากของตนไว้กับหน้าผากหญิงสาว "จูบแรกใช่ไหม" "ฉะ ฉันยังไม่เคย" สญามนเอ่ยตอบเสียงสั่น "ไว้ใจฉันนะ" พายุเลือนใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเสียงกระเส่า หญิงหญิงสาวหลับตาลงด้วยความรู้สึกวาบหวาม "อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธออง" "ฉัน…" ใบหน้าหล่อซุกไซร้ไปมาอยู่ที่ซอกคอขาว จนเธอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม "อื้ออ" สญามนหลุดเสียงครางออกมาอย่างลืมตัว เขาค่อย ๆ เลือนขึ้นมาจดจ้องใบหน้าหญิงสาวที่กำลังแดงระเรื่อ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัมผัสที่เขามอบให้ "พายุ" หญิงสาวปรือตามองแล้วเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่ม เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ความวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายสาว สมองเธอไม่รับรู้สิ่งใด นอกจากรสจูบของชายหนุ่ม พายุโอบร่างบางอุ่มขึ้นมา เขาอุ้มเธอเดินตรงไปที่ห้องนอน ค่อย ๆ วางร่างบางอย่างเบามือ แล้วแทรกตัวเข้ามานั่งอยู่ที่หว่างขาหญิงสาว โนมตัวลงจูบซ้ำ ๆ ไปที่ริมฝีปากบาง และตามกรอบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะชันกายขึ้นถอดเสื้อของตนออก เผยให้เห็นร่างกายหนากำยำ ผิวขาวเนียนไปแพ้ผู้หญิง แถมมัดกล้ามบริเวณหน้าท้องยังดูแน่นจนเธอเผลอมองแบบตาไม่กระพริบ "ไม่เคยเห็นหรอ" ชายหนุ่มถามเพราะเห็นเธอเอาแต่จ้องมองที่ร่างกายของตน "คะ ใครจะไปเคยเห็นล่ะ" คำตอบเก้ ๆ กัง ๆ ของเธอทำเอาพายุยิ้มและแอบขำกับอาการของเธอ ชายหนุ่มจับเสื้อชายยืดของสญามนเลือนขึ้นและค่อย ๆ ถอดมันออกผ่านทางศีรษะของเธออย่าง่ายดาย เผยให้เห็นสองเต้าอวบที่ทะลักออกมาจากบราเซีย แค่นี้ก็ทำให้ชายหนุ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดในกายสูบฉีด โดยเฉพาะท่อนเนื้อด้านล่างที่แข็งจนปวดหนึบอยู่ในกางเกง สญามนยกแขนขึ้นมาปิดหน้าอกเธอไว้อย่างเขินอาย ชายหนุ่มจึงจับมือเธอออก มืออีกข้างของเขาสอดลงไปใต้แผ่นหลังแล้วปลดตะขอบราเซียของเธอให้หลุดออก พร้อมดึงมันโยนไว้ข้างเตียง สองเต้าอวบก็เด่นหลาต่อสายตา ไม่รอช้า พายุก้มลงใช้ริมฝีปากครอบครอง เรียวลิ้นชิมรสของยอดประทุมถัน ที่ชูชันดึงดูดล่อตาล่อใจชายหนุ่ม "อืม.. พายุ ฉันรู้สึก… อ่าา" ร่างบางสั่นสะท้าน เสียงหวานครางบงบอกถึงความรู้แปลกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน "รู้สึก แบบไหน" ชายหนุ่มเอ่ยถามและริมฝีปากยังคงขบเม้นอยู่ที่เต้าอวบอย่างหลงไหล "ฉะ ไม่รู้ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้" "ชอบไหม" "ไม่รู้ อ๊ะ!" ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่มกับความไร้เดียงสา ชายหนุ่มขยับตัวออกรูดกางเกงใส่นอนของหญิงสาวลงจนพ้นข้อเท้า เหลือแพตตี้สีขาวที่ปกปิดเนินเนื้ออวบอูมอยู่เท่านั้นความรู้สึกเย็ยวาบที่ต้นขา ดึงเอาสติที่ล่องลอยของสญามนกับมา "ยะ อย่าถอดนะ" มือช่างไวกว่าคำพูด พายุเกี่ยวรูดเอาแพตตี้ต้วจิ๋วนั้นออกจนพ้นตัว เผยให้เนื้อเนินกลางกายหญิงสาวที่ปิดสนิท ชายหนุ่มจ้องมองจนสญามนรีบยกขาขึ้นมาหนีบไว้ "อย่ามองนะ" "สวยขนาดนี้ ห้ามมองได้ไง" ชายหนุ่มจับขาหญิงสาวแยกออกเผยให้เห็นกลีบเนื้อสีชมพูเข้มด้านใน เขาลากคนตัวเล็กเข้าหาจนร่างกายทั้งสองแนบชิดกัน มือเรียวรีบยกขึ้นมาปกปิดทั้งด้านบนและด้านล่างอย่างเขินอาย แต่มือเล็กนั้นแทบจะปิดไม่มิด พายุจับข้อมือเธอทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวรวบกดไว้เหนือศรีษะ มืออีกข้างใช้บีบนวดที่อกอิ่ม แล้วโน้มกายลงจูบปลุกเร้าอารมณ์ให้หญิงสาว ฝ่ามือใหญ่ที่บีบนวดเลือนลงมาถึงจุดสงวน นิ้วของเขาเริ่มแหว่งรูดไปตามรอยแยกที่พอมีน้ำฉ่ำ รูดขึ้นไปมาวนหาจุดอ่อนไหวที่สุดของเธอ "อื้ออ พะ พายุ" สญามนหลุดครางเสียงกระเส่า เมื่อนิ้วเขาสัมผัสจุดกระสันของเธอ นิ้วร้ายบดคลึงขยี้เบา ๆ อย่างอ่อนโยน กายสาวสั่นสะท้านแอ่นโค้ง มันเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน แปลกใหม่ที่ไม่เคยพบพาน สญามนเสียวจนกายบิดไปมา เมื่อจุดอ่อนไว้ถูกสะกิดรัวซ้ำ ๆ สติของเธอเริ่มน้อยเต็มที ร่างบางสะดุ้งเมื่อเรียวนิ้วสอดเข้ามาในกายสาว "จะ เจ็บ หยุดก่อน! " เธอร้องห้ามแต่นิ้วเรียวก็สอดเข้าไปจนสุดช่องทางรักแคบเล็กนั้น ใบหน้าเรียวขมวดคิ้ว สะโพกเล็กขยับหนีตามสัญชาติ พายุใช้มือยึดสระโพกหญิงสาวไว้แน่น ก่อนที่ขยับนิ้วเข้าออกช้าและเว้นจังหวะให้ช่องทางรักของเธอได้ปรับตัว เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาวเริ่มผ่อนคลาย ช่องทางรักเริ่มมีน้ำหวานฉ่ำเยิ้มมากขึ้น พายุโน้มกายลง ริมฝีปากประกบจูบเธออย่างดูดดื่มราวกับคนกระหายน้ำ ก่อนจะจูบโล้มเล็มไปตามกรอบหน้าไรผม และซอกคอขาวที่เหงือซึมทั้งที่เครื่องปรับอากาศภายในห้องนั่นเย็นเยียบ สญามนเผลอไผลกับการปลุกเล้าด้านบน และด้านล่างที่ยังขยับไม่หยุดหย่อน ถึงแม้มันจะสร้างความเจ็บแสบในช่วงแรก แต่ทว่าเวลานี้กับสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ที่รัญจวนจนไม่อยากให้ชายหนุ่มหยุดทำแบบนี้กับส่วนนั้นของเธอ ร่างบางแอ่นกายสาวขึ้นอย่างลืมตัว เสียงสอดประสานเกิดขึ้นจากน้ำหวานที่พรั่งพรูออกมาจากช่องทางรัก สญามนสบัดหน้าไปมา ปลายนิ้วเท้าจิกเกร็ง ลมหายใจของเธอหอบถี่ เมื่อความเสียวกระสันทวีความรุนแรงจนเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป พายุรับรู้ได้ถึงอาการที่เธอใกล้จะถึงฝั่งชายหนุ่มเลือนใบหน้าลงถึงอกอิ่ม ริมฝีปากขบเม้น ลิ้นอุ่นโลมเลียตวัดยอดอกที่ชูชัน นิ้วใหญ่ขยับเข้าออกเร็วขึ้นเพื่อส่งเธอไปถึงฝั่งฝัน "อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา" ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ช่องทางรักสาวกระตุกตอดรัดนิ้วชายหนุ่มอย่างแรงหลายครั้ง คนตัวเล็กตัวอ่อนปวกเปี้ยก นอนหลับตาหายใจหอบเหนื่อยอย่างคนหมดแรง ผมยาวสยายเต็มที่นอน พายุมองภาพตรงหน้า เกิดความรู้สึกมากมาย โดยเฉพาะความกลัว ความหวงแหน จู่ ๆ ก็เจอเธอมีเธอเข้ามาในชีวิต และถ้าเกิดวันหนึ่งเธอหายไปล่ะ เขาจะอยู่ยังไง พายุโน้มตัวลงจุมพิตบนหน้าผากสวย ค่อยถอดนิ้วออกของช่องทางอุ่น ก่อนจะจัดการกับกางเกงของตนเองจนท่อนเนื้อขนาดใหญ่ดีดพึงตั้งขึ้นมา กายแกร่งปวดหนึบไปทั้งลำตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว มือใหญ่จับประคองท่อนรักจดจ่อกึ่งกลางสาว สะโพกสอบขยับลำรักดันเข้าร่องที่กำลังฉ่ำน้ำ สญามนผวาสะดุงเมื่อเขาเริ่มกดท่อนเนื้อแทรกเข้ามาในกายเธอ "อ๊ะ พะ พายุ" มือเรียวจิกเข้าที่ต้นแขนชายหนุ่มจนเกิดรอยเล็บ ชายหนุ่มเองก็พยามอดกลั้นอารมณ์และพยายามนุ่มนวลเพราะรู้ว่าเขานั้นเป็นครั้งแรกของหญิงสาว "พะ พายุ ฉันเจ็บ" กึก! "กรี๊ด" "อ่า" ชายหนุ่มสอดท่อนรักเข้าไปจนสุดลำ ความอ่อนนุ่มภายในโอบรัดจนเขาปวดเสียวระคนทรมานไปหมด ชายหนุ่มขบกรามแน่น มองดูใบหน้าสวยแสดงออกถึงความเจ็บปวด น้ำตาใสซึมไหลผ่านหางตา ชายหนุ่มก้มลงจูบซับหยดน้ำตานั้นไว้เขาอย่างจะทนุถนอมเธอให้ถึงที่สุด "ผม..ขอโทษ" เขากระซิปที่ข้างใบหู ซบลงไซร์ที่ซอกคอ ฝ่ามือเคล้คลึงบียนวดอก "ฉัน เจ็บ" สญามนเอ่ยบอกเสียงสั่น "เจ็บแปลบเดียวผมสัญญา" ท่อนรักที่หยุดนิ่ง เริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ ให้เธอได้ปรับตัว สะโพกหนากดเข้าออกบดขลึงเน้นทุกจังหวะ ความวาบหวาบเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง จนเสียงหวานครางอย่างรัญจวนดังขึ้น "อ่า อ่า พายุ ฉันเสียว" ความเจ็บแปลบเริ่มหายไป คงไว้แต่ความเสียวซ่าน เมื่อกระโพกแกร่งขยับซอยบดอัดเนินเนื้อสาว "อ๊ะ อ๊ะ พะ พายุ" "หืม… อ่า ส…ญามน เธอทำฉันแทบคลั่ง อ่า…" มือเล็กเปลี่ยนจากจิกต้นแขนชายหนุ่ม เลือนไปคล้องที่ต้นคอ เธอโน้มใบหน้าเขาให้เข้ามาหา หญิงสาวเผยอริมฝีปากรอรับลิ้นอุ่นที่สอดเข้ามาเกี้ยวหยอกนำพาลิ้นเล็กอย่างมัวเมา จนเกิดเสียงที่ชวนสยิว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเเข่งกับเสียงครางแห่งความรัญจวน ชายหนุ่มเร่งจังหวะสอดใส่บดกระแทกเร็วขึ้น ร่างบางใต้ร่างก็เอนกายเด้งขึ้นรับการบดกระแทก "ซี๊ดส์…." "อ๊ะ…อ๊าย.." เสี้ยววินาทีต่อมา เสียงหวานหวีดร้อง และเสียงคำรามแหบต่ำดังขึ้นผสานกัน ก่อนที่สะโพกหนาจะกระแทกเน้นจังหวะบดอัดไปสี่ถึงห้าครั้ง ก่อนจะดึงท่อนรักออกมา ฝ่ามือใหญ่กำท่อนเนื้อรูดขึ้นลง พร้อมกับน้ำรักสีขาวข้น ที่พุ่งออกจากส่วนหัวหยกลงบนหน้าท้องแบนราบของเธอ ร่างบางยังคงนอนเกร็งกระตุกอย่างรุงแรง หญิงสาวนอนหมดแรงหายใจหอบเหนื่อย สมองขาวโพลง สญามนรับรู้ได้แค่ว่า วงแขนใหญ่กอดรัดเอวคอดเอาไว้ ร่างหนาใหญ่เปลือยเปล่าดึงตัวเธอไปกอดไว้ เสียงลมหายใจหอบดังขึ้นอยู่ข้างใบหู "อยู่กับฉันนะ อย่ากลับไปเลย" สญามนได้ยินคำพูดนี้อยู่สองสามครั้ง ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป…พายุกลับมาถึงบ้านของพ่อและแม่ เขาทิ้งตัวลงบนที่นอน อารมณ์เศร้าหมองพาความรู้สึกเขาดิ่งลงจนน้ำใส ๆ เอ่อล้นไหลผ่านหางตาไป ไม่มีสิ่งใดสามารถปลอบประโลมความรู้สึกเจ็บช้ำที่จิตใจเขาได้ในขณะนี้ภาพทุกอิริยาบถต่าง ๆ ของหญิงสาวไหลผ่านคลื่นสมองผุดเป็นภาพต่าง ๆ ห้วนให้ชายหนุ่มยิ่งคิดถึง ชายหนุ่มพลิกตะแคงงอตัวกำผ้าปูที่นอนไว้แน่ซุกหน้าร้องไห้โฮไปกับที่นอนใหญ่ ด้วยความอ่อนล้าจากการอดนอนมาหลายวันจนร่างกายไม่สามารถจะทานทนได้ ในที่สุดเขาก็หลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนในห้วนฝันของชายหนุ่มขณะที่เขาหลับไหล ในนั้นเขาได้อยู่กับสญามนได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในบ้านหลังใหญ่ เมื่อมองออกไปยังสนามหน้าบ้านมีเด็กผู้หญิงที่กำลังนั่งเล่นขายของบนเสื่อ แล้วยังมีเด็กผู้ชายที่ดูโตกว่าไม่กี่ปีปั่นจักรยานเล่นอยู่ใกล้ ๆ กัน ส่วนเขากับเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะค่อยมองดู ๆ เด็กสองคนนั้นอย่างมีความสุขชายหนุ่มสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาก็สายของอีกวัน เขายังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง คิดทบทวนความฝันเมื่อคืนนี้แล้วมันทำให้เขาไม่อยากที่จะตื่นขึ้นมาเลยสักนิดเสียงถอนลมหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด ชายหนุ่มชันกายลุกขึ้นในท่านั่ง มองไปยังรูปพ่อแม่และเขาเองเมื่อครั้
“ยุ..”“มีอะไรเหรอครับแม่น้ำเสียงดูจริงจัง”“หลวงตาลูกเขาบอกกับแม่ว่า”“ว่าอะไรหรอครับ”“ประตูมิติเวลามันจะเปิดขึ้นอีกครั้ง”เมื่อได้ยินคำที่ประโยคที่ไม่อยากจะได้ยิน หัวใจของชายหนุ่มไหววูบ เขาหันกลับเข้ามามองยังภายในห้องก็เจอกับหญิงสาวยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่เบื้องหน้า"ยุ.. ยุยังฟังแม่อยู่ไหม" ปลายสายเห็นเงียบไปเลยเอ่ยเรียกขึ้น"ครับผมฟังอยู่" เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้ปกติที่สุดแล้วตอบกลับไป หญิงสาวเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคุยต่อเธอจึงเดินกลับมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีปล่อยให้เขาคุยโทรศัพท์ไป"เมื่อไรครับ หลวงตาได้บอกไหม"พายุเอื้อมมือไปปิดประตูกระจกแล้วกลับมาคุยโทรศัพท์กับแม่ของตนต่อ"ไม่ได้บอกอะไรต่อลูก ท่านบอกมาแค่นี้แล้วก็หลับไป ท่านอ่อนแรงมากเลยลูก"“.........” ชายหนุ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง“ยุ ค่อย ๆ คิดนะลูก มีอะไรมาปรึกษาพ่อกับแม่ได้ตลอด”“ครับ” เขากดปิดสายโทรศัพท์ และกำมันไว้จนแนน่นแทบจะแหลกค้างมือ ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำมันสบสนไปหมด ดวงตาชายหนุ่มเหม่อมองเข้ามาในห้อง มองหญิงสาวที่เขารักเธอก็หันมาส่งยิ้มให้เขาอีกเช่นกัน แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่กำลังเคร่งเครียดของชายหนุ่ม เธอจึงหุบยิ้มแล
ตอนที่ 15ร่างบางเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ หญิงสาวยกแขนขึ้นบิดตัวไปมาด้วยความปวดเมื่อยร่างกาย "หายไปไหนของเขานะ" สญามนชันกายลุกขึ้นนั่ง มองหาชายหนุ่มจนทั่วห้องนอนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ร่างบางก้าวลงจากเตียงคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวไว้ เปิดประตูห้องนอกชะโงกหน้าออกมามองหาชายหนุ่ม ก็เห็นแผ่นหลังของเขายืนอยู่บริเวณระเบียบห้องพร้อมกับควันบางอย่างที่ลอยขึ้นมาสญามนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอเดินตรงมาที่ระเบียบและเปิดกระจกออก กลิ่นควันบุหรี่ก็ลอยเข้าจมูกเธอทันที"ฉันไม่เคยรู้ว่านายก็สูบบุหรี่ด้วย" เมื่อได้ยินเสียงเธอชายหนุ่มก็กดบุหรี่ลงยังที่รองเพื่อดับมัน "ฉันมีเรื่องให้คิดนะ" เขาตอบกลับเธออกไป"นายคิดเรื่องอะไร ไหนเราคุยกันแล้วไงถ้ามีปัญหาอะไรให้บอกกัน นายก็บอกฉันมาสิฉันจะได้ช่วยแบ่งเบาความคิดให้นายได้บาง" ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิง สายตาเลือนลงมองผ้าขนหนูที่เธอพันร่างกายอยู่ก็ยิ้มออกมา"แค่เรื่องเรียนนะ""จริงหรอ""จริง""แล้วให้ฉันช่วยอะไรไหม""มากอดหน่อย" พายุอ้าแขนรอ สญามนจึงเดินเข้ามาชิดร่างใหญ่ให้เขาได้กอด เธอเองก็กอดเข้าตอบเช่นกัน "นายอย่าสูบมั
"แม่ฉันโทรมาบอกว่าหลวงตาฟื้นแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยบอกเธอ เมื่อวางสายหลังจากคุยกับแม่ไป"ดีจัง แล้วท่านเป็นไงบ้าง""แม่บอกว่า ท่านพอพูดคุยด้วยแต่ยังไม่ค่อยมีแรงเท่าไรนัก""แล้วเราจะเข้าไปหาท่านกันไหม ไม่สิ ๆ นายไปคนเดียวก่อนดีกว่า เพื่อเห็นฉันแล้วเกิดท่านตกใจขึ้นมาล่ะ""งั้นฉันไปคนเดียวก่อน วันหลังค่อยพาเธอไปนะ""โอเค"ทั้งสองตกลงกันเรียบร้อย ชายหนุ่มจึงขับรถมุ่งหน้าต่อเพื่อกลับคอนโด(โรงพยาบาล)ช่วงสายวันต่อมา พายุเดินทางมาที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมหลวงตา เมื่อมาถึงห้องผู้ป่วย ก็พบเจอพ่อและแม่ของตนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว พวกท่านยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยที่มีหลวงตากึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่"หลานสุดที่รักมาแล้วค่ะหลวงพ่อ" ผู้เป็นแม่รีบเอ่ยบอกเมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามา เธอมองเลยพายุไปแต่ก็ไร้เงาของสญามน ตอนแรกกะจะเอ่ยถามแต่ก็เลือกที่ยังจะไม่ถามดีกว่าพายุกล่าวสวัสดีทุกคน แล้วเดินตรงมายังข้างเตียง ชายหนุ่มโน้มตัวลงกราบไปที่มือที่เหี่ยวไปตามวัย นั้นของพระชราหลวงตาเองก็ค่อย ๆ ยกมืออันสั่นเทาขึ้นมาลูบหัวหลานชายสุดที่รัก พายุพงกหัวรีบประคองมือของหลวงตาไว้ทันที"หลวงตาครับ….""ว่ายังไง" น้ำเสียงแหบต่ำของ
บทที่ 13พายุลงมาที่ชั้นล่างเพื่อตามหาหญิงสาว เมื่อก้าวเช้ามาในบริเวณร้านกาแฟ ชายหนุ่มเห็นร่างบางที่คุ้นเคยนั้นทันที ถึงแม้ว่าเธอจะหันหลังอยู่ก็ตาม พายุเดินอ้อมมานั่งยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของหญิงสาว ตอนนี้เธอมีสีหน้าเรียบเฉย ทั้งสองสบตากันไปมา“ฉันขอโทษที่คำพูดของฉันทำให้เธอคิดมาก”“...................” เธอยังคงมองชายหนุ่มนิ่ง“สญามน” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด“ฉันรู้แล้ว ไม่ได้โกรธอะไรนายหรอก ฉันเข้าใจ นายแค่ไม่อยากให้ฉันเป็นกังวล”“ตอนนี้ฉันก็เข้าใจเธอ เธอไม่ต้องคิดมากนะ ไม่ว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหน ฉันก็ยังคงรักเธอ ไม่รู้ว่ามันเริ่มเมื่อไร แต่ตอนนี้รักมากบอกเลย” พายุกล่าวความรู้สึกออกมาจากใจทั้งหมด จนทำให้หญิงสาวยิ้มออกอย่างเขินอาย“เรากับขึ้นไปบนห้องกันเถอะ”“อืม” ทั้งสองจึงเดินกลับขึ้นมาเพื่อหาหลวงตาอีกครั้ง“ตอนที่ฉันนั่งกินกาแฟอยู่เมื่อกี้ฉันมาคิด ๆ ดูแล้ว เราไม่รู้ว่ามิติเวลามันจะเปิดขึ้นอีกเมื่อไรตอนไหน ฉันเลยอยากใช้เวลาอยูกับนายให้นานที่สุด” สญามนก้มหน้าพยายามเก็บความรู้กลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมา “ไม่ ไม่มีทางฉันจะไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้นเธอจะอยู่กับฉัน เราจะต้อง
"วันนี้นายไม่มีเรียนเหรอ"ร่างเปลือยเปล่าของหนุ่มสาว ที่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ มือเรียวเกลี่ยไรผมที่ปิดใบหน้าหล่อของชายหนุ่มที่เปลือกตายังปิดสนิท"อืมมม" เสียงต่ำครางอยู่ในลำคอ ลำแขนใหญ่เริ่มขยับ และเกี่ยวเอาคนตัวเล็กที่เอ่ยคำถามเมื่อครู่เอามากอดไว้แน่น"พายุ.. ฉันถามว่าวันนี้นายไม่มีเรียนเหรอ" เธอเอ่ยถามย้ำชายหนุ่มปรือตามอง ร่างบางในอ้อมกอด ก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบา"ยังเช้าอยู่เลยนอนต่ออีกนิดนะ" กล่าวจบจมูกโด่ง ก็หอมฟอดใหญ่ไปที่แก้มเนียน ก่อนจะเลื่อนลงซุกไซร้ที่ซอกคอหญิงสาว"คริ คริ คริ ฮ่า ฮ่า พอได้แล้ว " สญามนหดคอ หัวเราะคิกคักก่อนจะดิ้น ลุกออกจากเตียงเดินมานอกห้องนอนพายุมองตามแผ่นหลังบางนั้นจดลับสายตา ชายหนุ่มก็ได้ลุกจากที่นอน เพื่อเตรียมตัวไปมหาลัยวันนี้ไม่นานชายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง ด้วยชุดนักศึกษา รูปร่างสูงผิวที่ดูขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาออกไปทางแนวเกาหลี มันทำให้หญิงสาวต้องมองจนตาค้างพายุก็จ้องตาเธอกลับเช่นกัน แถมยังหมุนตัวโชว์หญิงสาวไปหนึ่งรอบ พร้อมกลับเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเธอ เขาโน้มตัวลงมาให้ใบหน้าตรงกับใบหน้าของเธอหญิงสาวหรี่ตามอง และทำหน้าสง