LOGINShare
บทที่ 156
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 157
จ้านเส้าฮวนรู้สึกหวาดกลัวกับดวงตาที่ดุร้ายของนาง ถอยกลับไปนั่งที่ขอบเตียง น้ำตาแห่งความคับข้องใจตกลงไปที่พื้น "ท่านแม่ นางตบข้า"เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าจ้านเห็นลูกสาวสุดที่รักของถูกตบ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ "เจ้าสอง ดูภรรยาเจ้าให้ดีด้วย"จ้านเป่ยว่างยืนอยู่ตรงหน้ายี่ฝาง สายตาดูเหนื่อยและในใจก็รู้สึกเหนื่อยกว่า "เจ้าจะลงมือตบคนได้ยังไง? นางพูดอะไรผิดไป เจ้าตำหนินางกี่ประโยคก็พอแล้ว"ดวงตาของยี่ฝางเต็มไปด้วยความผิดหวังและความโกรธ "ข้าตบนางแล้วจะทำไม? นางพูดจามั่วซั่วใส่ร้ายข้า ทำไมเจ้าถึงไม่ว่านาง?""ไม่ใช่ข้าพูดสักหน่อย คนข้างนอกพูดต่างหาก เจ้าเก่งจริงก็ไปตบคนข้างนอกเลย" จ้านเส้าฮวนพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น แววตาเกลียดชัง "เจ้าไม่กล้าตบคนข้างนอก เลยได้แต่มาระบายใส่ข้า เก่งแบบไหนกัน?"ยี่ฝางพูดอย่างแข็งกร้าว "คนข้างนอกจะว่ายังไงก็เป็นเรื่องของพวกเขา ข้าจัดการกับคนข้างนอกไม่ได้ ข้ายังจัดการกับเจ้าไม่ได้? ข้าเป็นพี่สะใภ้รองของเจ้า ในบ้านนี้ ท่านพ่อไม่แยแส พี่ชายคนโตก็อ่อนแอ ดูแลบ้านวุ่นวายไปหมด ท่านแม่ป่วยหนักตลอดแม้แต่เงินซื้อยาก็ไม่มี เจ้ายังตะโกนที่จะซื้อเครื่องประดับซื้อเสื้อผ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 158
"กำเริบเสิบสาน!"ฮูหยินผู้เฒ่าคนรองโกรธมากจนกระแทกโต๊ะ ไฟสลัว ๆ ที่ลานบ้านคนรอง สองใบหน้าที่โกรธจัดของนางจ้านเป่ยชิงและนางหมินต่างก็ก้มหัวและไม่กล้าพูดอะไรตอนที่ถูกนางด่า"พวกเจ้ามีหน้าอะไรให้ข้าไปจวนเสนาบดีกั๋วกง? แล้วข้าจะมีหน้าไปที่ไหน? ไม่งั้นจะให้ข้าไปบอกนางว่า จ้านเป่ยว่างเสียใจแล้ว แต่งหญิงที่ทำร้ายพ่อปู่กลับมา บ้านไม่สงบสุข ให้นางกลับมาจัดการความยุ่งเหยิง เอาเงินทองของนางมาให้แม่ย่าไปหาหมอต่อ และซื้อเสื้อผ้าสี่ฤดูให้น้องสาวสามีต่อเหรอ?""แม่เจ้าก็พูดออกมาได้ ตอนนั้นต้องการจะหย่านาง ได้เหลือความเมตตาบ้างไหม? แม้แต่สินสอดของก็ยังคิดจะเอา ถ้าฮ่องเต้ไม่มีพระราชโองการหย่าให้นาง พวกเจ้าจะไม่ฮุบร้านของนางทั้งหมดเหรอ? พวกเจ้ามีหน้าไปขอได้เลย ข้าไม่ไป แม้ว่าหน้าข้าจะหนาเหมือยกำแพง ก็ไม่ได้เอามาใช้เป็นคันเหยียบให้พวกเจ้า""ในเมื่อไม่เอาหน้าตากันแล้ว ก็ไปหาพระชายาอ๋องเยี่ยนได้เลย ตอนนั้นการแต่งงานของพวกเจ้าถูกจัดโดยพระชายาอ๋องเยี่ยน ตอนหย่าภรรยาไม่กล้าเชิญพระชายาอ๋องเยี่ยน ตอนนี้ควรไปเชิญแล้วหรือเปล่า? กลัวพระชายาอ๋องเยี่ยนให้คนตีพวกเจ้าออกไป?""หรือว่าตั้งใจจะรังแกพระชายาอ๋องเยี่ย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 159
ไม่ว่าทุกคนจะพูดยังไง จ้านเป่ยว่างก็จะพูดด้วยใบหน้าเย็นชาเสมอว่า "คนของจวนแม่ทัพห้ามไปหาซ่งซีซีเด็ดขาด"เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าเขาดื้อรั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ไม่ใช่ว่าแม่อยากไปหานาง แต่จริง ๆ แล้ว จวนแม่ทัพของเราต้องการวิธีที่จะเอาชีวิตรอด เจ้าดูการกระทำของยี่ฝางสิ ไม่ต้องพูดถึงว่านางสร้างความอับอายให้กับจวนแม่ทัพของเรา ทำให้เราถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ แต่ยังมีอารมณ์รุนแรงและดุร้าย แม้แต่พ่อปู่ก็สามารถลงมือได้ ถ้าพ่อของเจ้าบอบบางหน่อย กลัวว่าจะตายในเงื้อมมือนาง นางกลับดี ตีคนเสร็จก็หนีกลับบ้านตัวเอง ใหนางหลบไปเถอะ ทางที่ดีต่อไปอย่ากลับมาอีกเลย""ไม่เป็นไรถ้าเจ้าหย่ากับนางได้ แต่เจ้าเป็นคนไปขอร้องให้ฮ่องเต้พระราชทานอภิเษกสมรส" จู่ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็ตกตะลึงและมองไปที่จ้านเป่ยว่าง " นางทำร้ายพ่อปู่และดูหมิ่นแม่สามี สามารถทูลฮ่องเต้ให้หย่านางได้หรือไม่?"จ้านเป่ยว่างเต็มไปด้วยความหงุดหงิด "พอได้แล้ว ตอนนี้ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฮ่องเต้จะลืมข้าไปแล้ว อีกสามห้าปีถึงจะนึกถึงข้าได้ ข้ายังไปขอพระราชโองการหย่าภรรยา อาชีพการงานของข้าก็คงสิ้นลงแน่"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านตกใจมาก "สามถึงห้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 160
เฉินฟูดูแลจวนนอกมาหลายปีแล้ว มีความรู้กว้างขวางก็มักจะเดาความคิดได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คุณหนู อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่าฮ่องเต้ไม่ต้องการให้ท่านเข้าวังจริง ๆ มิฉะนั้นเขาสามารถออกพระราชโองการแต่งตั้งท่านเป็นนางสนมได้โดยตรงและท่านก็ไม่สามารถขัดขืนได้""ข้ารู้ แต่เขาให้เวลาข้าสามเดือนนี้ เหมือนบังคับให้ข้าต้องแต่งงาน" ซ่งซีซีทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "ข้าโสดไปทำอะไรให้เขา? ข้าไล่อ่านหนังสือราชโองการก่อนหน้านี้ของท่านพ่อหลายครั้งแล้ว อย่างอื่นไม่สําคัญ สิ่งสำคัญคือถ้าข้าแต่งงาน ลูกเขยสามารถสืบทอดตำแหน่งได้ เขาอยากให้คนอื่นสืบทอดตำแหน่งของท่านพ่อข้าเหรอ?"เฉินฟูกล่าว "ข้าน้อยจำได้ว่าราชโองการยังเขียนไว้ว่าสามารถเลือกหลานที่เหมาะสมมาฝึกฝนได้ ในอนาคตก็สามารถสืบทอดตำแหน่งได้ หรือว่าฮ่องเต้ไม่ต้องการให้คนของตระกูลซ่งสืบทอดตำแหน่ง? เขามีคนที่เหมาะสมที่จะสืบทอดตำแหน่ง? ให้ท่านแต่งงานภายในสามเดือน เขามีตัวเลือกสามีที่เหมาะสมสำหรับท่านแล้ว?"ซ่งซีซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โดยหมุนนิ้วไปรอบ ๆ ลูกประคำที่แม่ทิ้งไว้เพื่อสงบสติอารมณ์"ถ้าการเดาของคุณลุงฟู่ถูกต้อง ฮ่องเต้ต้องการเป็นผู้ตัดสินผู้สืบท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 161
ไม่กี่วันต่อมา ประตูจวนเสนาบดีกั๋วกงก็เกือบจะพังแล้วในอดีตบรรดาฮูหยินในตระกูลขุนนางที่ไม่ค่อยไปมาหาสู่กันในอดีต ตอนนี้ผลัดกันมาเยี่ยมที่บ้าน ไม่ใช่เพราะคำสั่งวาจาฮ่องเต้ แต่เป็นเพราะซ่งซีซีทำผลงานกลับมา แม้ว่าจวนเสนาบดีกั๋วกงจะเหลือนางเพียงคนเดียว แต่ดูเหมือนว่าสามารถยกระดับจวนเสนาบดีกั๋วกงได้ตอนหย่า งานเลี้ยงส่วนตัวของฮูหยินขุนนาง ต่างก็นินทาซ่งซีซี นางกลายเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องพูดถึงตอนนี้ ก็ยังถูกพูดถึง แต่พอพูดถึงนางก็ไม่กล้ามีทัศนคติเหมือนเมื่อก่อนแล้วการให้รับแขกไม่ใช่เรื่องยากสำหรับซ่งซีซี ก่อนที่จะแต่งงานไปจวนแม่ทัพ ท่านแม่ให้คนมาฝึกเป็นเวลาหนึ่งปีการเข้าสังคมเป็นเพียงการเล่นละคร ยิ้ม พูดคุย พยักหน้า วนไปวนมาหลายรอบตามหัวข้อคนอื่นทุกคนพูดคุยกันและหัวเราะอย่างมีความสุข ตอนจากกันก็ทำเป็นไม่อยากจากไป พอออกจากจวนไปแล้ว ต่างคนต่างเก็บยิ้ม ขยี้แก้มที่เมื่อย จิบชาแล้วค่อยไปร่วมงานต่อไปเย็นวันนี้ พระชายาอ๋องฮวยและท่านหญิงหลานก็มาด้วยเมื่อนึกถึงของขวัญที่ถูกส่งคืนเหล่านั้น ใบหน้าของซ่งซีซียังคงมีรอยยิ้มอ่อน ๆ ทักทายว่า "ท่านน้าและน้องสาวมาแล้วเหรอ? รีบเข้ามาสิ"เมื่อพระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 162
พระชายาอ๋องฮวยและท่านหญิงหลานนั่งเป็นชั่วโมงแล้วจึงจากไป ซ่งซีซีส่งพวกนางออกไปนอกจวน โดยไม่แสดงท่าทีสงสัยเลยเป่าจูรู้สึกเสียใจแทนนาง "คุณหนูมอบของให้ท่านหญิง แต่ถูกพระชายาส่งคืน เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นพระชายาดูถูกคุณหนู ทำไมวันนี้คุณหนูถึงต้องทำดีกับพวกนางขนาดนี้?"ซ่งซีซีนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ให้เป่าจูถอดปิ่นของนางออก "เข้าสังคมใครไม่แสดงกัน? แค่ยิ้มและพูดจาสุภาพ ท่านน้าก็ดีกลับข้ามาตลอด ข้าก็ไม่เรื่องจริง ๆ ตัวเองหย่าร้าง กลับไปมอบของให้น้องสาว""แต่ท่านก็ไม่ได้ไปด้วยตนเอง นอกจากนี้ ท่านก็ได้รับการประทานหย่าจากฮ่องเต้ ไม่ใช่โดนหย่า ทำไมจะมอบของให้ไม่ได้?""เป่าจูน้อย จงเปิดใจให้กว้างขึ้น ถ้าคิดมากกับทุกเรื่องนั้นมันเหนื่อย" ซ่งซีซีมองใบหน้าที่เหนื่อยล้าในกระจกทองเหลือง หลายวันมานี้ไม่ได้หยุดจริง ๆ ทุกวันมีคนมาเป็นระลอก ๆนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในเมืองหลวงมีฮูหยินขุนนางเยอะขนาดนี้ และผู้คนที่มีเกียรติมากที่สุดในโลกก็มารวมตัวกันในส่วนนี้ของเมืองหลวงเป่าจูกล่าวว่า "คุณหนูช่างคิดได้"ซ่งซีซีมองตัวเองในกระจก ยิ้มเล็กน้อย และคิดในใจ ถ้าคุณหนูคิดไม่ได้ คงไม่สามารถอยู่รอดได้นานแล้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 163
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านมาที่นี่พร้อมกับจ้านเป่ยชิงกับนางหมิน รวมถึงจ้านเส้าฮวนทันทีที่ลงจากรถม้า ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็ข้อเท้าแพลง นั่งลงที่หน้าจวนเสนาบดีกั๋วกง และเริ่มร้องไห้เสียงดัง"ซีซี ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนลูกสาวมาโดยตลอด เจ้าไม่เคยได้รับความน้อยใจแม้แต่น้อยในการแต่งงานไปยังจวนแม่ทัพ และข้าก็ไม่เคยตั้งกฎเกณฑ์ใด ๆ ให้เจ้า การหย่าก็เป็นฮ่องเต้ประทาน จะเกลียดข้าได้อย่างไร? เจ้ารู้ว่าข้าต้องใช้ยาของหมอมหัศจรรย์ดันถึงจะมีชีวิตอยู่ได้ เจ้าไม่อนุญาตให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาข้า เจ้าต้องการเอาชีวิตของข้าเหรอ"จ้านเส้าฮวนก็ร่วมมือกันร้องไห้ "ใช่ พี่สะใภ้รอง เป็นคนเนรคุณไม่ได้เด็ดขาด ตอนนั้นบ้านของเจ้าถูกสังหาร ท่านแม่กลัวเจ้าจะเสียใจมาก อยู่กับเจ้าทั้งวันทั้งคืน กลางคืนก็นอนกับเจ้า ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากไปกับเจ้า ทำไมตอนนี้เจ้าถึงใจร้ายขนาดนี้ล่ะ?"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านปิดหน้าอกและร้องไห้ช้ำใจ แต่นางยังคงพูดได้อย่างชัดเจน " ซีซี ในวันหย่าเจ้าบอกว่าเจ้าจะปฏิบัติต่อข้าเหมือนแม่ของเจ้าเสมอ ดังนั้นเมื่อเจ้าหย่าออกจากจวนแม่ทัพ แม่ก็ได้เอาเงินออกจากจวนจนหมดให้เจ้าเพื่อเป็นการชดเชย กลัวว่าเจ้าออกจากจว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 164
แน่นอนว่าฮูหยินผู้เฒ่าจ้านไม่สามารถตอบได้ นางเคยชดเชยอะไรให้ที่ไหนกัน แม้แต่เข็มด้ายก็ไม่มีนางทำได้แต่ร้องไห้ต่อไปว่า "มีไม่มี ซีซีรู้อยุ่แก่ใจ เจ้าเรียกนางมาถามก็จะรู้เอง""ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ต้องร้องไห้ ถ้ามีการชดเชยบอกแค่สิ่งของชดเชยและจำนวนเงินทองก็พอขอรับ วันนั้นตอนหย่าขุนนางก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย มีไม่มีตรวจสอบก็รู้""ยิ่งกว่านั้น" เฉินฟูพูดต่อด้วยน้ำเสียงสงบ "ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่าปฏิบัติต่อคุณหนูของเราเหมือนลูกสาว ตอนตระกูลซ่งถูกสังหาร ท่านอยู่เคียงข้างนางทั้งวันทั้งคืน คำพูดนี้ไม่เท็จ แต่ก็ไม่เป็นความจริงทั้งหมด ตอนนั้นท่านป่วย เป็นคุณหนูของเราที่อยู่เคียงข้างท่านทั้งวันทั้งคืนเพื่อดูแลและรับใช้ แม้แต่คุณหนูของข้าน้อยแต่งงานไปบ้านท่าน ตั้งแต่ท่านแม่ทัพจ้านเป่ยว่างเริ่มออกรบ คุณหนูของข้าน้อยก็ดูแลท่านเหมือนเดิม นางอยู่ที่จวนของตัวเองน้อยมาก""ประการที่สอง รายได้และรายจ่ายของจวนแม่ทัพไม่สมดุล ไม่มีเงินสำหรับใช้จ่าย เสื้อผ้าของเจ้านายในจวนเป็นเงินติดตัวที่คุณหนูเราเราจ่ายให้ตลอดทั้งปี ตั้งแต่ผู้เฒ่าจ้านจนถึงน้องสามี ตั้งแต่ห่วงปิ่นผมไปจนถึงรองเท้า ชิ้นไหนที่ไม่ใช่คุณหนูของเราซื้อ แ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
