บทที่ 16

จ้านเป่ยว่างไปหาเพื่อนข้างนอกมารอบหนึ่ง เพื่อขอยืมเงินกับคนรู้จักกัน

แต่จำนวนเงินที่ยืมไปมีเพียงหนึ่งพันตำลึง ซึ่งต่างจากหนึ่งหมื่นกว่าตำลึงที่ต้องใช้กับเงินหมั้นสินสอดและงานเลี้ยงมากมาย

แน่นอนว่าหากเขายอมแบกหน้าไปขอยืมเงินจากตระกูลขุนนาง ยืมสักสองสามหมื่นย่อมไม่มีปัญหา เพราะถึงยังไงเขาเพิ่งเอาชนะศึก เป็นคนโปรดของฮ่องเต้ ทุกคนต่างอยากจะไปประจบประแจงเขา

แต่เขาไม่สามารถแบกหน้าไปหาได้

การยืมเงินเป็นเรื่องน่าอายและอ่อนไหวอยู่แล้ว แล้วเขาจะหน้าได้ยังไงล่ะ?

หลังจากคิดไปคิดมา เขาก็รู้สึกว่าเป็นการดีกว่าที่จะยืมเงินจากซ่งซีซี อับอายต่อหน้านางยังดีกว่าต้องอับอายต่อหน้าคนอื่น

ระหว่างทางกลับบ้าน เขาเห็นน้องชายสามขี่ม้ามาหาเขา ก่อนที่เขาจะถาม จ้านเป่ยเซินก็พูดว่า "พี่รอง ท่านรีบกลับบ้านเร็วเข้า ท่านแม่ถูกพี่สะใภ้รองยั่วโมโหแทบไม่ไหวแล้ว"

เมื่อได้ยินว่าเป็นซ่งซีซีอีกแล้ว เขาก็พูดอย่างน่ารำคาญว่า "นางเป็นอะไรอีก"

จ้านเป่ยเซินกล่าวว่า "นางให้หมอมหัศจรรย์ดันหย่ามารักษาให้ท่านแม่อีก"

จ้านเป่ยว่างยังคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนเชียว ที่แท้เป็นแค่เรื่องรักษาโรคของท่านแม่เอง "มีหมอมากมายในเมืองหลวง ถ้าหมอมหัศจรรย์ดันไม่มา ก็ไปหาหมออื่นสิ ถ้ายังไม่ได้อีกข้าจะไปตามหาหมอหลวงมา"

อย่างไรก็ตาม นี่แสดงให้เห็นว่านิสัยของซ่งซีซีนั้นแย่แค่ไหน กลับลงมือกับโรคของท่านแม่ นางเชี่ยวชาญในกลสกปรกเหล่านี้

นางไม่ได้ดีเท่ากับยี่ฝางจริงๆ ยี่ฝางเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอและจะไม่เล่นกลสกปรกลับหลังใคร

เมื่อจ้านเป่ยเซินได้ยินสิ่งที่เขาพูด เขาก็พูดอย่างกังวลใจว่า "มันไม่มีประโยชน์ ท่านแม่โรคกำเริบไม่นานหลังจากที่ท่านออกศึก ในเวลานั้น พี่สะใภ้รอตามหาหมอหลวงมาแล้ว เคยตามหาหมอหลวงมาหลายคนก็ไม่สามารถรักษาอาการของท่านแม่ได้ แต่กลับยิ่งเลวร้ายกว่าเดิม ต่อมาได้ตามหาหมอมหัศจรรย์ดันมา กินยาแพงๆ ถึงรอดชีวิตมา และดีขึ้นเรื่อยๆ"

เมื่อจ้านเป่ยว่างได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ "เยี่ยมเลย นางต้องการใช้ชีวิตท่านแม่เพื่อบังคับข้า"

จ้านเป่ยเซินพยักหน้าซ้ำๆ "นั่นนะสิ นางเข้าวังเพื่อวิงวอนต่อฮ่องเต้ ฮ่องเต้ไม่ทรงเห็นพ้องที่จะเพิกถอนพระราชกฤษฎีกาสมรส ดังนั้นนางจึงใช้วิธีนี้เพื่อบังคับให้ท่านยกเลิกการแต่งงานกับแม่ทัพยี่ฝาง ผู้หญิงคนนี้เลวทรามจริงๆ"

จ้านเป่ยว่างขี่ม้ากลับบ้านทันที และตรงไปยังเรือนเหวินซี

ในฐานะแม่ทัพ มีความแข็งแกร่งในด้านศิลปะการต่อสู้ ประตูของเรือนเหวินซีไม่สามารถหยุดเขาได้ ดังนั้น เขาจึงเตะเปิดประตูออกแล้วบุกรุกเข้าไปตรง

ซ่งซีซีกำลังกินแกงเม็ดบัว เป่าจูเป็นคนเก็บเม็ดบัวเอง และยังสดอยู่ ทำแกงให้นางเพื่อขจัดอาการร้อนใน

จ้านเป่ยว่างกวาดแกงเม็ดบัวที่อยู่ตรงหน้านางด้วยมือเดียว และชามสีขาวก็กระแทกพื้น

"ซ่งซีซี!" จ้านเป่ยว่างกัดฟัน "เจ้ายอมเลิกหรือไง? เจ้าจะโวยวายถึงเมื่อไร จะสร้างปัญหาให้เป็นแบบไหนอีก?"

"เป่าจู!" ซ่งซีซีมองดูชามที่แตกอยู่บนพื้น และแกงเม็ดบัวที่ปรุงอย่างพิถีพิถันด้วยสีหน้าสงบ นางรู้สึกว่าความพยายามของเป่าจูสูญเปล่า "ทำความสะอาดชามที่แตกออก ข้าจะพูดคุยกับแม่ทัพสักหน่อย เจ้าไม่ต้องเข้ามา"

เป่าจูหยิบไม้กวาดกวาดชามที่แตะและแกงเม็ดบัวให้เรียบร้อยแล้วออกไป

ซ่งซีซีเงยหน้าขึ้นมองจ้านเป่ยว่าง ซึ่งดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ "เรื่องหมอมหัศจรรย์ดันเหรอ?"

จ้านเป่ยว่างพูดอย่างเคร่งเครียด "เจ้ายังมีหน้าถามอีกเหรอ?"

ซ่งซีซียิ้ม ใบหน้าของนางสวยงานจนสะดุดตามาก "ทำไมข้าถึงไม่มีหน้ามาถามเล่า แต่เรื่องที่หมอมหัศจรรย์ดันไม่ยอมไปรักษาให้ท่านแม่เจ้า พวกเจ้าควรคิดทบทวนเองสักหน่อยว่าตัวเองไม่มีหน้าตาพอหรือเปล่า"

จ้านเป่ยว่างพูดอย่างเย็นชา "เสแส้รงอะไรกัน? เป็นเจ้าเองที่ไม่ยอมให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาให้ท่านแม่ เจ้าอยากจะใช้สิ่งนี้เป็นตัวประกานในการบีบบังคับข้า ให้ข้าเลิกแต่งงานกับยี่ฝาง ช่างน่ารังเกียจ"

"ซ่งซีซี ข้าขอบอกเจ้า แม้ว่าข้าจะไม่แต่งงานกับยี่ฝาง ข้าก็จะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแม้แต่นิด เจ้าทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจ และน่าขยะแขยง"

"ถ้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์และใจร้ายขนาดนี้ ข้าคงไม่แต่งงานกับเจ้าหรอก ข้าเสียใจจริงๆ เลย ข้าตาบอดในตอนนั้นจริงๆ"

ซ่งซีซีเงยหน้าขึ้นแล้วถามเขาว่า "แล้วทำไมเจ้าไม่หย่ากับภรรยาล่ะ"

จ้านเป่ยว่างไม่คิดว่าจู่ๆ นางจะพูดแบบนี้ "อะไรนะ"

ซ่งซีซียืนขึ้นและพูดทีละคำ "ข้าบอกว่า ในเมื่อเจ้าเกลียดข้ามาก ทำไมเจ้าไม่หย่ากับข้า ในเมื่อเจ้ารักยี่ฝาง อย่างสุดซึ้งและต้องการอยู่กับนาง งั้นข้าก็เป็นคนส่วนเกิน เจ้าเกลียดข้าด้วย ทำไมเจ้าไม่หย่ากับข้าเล่า"

"ข้า…" จ้านเป่ยว่างตกใจ หย่าเหรอ แน่นอนว่าเขาจะไม่ทำเช่นนี้

ซ่งซีซีก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าที่สวยงามของนางเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย "เพราะไม่มีเหตุผลที่เจ้าจะหย่ากับข้าได้ใช่ไหม ข้าบอกให้นะ มีสิ ข้าขี้อิจฉา ข้าเป็นคนอกตัญญู ข้าไร้ความสามารถ ข้าใจร้าย ข้าขี้โต้แย้งผู้ใหญ่ ไม่ว่าด้วยข้อไหนก็มากเพียงพอที่เจ้าหย่ากับข้าได้"