LOGINShare
บทที่ 508
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 509
มันเป็นเสียงเยาะเย้ยของยี่ฝางที่ดังมาจากข้างนอก "เจ้ากลายเป็นตัวตลกไปแล้ว!""เจ้า..." หวังชิงหลูเอามือจับหน้าอกของตนเอง "เจ้ากล้าดียังไงล่ะ ภรรยาเท่าเทียมกันคนหนึ่ง... เป็นแค่อนุคนหนึ่งก็กล้ามาหัวเราะเยาะข้าเหรอ?""เฮอะ อนุภรรยาอย่างข้าก็ได้สินสอดจากจวนแม่ทัพไม่น้อยเลยน่ะ" ยี่ฝางหัวเราะออกมาดังๆ "ตั้งแต่ข้าแต่งเข้ามา ข้ากินของดีใช้ของดี ไม่มีผู้ใดกล้ารังแกข้า ข้าก็ไม่เคยออกเงินแม้แต่เบี้ยเดียวมาอุดหนุนด้วยซ้ำเลย"หลังจากที่นางพูดจบ ขณะที่หวังชิงหลูหายใจถี่อย่างโกรธแค้นนั้น นางก็จากไปอย่างเฉยเมยในทั้งจวนแม่ทัพ มีนางเพียงคนเดียวที่สามารถดูเรื่องตลกอย่างกับไม่เกี่ยวข้องกับนางอย่างไรอย่างนั้น ให้จัดสินเดิมให้จ้านเส้าฮวนงั้นหรือ? ถ้านางกล้ามาถาม นางก็กล้าจะตบหน้านางมีแต่หวังชิงหลู...เอาเรือเข้าไปขวางน้ำเชี่ยว!หลังจากเยาะเย้ยหวังชิงหลูแล้ว ยี่ฝางก็กลับมาที่เรือน ตรวจสอบกลไกความปลอดภัยทั้งหมด จากนั้นสั่งไม่ให้สาวใช้เข้าไปในห้องก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้านอนนางเคยได้ยินเรื่องที่รัชทายาทเมืองซีจิงเปลี่ยนคนแล้ว และสามารถยืนยันตัวตนที่แท้จริงของชายที่ถูกนางจับตัวไปในเมืองลู่เปินเอ่อร์
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 510
ณ จวนองค์หญิงใหญ่!องค์หญิงใหญ่ถามชายวัยกลางคนอย่างเคร่งขรึมโดยก้มศีรษะลงต่อหน้านางว่า "ได้ยังไง ทำไมซ่งซีซีจะค้นพบตัวตนของนางหวู่ได้? ใช่นังตัวดีคนนั้นไปบอกซ่งซีซีเองหรือเปล่า"ชายคนนั้นมีรูปร่างเพรียว และใบหน้าที่หล่อเหลากลับดูหดหู่ เมื่อได้ยินองค์หญิงใหญ่พูดเช่นนั้น เขารีบส่ายหัว "เป็นไปไม่ได้ ชิงหวู่จะไม่มีทางริเริ่มที่ไปบอกซ่งซีซี อีกอย่างชิงหวู่ก็เชื่อฟังคำสั่งของท่านเสมอ สิ่งที่ท่านสั่งให้นางทำนั้นนางไม่เคยกล้าฝ่าฝืน""ปล่อยให้นางทำนางก็ไม่กล้า" ดวงตาขององค์หญิงใหญ่เต็มไปด้วยความโกรธและความอำมหิต "แม่ของนางยังคงถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของจวนองค์หญิง หากอยากให้นางออกมา นางย่อมต้องเชื่อฟังเท่านั้น""ขอรับ นางต้องเชื่อฟัง"องค์หญิงใหญ่มองดูคนตรงหน้าอย่างเย็นชา และเมื่อเห็นท่าทางของคนนั้นนางก็โกรธขึ้นมา "เจ้าไปถามนางสักหน่อย แล้วบอกคนอื่นๆ ให้สงบเสงี่ยมเจียมตัวด้วย อย่าถูกคนนอกรู้ตัวตนด้วย ข้าคาดว่าซ่งซีซีแค่รู้ตัวตนของนางคนเดียวก็พูดโวยวาย ต่อสาธารณะ อยากให้ข้าลูบหน้าปะจมูก ทำอะไรไม่ถูก ข้าไม่มีทางติดกับดักนาง""ขอรับ รับทราบขอรับ ข้าจะไปบอกพวกนาง"เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีอะไรอย่าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 511
สีหน้าของกู้ชิงหวู่นั้นเรียบเฉย บ่งบอกถึงการเสียดสีอยู่เสมอ แม้แต่ต่อหน้าพ่อของนางก็ตามนางพูดว่า "ลูกไปที่จวนเฉิงเอินป๋อเป็นอนุภรรยา จะไปติดต่อกับพระชายาเป่ยหมิงอ๋องอย่างเป็นการส่วนตัวได้อย่างไร ถ้าท่านแม่ใหญ่องค์หญิงไม่เชื่อใจลูก ก็สามารถให้ยาพิษหนึ่งแก้วแก่ลูกได้"ฝู้หม่ากู้ขมวดคิ้ว "เจ้าพูดอะไรเหลวไหล ให้ยาพิษแก่เจ้า ทำไมต้องเสียเงินเสียแรงไปอบรมเจ้าล่ะ เจ้าอย่าลืมภารกิจของตนเอง แม่แท้ๆ ของเจ้ายังอยู่ในมือของนาง"ดวงตาจของกู้ชิงหวู่ยิ่งฉายแววความเยาะเย้ยและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง "ถ้าท่านพ่อชอบท่านแม่ของข้ามาก ทำไมท่านไม่กล้าต่อต้านนาง แต่ปล่อยให้ลูกถูกคนอื่นทำร้ายตามอำเภอใจเพื่อแลกกับให้ท่านแม่ไปอยู่กับท่านหรื?"ใบหน้าของฝู้หม่ากู้ดูไม่สบอารมณ์ "เจ้าทำให้จวนเฉิงเอินป๋อเกิดความวุ่นวายไปหมด ท่านแม่ใหญ่ของเจ้าก็ดีใจกับเรื่องนี้ แต่ถูกค้นพบตัวตนทำให้นางโกรธน้ดหน่อย น้องสาวของเจ้าออกเดินทางแล้ว นางจะไปพบเป่ยหมิงอ๋องในระหว่างทาง น้องสาวของเจ้าทั้งงดงามและเป็นสตรีที่มีวรยุทธ์เป็นแนวที่เป่ยหมิงอ๋องชอบ เป่ยหมิงอ๋องน่าจะให้ความสนใจกับนาง ขอแค่นางแต่งเข้าจวนเป่ยหมิงอ๋อง งั้นแผนของเรา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 512
เหลียงเส้าถูกเรียกกลับไปยังจวนเฉิงเอินป๋อ เขายังคงถือตัว โดยบอกว่าเขาไม่ผิด ฮ่องเต้ตำหนิเขาและปลดยศซื่อจื่อของเขาไปเป็นการตัดสินที่ไม่สมควรคนหนุ่มมักจะเย่อหยิ่ง คิดว่าตนเองฉลาดคนเดียวคนอื่นล้วนโง่หมด ดูถูกทุกคน แม้ว่าจะเป็นพ่อแม่ของตนเอง ครอบครัวของตนเอง เขาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเมื่อเห็นว่าเขาดื้อรั้นขนาดนี้ เฉิงเอินป๋อก็โกรธมากจนตบหน้าเขาแล้วพูดด้วยดุเดือดว่า "เจ้าไปกล่าวขอโทษต่อท่านหญิงเดี๋ยวนี้เลย หากเจ้ากล้าพูดจาไม่มีต่อฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอีก ก็ไสหัวออกไปซะ อย่าคิดจะเหยียบเข้ามาในจวนเฉิงเอินป๋ออีกในอนาคต แม้แต่ที่พักซอยฝูหรงก็ถูกยึดกลับคืนมาด้วย"ในขณะที่เหลียงเส้ากลับมานั้นเขายังคงกังวลเล็กน้อย เพราะถึงยังไงยศซื่อจื่อก็ถูกปลดแล้ว หลังจากปากแข็งพูดไปอีกกี่คำ หากคนในครอบครัวยังคงเอาใจเขางั้นเขาก็จะฉวยโอกาสอ่อนข้อให้แล้วพาเยียนหลิวกลับมาทว่าไม่มีผู้ใดเอาใจเขาหลังจากกลับบ้าน แม้แต่ท่านย่าที่คอยเอาใจใส่เขามาตลอดก็ยังเงียบอยู่ ตอนนี้เขาถูกตบหน้าอีกครั้งและยังบังคับให้ไปกล่าวขอโทษท่านหญิง ซึ่งทำให้เขาไม่ยอมเขาปิดหน้า ยังทำท่าดื้อรื้อและคำรามด้วยความโกรธ "เอาเลย เอากลับไปหมด ให้ข้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 513
หลานเอ่อร์กล่าวว่า "ช่วยข้านั่งขึ้นแล้วปล่อยให้เขาเข้ามาเถอะ จะดูว่าเขาจะทำอะไร""ท่านหญิง ยังปล่อยให้เขามาหรือ?" เสี่ยวจินยังคงโกรธมากและเป็นกังวลเมื่อคิดถึงเขาเคยผลักคุณหนูชนกับโต๊ะหลานเอ่อร์กล่าวว่า "ไม่ต้องลัว ขอให้ศิษย์พี่ซือโซและศิษย์พี่หลัวคอยเฝ้าดูจากด้านข้าง เขาแตะต้องข้าไม่ได้"นางตายใจกับบุคคลนี้แล้ว แต่เรื่องบางเรื่องต้องมาพูดคุยต่อหน้าให้ชัดเจนเสี่ยวจินได้แต่ช่วยพยุงนางลุกขึ้นนั่ง โดยยัดเบาะนุ่มๆ ไว้บนหลังให้นาง "ไม่ว่ายังไงท่านก็ลุกจากเตียงไม่ได้ หมอบอกว่าท่านยังไม่สามารถลุกจากเตียงแล้วเดินไปรอบๆ ได้""ข้ารู้" ใบหน้าซีดเซียวของหลานเอ่อร์ ดูหมองคล้ำและไร้อารมณ์นับตั้งแต่เสด็จแม่บอกว่าห้ามนางหย่า นางก็นอนพักอย่างสิ้นหวังแบบนี้ตลอดทั้งวัน อย่าว่าแต่อนาคตจะเป็นอย่างไร นาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรแต่วันนี้เขามาด้วยความโกรธ และจู่ๆ นางก็มีพลังขึ้นมาบ้าง นาง อยากจะทำอะไรสักอย่างหรืออยากจะพูดอะไรบางอย่างอย่างน้อย นางก็ไม่สามารถปล่อยให้การกระทำของท่านพี่ต้องเสียเปล่าเสียงฝีเท้าเร่งรีบเข้ามาใกล้ และเขาเสาเท้าเข้าไป แต่ศิษย์พี่ซือโซและศิษย์พี่หลัวควางติดต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 514
เหลียงเส้าปรี๊ดแตก "ข้าไร้ค่าเช่นนี้ แต่เจ้ากลับกระตือรือร้นมาใกล้ชิดข้า เรื่องแต่งงานของเรา เป็นเจ้าชอบด้านเดียว ข้าแค่ถูกบังคับโดยอำนาจของจวนอ๋อง... ""หุบปากซะ" ดวงตาของหลานเอ่อร์แดงก่ำมาก และริมฝีปากของนางก็สั่นอีกครั้ง นางรู้สึกละอายใจและเสียใจมากเมื่อพูดถึงการแต่งงาน "ตอนแรกข้าถูกใจเจ้าจริงๆ แต่เจ้าก็บอกว่าถูกใจข้าด้วย นี่ถึงทำให้ข้ามีชะตากรรมที่ชั่วร้ายนี้เช่นนี้ หากจวนอ๋องฮวยของข้ามีอำนาจจริงๆ เจ้าจะกล้ารังแกข้าได้อย่างไร"สุดท้ายน้ำตาของนางยังคงไหลออกมาอย่างไม่เป็นที่น่าพอใจ แม้ว่านางจะพยายามกลั้นไว้ แต่นางเป็นคนมีนิสัยอ่อนแอตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมา อารมณ์ของนางก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป ดังนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ได้เช่นกันนางผอมมาก และท่าทางที่นางพยายามหลั่งน้ำตาเอาไว้แต่กลั้นไว้ไม่อยู่ทำให้เหลียงเส้ารู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดนี้ก็หายไปในชั่วพริบตา เขาสัญญาว่าจะรักเดียวใจเดียวกับเยียนหลิว จะไม่แสดงความรักหรือเห็นใจกับผู้หญิงคนอื่นเขาพูดอย่างเย็นชา "ข้ารังแกเจ้าหรือ ทำไมไม่บอกว่าเจ้ารังแกนาง ตอนนี้เจ้ายังอาศัยอยู่ใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 515
เหลียงเส้ากลับไปที่ซอยฝูหรง และบ้วนปากก่อนเพื่อคายเลือดในปากของเขาออกเขาไม่ต้องการให้เยียนหลิวเป็นห่วงคนรับใช้ในซอยฝูหรงมีเพียงสองคน คนหนึ่งอยู่ในครัว และอีกคนอาจจะกำลังรออยู่รับใช้เยียนหลิวในตอนนี้เขาบ้วนปากด้วยน้ำชาเย็นๆ ในห้องน้ำชา เพียงรู้สึกปวดศีรษะตุบๆ และปากด้านซ้ายดูเหมือนจะแตกร้าว เขาทนกับความเจ็บปวดเอาไว้อยู่นานถึงจะกลั้นน้ำตาเซี่ยหลานโหดร้ายมากจริงๆ นางให้คนอื่นทุบตีสามีของตนซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนแรกเขาตาบอดจริงๆ ถูกหลอกด้วยนิสัยที่อ่อนโยนและละเมียดของนาง แต่เขาไม่คิดว่านางขี้อิจฉามากเช่นนี้พระชายาเป่ยหมิงอ๋อง ท่านพี่ของนางจะเป็นคนแบบไหน นางก็เป็นคนแบบเดียวกันหลังจากที่เขาถูกทุบตี ท่านย่าและท่านพ่อต้องรู้เรื่องนี้ ดังนั้นการที่เขาจากไปอย่างไม่กล่าวอะไรก็มีข้ออ้างได้แล้ว หากพวกเขามาร้องขอให้เขากลับ เขาจะไม่กลับไปอย่างง่ายๆ"เสี่ยวไป๋ เอาผ้าเช็ดตัว…"เขาเรียกไปเสียงหนึ่งจึงนึกขึ้นได้ว่าเสี่ยวไป๋อยู่ในจวนเฉิงเอินป๋อไม่ได้ติดตามมา จดหมายขายเป็นทาสของเขาอยู่ในมือของท่านแม่ ท่านแม่ไม่อนุญาตให้เขามาที่เคยใช้ชีวิตอย่างหรูหรากินดีอยู่ดีมาโดยตลอดทำให้เขาในตอนนี้ดูน่าอนาถมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 516
หลังจากได้รับความช่วยเหลือจากคนรับใช้ เขาก็นั่งอยู่นิ่งๆ ในสวน ดูเหมือนหัวใจจะว่างเปล่า แลไม่ว่าใครจะพูดอะไรเขาก็ไม่สนใจด้านนอกซอยฝูหรง มีคนจากฝู้หม่ากู้เฝ้าดูอยู่ หลังจากกลับไปรายงานกับฝู้หม่ากู้แล้ว ฝู้หม่ากู้ก็ขมวดคิ้ว "ชิงหวู่ไม่ได้บอกว่าจะไปจากเขาอย่างดีๆ หรือ ช่างเถอะ ถึงยังไงก็เป็นแค่คนไร้ค่า ตอนนี้ชื่อเสียงของจวนเฉิงเอินป๋อก็ถูกทำลายแล้ว ไม่ต้องไปสนในเขาอีก"เหลียงเส้าอยู่ในซอยฝูหรงเป็นเวลาสองวันโดยไม่กินหรือดื่มอะไร การจากไปของกู้ชิงหวู่ไม่ใช่สิ่งที่กระทบใจเขามากที่สุด แต่สิ่งที่นางพูดก่อนจากไปนั้นคือสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจเขามากที่สุดเขาอวดดี เขาได้สอบติดเป็นถ้านฮัวตั้งแต่อายุยังน้อย และได้รับการชื่นชมจากหญิงสาวชื่อดังมากมายในเมืองหลวงเขาเชื่อว่าตนเองเป็นอัจฉริยะ และเขาแตกต่างออกไปในโลกนี้ ดังนั้น เขาจึงแหวกแนว และโดดเด่นในหมู่คนธรรมดาถึงขนาดกลายเป็นแบบอย่างทางจิตวิญญาณที่ทุกคนเคารพนับถือแม้ว่าเขาจะสูญเสียตำแหน่งข้าราชการเพื่อเยียนหลิว เขาก็ไม่เคยกลัว เพราะนี่เพิ่งพิสูจน์ว่าเขาแตกต่างจากโลกทั่วไปนี้ เขาทะลุพันธนาการและตกหลุมรักหญิงงามเมืองในสถานบันเทิงแม้ว่าเขาจะถู
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
