LOGINShare
บทที่ 76
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 77
เหงื่อผสมกับเลือดไหลลงมาจากด้านบนของศีรษะ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เหงื่อก็ควบแน่นเป็นน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว และก่อนที่ความร้อนจะจางหายไป กลับกลายเป็นความหนาวเย็นจนเข้ากระดูก"ซีซี …" หมั่นโถวหายใจเข้าลึกๆ โดยมีน้ำค้างแข็งสีขาวติดอยู่บนขนตา "เรา เราจะไม่ไปช่วยพวกเขาต่อสู้จริงๆ เหรอ แค่เฝ้ารออยู่ที่นี่นะ?""คำสั่งทางทหารสำคัญยิ่งยวดดุจภูผา บอกให้เราเฝ้ายุ้งฉาง เราก็จะเฝ้ายุ้งฉาง" ซ่งซีซีพิงกำแพง บนตัวสวมชุดเกราะสีทอง แต่นางถูกแทงที่แขนสองแผล มันไม่มีเลือด เลยไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ มันแค่เหนียวๆ ผสมกับความหนาวเย็น ที่ทำให้คนรู้สึกอึดอัดทั้งตัวนางเหลือบมองพวกเขาทั้งหมด และทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บด้วย ชุดเกราะไม้ไผ่ของพวกเขาแตกเป็นชิ้นๆ การต่อสู้ครั้งนี้ก็สู้จนทำให้ทุกคนดูเลอะเทอะไปหมด"อาการบาดเจ็บของทุกคนเป็นอะไรหรือไม่?"เสิ่นว่านจือโบกมือ นางไม่มีแรงที่จะพูดอะไรอีกเมื่อมองดูศพที่อยู่ข้างๆ พวกเขา บ้างก็เป็นศัตรูและบ้างก็เป็นสหายของตัวเอง ทั้งห้าคนต่างก็เศร้าโศกมากกองทหารศัตรูยังคงโจมตีมาอีก ซ่งซีซีกระโดดขึ้นและตะโกนว่า "มาอีกแล้ว ฆ่าซะ!"เป็นการต่อสู้ที่รุนแรงอีกครั้ง จนกระทั่งพวกเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 78
เป่ยหมิงอ๋องว่า "ซีซี เจ้ากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง"ซ่งซีซีเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "จะไปที่ไหน"เป่ยหมิงอ๋องกล่าวว่า "เจ้าจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น ทุกคนกลับกันเถอะข้าต้องอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย"ซ่งซีซีและพวกแม่ทัพก็ถอนตัวออกไปตามนั้นการอาบน้ำในวันที่อากาศหนาวเย็น ต้องต้มน้ำร้อนเยอะๆ โชคดีที่เมืองอีลี่มีฟืนมากเพียงพอ ตอนที่ตั้งค่ายที่ชายเมืองทาเฉิงนั้น ขนาดแค่กินน้ำอุ่นก็เป็นเรื่องยากการอาบน้ำยังยิ่งไม่ต้องหวังเลยตอนนี้ นางมียศด้วย ดังนั้น เป่ยหมิงอ๋องส่งทาสบาปมารับใช้นางทาสบาปคนนี้อายุประมาณสี่สิบปี และมีกลิ่นเหม็นไปทั้งตัวด้วย ชื่อว่านางสิบสาม นางเคยทำธุรกิจเล็กๆ ในเมืองฮวยเฉิง เนื่องจากมีข้อพิพาททางธุรกิจ เลยใช้แจกันทุบบนหัวของคู่แข่ง คู่แข่งนั้นไม่ได้ตาย แต่กลายเป็นคนโง่ไปแล้วนางเลยถูกตัดสินโทษให้เนรเทศไปเป็นทาสในค่ายทหารเป็นเวลา 12 ปี นี่ก็ผ่านมา 11 ปีแล้ว และนางจะได้รับการปล่อยตัวในอีกหนึ่งปีข้างหน้านางสิบสามต้มน้ำร้อนให้ซ่งซีซี ยังหาถังอาบน้ำอันหนึ่ง และเอาสบู่ที่นางซ่อนไว้ออกมาให้ซ่งซีซีสระผม ผมนั้นต้องการให้คนอื่นมาช่วยสระด้วยถึงจะส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 79
เป็นเนินเขาเล็กๆ ใบไม้เหี่ยวเฉาไปนานแล้ว ไม่มีพืชพรรณบนเนินเขาอยู่แล้ว มองออกไปดู มีเส้นทางยาวไปทุกทิศทุกทาง นำไปสู่ภูเขาที่สูงขึ้นลมพัดแรงส่งเสียงดังเหมือนผีนับพันร้องไห้ด้วยกันเซี่ยหลูโม่ยืนอยู่บนเนินเขาโดยเอามือไพล่หลัง มองไปทางซ้าย ถัดจากถนนเล็กนั้นมีอนุสาวรีย์ที่ไร้ตัวอักษรเซี่ยหลูโม่กล่าวกับนางว่า "ชาวอีลี่สร้างอนุสาวรีย์ไร้ตัวอักษรนั้นเพื่อท่านพ่อของเจ้า เขาปิดกั้นเส้นทางนั้นเพียงลำพัง โดยถูกลูกธนูหลายลูกยิงเข้าในตัว แต่เขายังคงยืนหยัดพร้อมดาบของเขา"ดวงตาของซ่งซีซีถูกคลุมด้วยน้ำตา แม้ว่านางจะรู้ว่า เป่ยหมิงอ๋องจะพานางไปยังสถานที่ที่ท่านพ่อเสียชีวิต และเตรียมใจมาแล้วด้วย แต่หัวใจของนางยังคงเจ็บปวดมาก"ตอนนั้นที่เขานำกองทหารมาที่นี่ ได้ขวางทางกลุ่มทหารแคว้นซาที่จัดส่งอาหารและหญ้าไปที่เขตอีลี่ เขาต้องการต่อสู้ครั้งใหญ่ แต่น่าเสียดายหลังจากผ่านการโจมตีเมืองอย่างต่อเนื่อง ทหารและม้าต่างก็หมดแรง ในเวลานั้น ฮ่องเต้เพิ่งขึ้นครองบัลลังก์ไม่ได้ ยังไม่มีอำนาจในราชสำนัก กำลังเสริมไม่มาสักทีเขาพยายามสุดความสามารถเพื่อถ่วงเวลาแล้ว""ข้ามีสายลับในเมืองอีลี่ นี่เป็นข่าวที่สายลับรายงาน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 80
นับตั้งแต่ที่จักรพรรดิ์ซูชิงได้รับรายงานทางทหารฉบับแรก เขารู้สึกตื่นเต้นจนเลือดไหลเร็วขึ้นซ่งซีซีเอ๊ย ซ่งซีซี ลูกสาวของซ่งฮวยอัน บุตรีของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดีเจิ้นกั๋วกง ไม่ได้คาดคิดว่านางจะโดดเด่นขนาดนี้ และเก่งกว่ายี่ฝางด้วยซ้ำเมื่อเขาได้รับข่าวการยึดเมืองอีลี่ได้สำเร็จ เขาก็ตบโต๊ะและหัวเราะอย่างสุขใจ "ดี ดี ตระกูลแม่ทัพไม่มีสตรีที่อ่อนแอ"เขารีบตามหาเสนาบดีและเจ้ากรมกระทรวงกลาโหมมาทันทีเพื่อแสดงข่าวดีให้พวกเขาทราบด้วย เสนาบดีมู่หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น "เมืองอีลี่ได้รับการฟื้นคืนแล้ว และซ่งซีซีได้สร้างผลงานอย่างยิ่ง นางยึดยุ้งฉางได้ และเฝ้ามันไว้ดี เราสามารถลดเสบียงที่เตรียมจะเสริมได้ นี่ช่วยแคว้นซางของเราประหยัดเงินตั้งเท่าไรนี่น่ะ พี่ซ่ง ที่เจ้าอยู่สวรรค์นั้นได้เห็นหรือยัง ลูกสาวของเจ้าสุดยอดจริงๆ ได้สร้างศักดิ์ศรีให้ตระกูลซ่งเพิ่มขึ้นเลยนะ"หลี่เต๋อฮวย เจ้ากรมกระทรวงกลาโหมรู้สึกตื่นเต้นมากจนขนลุกไปทั้งตัว "ในแคว้นซางของเรา แต่ก่อนมีซ่งฮวยอัน จากนั้นมีเป่ยหมิงอ๋อง บัดนี้มีซ่งซีซีด้วย ในบรรดาแม่ทัพวัยรุ่นแห่งราชวงศ์ของเรา มีสองคนที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นแม่ทัพที่โดดเด่น สุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 81
ได้แต่งตั้งตำแหน่งแม่ทัพชั้นห้าก่อน จากนั้นยังสัญญาว่าจะได้แต่งตั้งเป็นชั้นสี่ให้อีก เห็นได้ชัดว่า ความหวังที่จักรพรรดิ์ซูชิงมีต่อซ่งซีซีนั้นมันสูงมากเพียงใดเสนาบดีไม่ได้คัดค้านกับการตัดสินใจนี้ การเลื่อนตำแหน่งพิเศษเช่นนี้เป็นเพราะซ่งซีซีมีความสามารถจริงๆเสนาบดีมู่กล่าวว่า "ว่าแต่กำลังเสริมจนถึงบัดนี้แล้วยังไม่ถึง และเวลาที่แม่ทัพยี่ฝางสัญญาไว้ได้ผ่านไปแล้ว"จักรพรรดิ์ซูชิงไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็ช่วยพูดแทนว่า "การเดินทางในวันที่หิมะตกเป็นเรื่องยากมาก"หลี่เต๋อฮวยกล่าวว่า "ฝ่าบาท ซ่งซีซีได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพอู๋เต๋อชั้นห้า ส่วนแม่ทัพจ้านและแม่ทัพยี่ฝางเป็นแค่แม่ทัพอู๋เล่ชั้นห้า ยศของพวกเขายังน้อยกว่าแม่ทัพซ่งไปหนึ่งระดับ"ตามหลักแล้ว จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางประสบความสำเร็จอย่างมากโดยลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพกับเมืองซีจิง หยุดสงครามและสร้างแนวเขต ผลงานนี้ต้องยิ่งใหญ่กว่าที่ซ่งซีซีช่วยเป่ยหมิงอ๋องยึดเมืองแห่งหนึ่งกลับมาดังนั้น หลี่เต๋อฮวยจึงพูดเช่นนี้ออกมาจักรพรรดิ์ซูชิงตรัสว่า "มีปัญหาอะไรหรือ ผลงานที่ทั้งสองได้มานั้น ก็มาขอข้าพระราชทานอภิเษกสมรสให้แล้วมิใช่หรือ?"หลี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 82
พวกเขาทั้งสองขึ้นไปข้างหน้าเพื่อคารวะ "ข้าจ้านเป่ยว่างคารวะท่านผู้บังคับบัญชาขอรับ!""ข้ายี่ฝาง คารวะผู้บังคับบัญชาเจ้าคะ!"เซี่ยหลูโม่เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "พวกเจ้ามาสักที"จ้านเป่ยว่างกล่าวว่า "ถนนถูกปิดกั้นด้วยหิมะ ข้าเลยมาช้า โปรดผู้บังคับบัญชาลงโทษให้ขอรับ""ธรรมชาติไม่ยอมให้ความร่วมมือ มันไม่เกี่ยวอะไรกั แม่ทัพจ้าน ยี่" เซี่ยหลูโม่เหลือบมองที่ซ่งซีซี และเห็นว่านางแค่เงยหน้ามองแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้เดินเข้าไปเลย เขาจึงรู้สึกว่าพวกเขาสองคนต้องเกิดปัญหาอะไรแล้วในทางกลับกัน ฟางเทียนสวีและแม่ทัพหลิน อดีตสมาชิกสองคนของกองทัพตระกูลซ่งเห็นจ้านเป่ยว่างมา เลยอดไม่ได้ที่จะมองพิจารณาเขา เมื่อเห็นว่าเขาหล่อและมีอ่อร่าเป็นลูกผู้ชาย พวกเขาก็รู้สึกพึงพอใจขึ้นมาถึงยังไงเขาเป็นลูกเขยที่ซ่งฮูหยินเลือกกับมือเอง ต้องไม่ผิดเลย?ฟางเทียนสวีก้าวไปข้างหน้าตบไหล่จ้านเป่ยว่าง และหัวเราะเสียงดัง "แม่ทัพจ้าน ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าแล้วในวันนี้ เจ้านี่โชคดีมากจริงๆ ที่ได้ภรรยาที่ดีคนหนึ่ง"แม่ทัพหลินยังยิ้มและกล่าวว่า "ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับแม่ทัพจ้านเลย เจ้าและภรรยาของเจ้าร่วมมือสร้างผลงานทา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 83
ซ่งซีซีไม่โกรธเมื่อได้ยินคำถามของนาง นางแค่ยิ้มเบาๆ และพูดว่า "นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญเลย เลยไม่เห็นจำเป็นต้องพูดถึง"ฟางเทียนสวีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "หย่าโดยสันติ? ทำไมถึงหย่าโดยสันติด้วยเล่า?"ยี่ฝางกล่าวว่า "หลังจากชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่ชายแดนเฉิงหลิง ฝ่าบาทได้พระราชทานข้าแต่งงานกับแม่ทัพจ้านในฐานะภรรยาที่เท่าเทียมของเขา คุณหนูซ่งทนไม่ไหว ดังนั้นนางจึงขอพระราชกฤษฎีกาเพื่อหย่าโดยสันติ"ประโยคนี้เป็นจริง แต่ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดนางไม่เอ่ยถึงเรื่องที่พวกเขาใช้ผลงานทางทหารเพื่อขอกฤษฎีกาพระราชทานอภิเษกสมรส โดยอยากให้ทุกคนในนั้นได้คิดว่าซ่งซีซีขี้อิจฉาและทนไม่ได้กับพระราชทานอภิเษกสมรสจากฮ่องเต้ เลยขอพระราชโองการเพื่อหย่าโดยสันติเพราะถึงแม้ว่าซ่งซีซีจะเป็นบุตรีของฮูหยินเอกของจวนเสนาบดีกั๋วกง แต่ในแง่ของสถานะในสนามรบเขตหนานเจียงแล้ว ซ่งซีซีไม่มีค่าอะไรเลยซ่งซีซีมองตรงไปที่นาง แล้วพูดว่า "ทั้งสองท่านประสบความสำเร็จอย่างยิ่งที่ชายแดนเฉิงหลิง ยังใช้ผลงานของตัวเองไปขอฝ่าบาทพระราชทานอภิเษกสมรส สิ่งแรกที่แม่ทัพจ้านพูดกับข้าเมื่อเขากลับมาคือ อยากให้ข้าเติมเต็มความสนองของเขาพวก ข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 84
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น รวมถึงเซี่ยหลูโม่ต่างก็ตกใจกับคำพูดนี้ทันใดนั้น เซี่ยหลูโม่ก็มองไปที่ซ่งซีซี ดวงตาของซ่งซีซีแดงก่ำเล็กน้อย นางสบตากับเซี่ยหลูโม่ และพยักหน้าเล็กน้อยฟางเทียนสวี แม่ทัพหลินและลูกน้องเก่าคนอื่นๆ ของซ่งฮวยอันต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินข่าวร้ายนี้ "เป็นไปได้อย่างไร"ซ่งซีซีพูดเบาๆ "แปดเดือนก่อน สายลับทั้งหมดที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเมืองซีจิงรวมตัวกันลงมือ ที่จวนข้า... นอกจากคนที่ติดตามข้าไปอยู่จวนแม่ทัพพวกนั้น ที่เหลือล้วนเสียชีวิตไปหมด""แม่เจ้า"แม่ทัพทุกคนแทบไม่อยากเชื่อข่าวร้ายนี้ ผู้บังคับบัญชาซ่งพาลูกชายทั้งหกของเขาเสียชีวิตในสนามรบ และครอบครัวของเขาก็ถูกสังหารหมู่อีก นี่เป็นเรื่องน่าเศร้าสิ้นดีจริงๆแต่สายลับของเมืองซีจิงเป็นบ้าหรือเปล่า? ทำไมทำเช่นนี้?"ซ่งซีซี แม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็ปกปิดไว้ ตกลงเจ้าอยากจะทำอะไรกันแน่?" ยี่ฝางยังไม่ลืมที่จะยั่วยุ"พอแล้ว!" เซี่ยหลูโม่ตะโกนด้วยเสียงทุ้ม "พวกเจ้าสองคนพาทหารและม้ามาได้กี่นาย รายงานตามความจริงมา"จ้านเป่ยว่างนวดแก้มของเขาแล้วพูดว่า "เรียนผู้บังคับบัญชาขอรับ ข้าได้นำกองกำลังหลวงมาหนึ่งแสนคน ทหารค่ายทหารวิเศษหนึ่งหมื่นคน
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
