บทที่ 22 ถึงเวลามีบ่าวของตน

บทที่ 22 ถึงเวลามีบ่าวของตน

       เสิ่นหรงลี่กะพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกอย่างไรกับเรื่องตรงหน้า สตรีทั้งสี่นางมองมาอย่างไม่ใคร่พอใจนัก เรื่องนี้ทำให้หรงลี่สับสนอยู่มากทีเดียว ด้วยมิเคยพบคนทั้งสี่มาก่อน นางจึงได้แต่หันมองซ้ายทีขวาทีพยายามเสี่ยงไม่สบตากับคนเหล่านั้น

“ใครส่งพวกเจ้ามา” องค์ชายรองเอ่ยถามออกไป

“ฮองเฮาและเสียนเฟยส่งพวกหม่อมฉันมาติดตามรับใช้ใกล้ชิด เพื่ออบรมสั่งสอนธรรมเนียมทั้งหมดที่สะใภ้ราชวงศ์ควรต้องเรียนรู้เพคะ การเรียนรู้แค่ยามไปที่วังมารคงไม่เพียงพอจะขัดเกลาได้” ตัวแทนของนางกำนัลกล่าว

“ข้าสามารถหาคนมาดูแลนางเองได้ ผู้อื่นมิต้องลำบาก”

“หม่อมฉันรับคำสั่งจากฮองเฮามาแล้วย่อมต้องทำให้ลุล่วงเพคะ” นางกำนัลทั้งกลุ่มยังคนยืนแน่นิ่งไม่ไหวติง และมีท่าทางไร้ความเกรงใจแฝงอยู่

“เช่นนั้นข้าคงต้องเอาไปคืนด้วยตนเอง” ตงเฟยเทียนเตรียมจะหันไปสั่งให้คนของตนเข้าไปจับนางกำนัลเหล่านั้น แต่ถูกกงมู่จ่ายห้ามไว้เสียก่อน

“ออกไปรอด้านนอกก่อนเถิด ขอเราสกุลกงคุยกันเพียงแค่คนในครอบครัวและว่าที่บุตรเขยครู่หนึ่ง” เมื่อผู้มีอายุอาวุโสที่สุดกล่าววาจาออกมาเช่นนี้ คนในโถงก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี

       เมื่อเหลืออยู่เพียงแต่คนภายในแล้ว กงมู่จ่ายก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ทุกอย่างนั้นไม่ใช่ว่าเจ้าจะจัดการแบบกองทัพได้เสียหมด”

“แต่ส่งคนมาเช่นนี้อาจเป็นอันตรายต่อนางเกินไป” กงหรูอี้กล้าเอ่ยแทรกขึ้นมาเมื่อมีเพียงครอบครัวตน

“นั่นก็จริงอยู่ แต่หากไม่เหลือช่องทางให้พวกเขาสืบข่าวคราวใดได้เลยจะเป็นอันตรายกับนางมากกว่า” 

“ข้าปกป้องนางได้ องครักษ์หญิงก็กำลังให้ต้าต้าฝึกเป็นการส่วนตัว กระทำเช่นนี้ไม่หักหน้ากันเกินไปหน่อยหรือ จะหาว่าพวกเราหาคนมาติดตามนางไม่ได้หรือไร” องค์ชายรองเอ่ย แม้ว่าเขาจะเข้าใจว่าต้องเหลือพื้นที่ให้ศัตรูรู้สึกว่าได้สืบเสาะบ้าง แต่ส่งนางกำนัลอบรมให้มาอยู่ติดตัวเช่นนี้ เหมือนตั้งใจกลั่นแกล้งมิให้นางได้มีความผ่อนคลายได้เลย

“หากให้กลับทั้งหมดคงไม่ได้ แต่หากให้เหลือเพียงสองคนเพื่อตัดกำลังคงจะได้อยู่” จงม่านอี้กล่าวตามความคิดของตน

“เช่นนั้นให้นางเก็บอี้ฉุนไว้ข้างตัวเลยดีหรือไม่ นางได้ร่ำเรียนพร้อมพวกเรามาทุกอย่าง ทั้งยังไว้ใจได้ อี้ฉุนเจ้าช่วยเรื่องนี้ได้หรือไม่” หรูอี้หันไปถามบ่าวของตน

“หากเป็นความต้องการของคุณหนูบ่าวยินดีเจ้าค่ะ” อี้ฉุนพยักหน้ารับเข้าใจในความคิดของคุณหนูของตน แม้นางจะไม่อาจช่วยเหลือหรงลี่ในยามคับขันได้โดยตรงด้วยข้อจำกัดของสถานะ แต่หากต้องแนะนำแนวทางนั้นเป็นเรื่องที่นางทำได้

“เช่นนั้นข้าจะสมทบให้เพิ่มคนหนึ่ง ไปตามบ่าวจากเรือนซักล้างมาทั้งหมด” กงมู่จ่ายกล่าวออกมา

“ท่านพ่อเพราะเหตุใดจึงเลือกเรือนซักล้างเล่า” หรูอี้ทาบอกอย่างตกใจที่ท่านพ่อของตนกระทำการที่แสดงความรังเกียจน้องสาวคนใหม่ของนางออกมาอย่างชัดแจ้งอีกครั้ง

“พี่หญิงครานี้ท่านพ่อทำถูกแล้ว หากเลื่อนตำแหน่งบ่าวจากเรือนซักล้าง บ่าวผู้นั้นย่อมภักดีกับข้าได้ไม่ยาก เพราะมีข้านางผู้นั้นจึงได้เลิกทำงานตรากตรำ และเปลี่ยนมาทำงานที่สบายกว่า” เสิ่นหรงลี่ที่จับสีหน้าของหรูอี้ออกจึงเอ่ยอธิบายตามความเข้าใจของตน

“ไม่โง่เขลาเช่นนี้ก็ดีจะได้ไม่ทำขายหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นบุตรสาวข้า” กงมู่จ่ายอมยิ้มชั่วพริบตาหนึ่ง

“และไม่ใช่ว่ามารทั้งหลายจะอยากรับใช้มนุษย์ คงมีแค่อี้ฉุนที่ไม่ปริปากบ่น ดูอย่างเหล่านางกำนัล สีหน้าโกรธเคืองอย่างปิดไม่มิด” จงม่านอี้กล่าวพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

      เมื่อจงม่านอี้พูดออกมาเช่นนี้ หรงลี่ก็เข้าใจในทันทีว่าเหตุใดสตรีทั้งสี่จึงมีสีหน้าและสายตาที่มองนางมาอย่างทิ่มแทง และลามไปมีสายตาไร้ความเกรงใจต่อตงเฟยเทียนผู้เป็นองค์ชายด้วย สตรีมีอายุคงจะทำใจยอมรับได้ยากที่ต้องรับใช้ผู้ที่ต่ำต้อยกว่า

“ส่วนที่เหลือก็ให้เป็นองครักษ์หญิงที่ต้าต้ากำลังฝึก อย่างไรในยามที่ยังไม่ได้เป็นชายาก็มีผู้ติดตามได้เพียงแค่สี่คน” ตงเฟยเทียนกล่าวพร้อมกับพยักหน้าให้คนออกไปตามนางกำนัลเหล่านั้นเข้ามาได้

       หลังจากที่พวกนางเข้ามาแล้ว ก็มีการโต้แย้งกันทางคำพูดอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายแล้วเมื่อกงมู่จ่ายยกเรื่องหน้าตาและชื่อเสียงของสกุลกงที่จะเสียหาย หากมิได้หาบ่าวมาติดตามบุตรสาวบุญธรรมของตนเลย เหล่านางกำนัลก็จำต้องยอม และเหลือคนไว้ที่จวนแห่งนี้เพียงสองคน

“บ่าวจากโรงซักล้างมาถึงแล้วขอรับ” ท่านพ่อบ้านที่รับรายงานมาจากคนด้านนอกนำมาแจ้งแก่ประมุขของตระกูล

“เช่นนั้นเราก็ไปด้านนอกกัน” มู่จ่ายพยักหน้าเดินนำเป็นคนแรก แต่เมื่อก้าวไปได้เพียงสองก้าวก็หันกลับมาหันเสิ่นหรงลี่ “สติปัญญาคือคุณสมบัติที่ข้าให้ความสำคัญ” เมื่อกล่าวจบจึงเดินออกไปดั่งความตั้งใจแรก

.

.

.

       เสิ่นหรงลี่มองบ่าวที่ยืนเรียงรายอยู่ในลานด้านนอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย บ่าวโรงซักล้างจะอยู่ในจวนใดภพใดก็ดูว่าคล้ายกันหมด หน้าตาซีดเซียวทรุดโทรม อาภรณ์ที่ใส่ก็ดูซีดไร้สีสัน และหลายคนมือลอกแตกจนเห็นได้ชัด

“ข้าตามพวกเจ้ามา เพราะมีหนึ่งคนที่จะได้เลื่อนตำแหน่งและมาเป็นบ่าวประจำตัวบุตรสาวบุญธรรมของข้า” หลังจากมู่จ่ายกล่าวจบก็เกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นท่ามกลางหมู่บ่าวจากโรงซักล้าง จากที่พวกนางเคยมีแววตานิ่งเฉยบัดนี้เปลี่ยนเป็นแววตาเปี่ยมด้วยความหวังขึ้นมาแทน

“ใครจะเป็นผู้คัดเลือกหรือเจ้าคะ” บ่าวผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดยกมือขึ้นถาม

“จะติดตามใครก็คงต้องให้ผู้นั้นเป็นผู้คัดเลือก หรงลี่เจ้าจัดการตามใจชอบแล้วกัน” กงมู่จ่ายตัดสินใจให้หรงลี่เป็นผู้เลือกเฟ้น ด้วยต้องการเห็นว่านางจะจัดการอย่างไร

“เจ้าค่ะ” หรงลี่พยักหน้า “เพราะเลือกได้เพียงผู้เดียว ข้าจึงต้องพิถีพิถันเสียหน่อย คงต้องจัดการแข่งขันและเลื่อนขั้นตามความสามารถ พวกเจ้าทั้งหมดมีกี่คนหรือ”

“เรียนคุณหนูบุญธรรมพวกเรามีกันทั้งหมดยี่สิบสองคนเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นแบ่งออกมาเป็นกลุ่มละสามคนก็แล้วกัน” หรงลี่เอ่ย

“แต่นั่น…” อี้ฉุนที่กำลังกระซิบบอกว่าหากมียี่สิบสองคนจะแบ่งกลุ่มสามคนได้ไม่ลงตัว แต่เสิ่นหรงลี่ยกมือขึ้นห้ามมิให้พูดเสียก่อน

       สิ้นเสียงนั้นบ่าวทั้งหลายก็ลงมือจับกลุ่มกันตามใจชอบในทันที หรงลี่คิดจะใช้เวลานี้เพื่อสังเกตว่าบ่าวทั้งหลายนิสัยอย่างไร ปฏิบัติตนอย่างไร และผู้ใดจะเหลือเป็นเศษเพียงคนเดียว แต่ระหว่างการแบ่งกลุ่มนางก็สังเกตว่ามีบ่าวผู้หนึ่งที่ไม่พยายามหาคนมาจับกลุ่มด้วยเลยเพียงแค่ยืนเฉยรอให้ตนเป็นเศษ

“ผู้ที่ไม่มีกลุ่มตกรอบหรือไม่เจ้าคะ” สิ้นเสียงบ่าวผู้นั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นจากด้านหลัง

“แข่งผู้เดียวได้ข้าไม่ได้ว่าอะไร ในรอบแรกของการแข่งขันนี้ ให้หาหินมากลุ่มละหนึ่งก้อน”

       หลังสิ้นคำสั่งของคุณหนูเสิ่น บ่าวจากโรงซักล้างทั้งหลายก็วิ่งกรูกันไปทั่วบริเวณสวนเพื่อตามหาหินที่คิดว่าจะถูกใจว่าที่เจ้านายคนใหม่นี้

“เจ้าให้บ่าวหาหินไปทำไมหรือ” หรูอี้ที่ทนสงสัยไม่ไหวกระซิบถาม