บทที่ 14 ลงโทษ

“ไม่ต้องท้า กูทำแน่” เอริคพูดตอบเสียงแข็ง

สายตาดุดันจ้องมองคนตรงหน้าไม่กะพริบ คิดว่าเขาไม่กล้าฆ่าจริง ๆ หรือไง หึหึ รู้จักเอริคคนนี้น้อยไปซะแล้ว

เอริคเหนี่ยวไกปืนตามคำท้าของเฟยอย่างไม่ลังเล 

แต่...

แกร็ก! แกร็ก! แกร็ก!!

เสียงของปืนถูกเหนี่ยวไกซ้ำ ๆ ติดกันหลายครั้ง แต่คนถูกยิงกับยังคงนอนยิ้มระรื่นอยู่เหมือนเดิม

“หรือว่ามึง...” เอริคเห็นปืนในมือยิงไม่ออก ก็พึมพำออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อรู้ว่าตัวเองช้ากว่าเฟยไปก้าวหนึ่งอีกแล้ว เพราะเขาไม่คิดว่าเฟยจะแอบเอาลูกปืนออกไปจนหมดแบบนี้ บ้าเอ๊ย!!

“หึหึ...คุณคิดจริง ๆ เหรอ ว่าผมจะทิ้งปืนที่มีลูกไว้ใกล้มือคุณแบบนั้น” เสียงหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ เมื่อได้เห็นสีหน้าท่าทางของเอริคที่ทำตัวเองไม่ถูก

เฟยรู้ดีว่าถ้าเอริคฤทธิ์ยาหมดจะต้องฆ่าตัวเองแน่ ๆ ดังนั้นพอจบศึกรอบสุดท้าย ก่อนที่ตัวเองจะนอน เลยแอบเอาลูกกระสุนไปทิ้งก่อน แล้วค่อยกลับขึ้นมานอนกับเอริคอีกครั้ง

“มึง..!” เอริคโกรธจัดเมื่อเห็นว่าปืนไม่มีลูกกระสุน เขาเลยคิดจะเปลี่ยนใช้ปืนกระบอกมาตีหัวของเฟยแทน

...แต่มือของเอริคก็ต้องหยุดอยู่กลางอากาศ เพราะถูกเฟยรู้ทันซะก่อน เลยรีบคว้ามือข้างที่จะตีเอาไว้ได้... 

เฟยออกแรงจับเอริคพลิกกลับแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว ทำให้เวลานี้คนที่นั่งคร่อมอยู่ด้านบนเป็นเฟยแทน ส่วนเอริคก็ลงไปนอนดิ้นอยู่กับที่นอนอีกครั้ง

“ปล่อยกูนะ ไอ้เฟย! ไอ้ชั่ว! อือออ!”

เอริคร้องตะโกนด่าเฟยสุดเสียงด้วยความเจ็บใจ ร่างกายเปลือยเปล่าดิ้นไปมาไม่หยุด แต่เสียงร้องด่าก็ออกมาได้ไม่กี่คำ ริมฝีปากที่ขยับไม่หยุดนั้น ก็ถูกริมฝีปากบางของเฟยประกบปิดลง เลยทำให้เสียงร้องของเอริคดังอื้ออึงอยู่ในลำคอแทน

เฟยบดขยี้ริมฝีปากจูบริมฝีปากของเอริคอย่างแรง ยิ่งอีกฝ่ายดิ้นรนขัดขืน เขาก็ยิ่งขบเม้มแรงขึ้นตามอารมณ์ พร้อมดุนดันลิ้นร้อนเข้าไปในโพลงปาก ตวัดหยอกล้อเล่นอย่างเอาแต่ใจ เอริคที่ตอนแรกดิ้นหนีไม่หยุด ก็เริ่มเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ความปรารถนาของอีกฝ่าย เปิดปากรับรสจูบที่เร่าร้อนอย่างลืมตัว

“พอได้พักหน่อยก็กลับมามีแรงเลยนะครับ...งั้นพวกเรามาสนุกกันต่อเถอะครับ”

เฟยถอนริมฝีปากออกช้า ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า สายตาก็มองจ้องคนตรงหน้าฉ่ำเยิ้มไปด้วยเพลิงปรารถนาอย่างไม่ปิดบัง เมื่อร่างกายของเขามันเริ่มตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

ตอนแรกเฟยคิดไว้ว่าถ้าเอริคตื่นจะไปหาอะไรมาให้กิน เพราะพวกเขาไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า แต่ตอนนี้เฟยเปลี่ยนใจแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายดื้อรั้นไม่หยุด งั้นเขาขอจัดการปราบพยศต่อเลยก็แล้วกัน

“ไอ้เฟย!...มึงจะทำบ้า...หยุดนะ!” เอริคเบิกตากว้างร้องโวยวายขึ้นมาอย่างไม่ยอม เมื่อถูกเฟยจับขาข้างหนึ่งพาดขึ้นบ่า แล้วล็อกเอวของตัวเองไว้แน่น จนไม่สามารถขยับดิ้นหนีไปไหนได้

“คุณเอริคผิดเองนะครับ ที่เอาปืนมาจ่อหัวผม” เสียงนุ่มทุ้มพูดขึ้น แล้วฉีกยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ออกมา

ครั้งนี้โทษเขาไม่ได้นะ เพราะคนตรงหน้าทำตัวเองทั้งนั้น เขาอุตส่าห์ปล่อยให้นอนพักแล้วแท้ ๆ แต่ดันปลุกเขาขึ้นมาเองนี่นา

เช้าวันใหม่...

แสงแดดยามเช้าเริ่มสอดส่อง รอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน ทำให้รู้ว่าเช้าวันใหม่มาถึงแล้ว เอริคถูกเฟยจับพลิกซ้ายพลิกขวาจนดึก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเฟยหยุดทำตอนไหน แต่ที่รู้ ๆ พอแสงอาทิตย์เริ่มแสยงตาได้ไม่ถึงนาที ร่างเปลือยเปล่าที่นอนกอดตัวเองอยู่ ก็เริ่มขยับลุกเข้ามา ทาบทับบนตัวก่อกวนเขาต่อทันที 

"อืออ..อื้ออ"

เอริคส่งเสียงร้องควรญครางข้ามวันข้ามคืน จนตอนนี้ลำคอแห้งผาก และรู้สึกเจ็บเคืองจนแทบกลืนน้ำลายไม่ลง เวลานี้เขาทำได้เพียงแค่ นอนนิ่งมองดูเฟยเคลื่อนไหวอยู่บนร่างของตัวเองเงียบ ๆ เอริคไม่รู้จะสรรหาคำพูดคำด่าไหนมาว่าแล้วจริง ๆ ตอนนี้เอริครู้สึกเมื่อยล้ามาก แขนขาอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงไปหมด เขาเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ เลยเลิกต่อต้านยอมให้เฟยจับพลิกไปมาตามใจอย่างว่าง่าย เพราะรู้ดีว่าถึงจะพยายามขัดขืนยังไง ก็สู้แรงหื่นของอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี

“ยิ้มเหี้ยอะไร?” หลังจากที่นอนเงียบอยู่นาน เอริคก็เอ่ยพูดขึ้นเสียงเข้มอย่างเหลืออด เมื่อคนบนร่างเอาแต่มองแล้วก็ยิ้มไม่หยุด

“เวลาคุณนอนนิ่ง ๆ แบบนี้ ก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะครับ” เฟยแกล้งพูดหยอกกลับเสียงใส เขารู้สึกชอบเวลาที่เอริคว่าง่ายแบบนี้ที่สุด

“ไม่ต้องมาปากหวานใส่กู” เอริคถลึงตาดุใส่เฟย พอเห็นว่าเขายอมหน่อยทำมาเป็นได้ใจ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วเขาจะเคลิ้มตามหรือไง

เฟยหัวเราะออกมาเบา ๆ พอเห็นท่าทางของอีกฝ่าย มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวเลยสักนิด เฟยยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของเอริคอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง 

“คุณไม่คิดว่าพวกเราเข้ากันได้ดีบ้างเหรอครับ”

“เข้ากันได้ดีอย่างงั้นเหรอ อย่าพูดให้มันดูดีหน่อยเลย เพราะถึงยังไงเรื่องที่มึงข่มขืนกู และเอายาปลุกอารมณ์ให้กูกินมันก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก”

เอริคไม่ยอมรับพูดเถียงกลับทันที พูดออกมาได้ยังไงว่าเข้ากันได้ดี ทั้งที่เขาถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว แถมยังตอบโต้หรือต่อต้านอะไรไม่ได้เลยด้วย

“แต่คุณก็ชอบมันไม่ใช่เหรอ” เฟยพูดโต้เถียงอย่างไม่ยอมแพ้

เพราะเรื่องนี้เขารู้ดีที่สุด ว่าร่างกายของเอริคชอบมันมากขนาดไหน เหมือนตอนนี้ที่มันกำลังตอดรัดแท่งเนื้อของเขาจนแน่นอยู่ แล้วยังจะบอกว่าไปชอบอีก คนอะไรปากแข็งจริง ๆ

“กู ไม่ ได้ ชอบ” เอริคปฏิเสธกลับเสียงชัด เขาไม่มีทางยอมรับเรื่องพวกนี้แน่นอน

“หึหึ อย่าโกหกตัวเองเลยครับ คุณก็น่าจะรู้ตัวดีว่ายานั้นมันหมดฤทธิ์ไปตั้งนานแล้ว” เฟยยกเรื่องยาขึ้นมาพูด ยานั้นถึงมันจะมีฤทธิ์แรงมากก็เถอะ แต่มันก็น่าจะหมดไปนานแล้ว

“...” เอริคเงียบไม่พูดตอบ

“แล้วตรงนี้ของคุณมันก็ชอบผมมากด้วย ไม่งั้นมันคงไม่ดีใจทุกครั้ง ที่ผมกระแทกเข้าไปหรอก จริงไหมครับ”

เฟยพูดขึ้นยาวเหยียดเพื่อให้เอริคยอมรับความจริง พร้อมกดสะโพกที่ขยับเนิบช้าอยู่นาน เข้าไปจนลึกสุด พิสูจน์ทำให้คนปากแข็งรู้ตัวเองสักที

“อ๊ะ! ไอ้เฟย!”

เอริคนิ่งเงียบอยู่นาน ก็ต้องส่งเสียงร้องครางขึ้นอย่างทนไม่ไหว เมื่ออยู่ ๆ ร่องรักด้านหลังถูกกระแทกลึกจนจุกท้อง เอริคร้องเรียกชื่อเฟยดังอย่างคาดโทษ ทำให้ถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้นะ

เขาไม่อาจปฏิเสธคำพูดของเฟยได้เลย เพราะยิ่งแท่งเนื้อร้ายนั้นขยับกระแทกเข้ามา เขาก็รู้สึกมวนท้องน้อยทุกครั้ง ด้านในมันเริ่มกระตุก คล้ายตอบรับอีกฝ่าย ว่าต้องการสิ่งนั้นซะอย่างงั้น เอริครู้สึกว่าร่างกายของตัวเอง เริ่มไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ตอนอยู่ที่ผับแล้ว แต่ตอนนั้นเขาคิดว่า อาจเป็นเพราะพึ่งถูกเฟยข่มขืนมา ร่างกายเลยยังต่อต้านเรื่องพวกนี้อยู่

...แต่พอได้กลับมามีอะไรกับเฟยอีกครั้ง ร่างกายที่ด้านชามาหลายเดือน กลับตื่นตัวอย่างง่ายดาย ตอนแรกเอริคคิดว่ามันอาจจะเพราะฤทธิ์ยา

...พอเวลาผ่านไปนานจนยาหมดฤทธิ์ แต่ร่างกายของเอริคก็ยังคงตอบสนองเฟยดีเหมือนเดิม ไม่ว่าในหัวจะพยายามสั่งให้ต่อต้านยังไง ร่างกายของเขาก็ไม่เคยทำตามคำสั่งเลยสักครั้ง

“ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมคุณต้องพยายามปฏิเสธตัวเองด้วย รุกเปลี่ยนเป็นรับก็มีตั้งเยอะนี่ครับ” เฟยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ว่าเอริคจะพยายามดื้อดึงต่อต้านร่างกายของตัวเองไปถึงไหน เรื่องพวกนี้มันไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย

“กูเป็นถึงเจ้าของคาสิโนยักษ์ใหญ่ ถ้าใครรู้ว่ากูมานอนอ้าขาให้มึงเอาแบบนี้ แล้วกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” เอริคพูดตอบอย่างหงุดหงิด

เอริคมีลูกน้องที่ต้องดูแลเป็นพัน มีหน้ามีตาในสังคมอยู่ระดับหนึ่งเลยก็ว่าได้ ถ้ามีคนรู้ว่าเขาโดนไอ้จีนหน้าหื่นนี่ จับกระแทกยันเช้าจนหมดแรง เขาจะถูกมองยังไง แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่น ๆ เวลานั้นยังจะมีใครมาเคารพนับถือเขาอีกไหม แค่คิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นพวกนี้ เอริคก็รู้สึกมืดแปดด้านกับชีวิตตัวเองต่อจากนี้แล้ว

“งั้น คุณเอริคลองฟังข้อเสนอของผมก่อนไหมล่ะครับ”