บทที่ 20 คู่อริ

ห้างหรูกลางใจเมือง

ห้างหรูกลางใจเมืองเป็นสถานที่รวมแหล่งของแบรนด์ชื่อดังทั่วทั้งโลกมาวางขาย เลยทำให้มีพวกดาราและพวกลูกคุณหนู คนมีเงินมาเดินหาซื้อของกันเต็มไปหมด รวมถึงเจ้าของคาสิโนหนุ่มหล่อด้วย ที่ตอนนี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มสาวหลายคน เมื่ออยู่ ๆ วันนี้เขาก็มาปรากฏตัวที่ห้างแห่งนี้ แถมข้างกายยังมีเด็กหนุ่มใบหน้าสวยหวานอีกคนเดินแนบชิดมาด้วย ทำให้ทุกคนรับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มจะต้องเป็นคนพิเศษของเขาแน่ ๆ

“เอาตัวนี้ เอาตัวนี้ แล้วก็เอาสี่ตัวนี้ด้วย” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยพูดกับพนักงานในร้านเสื้อแบรนด์ดัง ส่วนนิ้วมือก็ยกขึ้นชี้ชุดนั้นชุดนี้ไปด้วยไม่หยุด

“เออ...คุณเอริคผมว่ามันเยอะเกินไปแล้วนะครับ” เฟยดึงแขนห้ามเอริคไว้อย่างอดไม่ได้ เมื่อตรงหน้าเอาแต่ชี้เลือกเสื้อผ้ามากองไว้เกือบยี่สิบกว่าตัวไปแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด

“เงินกู ไม่ต้องยุ่ง มีหน้าที่ใส่ก็ใส่ไป” เอริคพูดขึ้น ก่อนจะแกะมือของเฟยออกจากแขนตัวเอง แล้วเดินดูเสื้อผ้าในร้านต่ออย่างไม่สนใจ

เอริคสังเกตเฟยมาได้พักใหญ่แล้ว เขาเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ใส่เสื้อผ้าตัวเดิม ๆ ซ้ำ ๆ วนไปมา แทบไม่มีชุดใหม่เลย เงินค่าจ้างเขาก็ได้ทุกเดือน แถมให้มากกว่าที่ทำอยู่บนเรือสำราญด้วยซ้ำ แต่เอริคก็ไม่เคยเห็นเฟยเอาเงินไปซื้ออะไร นอกจากของที่จะเอามาทำอาหารให้เขากิน

วันนี้เอริคเลยจัดการพาออกมาซื้อให้เองซะเลย เขารู้ว่าเฟยเป็นคนง่าย ๆ ไม่ติดหรูหรือของแบรนด์เนมอะไร แต่เขาก็อยากให้เฟยได้ใช้ของดี ๆ บ้าง ยิ่งตอนนี้ทุกคนทั้งลูกน้องคนลูกค้าในคาสิโนส่วนใหญ่ และพวกเพื่อน ๆ ของเขา ก็ต่างติดว่าเฟยเป็นเด็กเลี้ยงของเขากันหมด เพราะฉะนั้นจะให้แต่งตัวเชยเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ เดี๋ยวคนอื่นก็หาว่าเขาไม่ดูแลเด็กของตัวเองได้

“แต่ว่า...” เฟยพยายามที่จะพูดขัดเอริค เพื่อให้หยุดเลือกซื้อเสื้อผ้าได้แล้ว แต่เขายังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงของเอริคก็พูดสั่งพนักงานของร้านแทรกขึ้นมาอีกครั้งซะก่อน

“เอากางเกงสองตัวนี้ด้วย” เอริคพูดสั่ง พร้อมชี้นิ้วไปมาต่อไม่หยุด

โดยไม่สนใจว่าคนใส่จะพูดห้ามอะไรก็ไม่ฟัง เงินของเขา เขาจะซื้ออะไร ซื้อกี่ตัวมันก็เรื่องของเขาจริงไหม มีหน้าที่ใส่ก็ใส่ไปสิ

“ครับ” ผู้จัดการร้านที่เดินตามเอริค กับพนักงานอีกสองคน หันมองเห็นกันยิ้ม ๆ

ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีลาภก้อนโตตกลงมาหล่นทับ ลูกค้าสายเปย์กวาดซื้อเสื้อผ้าในร้านเกือบสามสิบกว่าตัว รวม ๆ ราคาก็เลขแปดหลักเข้าไปแล้ว พวกเขารู้สึกอิจฉาเด็กหนุ่มคนนั้นซะจริง ๆ ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไร ชาตินี้ถึงได้มีคนเปย์กระเป๋าหนักแบบนี้มาครอง

“นี่ใช่เจ้านายกูจริงหรือเปล่าวะไอ้เซ็น สายเปย์โคตรได้ใจกูเลยวะ” แซมยืนมองดูเอริคอึ้ง ๆ เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายตัวเองพาใครมาเดินซื้อของแบบนี้มาก่อน แถมของแต่ละอย่างก็มีแต่แบรนด์ดังทั้งนั้นด้วย

“เงียบ” เซ็นหันไปพูดดุเพื่อน เมื่อเห็นว่าเอริคหันมองมาทางพวกเขา เหมือนกับได้ยินสิ่งที่แซมพูดแซวเมื่อครู่

“เดี๋ยวผมเอาของไปไว้ที่รถให้ก่อนนะครับ” แซมสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นสายตาดำมืดมองมาทางตัวเอง เลยรีบเดินออกไปจากร้านทันที เกือบไปแล้วไง ไอ้แซม!!

ร้านอาหารจีน

แสงไฟสีส้มนวล ๆ สาดส่องลงบนโต๊ะอาหารกลม ๆ ที่วางเรียงรายอยู่ทั่วร้าน บนโต๊ะเต็มไปด้วยจานชามใส่อาหารหลากหลายชนิด ไม่ว่าจะเป็นเป็ดย่างหนังกรอบ หมูแดงสีแดงสด ไปจนถึงผักผัดน้ำมันหอย และข้าวสวยร้อน ๆ ทุกอย่างบนโต๊ะดูน่ากินไปหมด ช่วงเที่ยงของวันผู้คนมักพากันมานั่งกิน บางโต๊ะมีครอบครัวนั่งทานอาหารกัน บวกกับเสียงของเด็ก ๆ หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน พวกผู้ใหญ่ก็พูดคุยกันอย่างออกรสบางโต๊ะเป็นกลุ่มเพื่อนฝูงที่ชวนกันมากิน ทำให้บรรยากาศในร้านดูมีสีสันมากขึ้นหลายเท่า

หลังจากที่เอริคพาเฟยเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าจนหนำใจ ก็พากันมาเต็มพลังที่ร้านอาหารจีนชื่อดังแห่งหนึ่ง ปกติเอริคจะไม่ชอบมานั่งกินข้าวในร้านอาหารแบบนี้ เพราะมีคนเยอะและเสียงดัง ส่วนใหญ่เขาจะชอบนั่งกินที่ห้องคนเดียวมากกว่า แต่ไหน ๆ วันนี้ก็ออกมาข้างนอกแล้ว ก็เลยอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง

“ลองกินจานนี้สิครับ อร่อยนะ” เฟยพูดขึ้นพร้อมตักอาหารใส่จานของเอริค

“อืม” เอริคตักอาหารในจานกินอย่างว่าง่าย

“ถ้าชอบ วันหลังผมจะทำให้กิน ดีไหมครับ” เฟยพูดขึ้นอย่างเอาใจ พร้อมใบหน้ายิ้มหวานเยิ้ม

“ถามจริงก่อนจะมาเป็นบาร์เทนเดอร์นี่ นายเป็นพ่อครัวมาก่อนเหรอ” เอริคพูดขึ้นอย่างสงสัย เพราะเขาเห็นเฟยชอบทำอาหารมาก แถมยังทำอร่อยมากอีกต่างหาก

“หึหึ เปล่าครับ ก็แค่เมื่อก่อน...”

เฟยหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาเสียงใส แล้วหยุดชะงักไปกลางคัน เมื่อคิดได้ว่าประโยคต่อไปอาจจะทำให้ คนตรงหน้าไม่พอใจหรือเปล่า

“ก็แค่อะไร”

เอริคมองหน้าเฟยอย่างคาใจ เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดบอกให้จบประโยคสักที

“ก็แค่...เมื่อก่อนแฟนเก่าของผมร่างกายอ่อนแอ และแพ้อาหารหลายอย่าง ผมเลยต้องดูแลเรื่องอาหารให้เขากินเป็นพิเศษนะครับ”

พอถูกเอริคเร่งให้พูดต่อ เฟยเลยยกยิ้มมุมปากขึ้นบาง ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดเล่าออกไปตามที่ขอ พร้อมจ้องมองดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าไปด้วย

แกร็บ!

“อ๋อออ...กูอิ่มแล้ว”

พอฟังที่เฟยพูดจนจบ เอริคก็โยนช้อนในมือทิ้งลงไปที่จานข้าว แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ใบหน้าที่เคยนิ่งเฉยอยู่เมื่อครู่ ก็เปลี่ยนเป็นบึ้งบูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“กินไปนิดเดียวเองนะครับ” เฟยพูดขึ้นยิ้ม ๆ แอบขำในใจ พอได้เห็นสีหน้าท่าทางของเอริคที่แสดงออกมา

“มันเลื่อนกูไม่ชอบ”

เอริคจ้องมองจานอาหารบนโต๊ะด้วยสายตาเฉยชา แล้วพูดขึ้นอย่างเสียอารมณ์ จากอาหารที่กินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เมื่อครู่ พอได้ยินคำว่า ‘แฟนเก่า’ ออกจากปากของคนตรงหน้า รสชาติอาหารในปากของเอริคก็เปลี่ยนไปทันที แถมอยู่ ๆ ยังรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกอีกด้วย

“งั้นกลับไปกินที่ห้องไหมครับ เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน” เฟยพูดอย่างเอาใจคนตรงหน้า พอได้เห็นเอริคเป็นแบบนี้แล้ว เขารู้สึกดีใจมาก เพราะมันเท่ากับว่าคนตรงหน้า กำลังรู้สึกหึงหวงตัวเองอยู่นั่นเอง

“กูไม่กิน” เอริคตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ อย่างไม่สบอารมณ์

เอริคพูดจบก็ตั้งท่าลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะเดินออกจากร้าน โดยที่ไม่สนว่าเฟยจะกินอิ่มหรือยัง

แซมกับเซ็นที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้านายตัวเอง ก็หันมองหน้ากันอย่างงุนงง เมื่ออยู่ ๆ เอริคก็หยุดกินแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แซมมองหน้าเจ้านายตัวเองอย่างไม่เข้าใจ วันนี้เอริคเป็นอะไรนะ เดี๋ยวก็อารมณ์ดี เดี๋ยวก็อารมณ์เสียขึ้นมาดื้อ ๆ เขาละสงสารเฟยจริง ๆ ที่ต้องมารองรับอารมณ์ของเจ้านายตัวเองแบบนี้ เห็นแล้วเหนื่อยใจแทนจริง ๆ

พอเอริคได้เห็นใบหน้ายิ้มระรื่นของเฟย ที่ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของตัวเองเลยนั้น เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดในใจเข้าไปใหญ่ กล้าดียังไงเอาเรื่องแฟนเก่าของตัวเอง มาเล่าให้เขาฟังแบบนี้ แถมยังปั่นหน้ายิ้มร่าไม่หยุดอีกด้วย เขาไม่ได้อยากรู้เรื่องแฟนเก่าบ้าบอพวกนั้นสักหน่อย

...เอริคที่กำลังตั้งท่าจะเดินออกจากร้านอาหารไปก่อนนั้น อยู่ ๆ ก็มีเสียงของใครบางคน ดังขึ้นมาจากทางหลังของเขา เลยทำให้ต้องหยุดชะงักไปซะก่อน...

“อ้าว อ้าว...นึกว่าใครหน้าคุ้น ๆ คุณเอริคเจ้าของคาสิโนยักษ์ใหญ่นี่เอง”

เสียงทุ้มจากคนมาใหม่เอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวน พร้อมก้าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเอริค รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ประดับอยู่บนใบหน้าคมเข้ม ชายรูปร่างสูงใหญ่สมส่วนในชุดสูทสีดำ ยืนประจันหน้ากับเอริคอย่างไม่เกรงกลัว 

“ไอ้มาร์!” เอริคเอ่ยชื่อของคนมาใหม่ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก สายตาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเกลียดชังอย่างไม่ปิดบัง วันนี้มันเป็นวันอะไรนะ ถึงได้มีแต่เรื่องให้เขาต้องหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย

“ชื่อมาร์คัสครับ คุณเอริค”

มาร์คัสแนะนำตัวเองออกไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกวน ๆ ถึงเขาจะอายุมากกว่าอีกฝ่ายหลายปี แต่มาร์คัสชอบเรียกเอริคว่าคุณ เพราะอีกฝ่ายชอบทำตัวสูงส่งไม่เห็นหัวใคร

มาร์คัสเจ้าของกคาสิโนอีกแห่งที่เป็นคู่แข่งและเป็นศัตรูทางธุรกิจของเอริค เขาอายุมากกว่าอีกเอริคหลายปีและทำงานอยู่ในวงการนี้มาก่อน แต่คาสิโนของมาร์คัสกับสู่ของเอริคไม่ได้เลย ลูกค้าไหลไปที่คาสิโนของเอริคเกือบหมด เขาเลยรู้สึกโกรธและเกลียดชังอีกฝ่ายมาก ๆ หลายครั้งที่มาร์คัสพยายามหาจุดอ่อนของเอริค เพื่อจะเอามาใช้ข่มขู่และจัดการอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเพราะเอริคใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาโดยตลอด

“...” เฟยที่ยังตามเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ทัน ก็หันมองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างงุนงง

“เอ๋! หนุ่มน้อยคนนี้ใครกัน น่ารักจังเลย”

มาร์คัสที่กำลังยืนยิ้มยั่วเอริคอยู่นั้น ก็หันไปเห็นเด็กหนุ่มใบหน้าสวยนั่งข้าง ๆ ที่เอริคยืนอยู่ ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างสนใจ สายตาแวววับจ้องมองคนนั่งอยู่อย่างไม่ปิดบัง ใครกันนะน่ารักจังเลย หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเป็น...

หึหึ ดูเหมือนว่ามาร์คัสคนนี้จะเจอของดีเข้าแล้วสินะ