บทที่ 21 คนพิเศษ

“เอ๋! หนุ่มน้อยคนนี้ใครกัน น่ารักจังเลยนะครับ”

“เสือก…จะเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับมึงด้วย”

เอริคตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเดินเอาตัวมายืนขวางปิดเฟยไว้ เพื่อไม่ให้มาร์คัสมอง เขาจะพาใครมานั่งกินข้าวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมันด้วย

มาร์คัสยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างถูกใจ เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของเอริคตอนถามถึงเด็กหนุ่มคนนั้น ดูถ้าวันนี้เขาจะไม่ได้มาเสียเที่ยวสินะ สิ่งที่พยายามหามาตั้งนาน ในที่สุดก็หาเจอสักที ‘จุดอ่อนของไอ้เอริค’ หึหึ

ปกติมาร์คัสจะไม่ค่อยเห็นเอริคออกมาเดินเล่นห้างแบบนี้ แถมมีเด็กหนุ่มน่ารักมาด้วยยิ่งไม่เคยเห็นเข้าไปใหญ่ ถ้าเขาคิดไม่ผิดเด็กหนุ่มคนนี้จะต้องไปคนสำคัญของเอริคอย่างแน่นอน ไม่งั้นเจ้าของคาสิโนยักษ์ใหญ่ที่หวงเนื้อหวงตัว และบ้างานอย่างเอริค คงไม่พามานั่งกินข้าวกลางห้างด้วยแบบนี้หรอก

“แนะนำให้รู้จักหน่อยไม่ได้เหรอครับ คุณเอริค”

มาร์คัสพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมเอียงตัว มองเฟยที่นั่งหลบอยู่ด้านหลังเอริคไปด้วย หึหึ มาถึงขั้นนี้แล้วคิดว่าจะซ่อนเขาได้อย่างงั้นเหรอฝันไปเถอะ

“กลับกันเถอะ” เอริคไม่ชอบสายตาและท่าทีที่มาร์คัสมองเฟย เลยจับแขนของเฟยดึงให้ลุกขึ้น แล้วพากันเดินออกจากร้านอย่างไม่สนใจคนถามอีก

มาร์คัสยืนจ้องพวกเอริคเดินออกจากร้านจนลับสายตา ใบหน้าคมเข้มก็ค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ขึ้น หึหึ คิดว่าจะหนีเขารอดเหรอ

“ไปสืบประวัติของเด็กหนุ่มคนนั้นมาให้กู ขอแบบเร็วที่สุด”

มาร์คัสพูดสั่งลูกน้องออกมาเสียงเย็นยะเยือก ไอ้เอริค คราวนี้ละกูจะทำให้มึงอยู่ไม่เป็นสุขเลย

“ครับนาย”

                                                                          ********************

หลังจากที่เอริคพาเฟยขึ้นมานั่งบนรถแล้ว ก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากับใคร ใบหน้าหันมองออกไปข้างทางอย่างไม่สนใจ ตอนนี้เอริคยังคงรู้สึกขุ่นเคืองเฟยเรื่องที่พูดร้านอาหารอยู่ แถมยังต้องมาเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจออีก มันเลยยิ่งทำให้เอริครู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว เวลานี้เขาเลยไม่อยากพูดคุยกับใครทั้งนั้น

“คนเมื่อกี้ใครเหรอครับ” เฟยพูดถามขึ้นทามกลางความเงียบภายในรถ เพราะเขายังคงรู้สึกคาใจเรื่องของเอริคกับผู้ชายคนนั้นอยู่

“…” เอริคชำเลืองตามองคนถามแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองข้างทางต่ออย่างไม่สนใจ

“มาร์คัส เจ้าของคาสิโนอีกที่นะครับคุณเฟย”

แซมที่นั่งข้างหน้า เห็นว่าเจ้านายตัวเองเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดตอบกลับสักที เลยพูดบอกเฟยไปด้วยความหวังดี

“คู่อริ สินะครับ” พอเฟยได้ยินที่แซมบอก เขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมดูเอริค จะไม่ค่อยชอบหน้าผู้ชายคนนั้นนัก ที่แท้ก็เป็นคู่แข่งทางธุรกิจกันนี่เอง

“รู้ก็ดี ถ้าเจอมันข้างนอกก็อย่าไปใกล้มันล่ะ” 

เอริคพูดเสริมต่อหลังจากที่นั่งเงียบไปนาน พอเห็นแววตาที่มาร์คัสมองเฟยเมื่อครู่แล้ว เอริคก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้น จะต้องมีแผนร้ายอยู่ในใจอย่างแน่นอน เพราะมันจะต้องดูออกแล้วแน่ ๆ ว่าเฟยเป็นอะไรกับเขา

“น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เฟยถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะเท่าที่เฟยรู้มา เอริคน่าจะเป็นตัวอันตรายที่สุดของแถวนี้ไม่ใช่เหรอ

“ไอ้มาร์คัสมันชอบเล่นลอบกัดนะครับ คุณเฟย”

แซมพูดเสริมขึ้นอย่างอดไม่อยู่ เพราะตั้งแต่ที่แซมกับเซ็นทำงานกับเอริคมาหลายปี ต้องเจอเรื่องน่าปวดหัว เพราะไอ้คนชื่อมาร์คัสนี่หลายรอบแล้ว บอกเลยว่าถ้ามาปะทะกันซึ่ง ๆ หน้า พวกเขาไม่เคยกลัว แต่ไอ้มาร์คัสคนนี้มันชอบเล่นทีเผลอ ไม่ก็เล่นลับหลังอย่างเดียวเลยนี่นะสิ

“กูบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้ามึงเกิดถูกจับตัวไปละก็ กูไม่ไปช่วยหรอกนะ รู้ไว้ตรงนี้เลย” เอริคละสายตาจากข้างทางหันมามองหน้าเฟย ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นขู่ออกไปเสียงแข็ง

ตั้งแต่เล็กจนโตเอริคไม่เคยสนใจอะไร นอกจากงานกับเงินที่เขาสร้างมันมา เพราะฉะนั้นเขาจะไม่มีวันทิ้งทุกอย่างเพื่อคนคนเดียวอย่างแน่นอน

“ครับบบ...ผมสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ให้ใครมาพรากผมไปจากคุณเอริคได้อย่างแน่นอน”

เฟยพูดขึ้นด้วยสีหน้าระรื่น ก่อนจะจับแขนของเอริคมากอด พร้อมเอียงตัวซบที่ไหล่อย่างอ้อน ๆ โดยไม่สนใจสายตาดุที่หันมาทางตัวเองอย่างเคือง ๆ

คาสิโน - โซนเครื่องดื่ม

โซนเครื่องดื่มของคาสิโนที่มีเสียงเพลงเบา ๆ บวกกับเสียงผู้คนพูดคุยเล่นกันดังเป็นระยะ ๆ ทำให้ที่นี่เหมือนเป็นโอเอซิสเล็ก ๆ กลางทะเลทราย ที่ให้ผู้คนได้มาพักผ่อน คลายเครียด และดื่มด่ำกับเครื่องดื่มหลากหลายรสชาติ ก่อนที่จะกลับไปลุ้นระทึกในเกมครั้งต่อไป มันเป็นการผสมผสานระหว่างความหรูหรา ความสบาย และความผ่อนคลายได้อย่างลงตัว

ช่วงเย็นของวันเป็นเวลาที่พนักงานกำลังจะผลัดเปลี่ยนการทำงาน ให้อีกคนมารับช่วงต่อ เฟยที่ทำงานอยู่บาร์ก็กำลังเตรียมตัวเลิกงานไม่ต่างกัน เพราะจะต้องรีบขึ้นไปเอาใจคนขี้งอน ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องในร้านอาหาร ตอนนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้ว เฟยรู้สึกว่าเอริคยังคงตึง ๆ ไม่พอใจกับคำพูดของเขาในวันนั้นอยู่เลย วันนี้เขาคงต้องง้อแบบจริง ๆ จัง ๆ สักหน่อยแล้ว

“พี่เฟย” เสียงใสของใครบางคนเอ่ยเรียกเฟยจากทางด้านหลัง

“อ้าว ปันปันวันนี้ทำช่วงดึกเหรอ” เฟยหันมองตามเสียงเรียก ก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มแป้นอยู่ เลยฉีกยิ้มเอ่ยทักกลับไปอย่างเป็นมิตร

ปันปันเด็กหนุ่มหน้าหวานอารมณ์ดี ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้ยังไม่ถึงเดือน เด็กหนุ่มชอบเข้ามาพูดคุยเล่นกับเฟยอยู่บ่อย ๆ

“ครับ พี่เฟยจะไปแล้วเหรอครับ” ปันปันถามกลับยิ้ม ๆ 

“อืม” เฟยพยักหน้าตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะตั้งท่าหันหลังเดินไปทางลิฟต์ แต่อยู่ ๆ มือของปันปันก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ซะก่อน

“เออออ...คือว่า...” 

ปันปันยืนยิ้มอ้ำอึ้งเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยออกมา มือเล็กก็ยังคงจับรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้อย่างลืมตัว

“มีอะไรหรือเปล่าปันปัน” เฟยมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างสงสัย ก่อนจะถามกลับ มีเรื่องอะไรจะพูดกับเขากันนะ ถึงได้ดูกล้า ๆ กลัว ๆ แบบนี้

“เออออ พี่เฟย...ที่เขาบอกว่าพี่เป็นคู่นอนของคุณเอริค เรื่องจริงหรือเปล่าครับ” ปันปันรวบรวมความกล้าถามออกไปในที่สุด

ปันปันพึ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ยังไม่ถึงเดือน ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนอัธยาศัยดีพูดเก่ง เด็กหนุ่มเลยมักถูกคนเก่า ๆ พูดเตือนอยู่หลายครั้ง ว่าห้ามเข้าไปคุยเล่นกับเฟยมากจนเกินไป เพราะบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนนี้เป็นเด็กของเจ้าของคาสิโน และท่านหวงมาก ปันปันก็เลยอยากรู้ว่าเรื่องที่คนอื่น ๆ พูดกันนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

“อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร” พอได้ยินคำถามของเด็กหนุ่ม เฟยก็ระบายยิ้มออกมาเมื่อหายสงสัย

ความจริงคำถามนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟยถูกถาม เพราะตอนที่เฟยทำงานเอริคจะชอบลงมานั่งคุยเล่นด้วย และเฟยก็ขึ้นไปหาเอริคที่ห้องทำงานอยู่บ่อย ๆ ทุกคนในคาสิโนจะสงสัย ความสัมพันธ์ของพวกเขากันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ถึงเอริคจะไม่เคยประกาศบอกทุกคนว่าเฟยอยู่ในสถานะไหน แต่เอริคก็ไม่เคยปิดบังเรื่องที่ทั้งสองมีอะไรกัน เลยทำให้ทุกคนคิดไปทางเดียวกันว่า เฟยคือเด็กที่เจ้าของคาสิโนเลี้ยงไว้นั่นเอง

“แหะ ๆ...คือผมได้ยินพวกพี่ ๆ เขาคุยกันนะครับ”

ปันปันหัวเราะแห้ง ๆ ออกมาแก้เขิน เด็กหนุ่มรู้ดีว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ควรพูดถามออกไป แต่เขาคาใจเรื่องนี้มากจริง ๆ

ตอนเข้ามาทำงานใหม่ ๆ ปันปันรู้สึกสะดุดตาเฟยมาก เพราะทั้งหล่อทั้งหน้าตาดี ยิ่งเวลาที่เฟยยิ้มมันดูมีเสน่ห์สุด ๆ ปันปันรู้สึกหลงใหลรอยยิ้มนั้นมาก เลยพยายามทำตัวตีสนิทเข้าไปพูดคุยด้วยบ่อย ๆ เพื่อหวังว่าสักวันความสัมพันธ์ ของเขากับเฟยจะเลื่อนลำดับจากเพื่อนร่วมงานเป็นอย่างอื่นได้บ้าง แต่ไม่กี่วันก่อนมีพนักงานคนเก่า ๆ มาพูดบอกเรื่องของเฟยกับเขา ตอนนั้นปันปันรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยินมาก

วันนี้ปันปันก็เลยอยากจะมาถามเจ้าตัวตรง ๆ ว่าเฟยเป็นเหมือนที่ทุกคนพูดกันหรือเปล่า เพราะเซ้นของปันปันรู้สึกว่าคนอย่างเฟยน่าจะเป็นพวกสายรุกมากกว่า ไม่น่าจะเป็นพวกสายรับเหมือนกับที่ทุกคนพูดกันเลยนี่นา

“อืม จะว่าอย่างงั้นก็ได้”

เฟยยิ้มรับอย่างไม่ปิดบัง เพราะเรื่องที่เขาอยู่กับเอริคมันไม่ได้เป็นความลับอะไร ถึงบางเรื่องจะไม่เหมือนกับที่ทุกคนคิดก็เถอะ

“อ๋อออ...เสียดายจัง”

ปันปันตอบรับเสียงอ่อน ก่อนจะพูดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างเสียดาย ใบหน้ายิ้มแย้มหมองลงทันที นี่เซ้นของเขาผิดพลาดไปอย่างงั้นเหรอเนี่ย

“มีอะไรอยากจะถามพี่อีกไหมครับ” 

เฟยพูดขึ้นต่อยิ้ม ๆ พอเห็นท่าทางของปันปัน เขาก็พอจะดูออกว่าเด็กหนุ่มคิดอะไรอยู่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเฟยคงจะตอบรับความต้องการของอีกฝ่ายไปแล้ว แต่ตอนนี้เขามีเอริคในใจแล้ว เลยไม่มีความคิดที่จะไปยุ่งกับใครอีก

“ไม่มีแล้วครับ ยังไงพนักงานตัวน้อย ๆ คนนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยก็แล้วกันนะครับ”

ปันปันส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะปั่นหน้ายิ้มร่า แล้วพูดหยอกเล่นด้วยใบหน้าสดใส มือทั้งสองก็ยกขึ้นจับนวดแขนกับไหล่ของเฟยเล่นไปด้วย

“ฝากอะไร พี่ก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งเหมือนกับปันปันนั่นแหละ”

เฟยฉีกยิ้มหวานออกมา ก่อนจะจับหัวของคนตรงหน้าโยนเล่นไปมาอย่างเอ็นดู

ทั้งสองยืนคุยเล่นกันต่ออีกสองสามคำ ก่อนที่เฟยจะขอตัวขึ้นห้องไป...โดยที่ไม่รู้เลยว่าภาพใกล้ชิดกันเมื่อครู่ มีชายใบหน้าบูดบึ้งใส่สูทสีน้ำเงินยืนดูอยู่ตรงหน้าลิฟต์ด้วย