บทที่ 22 งอน

ห้องทำงานของเอริค

ห้องทำงานกว้างที่อากาศเย็นยะเยือก บวกกับความเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของคนในห้อง ประตูบานใหญ่ค่อย ๆ เปิดออก ด้วยมือเรียวยาวของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม เจ้าของห้องที่รับรู้ถึงคนที่เข้ามาใหม่ ก็ชำเลืองตามองคนหน้าประตูเล็กนิด เมื่อรู้ว่าเป็นใครสายตาก็กลับมาสนใจเอกสารในมือต่ออีกครั้ง

“คุณเอริคเย็นนี้กินอะไรดีครับ ผมจะได้...”  

“กูไม่กิน กูไม่หิว”

เฟยฉีกยิ้มหวานจนเห็นฟันมาตั้งแต่หน้าประตู ก่อนจะเอ่ยถามคนในห้องออกไปเสียงใส แต่เขายังไม่ทันได้พูดจบประโยค เสียงของคนที่นั่งทำงานอยู่ก็ดังแทรกขึ้นมาซะก่อน เฟยที่กำลังก้าวเดินเข้าไปหาก็ต้องหยุดชะงักค้าง ใบหน้าที่ฉีกยิ้มหวานเยิ้มอยู่ก็ต้องหุบลงทันที

เอริคพูดแทรกขึ้นเสียงแข็ง โดยที่ใบหน้าก็คงยังก้มมองเอกสารในมืออยู่ไม่เปลี่ยน

เฟยรับรู้ถึงความผิดปกติได้ทันที ว่าคนตรงหน้าจะต้องโกรธอะไรเขาอยู่แน่ ๆ เพราะถึงเอริคจะยังรู้สึกขุ่นเคือง เรื่องที่เขาพูดถึงแฟนเก่าวันนั้นอยู่ แต่เมื่อเช้าอารมณ์ของเอริคก็ไม่ได้ตึงเครียดมากขนาดนี้ แปลว่าจะต้องมีเรื่องอะไรอย่างอื่นอีกแน่นอน

“แต่เมื่อตอนเที่ยงคุณก็กินไปนิดเดียวเองนะครับ” เฟยพูดขึ้นอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง พร้อมเดินหน้าไปที่โต๊ะทำงานต่อ

เฟยจ้องมองคนที่กำลังก้มหน้าทำงานอย่างเหนื่อยใจ ช่วงนี้เขาเริ่มจะตามอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ทันแล้ว เรื่องเก่ายังไม่ทันได้เคลียร์ นี่ยังมีเรื่องใหม่เข้ามาแทรกเพิ่มอีก

“เรื่องของกู จะไปไหนก็ไปไม่อยากเห็นหน้า”

เอริคพูดตอบกลับเสียงแข็งอย่างไม่แยแส ใบหน้าก็ยังคงก้มมองเอกสารในมือเหมือนเดิม เขาจะกินหรือไม่กินมันก็ปากเขาไหม ยุ่งอะไรด้วย

“เป็นอะไรครับเนี่ย โกรธเรื่องอะไรอีกครับ วันนี้ผมทำตัวดีทั้งวันเลยนะครับ”

เฟยไม่สนใจคำไล่เดินอ้อมไปทางด้านหลังของเอริค ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ แล้วค่อย ๆ โน้มตัวโอบกอดคนขี้โมโหจากทางด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยพูดถามออกไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อน รอบนี้เฟยไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองทำอะไรให้เอริคโกรธอีก

“หึหึ ถ้าทำตัวดีจริง แล้วมึงจะกลัวกูโกรธทำไม จะไปไหนก็ไปกูจะทำงาน” 

เอริคหัวเราะในลำคออย่างเยอะหยัน แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ มือก็พยายามแกะแขนทั้งสองข้างที่โอบกอดตัวเองอยู่ออกไปด้วย ยังมีหน้าพูดว่าทำตัวดีมาทั้งวันอีกนะ แล้วไอ้ที่เขาเห็นเมื่อกี้มันคืออะไร

“ไม่ไปครับ” เฟยกระชับกอดแน่น พร้อมปฏิเสธกลับอย่างไว

“ไอ้เฟย!” เอริคเรียกชื่อคนด้านออกมาเสียงดัง เมื่ออีกฝ่ายดื้อด้านไม่ยอมทำตามที่ตัวเองพูดบอก

“ถ้าไม่บอกว่าเป็นอะไร ผมก็จะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น”

เฟยไม่ยอมปล่อยซุกใบหน้าอยู่ที่ซอกคอของเอริคแน่น แล้วพูดอู้อี้ดังออกมาอย่างไม่เต็มเสียง เฟยไม่รู้จริง ๆ ว่าเอริคโกรธตัวเองเรื่องอะไร แต่จะให้เขาไปง่าย ๆ ทั้งที่เรื่องยังค้างคาอยู่แบบนี้ เขาไม่เอาด้วยหรอก

“มึงนี่มัน...มึงถูกใจไอ้เด็กใหม่คนนั้นใช่ไหม”

เอริคถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องที่ตัวเองเห็นเมื่อครู่ออกไปตรง ๆ เพราะเอริคก็ไม่อยากเก็บเรื่องพวกนี้ ให้มันค้างคาไว้นานเหมือนกัน

ก่อนหน้านี้เอริคเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเลิกงานของเฟยแล้ว เลยคิดว่าจะไปชวนหาอะไรกินข้างนอก แต่พอเขาเดินออกมาจากลิฟต์ ก็ต้องมาเจอภาพบาดตา ที่เฟยกำลังยืนหยอกล้อกับพนักงานคนหนึ่งเข้าซะก่อน เลยทำให้อารมณ์ที่เริ่มสงบลง กลับมาเกรี้ยวกราดขึ้นอีกครั้ง

อยู่ ๆ เอริคก็เจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้ายขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ร่างกายชาไปหมด ภาพที่เฟยยืนยิ้มพูดหยอกเย้ากับเด็กหนุ่มคนนั้น ยังคงติดตาของเขาอยู่เลย ถ้าเกิดเฟยรู้สึกเบื่อเขา แล้วเปลี่ยนใจไปชอบเด็กคนนั้นขึ้นมา เขาจะทำยังไงต่อดี อยู่ ๆ ความคิดบ้าบอพวกนี้ก็ผุดมาในหัวของเอริคเต็มไปหมด

“ห๊ะ! อ๋ออ...” เฟยที่ได้ยินคำถามของเอริค ก็ร้อง ห๊ะ! ขึ้นมาอย่างตกใจ แล้วเงยหน้ามองคนในอ้อมกอดทันที

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ว่าเอริคโกรธตัวเองเรื่องอะไร ถ้าเฟยคิดไม่ผิดเอริคจะต้องลงไปเห็น เขากับปันปันยืนคุยเล่นกัน แล้วเก็บมาคิดมากแน่ ๆ

“มึงยิ้มอะไร มึงชอบมันจริง ๆ ใช่ไหม”

เอริคหันมองหน้าเฟยที่ฉีกยิ้มร่าออกมาอย่างไม่มีเหตุผล ก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจใส่ เมื่อคิดว่าเฟยอาจจะชอบเด็กหนุ่มคนนั้นจริง ๆ

“ผมกับปันปันก็แค่คุยเล่นกันเฉย ๆ ครับ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นสบายใจได้” 

เฟยพูดอธิบายออกมาอย่างยิ้ม ๆ พอได้เห็นท่าทางและสีหน้าของเอริคตอนนี้ เขารู้สึกดีใจมากที่คนในอ้อมกอดหึงหวงตัวเอง

“หึหึ จับแขนจับขา ทำตัวติดกันขนาดนั้น คงคุยเล่นกันสนุกมากเลยสินะ” 

เอริคหัวเราะออกมาอย่างเยอะหยัน ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งอย่างประชดประชัน ถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนั้น บอกว่าแค่คุยเล่นกันใครมันจะเชื่อลง มันเห็นเขาโง่ดูไม่ออกหรือไง

“ก็นิดหน่อยครับ ก็น้องปันปันน่ารักนี่นา”

เฟยยกยิ้มขึ้นอย่างถูกใจ ก่อนจะปล่อยแขนออกจากคอ จากนั้นก็เดินอ้อมมาอยู่ด้านข้างของเอริค แล้วจับเก้าอี้หันมาทางตัวเอง ร่างสูงโน้มตัวลง พร้อมยกมือทั้งสองข้างจับไหล่กว้างของคนนั่งอยู่ไว้ สายตาแวววับมองจ้องอยู่ที่ใบหน้าบูดบึ้งของคนขี้โมโห แล้วแกล้งพูดชมเด็กหนุ่มออกไปอีกครั้ง

เฟยอยากเห็นแบบเต็ม ๆ ตา ว่าเวลาเอริคหึงหวงตัวเองจะแสดงท่าทีออกมายังไงบ้าง

“น่ารักขนาดนั้น ก็เอามันมาทำเมียเลยสิ” 

เอริคได้ยินคำว่า ‘น่ารัก’ ออกจากปากของเฟย ก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ ก่อนจะพูดตะคอกว่ากลับไปอย่างหัวเสีย กล้าดียังไงมาชมคนอื่นต่อหน้าเขาแบบนี้ อยู่ ๆ ความรู้สึกน้อยใจก็เล่นงานเอริคอย่างไม่ได้ตั้งตัว

ยิ่งพอเอริคได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเฟย ความรู้สึกโกรธก็เพิ่มมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ถ้าจะชมกันขนาดนั้น ก็เอามันมาทำเมียเลยสิ คนอย่างเอริคไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว อยากไปก็ไปเขาไม่สนใจหรอก

แต่บอกไว้ตรงนี้เลยว่าคนอย่างเอริค ไม่มีวันใช้ผู้ชายร่วมกับใครแน่นอน

“ไม่เอาดีกว่าครับ พอดีว่าเมียผมดุ แถมยังขี้หึงมากด้วย”

พอได้เห็นใบหน้าโกรธจัดของคนตรงหน้า เฟยก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาจับที่แก้มทั้งสองข้างของเอริค แล้วพูดหยอกเย้าอีกฝ่ายออกไปด้วยสีหน้าระรื่นต่อ

“ใครหึงมึง”

เอริคชักสีหน้าใส่เฟยอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะเถียงกลับอย่างลืมตัว เขาไม่ได้หึงสักหน่อย แค่รู้สึกไม่ชอบที่มีคนแอบไปทำอะไรลับหลังตัวเองก็เท่านั้น

“หึหึ...ยอมรับแล้วเหรอครับ ว่าเป็นเมียผม”

เฟยหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ ก่อนจะพูดล้อกลับด้วยน้ำเสียงยียวน เมื่อเห็นเอริคร้อนรนที่ถูกกล่าวหาว่าหึงหวงตัวเอง จนหลงกลเผลอยอมรับว่าเป็นเมียของเขาไปแบบไม่รู้ตัว

“ไอ้เฟย!” เอริคร้องตะโกนเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อรับว่าตัวเองหลงกลคนเจ้าเล่ห์เข้าแล้ว

“ครับบบ คุณเมีย” เฟยยิ้มระรื่น ลากเสียงยาวตอบกลับอย่างล้อเลียน

เฟยที่กำลังยืนยิ้มร่ามองใบหน้าหงิกงออยู่ ก็คิดวิธีง้อคนตรงหน้าขึ้นมาได้ ริมฝีปากบางค่อย ๆ กระตุกยิ้มร้ายขึ้นจาง ๆ หึหึ รับรองวิธีนี้เอริคจะต้องหายงอนเขาอย่างแน่นอน

“มึงจะทำอะไร...ไอ้เฟย!!” เอริคพูดขึ้นอย่างตกใจ เมื่ออยู่ ๆ คนตรงหน้าก็ขยับตัวเข้าไปแทรกระหว่างโต๊ะกับเก้าอี้ทำงาน แล้วนั่งลงตรงหว่างขาของเขา ไอ้บ้านี่มันคิดจะทำอะไรอีกเนี่ย!!

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เอริคที่กำลังพยายามปัดดึงมือทั้งสองข้างของเฟย ออกจากเข็มขัดตัวเองอยู่นั้น อยู่ ๆ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้เอริคต้องละความสนใจจากคนใต้โต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาแทน

แซมเดินยิ้มร่าตรงมาที่โต๊ะของเอริค พร้อมกอดแฟ้มเอกสารแฟ้มหนึ่งมาด้วย โดยที่ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ในห้องตอนนี้ อยู่ในสถานการณ์ร้อนแรงขนาดไหน

“ไอ้เฟย ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ มึงจะทำบ้าอะไร”

เอริคชำเลืองมองเฟยที่นั่งยิ้มระรื่นอยู่ที่หว่างขา แล้วพูดดุออกมาเสียงเบา ตอนนี้เข็มขัดกับตะขอกางเกงของเขา ได้ถูกมือดีปลดออกไปรับเรียบแล้ว

“ก็...ง้อไงครับ”

เฟยกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ก่อนจะพูดกระซิบตอบเอริคกลับไปด้วยสีหน้าระรื่น จากนั้นเขาก็ไม่รอช้า อ้าปากจัดการประคองท่อนเนื้อที่นอนนิ่งอยู่ตรงหน้า เข้าไปในโพลงปากของตัวเองทันที

หึหึ ในเมื่อพูดง้อดี ๆ ไม่หายสักที งั้นเปลี่ยนมาใช้วิธีนี้แทนก็แล้วกัน