บทที่ 3

“อกหักได้ไง แกมีแฟนเหรอ” เป็นเสียงเอยที่เอ่ยถามอย่างสงสัย ฉันกับสารินพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเอย

         “ไม่ใช่แฟน ฉันแอบชอบเขาไง”

         “ใครที่แกแอบชอบ” เอยถามอย่างสงสัย ทั้งยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิมอีกนิดเพราะกลัวโต๊ะข้าง ๆ จะได้ยิน

         “พี่ยู ปู่รหัสกูไง” คำพูดของพรีนทำหัวใจฉันตกไปอยู่ตาตุ่ม เพิ่งได้รู้ว่าเพื่อนแอบชอบเขา พรีนเป็นคนสวย และแน่นอนว่าสวยกว่าฉันเยอะ ฐานะทางบ้านก็ดีไม่น้อย

         “ทำไม แกไปบอกชอบเขางี้เหรอ” สารินถามอย่างสงสัย ฉันเองก็สงสัยไม่น้อยไปกว่าเพื่อนเช่นกัน แต่ที่ไม่ถามเพราะกลัวว่าเพื่อนจะจับสังเกตได้

         “เปล่า ฉันได้ยินกลุ่มเพื่อนเขาเมาท์ว่าพี่ยูมีคนที่ชอบแล้ว” คำพูดของพรีนทำให้ฉันแอบยิ้ม เขาไม่เปิดตัวกับฉัน แต่อย่างน้อยก็ปิดโอกาสคนอื่นที่จะเข้าหา

         ฉันคงไม่ได้เข้าข้างตนเองจนเกินไปใช่ไหม ถ้าจะคิดว่าคนที่เขาชอบคือฉัน

         แต่แล้วความคิดของฉันก็ถูกสั่นคลอน

         “นี่พวกแก รู้แล้วเงียบไว้เลยนะ” จู่ ๆ พรีนก็ลดเสียงเบาลง พวกเราจึงต้องขยับศีรษะเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม

         “เขาว่าพี่ยูแอบชอบพี่รินณี[1]มาตั้งแต่มัธยมแล้ว”

‘รินณี’ รุ่นพี่ปีสี่เอกโยธาเช่นกัน เพื่อนของพี่ใบเฟิร์นย่ารหัสของฉันเอง ความเจ็บจนหายใจไม่ออกเป็นอย่างนี้เองสินะ

         มีคนชอบเขาก็ว่าเจ็บแล้ว แต่เจ็บยิ่งกว่าเมื่อได้รู้ว่าเขามีคนที่ชอบ

          

คอนโดหรูใกล้มหาวิทยาลัย

         ห้องหมายเลขสองสามศูนย์หนึ่ง ฉันยืนอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะกดรหัสเข้าไป บอกเขาไว้แล้วว่าจะมาหา เขาบอกว่าจะกลับช้า

         ฉันมองรอบห้อง ตรงไปยังตะกร้าผ้าที่เขาใส่แล้ว แยกผ้าอย่างที่เคยทำ เสื้อผ้าถูกจัดการใส่เครื่องซักผ้าอย่างเรียบร้อย จากนั้นฉันก็นำผ้ามาเช็ดชั้นวางของต่าง ๆ อย่างที่เคยทำ

         กว่าจะทั่วห้องก็ใช้เวลาไม่น้อย เพราะเคยทำเป็นประจำตั้งแต่เด็กเลยทำได้อย่างคล่องแคล่ว เช็ดชั้นต่าง ๆ จนครบทั้งสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องอ่านหนังสือและทำงาน ส่วนอีกห้องเป็นห้องนอน

         เสียงเครื่องซักผ้าบอกว่าทำงานเสร็จเรียบร้อย ฉันนำเสื้อผ้าใส่เครื่องอบผ้าต่อและใส่เสื้อผ้าที่แยกไว้อีกกองลงเครื่องซักผ้า จากนั้นก็จัดการดูดฝุ่น

         ฉันมองนาฬิกาบนข้อมือที่บอกเวลาสองทุ่มกว่า นำผ้าออกจากเครื่องอบ จัดการรีดผ้าให้เรียบร้อยและนำไปจัดเก็บยังห้องแต่งตัว

         ไม่ลืมแวะส่องกระจก เสื้อยืดสีขาวของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อที่มาถึงก็ทำงานไม่ได้หยุด อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว

         เมื่อนำผ้าที่ซักเสร็จแล้วเข้าเตาอบ ฉันจึงตรงไปยังห้องน้ำ เดี๋ยวต้องทำห้องน้ำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยอาบน้ำ ฉันใช้เวลาในการทำความสะอาดห้องน้ำค่อนข้างนาน เพราะต้องขัดอ่างอาบน้ำให้เงาอย่างที่เขาชอบ

         เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ไม่ลืมที่จะอาบน้ำให้ตัวเองสะอาดไร้กลิ่นเหงื่อ ฉันสวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำ มองตัวเองในกระจกอย่างพอใจ

         จากนั้นฉันก็ก้มมุดเข้าในมุมตู้เสื้อผ้า ซึ่งจะมีเสื้อผ้าของตัวเองซ่อนอยู่ เป็นเพียงชุดนอนกางเกงเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว ลายธรรมดาและขนาดใหญ่กว่าตัวฉันมาก

         ดูไม่ออกเลยว่าเป็นชุดนอนผู้หญิง แต่ก็นั่นแหละ เพื่อความปลอดภัย ในห้องเขาต้องไม่มีร่องรอยของฉัน

         ความรู้สึกตัวเล็กเป็นอย่างนี้เองสินะ ทุกวันนี้แม้แต่กับแม่ของตัวเอง ฉันยังไม่กล้าสู้หน้าท่านอย่างภาคภูมิ คุณผู้หญิง คุณผู้ชาย หรือแม้แต่คุณย่าของเขา ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่สบตา

         คนมีความผิดมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ถึงไม่มีใครรู้ แต่เราก็รู้อยู่เต็มอก เฝ้าบอกตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่า ระหว่างฉันกับคุณยูเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่มีใครทำอะไรผิดทั้งนั้น

         ทั้ง ๆ ที่เฝ้าบอกตัวเอง แต่ในใจส่วนลึกก็รู้สึกว่าตัวเองผิดอยู่ดี ผิดที่ไม่หักห้ามใจ ผิดที่หวังไปไกลเกินว่าความเป็นจริง ผิดที่อยากครอบครอง...

         ทั้งที่รู้ดีว่าไม่อาจครอบครองเขาได้ แต่ก็ยังหวังว่าเขาจะรัก หวังว่าเขาจะชอบ

         ฉันควรรู้สึกผิดมากที่สุดกับตัวเอง เพราะสิ่งที่ฉันทำคือการไม่รักตัวเอง แต่ฉันพยายามแล้ว พยายามที่จะไม่ชอบ จะไม่มีความสัมพันธ์แบบนี้กับเขา

         แต่ทุกครั้งที่ฉันพยายามตัดใจ กลับกลายเป็นว่าฉันเฝ้าแต่คิดถึงเขา และรู้ตัวเองว่าจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา

         “มะลิ!”

         “คะ!” ฉันตกใจกับเสียงเรียกของเจ้าของห้อง คงเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นจนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูของเขา

         “ฉันเรียกตั้งนาน ไม่ได้ยินเหรอ”

         “อ๋อค่ะ มะลิกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ” ฉันบอกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาและนั่งข้าง ๆ ฉัน

         “คิดอะไรบอกได้ไหม” เขาถามกระเซ้าไปอย่างงั้นมากกว่าที่จะอยากได้ยินคำตอบ

         “คิดว่าเมื่อไหร่คุณยูจะกลับมา” จะคิดถึงใครได้นอกจากเขา

[1] รินณี นางเอกจากเรื่อง เมียบังเอิญ