ตอนที่12เริ่้มต้นใหม่ได้เสมอ

"พวกข้าก็พึ่งมาถึง เลยมาดูทำเลก่อน คิดกันว่าที่นี่รกร้าง ยึดสักห้องจะเป็นไรไป"

"พวกเจ้าตาถึงจริงๆ เลือกที่ดีเชียว ได้ข้าแบ่งให้พวกเจ้าช่วยกันครอบครองที่นี่" จือจื่อหัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกาย

เหมยจิ้งเดินกลับมาในจังหวะที่เสียงหัวเราะของจือจื่อกับสองแฝดยังดังไม่ขาดสามหัวสุมหัวเม้าท์มอยไปเรื่อยอย่างเข้าขา 

เหมยจิ้งมือถือตะกร้าใบเล็ก ภายในมีเข็ม ด้ายและเชือก อีกมือมีจานไม้ที่วางไก่สับแบ่งเรียบร้อยแล้ว กลิ่นอาหารลอยมาแล้วทำให้ทุกคนชะงักหันมามอง

ด้านหลังเหมยจิ้งมีชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูงและสาวน้อยคนหนึ่งเดินตามมาด้วย สีหน้าทั้งคู่ดูทั้งตื่นเต้นทั้งเกร็ง เสื้อผ้าสีทึมเกือบขาด ชายคนนั้นก้าวเข้ามา พอเห็นจือจื่อนั่งอยู่ก็รีบคำนับอย่างลนลาน

"ข้าน้อยหนานซ่ง เป็นพ่อบ้านดูแลจวนหลังนี้ คารวะพระสนม…ข้า…ข้าน้อยผิดเองที่ไม่ทราบว่าจะมีผู้ใดมาพัก ยังปล่อยให้จวนทรุดโทรมถึงเพียงนี้" หนานซ่งก้มศีรษะต่ำลงอีกครั้ง

"พูดตามตรง…ข้าน้อยไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาอยู่ที่นี่จริงๆ"

โจวชวี่กับชูอวี่ที่กำลังแทะไก่ของตัวเองมองหน้ากัน ก่อนจะวางไก่ลงแล้วกอดอกยืดตัวเชิดหน้าโดยไม่รู้ตัว สีหน้าเหมือนเพิ่งได้ชัยชนะบางอย่างจากการยืนข้างๆ จือจื่อแล้วพลอยรู้สึกถูกเคารพตามไปด้วย จือจื่อเหลือบเห็นเข้าก็เอื้อมมือไปตีแขนทั้งสองเบาๆ ให้หยุด ก่อนจะลุกขึ้นเล็กน้อยแล้วรีบห้ามหนานซ่งที่กำลังจะรีบคุกเข่าลง

"พอแล้วๆ ข้าเห็นสภาพที่นี่แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีใครมาพักจริงๆ นั่นแหละ ท่านลุงอย่าคิดมากไปเลย"

หนานซ่งรีบเงยหน้า สีหน้ายังเต็มไปด้วยความเกรงกลัว

"พระสนมโปรดให้เวลา ข้ากับสาวใช้นามว่าถานถานคนนี้จะรีบจัดการทำความสะอาดให้เรียบร้อยโดยเร็ว"

สาวน้อยที่ยืนข้างๆ ก้มหน้าตลอดเวลา พอได้ยินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างอัดอั้น ชูอวี่ที่พึ่งนึกอะไรได้รีบโพล่งขึ้นทันที

"เดี๋ยวๆๆ ไม่ได้ๆๆ ท่านลุงหนานซ่ง แบบนี้ไม่ได้เลยนะ พวกข้าแบ่งหน้าที่กันแล้ว คนทำความสะอาดบ้านคือนายหญิงจือจื่อกับเหมยจิ้ง พวกท่านสองคนมาทีหลังก็ไปหาทำอย่างอื่นแทนเถอะ"

หนานซ่งตาโต สีหน้าตกใจจนแทบก้าวถอย

"ไอ้หยา หน้าที่เช่นนี้จะให้พระสนมทำได้อย่างไร เจ้าพวกขอทานน้อย พูดจาไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

จือจื่อรีบยกมือขึ้นห้ามทันที เสียงหัวเราะแทรกออกมากลบความตึงเครียด

"เดี๋ยวๆๆๆ พอแล้วๆ ชูอวี่ เจ้าก็นี่นะ" จือจื่อส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหนานซ่ง

"ที่นี่ไม่ใช่วังหลวงแล้ว ข้ามาเริ่มใหม่ใช้ชีวิตที่นี่แล้ว ใครทำได้ก็ทำ สถานการณ์เช่นนี้ต้องช่วยเหลือกันถึงจะถูก"

โจวชวี่ยกมือเขกหัวชูอวี่เบาๆ เสียงดังปึกหนักแน่นแค่ฟังยังเจ็บตาม ก่อนจะกล่าวดุด้วยสีหน้าจริงจัง

“บ้านตั้งกว้างขนาดนี้ จะให้สองคนทำกันลำพังได้อย่างไร เจ้านี่คิดอะไรเพี้ยนๆ ตลอด”

จือจื่อพยักหน้าเห็นด้วย พลางกวาดตามองเรือนกว้างที่ยังรกเรื้อ ก่อนจะพูดอย่างเป็นกันเอง

"ใช่แล้ว งั้นเอางี้ เราทำสองห้องก่อน คืนนี้ข้านอนกับเหมยจิ้ง พวกเจ้านอนด้วยกัน จะได้ไม่ลำบาก พวกเราช่วยกันแล้วเดี๋ยวพวกเจ้าก็ไปหาปลาหาไก่มา"

โจวชวี่ยิ้มรับอย่างคล่องแคล่ว

"งั้นเดี๋ยวข้าจะเก็บฟืนมาด้วย ท่านลุงหนานซ่ง รบกวนไปกับพวกเราดีกว่า ท่านน่าจะชำนาญกว่าหาได้เร็ว เพราะเป็นคนในพื้นที่ ตอนนี้นายหญิงจือจื่อมีไก่แค่นี้คงไม่พออิ่ม"

หนานซ่งพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาหาจือจื่อ สีหน้าเต็มไปด้วยความเกรงใจ

"ข้าน้อยต้องขออภัยพระสนมจริงๆ ขอรับ ที่ไม่ได้ต้อนรับให้สมเกียรติ ทั้งยังไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่นี่มันยากลำบากจริงๆ …ชาวบ้านมีกินก็จริงแต่ต้องประหยัดกันมาก เพราะที่นี่ไม่มีเงิน ต้องพึ่งป่าเขาหากิน ของใช้เสื้อผ้าก็ขาดแคลน"

จือจื่อยกมือขึ้นห้ามอย่างไม่ถือสา สีหน้ายังมีรอยยิ้มบาง

"ช่างเถอะๆ ท่านลุง ข้าเข้าใจดี ข้าเอาทรัพย์ติดตัวมาอยู่บ้าง ยังพอประคองตัวได้ ไม่ลำบากหรอก"

หนานซ่งพยักหน้าซ้ำ ดวงตาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"ดีจริงๆ นายหญิงช่างมีเมตตา"

ถานถานที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ มองจือจื่อไม่วางตา ในใจค่อยๆ เปลี่ยนไปจากที่เคยคิดไว้ นางเคยจินตนาการว่าพระสนมจากวังคงหยิ่ง ยากจะเข้าใกล้ นิสัยร้ายกาจโหดเหี้ยม เต็มไปด้วยกฎระเบียบและอำนาจ แต่หญิงตรงหน้ากลับธรรมดา เป็นกันเองและไม่ถือตัวเลยสักนิด แบบนี้กลับยังน่าเข้าหามากกว่าอีก

จือจื่อยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นราวกับนึกอะไรได้

"อ้อ อีกอย่าง ข้าลืมบอกไป ข้ามาอยู่ที่นี่เพราะทำความผิดมา ข้าไม่ชอบคำว่าพระสนมแล้ว จากนี้พวกท่านไม่ต้องเรียกข้าว่าพระสนมแล้ว"

หนานซ่งกับถานถานมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนจะคำนับพร้อมกันอย่างนอบน้อม

"ขอรับ นายหญิง"

"เจ้าค่ะ นายหญิง"

จือจื่อยิ้มรับอย่างพอใจ ในใจพลันรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นที่ที่นางสามารถยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง ห่างไกลจากผู้คนที่คอยทำร้าย ห่างไกลจากสายตาและการดูถูก แม้ว่าชีวิตต่อจากนี้ไม่ง่าย แต่ก็ไม่คิดจะถอยอยู่แล้ว จากนี้คงต้องคิดให้มากกว่านี้ ว่าที่ดิน ผืนป่าและเมืองร้างแห่งนี้จะทำอะไรได้บ้าง อย่างน้อยต้องเอาตัวรอดและหาทางสุขสบายให้ได้

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาพร้อมความรู้สึกหนักอึ้งในอก ข้าเคยเริ่มจากศูนย์มาแล้วครั้งหนึ่ง เคยล้ม เคยถูกเหยียบจนจมดิน และครั้งนี้ก็เช่นกัน ข้าจะไม่ยอมให้ใครเหยียบย่ำได้อีก ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ตามข้าเคยทำสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งที่สองนี่ไม่น่ายากแล้ว

“ข้าสอนเจ้าผูกเงื่อนทำบ่วง” จือจื่อดึงเอาเชือกมาจากเหมยจิ้งแล้วจัดการ ผูกเงื่อนต่างๆ หลายสิบเงื่อน ซูอวี่อ้าปากตะลึงตาค้างกับเงื่อนแบบแปลกประปลาดแต่ใช้งานได้จริง

“เอาล่ะบ่วงดักสัตว์ก็ต้องเงื่อนแบบนี้” พลางกระหยิ่มในใจสอบผูกเงื่อในวิชาลูกเสือจือจื่อได้อันดับหนึ่งเถอะ 

โจวชวี่ยิ้มพยักหน้าขึ้นลงอดชื่นชมจื่อจื่อเสียไม่ได้