บทที่ 11

เจิ้นกั๋วกงจึงตัดสินใจที่จะยื่นใบสมัครให้บุตรชายในวันสุดท้ายของการรับสมัคร และบอกกล่าวกับทุกคนว่าการที่เจียงอวี้เฉิงฝึกซ้อมร่างกายอย่างหนักหน่วง เพราะเป็นบทลงโทษของเขาที่ดื้อรั้น ไม่ยอมเข้าร่วมคัดเลือกตามคำสั่ง

ส่วนยามบ่ายที่เจียงอวี้เฉิงปิดห้องหนังสือเข้าไปทบทวนตำราและคัมภีร์ต่าง ๆ ก็อ้างว่าเป็นคำสั่งของเจิ้นกั๋วกงอีกเช่นกันที่ต้องการให้ซื่อจื่อคัดคำสอนเป็นการลงโทษ

นั่นจึงทำให้เจียงอวี้เฉิงสามารถฝึกฝนร่างกายและทบทวนความรู้ได้ โดยที่ไม่กระทบต่อภาพรวมของสถานการณ์มากที่สุด เพราะเจียงอวี้เฉิงตระหนักได้ดีถึงทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก การเปลี่ยนแปลงเพียงนิดเดียวก็อาจจะส่งผลกระทบใหญ่ต่อภาพรวมได้!!

ด้วยยามนี้ตระกูลเจียงตกเป้าหมายในการใส่ร้าย คนร้ายในเงามืดย่อมจับตาพวกเขาอยู่เป็นแน่ ดังนั้น เขาจึงต้องประคองสถานการณ์ให้เป็นไปตามประวัติศาสตร์ของบรรพบุรุษให้ได้มากที่สุด

แต่เดิมเจียงอวี้เฉิงดื้อรั้น ไม่ยอมเข้ารับการคัดเลือก ครานี้สิ่งที่เล่าลือออกไปก็ต้องเป็นแบบนั้นด้วยเช่นกัน โดยเขาจะเป็นผู้บอกเจิ้นกั๋วกงและฉินซื่อเองว่าควรจะบอกความจริงกับผู้ใดได้บ้าง และผู้ใดที่ไม่ควรบอก

โชคดีว่าเจิ้นกั๋วกงและฉินซื่อก็เข้าใจสถานการณ์และทำตามคำของบุตรชายได้เป็นอย่างดี

“ในการสอบรอบที่หนึ่งด้านพละกำลังกาย ข้าคิดว่า เฉิงเอ๋อร์คงจะทำได้คะแนนดีไม่ยาก แต่รอบที่สองด้านวรรณกรรมนี่... เฮ้อ... เรื่องนี้ก็พูดยาก อย่างน้อยแค่เห็นเขาตั้งใจ ได้คะแนนเท่าใดก็คือสุดความสามารถของเฉิงเอ๋อร์แล้ว”

“แต่การที่ลูกของเรากระโจนลงในวังวนอำนาจเช่นนี้ ตระกูลเจียงของเราคงต้องเตรียมตัวให้พร้อมแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ? ท่านพี่” ฉินซื่อหันมาถามอย่างหนักใจ เพราะแม้ว่านางจะเป็นเพียงสตรีในเรือนหลัง แต่ก็เกิดจากตระกูลขุนนางที่พอจะเข้าใจในกลอุบายการเมืองมาไม่น้อย

เจิ้นกั๋วกงถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “ใช่ อย่างไรเราก็หนีไม่พ้น มิสู้พุ่งชนเข้าไปตรง ๆ เลยไม่ดีกว่าหรือ?”

“เจ้าค่ะ” ฉินฮูหยินก็ถอนหายใจตามสามี

“น้องหญิงไม่ต้องกังวลใจไป อย่างไร พี่ก็จะเตรียมการรับมือให้ดีที่สุด”

ฉินซื่อพยักหน้ารับเล็กน้อย พลางส่งยิ้มให้กำลังใจ อย่างไรนางก็แต่งเข้าตระกูลเจียงมาแล้ว ก็ถือว่าเป็นคนของตระกูลเจียงอย่างสมบูรณ์ และสามีของนางก็เป็นถึงเทพสงครามไร้พ่ายของแคว้นต้าหมิง

หากไม่เชื่อสามีของตนแล้ว จะให้นางไปเชื่อผู้ใดได้อีกเล่า?

เรื่องนอกจวนก็ยกให้เป็นหน้าที่ของบุรุษไป ส่วนตนแค่ต้องรับผิดชอบเรื่องในจวนให้ดี มิปล่อยให้เกิดเรื่องใดมากระทบต่อแผนการใหญ่ของสามีได้

เมื่อนางเงยหน้าเห็นร่างของบุตรชายคนโตที่ชโลมไปด้วยเหงื่อก็พลันนึกเป็นห่วงสุขภาพของเจียงอวี้เฉิง

ออกแรงมากถึงเพียงนี้ อย่างไรก็ต้องอิ่มท้อง...

“กวนหมัวมัว เย็นนี้ ทำไก่ตุ๋นยาจีนให้เฉิงเอ๋อร์สักหม้อเถิด” ฉินซื่อสั่งหมัวมัวข้างกาย “อืม... เห็นช่วงนี้ เฉิงเอ๋อร์ชอบกินอกไก่เป็นพิเศษ เจ้าให้โรงครัวเพิ่มอกไก่ผัดขิงและอกไก่ย่างเกลืออีกสักสองจานแล้วกัน”

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน” กวนหมัวมัวรับคำด้วยรอยยิ้ม

“น้องหญิง... เจ้าสั่งแต่ของโปรดของเฉิงเอ๋อร์ แล้วของข้าเล่า?” เจิ้นกั๋วกงแสร้งร้องถามอย่างน้อยอกน้อยใจ ไม่มีมาดของเทพสงครามผู้น่าเกรงขามแม้เพียงนิดเดียว

อยู่นอกจวนเป็นแม่ทัพดุดันเกรียงไกรของทหารนับแสนนาย แต่เมื่อมาอยู่ในจวน เขาจะขอเป็นสามีตัวน้อยที่อ้อนฮูหยินจะเป็นสิ่งใดกัน!

“ขาหมูพะโล้ของท่านพี่ย่อมอยู่ติดบนโต๊ะอาหารทุกวันอยู่แล้วเจ้าค่ะ” ฉินซื่อตอบยิ้ม ๆ “ท่านพี่ทวงถามเช่นนี้ ท่านคิดว่าข้าไม่ใส่ใจท่านหรือเจ้าคะ? ข้าทำดีปานนี้แล้วท่านยังไม่เห็นความดีของข้าอีกหรือ?”

ฉินซื่อแสร้งหมุนตัว เชิดหน้าไปอีกทางอย่างน้อยอกน้อยใจ สองมือขยำผ้าเช็ดหน้า จนทำให้เจิ้นกั๋วกงที่เพิ่งกล่าวอย่างแง่งอนออกไป ต้องเปลี่ยนบทบาทจากคนงอนกลายเป็นคนง้อไปเสียสิ้น

“น้องหญิง... เจ้าจะมาแย่งบทคนงอนจากข้าไปง่าย ๆ เช่นนี้ไม่ได้ดอกนะ” เจิ้นกั๋วกงพูดอย่างขึงขังผิดกับประโยคที่หยอกเย้าฮูหยินตนอย่างรู้ทัน

“คิก คิก คิก” ฮูหยินและบรรดาบ่าวรับใช้พากันหัวเราะอย่างมีความสุข

เจียงอวี้เฉิงเอง เมื่อได้เห็นและได้ยินบรรยากาศที่มีความสุขเช่นนี้ก็พลันรู้สึกสบายอกสบายใจไปด้วย นั่นยิ่งทำให้เขามีกำลังใจที่จะสะสางปัญหาในอนาคตของตระกูลต่อไปอย่างแน่วแน่มากยิ่งขึ้น

เอาเถอะ! เขาจะขอเป็นคนรักษาความสงบสุขของครอบครัวนี้ไว้เอง!!