บทที่ 10

เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์กลับมาสู่สถานการณ์ปกติแล้ว เจียงอวี้เฉิงจึงได้เดินกลับมาฝึกซ้อมใหม่อีกครั้งที่กลางลาน หากแต่ครั้งนี้ มีจ้าวลี่เป็นคู่ฝึกซ้อมให้

โชคดีที่รองแม่ทัพทั้งห้าของบิดาล้วนเชี่ยวชาญกันคนละศาสตร์ ทำให้เขาสามารถเรียนรู้และฝึกฝนศาสตร์อื่นจากผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านได้อย่างไม่มีจำกัด

จ้าวลี่ หัวหน้าองครักษ์ลับประจำจวนเจิ้นกั๋วกงที่ได้รับตำแหน่งให้เป็นหนึ่งในรองแม่ทัพของกองทัพ เชี่ยวชาญในการต่อสู้ประชิดตัวและลอบสังหารเป็นอย่างมาก

ในทุกวัน หลังจากที่เจียงอวี้เฉิงฝึกเพลงทวนของตระกูลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จะฝึกซ้อมการต่อสู้แบบประชิดตัวกับจ้าวลี่ต่อ จากนั้น จึงได้ขอให้บิดาอนุญาตให้เย่เฉิง แม่ทัพผู้คุมพลธนูมาสอนตนเพิ่มเติม

เมื่อถึงยามเว่ย เจียงอวี้เฉิงก็เดินเข้ามาในลานฝึกซ้อมพร้อมคันธนูคู่กาย

“นายน้อยขอรับ” เย่เฉิงเอ่ยเรียกอย่างนอบน้อม ในขณะที่ยืนถือคันธนูคันใหญ่รออยู่กลางลานฝึก รายล้อมด้วยเป้ายิงที่ตั้งไว้หลากหลายระยะ

“ท่านรองแม่ทัพเย่” เจียงอวี้เฉิงก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความอาวุโส พลางกวาดสายตาสำรวจ (ว่าที่) คนทรยศตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา

เย่เฉิงอายุราวสามสิบปลาย ๆ ใบหน้าดูใจดี รักพวกพ้อง และจงรักภักดีต่อเจิ้นกั๋วกงอย่างที่สุด จนไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขาจะกล้าทรยศใส่ร้ายตระกูลเจียงได้ลงคอ

“เหตุใดวันนี้ นายน้อยจึงเรียกข้าเสียห่างเหินเช่นนั้นเล่าขอรับ” เย่เฉิงถามยิ้ม ๆ เพราะตามปกติ เจียงอวี้เฉิงจะติดตามเจิ้นกั๋วกงออกรบด้วยทุกครั้ง แต่ละครั้งก็สลับกันเข้าสังกัดของรองแม่ทัพแต่ละคน เรียกได้ว่าเป็นลูกหลานอีกคนของบรรดารองแม่ทัพเลยทีเดียว

“ท่านอาเย่” เจียงอวี้เฉิงแสร้งยกยิ้มอย่างอ่อนโยนและเปลี่ยนคำเรียกใหม่อย่างที่ร่างนี้เรียกเป็นประจำ

แต่ด้วยจิตใต้สำนึกของเจียงอวี้เฉิงที่คอยร้องบอกว่าคนตรงหน้ากำลังจะกลายเป็นคนทรยศในที่สุด ก็ทำให้เขาไม่อาจกลับมาเรียกอย่างสนิทสนมได้อีกต่อไป จนกว่าจะสืบความทุกอย่างได้อย่างกระจ่าง

“ขอรับ” เย่เฉิงยิ้มรับคำเรียกที่คุ้นเคยนั้น ก่อนจะส่งลูกธนูให้เจียงอวี้เฉิง “นายน้อยมีพื้นฐานทางร่างกายที่ดีอยู่แล้ว เพียงแค่ฝึกฝนเป็นประจำ ข้าก็เชื่อว่าการยิงธนูของนายน้อยจะต้องโดดเด่นอย่างแน่นอนขอรับ”

เย่เฉิงส่งลูกธนูให้เจียงอวี้เฉิง “นายน้อยยืนในท่าที่มั่นคงดีแล้ว ทีนี้ก็ยกธนูขึ้นในระดับสายตา ออกแรงดึงสายธนูไป... ประมาณนี้แหละขอรับ ใช้ส่วนหลังและไหล่ แล้วลองยิงธนูที่เป้าที่ใกล้ที่สุดตรงนั้นก่อน”

เจียงอวี้เฉิงทำตามคำสั่งของเย่เฉิงอย่างเคร่งครัด เขาง้างสายธนู ก่อนจะปล่อยลูกธนูออกไป

ฟิ้ว!! ฉึก!!

“อืม... นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีขอรับ” เย่เฉิงเอ่ยชมจากใจ เพราะลูกธนูดอกแรกก็เกือบจะเข้าเป้าสีแดงตรงกลางแล้ว “นอกจากพละกำลังในการยิงธนูแล้ว อีกสิ่งที่สำคัญที่จะช่วยให้นายน้อยยิงธนูได้ตรงเป้ามากยิ่งขึ้น คือ ...”

เจียงอวี้เฉิงตอบ “ทิศทางลม?”

“ถูกต้องขอรับ สิ่งสำคัญของการยิงธนูให้ได้ดั่งใจหมาย ต้องอาศัยพละกำลังที่พอเหมาะ คันธนูและลูกธนูที่ดี ทิศทางและแรงลมที่เหมาะสม หากท่านสามารถควบคุมสิ่งเหล่านี้ได้ ท่านก็สามารถยิงธนูได้ดั่งใจนึก”

“ยามปกติ นายน้อยจะยิงได้ในระยะหนึ่งร้อยจั้งซึ่งถือว่าเป็นความสามารถทั่วไปของพลธนูแล้ว ดังนั้น วันนี้ข้าจะฝึกให้นายน้อยยิงได้ไกลกว่านั้นนะขอรับ”

เจียงอวี้เฉิงพยักหน้ารับคำสั่งของครูฝึก ก่อนจะหยิบลูกธนูขึ้นมายิงดอกแล้วดอกเล่าอย่างตั้งใจ ท่ามกลางสายตาชื่นชมของเจิ้นกั๋วกงและฉินซื่อที่นั่งชมติดขอบลานฝึกซ้อม

“หลังจากฝึกยิงธนูเสร็จแล้ว เฉิงเอ๋อร์ยังกลับไปอ่านสี่ตำราห้าคัมภีร์อีก เช่นนี้ มิหักโหมเกินไปหรือเจ้าคะ? ท่านพี่”

“มิเป็นไรดอก เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาด ตำราเหล่านั้น เฉิงเอ๋อร์ก็ผ่านตามาบ้างแล้ว เพียงแต่ทบทวนเนื้อหาใหม่อีกครั้งก็เท่านั้น” เจิ้นกั๋วกงเอ่ย “ดูท่าว่าเฉิงเอ๋อร์จะมุ่งมั่นกับพิธีคัดเลือกจริง ๆ ”

ไม่เพียงแต่ตั้งใจ แต่ยังระมัดระวังมากอีกด้วย... เพราะเจียงอวี้เฉิงได้บอกกับเขาว่าอย่าเพิ่งให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าเขาจะสมัครเข้าร่วมการคัดเลือกนี้ด้วย ขอให้ความตั้งใจนี้ของเขาเป็นความลับมากที่สุด

*ยามเว่ย หมายถึง ช่วงเวลา 13.00-14.59 น.

* 1 จั้ง มีค่าโดยประมาณ 3.33 เมตร หรือ 333 เซนติเมตร