บทที่ 9

"หาที่นั่งสิ" ตอนที่บอกเธอให้หาที่นั่งสายตาเขาไม่ได้แลมาที่เธอเลย เพราะยังคงสนใจผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด

ห้องพิเศษหนึ่งเป็นห้องพิเศษที่ใหญ่ที่สุดและรองรับลูกค้าได้เยอะ ถ้าจะใช้ห้องนี้ในการคุยงานก็คงพอได้ แต่ถ้าเรียกมาทั้งแผนกแบบนี้มันก็ยังไม่เพียงพอต่อที่นั่งอยู่ดี

ฟ้างามเปิดประตูออกไปหยิบเอาเก้าอี้ด้านนอกเข้ามานั่ง เพราะไม่มีใครยอมลุกให้เธอนั่งเลย ที่จริงถ้าโดยมารยาทคนที่เป็นลูกน้องก็ควรจะลุกให้หัวหน้านั่งก่อน แล้วตัวเองออกไปเอาเก้าอี้ใหม่มาเสริม แต่นี่ทุกคนทำเหมือนไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ยิ่งตอนนี้สมิงดำเหมือนจะไม่ชอบหน้าเธอพวกเขาก็ยิ่งได้ใจ

"คุณจะคุยอะไรก็รีบคุยมาเถอะค่ะเดี๋ยวอีกหน่อยแขกก็คงเข้ามากันแล้ว"

"ตกลงว่าที่นี่ใครเป็นเจ้าของ"

"คุณเป็นหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งค่ะ แต่อีกครึ่งเป็นของเสี่ยสิงขร" ขณะที่พูดสายตาฟ้างามอดมองไปดูพิมพ์ไม่ได้ ที่มองพิมพ์เพราะอยากรู้ว่าพิมพ์ถูกบังคับให้นั่งตรงนั้นไหม แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่อยากขอความช่วยเหลือ

และสมิงดำก็มองเห็นแววตานั้นของเธอ

"อึดอัดไหมครับ" สมิงดำเห็นว่าฟ้างามเป็นห่วงพิมพ์มากเลยดึงพิมพ์เข้ามาในเกมนี้ด้วย

"ไม่ค่ะ" ร่างกายของพิมพ์จะเรียกว่าแข็งเลยก็ได้ เพราะเธอไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ สายตาทุกคู่แทบจะมองมาที่เธอเลยมั้ง

"ฉันว่าคุณรีบพูดธุระมาดีกว่าค่ะ"

"ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย"

"ถ้าไม่พูดงั้นฉันจะออกไปทำงานนะคะ"

ตุ๊บ! แก้วเหล้าในมือถูกวางกระแทกลงกับโต๊ะเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะลุก จนฟ้างามสะดุ้งด้วยความตกใจ ที่จริงไม่ได้ตกใจแค่ฟ้างามหรอก อีกหลายๆ คนก็ตกใจ

"เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆ เหรอ กิจการนี้บาทสองบาทหรือไง" กระแสเสียงห้วนดังแหวกความเงียบจากเหตุการณ์เมื่อครู่ สายตาคมเพ่งมองมาที่เธอเพื่อแสดงอำนาจในตัวเอง

ฟ้างามจำใจต้องนั่งลงก่อนจะนั่งอยู่เงียบๆ

"ฉันรู้ว่าทุกคนทำงานที่นี่ก็เพื่อเงิน ต่อจากนี้ไปฉันจะให้อิสระกับทุกคน ต้องการรับแขกคนไหนหรือไม่ต้องการรับก็แล้วแต่"

"จริงเหรอคะเสี่ย" นี่แหละมันเป็นความต้องการของสาวๆ เลย บางคนทิปไม่ถึงร้อยเลยมั้ง เพราะเก็บเงินไว้จ่ายค่าชั่วโมงให้กับทางร้าน ส่วนพวกเธอจะได้ส่วนแบ่งจากค่าชั่วโมงอีกที

"ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ" ฟ้างามพูดขัดจังหวะ

คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงสายตาคมตวัดมองมาดูผู้หญิงที่อวดเก่ง

"ฉันอยากให้คุณคุยกับเสี่ยสิงขรดูก่อน" ที่จริงมันก็เป็นความคิดส่วนตัวของเธอ แต่ถ้าคุยกับสิงขรความคิดของเขาก็คงไม่ต่างจากเธอแน่ เพราะถ้าทำแบบนั้นระบบเสียหมด

"มีเงินเท่าไร" แทนที่จะเถียงกับเธอ สมิงดำกลับถามว่าเงินในบัญชีเธอมีอยู่เท่าไร

"คะ?" พอถูกถามถึงเงินในบัญชีฟ้างามก็มองไปรอบๆ ห้องเพราะตอนนี้เกือบ 20 ชีวิตเลยมั้งมองมาที่เธอคนเดียว

"ถ้ามีเงินถึงร้อยล้านก็มาซื้อกิจการต่อจากฉันสิ แล้วเธอก็บริหารงานเอง"

คิดไว้แล้วว่าเขาต้องมาไม้นี้แน่ ฟ้างามเลยเลือกที่จะนั่งเงียบๆ ไม่ตอบเรื่องเงินในบัญชีและก็ไม่ออกความคิดเห็น

จนสมิงดำที่นั่งคุยอยู่เริ่มจะเหงา เพราะอยู่ดีๆ เธอก็เงียบไปเลยไม่เถียงกลับอีก

"ถ้าเราเปลี่ยนระบบใหม่แบบนี้เรื่องหัวหน้าเราก็ไม่จำเป็นต้องมี"

เธอมาสะดุ้งอีกทีกับคำพูดประโยคสุดท้ายที่เขาพูดทิ้งไว้ แต่เสียงส่วนมากชอบกับสิ่งที่สมิงดำพูดจนแทบจะลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นกันเลยมั้ง

"ไม่ดีมั้งคะ" คนที่ทักท้วงก็คือพิมพ์ และพิมพ์ก็สังเกตได้ว่าเหมือนสมิงดำจะเล่นงานฟ้างามโดยตรงเลย

"ทำไมเหรอ"

"เอ่อ..."

"พูดมาได้เลย" ริมฝีปากหนากระซิบพูดข้างใบหูก่อนจะฝังจูบลงตรงนั้นด้วย จนพิมพ์ขนลุกซู่และหลายๆ คนต่างก็มีสายตาริษยา

"คุณฟ้าเป็นหัวหน้าก็ดีแล้วค่ะ"

"ไม่เอานะคะเสี่ย" แต่สาวๆ อีกหลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เอาฟ้างามเป็นหัวหน้าแล้ว

สายตาคมคายนั้นมองไปรอบๆ ห้อง ไม่ใช่แค่เขาใช่ไหมที่ไม่ชอบหน้าเธอ ตอนนี้ลูกน้องของเธอ 90% เลยนะที่ไม่ชอบเหมือนกัน

ป๊อก.. ขณะที่ทุกคนกำลังออกเสียงกันอยู่ น้ำตาที่พยายามกลั้นก็มีบางส่วนที่หยดลงมา เธอไม่รู้ว่าเธอพลาดตรงไหน เธอก็พยายามทำดีกับทุกคน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ชอบสิ่งที่เธอทำเลย กับผู้ชายคนนี้ยิ่งแล้วใหญ่เธอไปทำให้เขาไม่ชอบหน้าตอนไหน ถ้าเป็นตอนที่เธอพาเด็กออกมาจากห้องนั้น มันต้องรังแกกันขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่าเพราะเรื่องนั้น ฟ้างามคิดถึงเรื่องตอนที่เธอตบหน้าเสี่ยสมิงดำ เป็นใครก็ต้องโกรธแหละ แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์ปกป้องตัวเองเลยหรือไง

"จบการประชุมแล้วออกไปได้" อยู่ดีๆ เขาก็สั่งหยุดการประชุมซะงั้น ทุกคนที่อยู่ในห้องก็เริ่มทยอยกันออกไป จนเหลือแค่ไม่กี่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ สมิงดำ

รวมทั้งฟ้างามด้วย เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น

"บอกให้ออกไปไง"

ฟ้างามหันไปมองว่าเขาไล่ใคร และสายตานั้นก็มองมาที่เธอ

"ฉันอยากจะคุยกับคุณค่ะ"

"ไม่เห็นเหรอว่าฉันไม่ว่าง" มือข้างที่โอบไหล่พิมพ์อยู่กระชับเข้ามาจนลำตัวของทั้งสองแนบชิดกัน

"ถ้าคุณว่างแล้วงั้นฉันขอคุยด้วยหน่อยนะคะ" พูดจบฟ้างามก็ออกจากห้องไป แต่หลังจากที่เธอออกไปแล้วจากมือที่โอบพิมพ์อยู่ก็ขยับออก

"มึงดื่มเหมือนคนอกหักเลยว่ะ" ธามม์เห็นว่ากายนั่งดื่มเอาดื่มเอาเลยเดินเข้ามาคุยด้วย

"หน้าแบบกูเนี่ยเหรอจะอกหัก" ว่าแล้วกายก็ยกเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

"เฮ้ยใจเย็นหน่อยสิวะ!" ธามม์รีบแย่งขวดเหล้าในมือออกมาก่อน เพราะตอนนี้กายจะดื่มจากขวดแล้ว

"ผู้หญิงยังไงก็ต้องเลือกคนที่มีเงินใช่ไหมล่ะ" ขณะที่พูดสายตากายมองไปห้องพิเศษหนึ่ง

"อะไรนะ"

"ไม่มีอะไรหรอก เอาคืนมากูจะดื่ม" ที่จริงตอนแรกกายก็อยู่ในห้องนั้นด้วย แต่ทนมองดูไม่ไหวเลยออกมาก่อน

"มึงเป็นบ้าอะไร"

"สวัสดีค่ะ" ลูกค้าทยอยเข้ามาหลายคนแล้วแต่เด็กเอนเตอร์เทนไม่มีใครลุกออกมารับลูกค้าเลย ฟ้างามเลยทำหน้าที่นั้นแทน

แต่พอลูกค้าเรียกมานั่งด้วยก็ไม่มีใครให้ความสนใจ จนฟ้างามทนไม่ได้เดินไปตามพวกเธอด้วยตัวเอง

"คุณฟ้าก็รับเองสิคะ"

"พวกเธอจะเอาแบบนี้ใช่ไหม"

"เรายังไม่รู้เลยว่าตอนนี้คุณฟ้ายังอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าเหมือนเดิมหรือเปล่า อย่าเพิ่งแสดงอำนาจสิคะ" กิ๊ฟซี่ได้ทีทำตัวเป็นหัวโจกเลย

ฟ้างามพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ เธอคุยกับพวกนี้คงไม่จบหรอกนอกจากจะทะเลาะกันเปล่าๆ เธอต้องไปคุยกับตัวการให้เข้าใจ

"แม่นางโกรธหรือเปล่าเดินสะบัดก้นไปโน่นแล้ว"

"สมน้ำหน้า ทำเป็นใหญ่"

แกร็ก! มาถึงห้องพิเศษหนึ่งฟ้างามก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเลย

"ออกไปก่อนฉันมีเรื่องจะคุยกับเสี่ย" เธอสั่งให้ผู้หญิงที่ยังนั่งอยู่ข้างๆ เขาออกไปก่อน

พิมพ์ลุกขึ้นคนแรกเลย ส่วนอีกสองคนไม่ยอมลุกเพราะไม่ได้รับคำสั่งจากสมิงดำ

"ฉันบอกให้ออกไปไง" สายตาเอาเรื่องจ้องไปมองคนที่ไม่ยอมเชื่อฟัง

พวกเธอมองดูเสี่ยสมิงดำก่อนว่าจะให้ไปไหม แต่อีกฝ่ายยังคงยกเหล้าขึ้นดื่มโดยไม่ได้พูดอะไร

"ออกไป!" ฟ้างามตะเบ็งเสียงออกมาแบบหมดความอดทนจนคนที่เหลืออยู่รีบลุกเดินออกไป

ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าประตูกำลังจะเข้ามา เพราะเห็นฟ้างามดูจะมีอารมณ์โมโหกลัวว่าจะทำอะไรกับเจ้านาย แต่พอมองไปเห็นสายตาของมาเฟียผู้เป็นเจ้านายแล้วลูกน้องก็ถอยออกมาพร้อมกับปิดประตูห้องไว้

"คุณจะเอายังไงกับฉัน"

"เธอเองไม่ใช่เหรอที่เข้ามาหาฉัน"

"ฉันอยากรู้ว่าคุณโกรธอะไรให้ฉันนักหนา"

"ฉันเหมือนคนโกรธเหรอ"

"ถ้าคุณโกรธเรื่องที่ถูกฉันตบ" ขณะที่พูดหญิงสาวก็ก้าวเข้าไปใกล้ จนอีกฝ่ายรู้สึกเสียวๆ แล้ว เพราะยังจำรสฝ่ามือของเธอได้ พอเข้ามายืนใกล้จนได้ที่ฟ้างามก็หลับตาลง "..ฉันยอมให้คุณตบคืน"