ตอนที่ 5 แสงนำทาง

หลังจากเผิงเหยียนเฉิงเล่าเรื่องราวอันขมขื่นของตนจนจบ ลู่หยวนฉีมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา ดวงตาลุ่มลึกปรากฏประกายหนักแน่น

เขามองบุรุษหนุ่มตรงหน้าใจเขาปวดหนึบอย่างนึกไม่ถึง ชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ ครั้งหนึ่งเคยเปล่งประกายถึงเพียงนั้น แต่กลับถูกโลกโหดร้ายบดขยี้จนเกือบมอดดับ

“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ ตราบที่ยังมีลมหายใจ วันหนึ่งเจ้าจะลุกขึ้นได้ใหม่ และในครั้งนี้ จะไม่มีผู้ใดพรากศักดิ์ศรีของเจ้าไปได้อีก” สายตาของลู่หยวนฉีอ่อนลง เขาตบไหล่เผิงเหยียนเฉิงเบาๆ ราวต้องการถ่ายทอดความอบอุ่นผ่านสัมผัสนั้น

เผิงเหยียนเฉิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เคยหม่นหมองเหมือนจุดประกายเล็กๆ ขึ้นในความมืดมิด สบตากับชายตรงหน้า ในแววตานั้น ไม่มีความสมเพชเวทนา มีแต่ความนับถือและเชื่อมั่นในตัวของเขา

“เหยียนเฉิง เจ้ามีบุญคุณกับตระกูลข้า” ลู่หยวนฉีเอ่ยเสียงทุ้มชัดเจน

“ต่อให้ไม่มีเรื่องบุญคุณ เพียงแค่เจ้าตกอยู่ในสภาพนี้ ข้าก็ไม่มีวันปล่อยให้เจ้าร่อนเร่ไปเผชิญชะตากรรมเดียวดายอีก” เขาหยุดเว้นจังหวะครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวอย่างมั่นคง

“ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนสกุลลู่ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย หรือเรื่องจะรบกวนใคร เรือนด้านทิศตะวันออกว่างอยู่ และกว้างขวางกว่า ข้าจะย้ายเจ้าไปพักที่นั่น จนกว่าจะหายดี”

เผิงเหยียนเฉิงเบิกตากว้างเล็กน้อย คำพูดหนักแน่นจริงใจของลู่หยวนฉี ทำให้บางสิ่งในใจเขาสั่นสะท้าน เขาอ้าเล็กน้อยเหมือนจะเอ่ยปฏิเสธ ทว่าอีกฝ่ายยกมือขึ้นห้ามเบาๆ

“อย่าคิดว่าข้าทำเพราะสงสาร ข้าเพียงเห็นว่า บุรุษเช่นเจ้า ไม่ควรถูกโลกเหยียบย่ำจนมอดดับ” ลู่หยวนฉียิ้มบางๆ ด้วยเสียงจริงจัง

“เมื่อเจ้ารักษาตัวหายดีแล้ว ข้าจะให้ท่านอาจารย์ของสำนักศึกษามาเป็นครูส่วนตัวให้เจ้า วิชาความรู้ของเจ้าย่อมไม่ด้อยกว่าผู้ใด เพียงแต่โชคชะตาเล่นตลก ข้าจะช่วยเจ้ากู้ศักดิ์ศรีที่เจ้าสมควรมีคืนมา”

ถ้อยคำเหล่านั้นดุจเปลวไฟอุ่นสว่างในใจบัณฑิตหนุ่มที่เคยมืดมนมานาน เขากัดฟันแน่น ความรู้สึกตื้นตันจุกอยู่ในอก

“ข้าจะไม่มีวันลืมบุญคุณนี้ตราบสิ้นชีวิต”

“ไม่ต้องมีคำว่าบุญคุณใดๆ ทั้งสิ้น ตอบแทนกันไปมา เมื่อไหร่บุญคุณจะหมดเสียที เจ้าเพียงมีชีวิตอยู่ต่ออย่างกล้าหาญ แล้วสร้างชีวิตใหม่ที่เจ้าสมควรได้รับ นั่นก็พอแล้ว” เขากล่าวเรียบๆ

“ข้าจะรักษาให้ท่านหายดี รับรองว่าไม่กี่เดือนต้องหายแน่ ในช่วงนี้ก็อ่านตำราเตรียมตัวสอบไปด้วยเลย” หมอหลินเองก็กล่าวขึ้นด้วยความยินดี

ในลมหายใจที่ค่อยๆ คลี่คลายนั้น ดวงตาของเผิงเหยียนเฉิง ค่อยๆ สว่างขึ้น แววตาที่เคยหมองเศร้า กลับปรากฏประกายของความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

************************

เช้าวันต่อมา หมอหลิวผู้มากประสบการณ์เพิ่งเก็บเข็มเงินในกล่องไม้ หันมาค้อมตัวให้เผิงเหยียนเฉิงที่นอนพักอยู่บนเตียง

“โรคอ่อนแรงนี้ มิใช่ว่าไม่มีทางรักษา เพียงต้องใช้เวลากับความอดทนอย่างมาก ข้าฝังเข็มขับพิษ เปิดจุดลมปราณให้แล้ว ช่วงนี้ต้องดื่มยาบำรุงเลือดลมทุกวัน ห้ามละเลยเด็ดขาด” หมอกล่าวเสียงหนักแน่น

เผิงเหยียนเฉิงพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม แม้สีหน้ายังคงซีดเซียว แต่ในดวงตากลับฉายแววตั้งใจจริง

เมื่อหมอเดินจากไป เหลือเพียงกลิ่นยาขมกรุ่นคละคลุ้งในอากาศ ผ่านไปไม่นาน ลู่ซือหนานก็เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ มือเรียวประคองถ้วยยาอุ่นๆ ด้วยความระมัดระวัง

“พี่เหยียนเฉิง” นางเอ่ยเรียกเสียงเบา น้ำเสียงมีทั้งความอ่อนโยนและเด็ดเดี่ยว

เผิงเหยียนเฉิงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างยากลำบาก ลู่ซือหนานรีบวางถ้วยยาลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนเข้ามาประคองเขาอย่างเบามือ

“ข้าต้มยานี้เอง” นางยิ้มบางๆ ดวงหน้าที่มักจะสุขุมมีรอยเขินอายจางๆ

”หมอบอกว่าต้องกินขณะยังร้อนอยู่ ถึงจะได้ผลดีที่สุด”

เผิงเหยียนเฉิงยื่นมือไปรับถ้วยยาอย่างเชื่องช้า

ขณะที่ปลายนิ้วแตะกันเพียงนิดเดียว นางก็รีบชักมือกลับ ใบหน้าใสแดงซ่านเล็กน้อย

“ขอบคุณ” เขารับถ้วยยา พลางพึมพำเบาๆ

กลิ่นยาขมจัดตีจมูก เผิงเหยียนเฉิงหลับตาลงรวบรวมใจ แล้วกระดกดื่มรวดเดียวจนหมดถ้วย

เมื่อเขาวางถ้วยลง ลู่ซือหนานก็นั่งลงข้างเตียงอย่างไม่ถือตัว นางรวบรวมความกล้า สูดลมหายใจเข้าเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ข้ารู้เรื่องของท่านแล้ว ท่านพ่อบอกข้า” เสียงนางอ่อนโยน ทว่าก็แฝงด้วยความโกรธแค้นแทนเขา

เผิงเหยียนเฉิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ลู่ซือหนานเม้มปากแน่น แล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน

“หญิงผู้นั้น ตาต่ำนัก มองไม่เห็นค่าของพี่เหยียนเฉิงเลยสักนิด” ดวงตานางเป็นประกายเจิดจ้า

“ข้าเชื่อมั่นในตัวพี่ ข้าจะช่วยพี่ ในการปีหน้าพี่เหยียนเฉิงจะต้องสอบเคอจวี่ให้ได้ที่หนึ่ง ให้ผู้คนทั้งใต้หล้ารู้ว่าท่านคือสุดยอดบัณฑิต เป็นจอหงวนแห่งแคว้นสือ” นางเอ่ยอย่างแน่วแน่

เผิงเหยียนเฉิงมองนางอย่างตื้นตันใจ น้ำเสียงนางจริงจังเกินวัย แม้แต่ดวงตาคู่งามก็เต็มไปด้วยความตั้งใจจริง จนเขาอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้

“เช่นนั้น...ข้าคงต้องฝากความหวังกับลู่แล้ว” เขากล่าวกลั้วหัวเราะแผ่วเบา

ลู่ซือหนานเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ท่าทางเหมือนแมวตัวน้อยที่กำลังโอ้อวดความเก่งกาจ

“ท่านวางใจเถิด ข้าไม่ยอมให้พี่เหยียนเฉิงต้องพ่ายแพ้อีกเป็นครั้งที่สอง” นางกล่าวเสียงขึงขัง

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในห้องอันอบอุ่น

ใต้แสงแดดที่สาดลอดหน้าต่างไม้ เสมือนเวลาได้หยุดนิ่ง ณ ช่วงเวลานั้น

************************