ตอนที่ 6 ชายคู่หมาย

เช้าวันถัดมา อากาศแจ่มใส แสงแดดอ่อนโยนโปรยปรายลงบนพื้นเรือน ผ่านช่องหน้าต่างไม้ที่เปิดรับลมเข้ามาในห้องพักฟื้นของบัณฑิตหนุ่มที่กำลังนั่งดื่มยาจากชามกระเบื้อง

ลู่ซือหนานเดินนำหน้าสาวใช้คนสนิทที่ถือถาดใบเล็กในมือ เดินเข้ามาในห้องของเผิงเหยียนเฉิงอย่างร่าเริง ในถาดมีทั้งผลไม้สดที่ปอกและจัดเรียงอย่างน่ากิน และขนมที่นางทำเอง

“พี่เหยียนเฉิง วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

“ดีขึ้นมากแล้ว” เผิงเหยียนเฉิงที่เพิ่งดื่มยาเสร็จ เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาที่เคยหมองเศร้าก็ค่อยๆ มีชีวิตชีวาขึ้น เมื่อได้เห็นลู่ซือหนานมาเยี่ยมเยือนเป็นประจำ ก่อนจะกล่าวต่อ

“หมอหลินบอกว่าข้าควรจะเดินเหินบ้าง จะได้ฟื้นตัวเร็วๆ อีกหน่อยก็ว่าจะให้อาหมิงพาออกไปเดินเสียหน่อย” เขากล่าวถึงบ่าวหนุ่มวัยสิบหกที่ลู่หยวนฉียกให้รับใช้ข้างกายเขา

“เช่นนั้นก็ดี” นางกล่าวเสียงใส

“ข้านำของว่างมาให้ท่านลองชิมดู” นางกล่าวต่อแล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน

“ลำบากคุณหนูอีกแล้ว” เขากล่าวเสียงแผ่วเบา ยังคงเรียกสรรพนามที่รักษาระยะห่างแก่ตนกับนางเอาไว้

“ไม่ลำบากหรอก ข้าอยากทำเองต่างหาก” ลู่ซือหนานยิ้มกว้างขณะวางจานขนมลงบนโต๊ะ

ไม่นานเสียงฝีเท้าจากบ่าวในเรือนผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากนอกห้อง

“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายไป๋มาถึงแล้วเจ้าค่ะ กำลังรออยู่ที่ศาลาชมสวน” ได้ยินดังนั้น ลู่ซือหนานที่กำลังยื่นผลไม้ให้เผิงเหยียนเฉิง ถึงกับชะงักมือ ดวงตากลมโตสว่างวาบด้วยความดีใจ

“จริงหรือ” นางเอ่ยถามซ้ำ สีหน้าเปี่ยมความสุข 

นางวางจานผลไม้ในมือลงอย่างเก้อเขิน หันมาทางเผิงเหยียนเฉิงอย่างลนๆ

“พี่เหยียนเฉิง ข้า...ข้าขอตัวไปพบเขาก่อนนะ” นางพูดเสียงนุ่ม ดวงหน้ามีสีชมพูระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่

เผิงเหยียนเฉิงเพียงพยักหน้ารับ ยิ้มบางๆ แม้ในอกลึกๆ จะรู้สึกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบรัดหัวใจเขาเบาๆ

“ไปเถอะ” เขากล่าวเสียงอ่อนโยน

ลู่ซือหนานยิ้มสดใสให้เขาอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินจากไปพร้อมเสี่ยวหลาน

เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่เงียบๆ ในห้องที่กลับคืนสู่ความสงัด รอยยิ้มจางๆ ยังแต่งแต้มอยู่บนริมฝีปาก ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับมืดมัวเล็กน้อย

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าสีครามที่เห็นไกลๆ สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านช่องหน้าต่าง กลีบดอกเหมยปลิวว่อนลงมาเคล้ากลิ่นยาสมุนไพรในห้อง บรรยากาศนั้นดูเงียบสงบแต่ภายในใจกลับวุ่นวาย

‘คุณชายไป๋’ เขาทบทวนชื่อนั้นอยู่ในใจอย่างเงียบงัน แม้พยายามบอกตัวเองว่า ควรยินดีกับความสุขของลู่ซือหนาน ทว่าความรู้สึกเป็นห่วงกลับเกิดขึ้นมาราวกับว่ามีบางอย่างให้ต้องกังวล

ความยินดีที่นางแสดงออกชัดเจนนั้น เขาเป็นห่วงเหลือเกินว่าหากบุรุษอีกฝ่ายไม่ใช่คนดีนางจะเสียใจ แต่ก็ภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่ตนกังวล

“ข้าคงคิดมากไป” เขากล่าวเสียงเบา แล้วสลัดความคิดนั้นออกจากหัวไปหัว

ที่ศาลาชมสวนกลางเรือนสกุลลู่สร้างด้วยไม้หอม แวดล้อมด้วยดอกไม้บานสะพรั่ง สีสันสดใสตัดกับท้องฟ้าโปร่งในยามบ่าย

ไป๋ซื่ออัน ยืนรออยู่ที่นั่นด้วยท่าทีผึ่งผาย เสื้อคลุมยาวสีฟ้าอ่อนพลิ้วไหวตามสายลม ดวงหน้ายิ้มละไม มองเห็นลู่ซือหนานก้าวเข้ามาแต่ไกล

“ซือหนาน” เขาเรียกนางเสียงนุ่ม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดู

ลู่ซือหนานรีบสาวเท้าเข้าไป ใบหน้าที่เคยเยือกเย็นดูเปล่งประกายด้วยความดีใจที่ยากจะปิดบัง

“คุณชายไป๋” นางเอ่ยทักเบาๆ ใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ถึงเสียงสะท้อนในอก

บุรุษหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้ ยิ้มบางๆ อย่างสุภาพ ก่อนเอ่ยขึ้น “ภายในเดือนนี้ ครอบครัวข้าจะส่งแม่สื่อมาที่เรือนสกุลลู่ เพื่อทำสัญญาหมั้นอย่างเป็นทางการ”

ดวงตากลมโตของลู่ซือหนานเบิกกว้าง สีหน้าเปี่ยมด้วยความปลาบปลื้ม

“จริงหรือเจ้าคะ” ดรุณีวัยสิบเจ็ดถามด้วยน้ำเสียงสั่นไหวด้วยความตื้นตัน

“แน่นอน ของหมั้นทุกอย่างได้จัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว เพียงรอวันที่เหมาะสมเท่านั้น” ไป๋ซื่ออันหัวเราะเบาๆ

ลู่ซือหนานก้มหน้าลงเล็กน้อย ความสุขเอ่อท้นจนใบหน้าขาวนวลแดงเรื่อขึ้นมา มือเรียวบางบีบชายเสื้อของตนเบาๆ ราวกับไม่อาจกักเก็บความรู้สึกยินดีและตื่นเต้นเอาไว้ได้

“ข้าจะรอวันนั้น...” นางกระซิบเสียงเบา ใบหน้างามแดงเรื่อด้วยความเขินอาย

ไป๋ซื่ออันมองนางด้วยสายตาอบอุ่น ทว่าในความลึกของดวงตาคู่นั้น กลับมีประกายบางอย่างที่ซับซ้อนเกินกว่าที่ลู่ซือหนานจะมองออก

เขาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย ยกมือขึ้นประคองเส้นผมที่ปลิวตามลมของนางเบาๆ

“ซือหนาน ข้าเองก็แทบรอวันที่จะเคียงข้างเจ้าไม่ไหว นับตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ไม่มีวันใดเลยที่ข้าจะสลัดดวงหน้าเจ้าออกไปจากหัวใจของข้าได้” เขาเอ่ยถ้อยคำหวานซึ้ง ก่อนจะกุมมือนางเอาไว้ด้วยความอ่อนโยนตามประสาคนรัก ตั้งแต่วันที่เขาเอ่ยความในใจจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบปีแล้วที่ไปมาหาสู่กันในฐานะคนรัก

ลู่ซือหนานเงยหน้าขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาววับ รับฟังถ้อยคำแสนหวานเหล่านั้นไว้ในใจ

สายลมอบอุ่นโบกไหว ดอกเหมยโปรยปรายลงบนบ่าของทั้งสองคน ราวกับเป็นพยานแห่งคำสัญญาอันแสนหวานของทั้งคู่

************************