ตอนที่ 8 ส่วนลึกในใจ

ภายในห้องพักที่อบอวลด้วยกลิ่นยาสมุนไพรอ่อนๆ เผิงเหยียนเฉิงนั่งลงช้าๆ บนตั่งไม้ หันหน้าออกไปยังหน้าต่างที่เปิดรับลมเย็นสบาย

ยังไม่ทันได้หลับตาพักผ่อน เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นหน้าห้อง

“พี่เหยียนเฉิง” ลู่ซือหนานก้าวเข้ามาพร้อมถาดไม้ในมือ ในนั้นวางกาน้ำต้มยาอยู่

“ข้าให้ห้องครัวเตรียมยาตามใบสั่งของหมอไว้ให้ท่านดื่ม ข้าอยากต้มด้วยตัวเอง จึงมาเองเจ้าค่ะ”

นางเอ่ยเสียงนุ่ม ดวงตาใสบริสุทธิ์เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

เผิงเหยียนเฉิงมองนางเงียบๆ แวบหนึ่งในดวงตาคมกริบมีแววอ่อนโยนผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ นางค่อยๆ รินน้ำยาอุ่นร้อนลงในถ้วย แล้วยื่นให้เขาด้วยมือของตนเอง

“ยานี้แม้จะขมหน่อย แต่หมอบอกว่าดื่มเป็นประจำจะฟื้นฟูเส้นเอ็นได้เร็วขึ้นเจ้าค่ะ” นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มให้กำลังใจ

เผิงเหยียนเฉิงยื่นมือไปรับถ้วยยามา ดวงมือที่สัมผัสกับปลายนิ้วของนางเพียงแผ่วเบา แต่กลับส่งผ่านความอบอุ่นที่ทำให้ใจเขาสั่นสะท้าน

เขารับยามาเงียบๆ ดื่มยาขมเฝื่อนนั้นจนหมดโดยไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย

“เจ้าควรกลับไปพักผ่อนเถอะ” เขาเอ่ยเบาๆ หลบสายตาอ่อนโยนของนางอย่างระมัดระวัง

ลู่ซือหนานพยักหน้า ยิ้มอ่อนหวาน “เช่นนั้นข้าจะไปดูหม้อยาอีกที ว่าต้องต้มยาชุดถัดไปอย่างไร”

เมื่อเห็นนางเดินจากไป เผิงเหยียนเฉิงจึงค่อยๆ หลับตาลง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหน้าอกเบาๆ ราวกับจะกดทับความรู้สึกที่ไม่ควรมี

นางช่างอ่อนโยน ช่างเมตตาเหลือเกิน นางดีเกินกว่าจะถูกบุรุษชั่วช้าผู้นั้นหลอกลวง แต่นอกจากความห่วงใยส่วนลึกของหัวใจกลับมีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามา ก่อนจะสลัดความคิดบ้าๆ เช่นนั้น

‘ข้าเป็นเพียงผู้อาศัย...เจ้าเองก็มีคู่หมายแล้ว’

ความรู้สึกอบอุ่นที่ไหลเอ่อในใจ ถูกเขากลืนลงไปกับยาขมรสขื่นที่เพิ่งดื่ม ฝืนใจไม่ให้ไหลไปไกลกว่าความเหมาะสมที่เขาควรยึดมั่น

บัณฑิตหนุ่มเอนกายลงบนตั่ง หลับตาลง ปล่อยให้เสียงลมที่พัดผ่านใบไม้กล่อมให้จิตใจที่ปั่นป่วนได้สงบลงชั่วคราว

************************

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่สิบวันภายใต้การดูแลของหมอฝังเข็มและยาสมุนไพรที่ลู่ซือหนานคอยจัดการให้ด้วยตัวเอง เผิงเหยียนเฉิงค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้นทีละน้อย

มือนั้นที่เคยหมดเรี่ยวแรง บัดนี้สามารถจับพู่กันได้แล้ว แม้เส้นอักษรที่เขียนยังไม่มั่นคงเท่าเก่า แต่ก็ชัดเจนกว่าครั้งก่อนมากนัก

ทุกเช้า เขาจะฝึกเดินไปตามแนวระเบียงยาวของเรือนรอง แม้ยังต้องใช้ไม้เท้าพยุงกาย แต่ก็ก้าวได้มั่นคงกว่าเดิม

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เผิงเหยียนเฉิงกำลังนั่งอยู่ในศาลาหลังเล็ก ฝึกเขียนอักษรด้วยความตั้งใจ ลู่หยวนฉีเดินเข้ามาเงียบๆ

ชายชราผู้นี้ยืนดูอยู่นาน พลางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“เหยียนเฉิง ดูเหมือนเจ้าจะพร้อมแล้ว” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น

“ท่านลุงลู่” เผิงเหยียนเฉิงวางพู่กัน หันไปประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม

“เพราะความเมตตาของท่านที่ช่วยเหลือข้าเอาไว้และให้โอกาสข้า ข้าจะไม่มีวันลืมน้ำใจของท่านในครั้งนี้”

ลู่หยวนฉียกมือขึ้นปรามไม่ให้เขาต้องมากพิธีรีตอง

“เจ้ามีฝีมือ เพียงแต่เคราะห์ร้าย หากมีโอกาสต้องใช้มันอย่างไม่ให้สูญเปล่า ข้าได้ขอให้อาจารย์จากสำนักศึกษามาที่นี่ เพื่อสอนตำราให้เจ้าโดยเฉพาะ พร้อมกับตำราปรัชญาต่างๆ” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

เผิงเหยียนเฉิงชะงักงันไปชั่วครู่ ดวงตาสั่นระริกด้วยความตื้นตัน

อาจารย์จากสำนักศึกษา...สำนักศึกษาคือสถานศึกษาที่ดีที่สุดในแคว้น สอนทั้งลิขิตธรรม ปรัชญาและการปกครอง การได้เรียนกับอาจารย์เช่นนั้นไม่ต่างกับการได้รับการยอมรับอีกครั้งในฐานะบัณฑิต

เขารีบประสานมือ ก้มศีรษะลงต่ำจนแทบแตะพื้น

“ข้าจะตั้งใจเรียนให้ถึงที่สุด” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตั้งมั่น ลู่หยวนฉียิ้มบางๆ ตบบ่าของเขาเบาๆ

“ดี...ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ ก้าวต่อไป อย่าให้ใครกล่าวหาว่าเจ้าคือบัณฑิตไร้ค่าได้อีก”

ถ้อยคำนั้น ทั้งเหมือนคำปลอบโยน ทั้งเหมือนการจุดไฟให้หัวใจที่เกือบดับมอด ได้ลุกขึ้นอีกครั้ง

เผิงเหยียนเฉิงกำหมัดแน่นในอก ตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าเขาจะต้องกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมาให้ได้ ไม่ใช่เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่เพื่อคนที่มอบโอกาสให้อีกครั้งเช่นกัน

“ตอนนี้ร่างกายข้าแข็งแรงขึ้นมากแล้ว ว่าจะไปคารวะลู่ฮูหยิน ไม่ทราบว่าท่านลุงว่าว่าอย่างไร” เขากล่าวถึงลู่ฮูหยินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“นางก็บ่นอยากมาเยี่ยมเจ้า แต่นางมัวแต่วุ่นวายกับการสั่งพวกบ่าวไพร่ทำความสะอาดเรือนรองานมงคล เจ้าไปเยี่ยมนางก็ดีเหมือนกัน”

“ขอรับ” เขาตอบรับแล้วยิ้มด้วยความอบอุ่น นานแล้วที่ไม่ได้เจอลู่ฮูหยินผู้มีเมตตา จำได้ว่าตอนเด็กๆ นางเอ็นดูเขามาก ตอนนี้ไม่มั่นใจว่าจะยังเมตตาตนอยู่เหมือนเดิมหรือไม่ แต่ก็มั่นใจว่าคนมีเมตตาอย่างไรย่อมมีเมตตาดังเดิม

************************