ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่แต่เป็นผัว!!!

พรีม...

"พรีมลุกขึ้นมากินยา"

"ฮือออ ไม่กินไม่เอามันขม"

"ไม่ได้!!! ถ้าไม่กินเมื่อไหร่จะหายลุกมาเดี๋ยวนี้"

"มีสิทธิ์อะไรมาบังคับห๊ะ พ่อแม่ก็ไม่ใช่" เธอตวาดใส่จากัวร์ที่จู่ๆก็มาบังคับให้เธอกินยาที่เธอไม่ชอบพราะมันขม

"เออรู้ว่าไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่แต่เป็นผัว!!! "

"ไอ้บ้า!!! "

"จะลุกไม่ลุกถ้าไม่ลุกจะจับปล้ำนะเว้ย"

"ลองดูดิจะแหกปากร้องลั่นบ้านเลยไอ้คนฉวยโอกาส"

"ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้วนะ ลุกมากินยาได้แล้ว" 

"ก็บอกไม่กินไง"

"แน่นะ"

"เออก็มันขมไม่ชอบ ยาแบบหวานๆ อ่ะมีมั้ยล่ะถ้ามีจะกิน"

"อยากได้ยาหวานๆ?? "

"เออ"

"ได้ดิ"

"งั้นก็เอามาดิ"

"อื้อออออออ" จู่ๆ จากัวร์ก็เอายาที่จะให้เธอกินเข้าปากตัวเองแล้วเขาก้มลงมาจูบเธออย่างรวดเร็วแล้วใช้ลิ้นดันยาเม็ดนั้นเข้ามาในปากของเธอจนเธอรู้สึกถึงความขมของมัน เธอทุบอกของเขาเพื่อให้เขาเลิกจูบเพราะเธอจะคายมันออกแต่เหมือนเขาจะรู้เขาไม่ยอมจนเธอต้องจำใจกลืนยาลงคอไปด้วยความทรมาน

"อะ ไอ้บ้าจากัวร์ แค่ก แค่ก แค่ก"

"เป็นไงหวานมั้ยยาอ่ะ"

"ไอ้เลวคอยดูนะฉันจะฟ้องพ่อว่านายจูบฉัน"

"ก่อนจะฟ้องพ่อฟ้องแม่ฉันว่าเธอควรจะรีบกินน้ำก่อนดีกว่านะก่อนที่ยาที่เธอกลืนลงไปมันจะไปติดหลอดลมตาย" จากัวร์ยื่นแก้วน้ำมาให้เธอรีบรับมาดื่มทันที

"กินยาเสร็จละก็ต่อด้วยนี่เลยน้ำเต้าหู้ร้อนๆ จะได้นอนหลับสบาย" เขาเดินไปหยิบแก้วน้ำเต้าหู้ของโปรดของเธอมาให้เธอรับมาดื่มเพราะรู้สึกหิวเนื่องจากเธอกินข้าวไม่ค่อยได้จากัวร์ก็เลยลงไปอุ่นน้ำเต้าหู้มาให้เขารู้ว่าเธอชอบน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ก่อนนอนเขายังจำมันได้ เธอกับเขาหันมาสบตากันโดยบังเอิญจนเธอตั้งสติได้รีบเบือนหน้าหนีแล้วรีบดื่มน้ำเต้าหู้ในมือแก้เขินเพราะใจของเธอตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะ

"ค่อยๆ กินไม่มีใครแย่งหรอกน่ะ" จากัวร์เดินมานั่งข้างๆ เตียงก่อนจะเอามือของเขาเช็ดมุมปากของเธออย่างช้าๆ เพราะน้ำเต้าหู้ที่เธอเพิ่งกินลงไปมันเลอะขอบปาก ตอนนี้เราใกล้กันมากมากซะจนใจเธอเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอไม่ชอบเลยจริงๆ เวลาแบบนี้เวลาที่อยู่กันตามลำพังกับจากัวร์ มันทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในห้องนอนของเธอในคืนนั้น

"ง่วงแล้วอ่ะ นายออกไปได้ละ"

"คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้าเธอ"

"เฝ้าทำไม"

"เธอกำลังไม่สบายเกิดกลางดึกมีไข้ขึ้นสูงมาจะทำไง เธอจำไม่ได้หรือไงเวลาเธอเป็นไข้เธอจะชัก"

"นายจำได้ด้วยเหรอจากัวร์."

"อืม จำได้หมดแล่ะเรื่องของเธอน่ะ เพราะวีรกรรมของเธอมันเยอะไง"

ก็เป็นอย่างที่จากัวร์พูดถ้าเธอไม่สบายตัวร้อนเธอจะชอบชักเป็นประจำถ้าอยู่ที่บ้านเวลาที่เธอไม่สบายเป็นไข้สูงๆ แม่กับพ่อจะมานอนเป็นเพื่อนเธอทุกครั้งแต่ตอนนี้แม่กับพ่อไม่อยู่มันก็คงต้องเป็นจากัวร์นั่นแล่ะที่ต้องนอนเฝ้าเพราะยังไงยังไงเขาก็เป็นคู่หมั้นของเธอและเราก็เคยมีอะไรกันแล้วด้วยคงไม่น่าเกลียดถ้าจะให้เขาเฝ้าไข้เธอในห้องแต่เธอไม่ยอมให้เขานอนบนเตียงเดียวกับเธอหรอกนะ และเหมือนเขาจะรู้ความคิดของเธอ

"เดี๋ยวฉันไปเอาหมอนผ้าห่มมานอนด้วย แต่ไม่ต้องกลัวเพราะฉันจะไปนอนที่โซฟา" จากัวร์ชี้ไปที่โซฟาปลายเตียงซึ่งมันก็ไม่ได้ใหญ่มากถึงขั้นนอนได้หรอกนะ

"อื้มมมม"

ไปไม่ถึงสิบนาทีจากัวร์ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมหมอนกับผ้าห่มเขาเอาไปวางที่โซฟาก่อนจะเดินมาหาเธอแล้วเอามือแตะหน้าผากเธอเบาๆ

"อืมมตัวยังรุมๆ เดี๋ยวฉันจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้จะได้ตื่นมาเอายาให้เธอกิน"

"ไม่กินไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ไม่กินยาจะหายได้ไง"

"แต่ว่ามัน"

"เอางี้เดี๋ยวฉันจะบดยาให้เป็นผงแล้วผสมน้ำผลไม้ให้เธอดื่มดีมั้ยเธอจะได้ไม่ขม"

"แล้วทำไมเมื่อกี้นายไม่ทำแบบนี้ล่ะ"

"ถ้าทำแล้วฉันจะได้จูบเธอมั้ยล่ะ"

".................................."

"เราไม่ได้จูบกันมานานแล้วนะเธอไม่คิดถึงจูบของฉันบ้างหรือไงวะพรีม" จากัวร์ส่งสายตามาให้จนเธอต้องรีบหันหน้าไปอีกทางเพราะสายตาของเขามันทำให้เธอใจสั่น

"ไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นแล่ะแล้วนายก็เลิกเอาเรื่องนี้มาพูดได้แล้วเพราะฉันไม่ชอบที่สำคัญฉันก็ลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้วด้วย" แม้ปากจะบอกว่าลืมแต่ใครจะรู้ว่าเธอไม่เคยลืมมันไปได้เลย ครั้งแรกของเธอกับจากัวร์ครั้งแรกที่เรามีอะไรกันลึกซึ้งก่อนจะมีครั้งที่สองสามตามมาซึ่งเหตุการณ์มันก็เกิดขึ้นในห้องนอนของเธอเอง ก่อนที่เขาจะกลับกรุงเทพหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนถึงวันที่อาเรนอาเสือมาคุยเรื่องหมั้นของเธอกับจากัวร์

"นั่นสินะเรื่องระหว่างเราเธอคงลืมมันไปหมดแล้วเธอคงไม่เคยคิดถึงมันเลยสินะพรีมเพราะในหัวใจของเธอมันมีแต่เฮียลีโอเพียงแค่คนเดียว" น้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าเธอไม่รู้ว่าเขาเศร้าจริงหรือแค่แกล้งเศร้ากันแน่เพราะจากัวร์ชอบแกล้งเธอมันเลยทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเศร้าเสียใจที่เธอพูดว่าเธอลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา

"เห้ออฉันบ่นอะไรวะ ไร้สาระชิบหาย" พูดจบเขาก็เดินกลับไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอนทันที พอเธอเห็นว่าเขาหลับเธอก็เอนตัวลงนอนโดยที่ยังเปิดหัวเตียงไว้ทั้งสองฝั่งเพราะเธอเป็นโรคกลัวความมืดเธอไม่เคยปิดไฟนอนเลยสักคืนตั้งแต่โตมาจำความได้

กลางดึกคืนนั้น

จากัวร์

"ฮือออ ฮืออออ"

เสียงร้องไห้ของคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นมาดูแทบจะทันทีอยากจะบอกว่าเขานอนหลับแบบไม่ได้หลับสนิทเพราะห่วงคนไม่สบาย

"พรีมเป็นอะไร"

"หนาววว พรีมหนาวววว ฮือออ แม่จ๋ากอดพรีมหน่อย" เธอเพ้ออยากให้แม่กอดแต่ตอนนี้ไม่มีแม่ไงมีแต่ผมนี่แล่ะผมตัดสินใจในสิบวินาทีรีบขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วมุดตัวเข้าในผ้าห่มของพรีมก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอดเพื่อคลายความหนาวทั้งที่ผมไม่ได้หนาวเลยสักนิด ผมกอดพรีมไว้แนบอกเอามือลูบผมของเธอเบาๆ ช้าๆ

"กอดแน่นๆ " คนป่วยเพ้อให้กอดแน่นผมก็กอดแน่นๆ ตามที่เธอต้องการจะหาว่าผมฉวยโอกาสคงไม่ได้หรอกนะเพราะถ้าผมไม่ทำเธอก็จะครางจะเพ้อทั้งคืนแน่