โดนบังคับ

ภัทร...

"ลูกต้องย้ายไปอยู่บ้านจากัวร์หลังปิดเทอมเข้าใจไหม" ผมพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมน้องพรีมแม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากก็ตาม

"ไม่เข้าใจ ทำไมต้องไปอยู่ที่นั่นน้องพรีมไม่อยากไปอยู่ที่นั่น"

"แต่ลูกต้องไป" ผมถอหายใจอย่างยากลำบากเพราะไม่รู้จะพูดจะอธิบายยังไงจะบอกความจริงก็ไม่ได้เพราะน้องพรีมไม่เคยรู้เรื่องราวในอดีตของผมว่าเคยทำชั่วทำเลวอะไรมาบ้าง

"พ่อไม่รักน้องพรีม ฮึก ฮึก"

"พ่อกับแม่รักลูกที่สุดที่พ่อกับแม่ทำไปก็เพื่อลูกขอให้ลูกรู้แค่นี้ ส่วนเรื่องเรียนเดี๋ยวแม่เค้าจะไปจัดการให้"

"จัดการให้?? หมายความว่ายังไงคะ"

"น้องพรีมต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนเดียวกับจากัวร์ลูก" เคทบอกกับน้องพรีมที่ยังเอาแต่ร้องห่มร้องไห้

"ไม่เอาไม่ย้าย ฮือออ พ่อกับแม่ไม่รักน้องพรีมแล้วใช่มั้ยถึงไล่ให้น้องพรีมไปอยู่กับคนอื่น ฮือออ"

"แม่กับพ่อรักหนูนะลูกรักสุดหัวใจเลย" เคทน้ำตาซึมเพราะเธอเองก็ไม่อยากห่างจากลูก เราอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกมาตลอดไม่เคยแยกจากกันไปไหนเลยแม้แต่วันเดียว

"รักแล้วทำไมต้องไล่น้องพรีมไปด้วยล่ะ ฮึก ฮึก ฮึก" ผมมองหน้าลูกที่ร้องไห้ตัวโยนกอดแม่ของตัวเองแน่นด้วยความเสียใจ ผมผิดเองที่ไม่ได้ให้เวลาแกเลยทั้งเรื่องหมั้นกับเรื่องที่ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นไหนจะต้องย้ายโรงเรียนอีกมันอาจจะรวดเร็วเกินไปสำหรับน้องพรีมแต่เขารอเวลาต่อไปไม่ได้ตอนนี้ความปลอดภัยของน้องพรีมถือว่าสำคัญที่สุดและเขาเชื่อว่าเสือกับเรนจะดูแลลูกสาวเพียงคนเดียวของผมได้เป็นอย่างดี

"ฮือออ ไม่เอาน้องพรีมไม่ไปไหนทั้งนั้นน้องพรีมจะอยู่ที่นี่เรียนที่นี่เหมือนเดิม ฮือออ"

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

พรีม...

ตอนนี้เธอมาอยู่ที่บ้านของอาเสืออาเรนพร้อมกระเป๋าใบใหญ่สามใบเธอต้องย้ายมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะเรียนมหาลัยจบนั่นก็หมายความว่าเธอต้องอยู่ที่นี่ถึง6ปี แม้ว่าเธอจะร้องไห้คร่ำครวญยังไงพ่อกับแม่ก็ไม่ใจอ่อนบังคับให้เธอมาอยู่ดีท่านบอกแค่ว่าอยากให้เธอกับจากัวร์ได้เรียนรู้ศึกษานิสัยใจคอกันเพราะอนาคตเธอกับจากัวร์ต้องแต่งงานกันซึ่งเธอจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นแน่ๆ แค่หมั้นกันพอมากเกินพอแล้ว

"ยังไงพี่ฝากลูกสาวพี่ด้วยนะถ้าแกดื้อก็ดุก็ตีได้เลย"

"น้องพรีมน่ารักจะตายเรนตีแกไม่ลงหรอกค่ะพี่ภัทร^^"

"เคทเธอไม่ต้องห่วงฉันกับเรนจะดูแลน้องพรีมอย่างดีเหมือนกับลูกของเราสองคน"

"ขอบคุณมากเลยนะ เคทฝากลูกด้วยนะเสือ เรน"

"อื้มมม เคทวางใจได้เลย^^"

"เสาร์อาทิตย์พ่อกับแม่จะมาหาอยู่ที่นี่ก็อย่าดื้ออย่าซนให้อาเสืออาเรนต้องปวดหัวนะเข้าใจมั้ยลูก"

"ค่ะ"><

หลังจากพ่อกับแม่ไปแล้วอาเรนก็พาเธอขึ้นมายังชั้นบนเพื่อดูห้องนอนที่ท่านบอกว่าท่านทำให้ใหม่เพราะก่อนหน้านี้มันเป็นห้องนอนรับแขกไม่สดใสพอเข้ามาในห้องเธอก็ยิ้มออกเพราะมันสวยมากสวยเหมือนห้องนอนเดิมของเธอที่บ้านเลย

"สวยจังค่ะ"

"น้องพรีมชอบมั้ยจ๊ะ"

"ชอบค่ะเหมือนห้องเดิมที่บ้านเลย"

"^^อาดีใจนะที่น้องพรีมชอบน่ะ งั้นอาไม่รบกวนแล้วน้องพรีมก็พักผ่อนซะนะเดินทางมาตั้งหลายชั่วโมงเดี๋ยวถึงเวลาอาหารเย็นอาจะให้คนขึ้นมาตาม"

"ขอบคุณค่ะอาเรน"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ^^"

จากัวร์...

"พ่อหวังว่าแกจะไม่แอบเข้าห้องน้องพรีมนะจากัวร์ ไม่งั้นพ่อเอาแกตายแน่"

"พ่อเห็นผมเป็นคนยังไงอ่ะ"

"เห็นเป็นตัวเองตอนที่อายุเท่าแกไงไอ้ลูกชาย"

"แปลว่าพ่อเคยแอบเขาห้องสาวอ่ะดิ"

"เออก็เข้าห้องแม่แกไง"

"คุยอะไรกันจ๊ะสองคนพ่อลูก" แม่เรนเดินลงมาพอเลยครับหลังจากพายัยพรีมไปส่งที่ห้องที่แม่ลงทุนจ้างผู้รับเหมามารีโนเวทใหม่ทั้งห้อง

"พ่อเค้ากำลังพูดถึงเรื่องที่เคยแอบเข้าห้องสาวครับแม่เรน"

"ดีเนอะเรื่องดีๆ ไม่พูดให้ลูกฟังมิน่าล่ะทั้งลีโอทั้งจากัวร์ถึงเอานิสัยของเสือมาทั้งคู่" แม่บ่นพ่อจนพ่อต้องรีบเดินไปกอดแม่แล้วหอมเอาใจ

เวลาต่อมา...

"จากัวร์ขึ้นไปตามน้องพรีมลงมาทานข้าวที"

"ผมเล่นเกมส์อยู่ไม่ว่าง แม่ให้เจ๊ขึ้นไปตามหน่อยดิ"

"ไอ้กัวร์!!! ยัยนั่นคู่หมั้นแกนะ ไปเลยไปตามเองแกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบขี้หน้ายัยพรีม"

"แสนรัก..หนูอย่าพูดแบบนี้ลูก"

"ก็หนูไม่ชอบยัยพรีมอ่ะไม่ชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแม่ก็รู้"

"ตอนนี้น้องมาอยู่กับเรายังไงๆ แม่ก็อยากขอร้องให้หนูพูดจาดีๆ กับน้องหน่อย"

"แม่ก็บอกยัยนั่นให้ทำตัวดีๆ ด้วยก็แล้วกันอย่าเอานิสัยตอนเด็กๆ มาใช้ที่นี่ เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของยัยนั่นที่ใครทำอะไรขัดใจเข้าหน่อยก็เอาแต่ฟ้องพ่อฟ้องแม่" ผมได้ยินที่พี่สาวของผมพูดถึงพรีมมันเลยทำให้ผมหนักใจขึ้นมาว่ายัยพรีมกับพี่สาวของผมทั้งสองคนไม่ถูกกันมาตั้งแต่เด็กยัยนั่นจะอยู่ได้ไหมยิ่งตอนนี้มาอยู่ที่บ้านของผมไม่มีพ่อไม่มีแม่ให้ฟ้องด้วย แถมนิสัยของพี่สาวผมกับยัยพรีมก็ไม่มีใครยอมใครซะด้วยสิ ผมวางมือถือลงก่อนจะเดินไปตามพรีม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก "พรีมลงไปกินข้าว"

...................

ก๊อก ก๊อก ก๊อก "พรีม พรีม"

.................

เงียบครับไม่มีเสียงตอบสงสัยจะหลับผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปดู เห็นยัยนั่นกำลังนอนหลับบนเตียงเจ้าหญิงที่แม่ผมสั่งมาให้เธอโดยเฉพาะ ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อปลุก แต่ทำไมใบหน้ายัยนี่ถึงแดงจัดแบบนี้ล่ะเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากอีก ผมเอามือเข้าไปแตะดูปรากฏว่าร้อนยังกับไฟ ยัยนี่ไม่สบายเหรอวะ ผมวิ่งลงมาหาแม่เพื่อบอกว่ายัยพรีมไม่สบายแม่ก็รีบวิ่งขึ้นมาดู

"ฮืออออ น้องพรีมคิดถึงแม่ ฮืออออน้องพรีมอยากกลับบ้าน ฮือออ" ยัยนี่เพ้อใหญ่หลังจากที่แม่ผมจัดการเช็ดตัวให้เสร็จสรรพ

"จากัวร์มาช่วยแม่หน่อยลูก ลูกพยุงน้องพรีมให้ลุกขึ้นนั่งทีแม่จะได้เอายาให้น้องทานได้สะดวกๆ ให้นอนทานมันอันตราย" ผมเดินมานั่งข้างเตียงแล้วพยุงยัยพรีมขึ้นนั่งให้เธอพิงหลังผมก่อนจะช่วยแม่จับยาใส่ปากตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้ว

"เดี๋ยวพอทานข้าวเสร็จจากัวร์ขึ้นมาเฝ้าน้องพรีมด้วยนะลูกถ้าน้องตื่นแม่จะได้ทำโจ๊กให้น้องทาน"

"ครับแม่"

"ฮึก ฮึก พี่ลีโอ ฮือออ พี่ลีโอใจร้าย ฮือออ น้องพรีมคิดถึงพี่ลีโอ ฮือออ"

"พรีม"

"น้องพรีมรักพี่ลีโอ ฮือออออ พี่ลีโอใจร้าย" ผมนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงคนป่วยที่กำลังเพ้อถึงพี่ชายของผม ยิ่งได้ยินเธอพูดว่าเธอรักพี่ชายของผมใจผมมันเจ็บแปลบๆ อย่างบอกไม่ถูก

"ในหัวใจของเธอนอกจากเฮียลีโอมันเคยมีฉันบ้างไหมพรีม"