บทที่ 11.5 สูงส่งเทียนฟ้าปานนั้น ก็เอาไปดูแลเอง!

"ท่านอ๋องคิดมากไปแล้ว ซิ่นซิ่นเพียงแค่มาเด็ดดอกไม้ไปตากแห้งจะทำชา แต่ดอกไม้ที่ว่า ในราชวังแห่งนี้ปลูกไว้แค่ในตำหนักของไทเฮาเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ซิ่นซิ่นก็ได้ทรงขออนุญาตจากไทเฮาไปแล้ว ครั้นถึงเวลาที่ดอกผลิบานจึงเดินทางมาพอดี ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะประทับอยู่ที่นี่ด้วย" อี๋เฟยซิ่นเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของผู้ที่นั่งอยู่ นางมองเขาด้วยสายตาหวานหยดย้อย กาลก่อนชอบเขามากเพียงไร ยามนี้ก็ยังคงมิเสื่อมคลาย เสียแต่ว่าต่างคนต่างเส้นทางไม่อาจบรรจบ วาสนาล้วนแคล้วคลาดกัน

หากแต่ว่าท่านอ๋องผู้นี้นั้น... ต่อให้พิการแล้วก็เถอะ รูปโฉมที่งดงามองอาจกลับไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลย และยิ่งอายุเพิ่มมากขึ้นก็ยิ่งดึงดูดสายตาของนางได้มากกว่าเดิม ถ้าเทียบระหว่างฮ่องเต้กับคนตรงหน้าแล้วนั้น แม้นจะมีหน้าตาคล้ายคลึงกันถึงห้าส่วน แต่ใครเหนือกว่าย่อมมองออกได้ไม่ยาก 'น่าเสียดายยิ่งนัก' นางรำพึงรำพันเช่นนั้นในใจ

"เช่นนั้นก็ไปเก็บดอกไม้ที่ว่าเถิด ข้าคงไปส่งเจ้าไม่ได้" เซียวลี่หยางขยับรถเข็น จะจากไปด้วยตนเอง

"ท่านอ๋องช้าก่อน" แต่อี๋เฟยซิ่นก็ไม่ยอม นางขยับตัวคิดจะขวางทางไปของเขา ทว่ากลับเซจะล้ม ดวงตาก็หรี่ลงเหมือนคนจะเป็นลม

"..." เซ