Nobela ni เสี่ยวเทีย

วันสถาปนา กัวเจียงมิ่งยืนอยู่รวมกับผู้คนสองฟากฝั่งของทางเดินในงานพิธี ดวงตาคู่คมมองสตรีตัวเล็กที่แต่งชุดเต็มยศ บนหัวเล็กๆ นั้นประดับไปด้วยเครื่องหัวหลากชิ้น ท่าทางการเดินที่มั่งคง ใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่เป็นมิตร อาภรณ์สีแดงสดที่นางสวมคือลายหงษ์ปักด้วยด้ายทอง พอเห็นลูกศิษย์ใส่ชุดนี้แล้วก็นึกถึงวันแรกที่เจอกัน ยามนั้นเด็กน้อยก็สวมชุดสีแดงอยู่บนหลังของอาชาตัวใหญ่ คนตัวเล็กควบม้ามาหานางที่ลอยน้ำมาติดอยู่ข้างทาง กระโดดลงจากม้าด้วยความคล่องแคล่ว ออกแรงลากนางให้ห่างจากแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว "แม่นาง แม่นางทำใจดีๆ ไว้ ข้าจะช่วยท่านเอง" นั่นคือคำที่จูมี่เอินกล่าวกับนางในครั้งแรกที่เจอกัน กัวเจียงมิ่งคิดว่าตนจะตายอยู่ที่นั่นเสียแล้ว นางได้รับบาดเจ็บมีแผลหลายแห่งแล้วพลัดตกน้ำมาไกล อีกทั้งที่ซึ่งนางพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากแม่น้ำนั้นก็ห่างไกลไร้ผู้คน แถมทางด้านหน้าที่สตรีชุดแดงควบม้าผ่านมายังมีต้นไม้และหญ้าหนาทึบ ต่อให้มีคนผ่านมาก็ไม่น่ามองเห็นนาง ทว่าสตรีตัวเล็กผู้นี้มาจากไหนไม่รู้ ราวกับตั้งใจมาหานางโดยเฉพาะ คนตัวเล็กสั่งม้าให้นั่งลงแล้วยกนางที่ตัวใหญ่กว่าให้ขึ้นไ

"เพราะนางคือหัตถ์เซียน นามเดิมของอาจารย์คือกู่เฟยเซียน" จูมี่เอินได้รู้ความลับนี้ผ่านการมองเห็นของนางในช่วงจังหวะหนึ่งหลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับอาจารย์มาสักพักแล้ว หลอมรวมกับที่เคยสังเกตการณ์ดูก็พบว่ากัวเจียงมิ่งนั้นสามารถทำให้คนเจ็บหายป่วยได้ในเร็ววันกว่าที่ตำราบอกไว้มากนัก "ตอนเด็กข้าเคยอ่านเจอเกี่ยวกับคนที่มีพลังวิเศษเหนือคนทั่วไป นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าได้สัมผัสความรู้สึกดีอย่างหนึ่งว่าตนเองไม่ใช่คนที่แตกต่างจากคนอื่น ยังมีอีกหลายคนที่คล้ายกันกับข้า คราแรกที่ได้อ่านข้าสะดุดชื่อของนางและความสามารถของนางเป็นที่สุด ตอนที่ได้เจอกันข้ายังไม่รู้ว่านางคือคนที่ข้าเคยอ่านเจอในตำรา แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งในนิมิตร ข้าเห็นคนเจ็บและคนผู้นั้นไม่รอด ข้าพยายามเปลี่ยนนิมิตร ต่อมาจึงเกิดนิมิตรใหม่ขึ้น ในนิมิตรที่สองข้าไปช่วยคนเจ็บไว้แล้วพามาให้นางรักษา คนที่ไม่น่ารอดก็สามารถรอดได้อย่างปาฏิหาริย์ แต่เรื่องเหล่านั้นก็ไม่ได้เกิดขึ้นจริง เพราะข้าหาของไปขวางทางไว้ก่อนที่คนผู้นั้นจะเดินทางผ่านถนนเส้นหนึ่งซึ่งจะมีต้นไม้โค่นลงมาใส่เขา ภายหลังพอจับสังเกตดูและแน่ใจแล้วก็ลองถามท่านอาจารย์ออกไป นางก็เลยเล่

...... วันต่อมาก็ได้เวลาเดินทางกลับวังหลวง รอบนี้มีอาจารย์และโม่โฉวติดตามกลับไปร่วมงานสถาปนาด้วย นอกเหนือจากนั้นแล้วยังมีคนเจ็บอีกคนที่ต้องพาเขากลับไปส่งบ้าน ซึ่งเป็นทางผ่านพอดี ที่รถม้าคันหน้า "กัวเจียงมิ่งท่านมายืนทำอะไรหน้ารถม้าผู้อื่น" เหรินโย่วหลุนเอามือพ่ายหลัง หันมองไปที่อื่น แสดงท่าทางวางอำนาจเต็มที่ แผ่รังสีความเป็นฮ่องเต้ที่มีมาแต่กำเนิดออกไปโดยรอบเพื่อกดดันสตรีชุดฟ้าหน้าไม่อายข้างกาย "สตรีก็ต้องนั่งไปกับสตรีด้วยกันสิ นู้น บุรุษไปขึ้นคันหลัง" กัวเจียงมิ่งเลียนแบบท่าทางเหรินโย่วหลุน นางหมุนตัวเอาหลังหันให้รถม้า ยืนเคียงข้างคนตัวสูงที่สูงเกือบเท่ากันแถมมือพ่ายหลังและหันหน้าไปทางเดียวกัน "สตรีหรือ? ท่านเหมือนสตรีตรงไหนกัน" รถม้าคันหลังนั้นมีคนเจ็บขึ้นไปก่อนแล้วและมีโม่โฉวเป็นคนคุมม้า ความจริงเขาก็ไม่ติดอะไรแม้รถม้าเก่ามากและจะต้องนั่งไปกับราษฎรของตนเอง แต่ที่นั่นไม่มีทั้งภรรยาไม่มีทั้งบุตรชาย เขาจึงไม่อยากไปนั่ง เขาห่างจากภรรยามาถึงสองปีแล้ว ได้อยู่ด้วยกันทั้งวันก็ยังคิดว่ายังไม่พออยู่ดี ยามนี้ยังต้องมานั่งแยกกันอีกเกือบสามวัน ยังไงเขาก็ไม่ยอม "เห

"เดี๋ยว! ท่านจะทำอันใด?" จูมี่เอินรีบเอาตัวไปยืนขวางโม่โฉวไว้ "เจ้าปกป้องเขา?" เหรินโย่วหลุนแทบไม่อยากเชื่อ "อย่าบอกนะว่าเขาเป็นพ่อของเด็กคนนั้น" ทั้งที่ได้ยินเต็มสองหูแล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะถามย้ำให้แน่ใจอีกรอบ "ใช่...อย่า!" จูมี่เอินเห็นเหรินโย่วหลุนยกมือสั่งฟางอี้ให้เข้ามาทางโม่โฉวนางก็รีบเบี่ยงตัวปิดคนด้านหลังไว้มากกว่าเดิม "เขาเป็นพ่อบุญธรรม เป็นพ่อบุญธรรม!" ก่อนจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นนางรีบพูดต่อให้จบประโยค เพราะไม่คิดว่าก่อนหน้านี้เขาจะไม่เข้าใจจริงๆ ตอนนั้นฟางอี้ก็หยุดเท้าลงพอดี พร้อมกับเก็บมีดลับที่ดึงออกมาจากไหนไม่รู้กลับไป เพราะการเดินทางฮองเฮาบอกไม่ให้สะดุดตา จึงต้องเก็บดาบที่ใช้ประจำไว้ในรถม้า แต่เขาเป็นองครักษ์ส่วนพระองค์ย่อมไม่อาจปล่อยปะละเลยความปลอดภัยของฮ่องเต้ได้ จึงได้พกมีดสั้นที่ยาวจนถึงข้อศอกซ่อนไว้ในกายด้วย "?!" เหรินโย่วหลุนเลิกคิ้วขึ้นสูง ตอนที่ได้ยินจูมี่เอินบอกว่านั่นเป็นลูกนางเขาก็คาดเดาไปหลายอย่าง คิดว่าอาจเป็นลูกของเขาแต่เพราะท่าทางที่สนิทสนมของภรรยากับคนผู้นั้นดูไม่ปกติ แถมเด็กน้อยก็เรียกคนด้านหลังว่าท่านพ่อ แล้วภรรยาก็ดันมาบอกอีกว่

....... "เจ้าอยู่ที่นี่มาตลอดหรือ" "ใช่แล้ว" จูมี่เอินยกกาชามาวางที่โต๊ะน้ำชา นั่งลงแล้วรินชาให้สามีก่อนจะรินให้ตัวเองทีหลัง "นี่ก็เป็นชาที่ข้าดื่มตลอดสองปีเช่นกัน ไม่หอมมาก หากแต่เมื่อลองได้จิบทีละนิดและมองออกไปที่ป่าไผ่ ต่อจากนั้นค่อยๆ หลับตาฟังเสียงลมที่กระทบผ่านไป ก็พอที่จะทำให้ชารสชาติธรรมดาเช่นนี้พิเศษขึ้นมามากกว่าเดิม ชนิดที่ว่าต่อให้หาที่ไหนก็หาไม่ได้อีกแล้ว" จูมี่เอินยกจอกชาขึ้นมาจิบทำท่าหลับตาพลางพูดอธิบายไปด้วย "..." เหรินโย่วหลุนก็ลองทำตาม จิบชามองป่าไผ่ หลับตาและฟังเสียงลมที่กระทบกับใบของต้นไผ่ "สงบยิ่งนัก" แถมยังได้กลิ่นของธรรมชาติที่สดชื่นลอยมาตามลมด้วย จูมี่เอินเองสองปีกว่าที่ผ่านมา ทุกครั้งที่มีเวลาว่างมานั่งจิบชาและได้ใช้เวลาอยู่กับตนเอง เมื่อจิบชาไปด้วยแล้วได้มองป่าไผ่ ทั้งที่ทำให้รู้สึกสบายใจแต่กลับทำให้นางนึกถึงสามีทุกครั้ง หลังจากที่มานั่งจิบชาคนเดียวทีไรต่อมานางก็จะต้องหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองได้มีเวลาคิดถึงเขาอีก ช่างเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขแต่ก็เศร้าใจในคราเดียว "เสียดายที่ไม่มีท่านอยู่ที่นี่" จูมี่เอินเอ่ยความรู้สึกออกมาจากใจจริง ลืมตาข

....... การเดินทางด้วยรถม้าเพื่อมาที่หมู่บ้านตงนั้นใช้เวลาเกือบสามวันเพราะมีแวะพักบ้าง ไม่เหมือนกับตอนแรกที่เหรินโย่วหลุนเร่งเดินทางอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแบกภรรยากลับวังในตอนนั้น แต่ก็ใช้เวลาไม่นานเกินที่คาดการณ์ไว้พวกเขาก็มาถึง หน้าโรงหมอกัว หมู่บ้านตง "แปลกจัง..." จูมี่เอินที่ถูกเหรินโย่วหลุนประคองลงรถม้ามาก็มองไปที่รั้วไม้ไผ่ของโรงหมอซึ่งถูกเปิดแง้มไว้ "มีอะไรผิดปกติหรือ?" เหรินโย่วหลุนถามพลางยกมือขึ้นในระดับหัว เตรียมจะส่งสัญญาณให้องครักษ์เงาของตนที่แอบอยู่รอบตัวบุกเข้าไปด้านใน "เดี๋ยว!" ดีที่จูมี่เอินสังเกตทัน รีบยกมือดึงแขนของเขาลงทันที พอห้ามคนสั่งการได้แล้วนางก็ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา เกือบเป็นเรื่องไปเสียแล้ว "ข้าแค่แปลกใจเล็กน้อย อาจารย์ปกติมักจะเอาแต่นั่งดื่มชามองต้นไผ่อยู่ที่โต๊ะน้ำชาตรงนั้นและไม่ค่อยเปิดรั้วทิ้งไว้ แต่บางทีนางอาจไปพักด้านในแล้วก็ได้" "อ่อ..." เหรินโย่วหลุนลากเสียงยาว ที่แท้นอกจากปากเสียแล้วก็ไม่ทำอะไรนอกจากจิบชาสินะ เป็นคนที่ขี้เกียจเสียจริง จูมี่เอินเปิดประตูเข้าไปด้วยความเคยชินและออกตัวเดินนำไปก่อน เมื่อได้กลับมา

"รบกวนท่านหมอหลวงแล้ว" กล่าวจบหงเปาก็เดินไปส่งหมอหลวงขึ้นรถม้าที่หน้าจวน ทั้งยังฟังเรื่องที่อีกฝ่ายพูดขอร้องแทนพระชายาเจียงอีกสองสามประโยค เขาก็รับคำจะไปแจ้งกับท่านอ๋องให้ ซ้ำยังตบท้ายเข้าข้างเจ้านายว่า "ท่านหมอหลวงไม่ต้องกังวล ท่านอ๋องไม่ได้ถือโทษพระชายาเจียงขนาดนั้น เพียงแค่เมื่อครู่ไม่อยากให้พระชายามารบกวนท่านหมอเท่านั้น"หลายปีที่ผ่านมาจวนอ๋องไม่ใช่ไม่มั่งคั่ง เงินทองต่างก็มีให้ใช้ไม่ขาดสาย แต่เพราะฮ่องเต้ทรงตรัสว่าตนอยากดูแลน้องชาย หากเจ็บไข้ได้ป่วยก็ให้ไปเรียกคนของตนจากวังหลวงมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องหาหมอท่านอื่นที่ด้านนอก ดังนั้นไม่ว่าท่านอ๋องจะป่วยเป็นอะไร ก็มิอาจขัดความหวังดีของฮ่องเต้ได้ จำต้องไปตามคนของวังหลวงมาตลอด ไม่สามารถเรียกหมอมาด้วยตนเองหงเปาหาได้หนักใจเรื่องนี้ไม่ แต่เกรงว่าเรื่องที่พระชายาเจียงได้รับบาดเจ็บจะถูกรายงานไปด้วย เช่นนั้นฮ่องเต้อาจจะให้คนสืบสาวราวเรื่องว่าเป็นมายังไงอีก ด้วยเพราะไม่อาจไม่ไว้หน้าขุนนางเจียง หากมองตามสายตาคนนอก เรื่องทุกอย่างในตอนนี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะท่านอ๋องตั้งแต่แรก ดังนั้นก่อนที่จะส่งท่านหมอขึ้นรถม้าไป เขาจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นภายในห้อ

หลังจากเจียงเยี่ยนฟางได้ไปเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่มาแล้ว นางก็กลับมาที่เรือนอี้อีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สาวใช้กลุ่มหนึ่งเพิ่งทำความสะอาดเสร็จและพากันออกมา ทว่าตัวนางไม่อาจเข้าไปได้ เพราะหงเปาบอกว่าท่านอ๋องกำลังให้หมอหลวงรักษาอยู่ตลอดเวลานั้นเจียงเยี่ยนฟางก็ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าเรือน ไม่ได้กระดิกตัวไปไหนแม้ครึ่งก้าว จนพอไม่มีคนอยู่แถวนี้แล้ว นางจึงลุกขึ้นยืน"ท่านอ๋องจะเป็นอะไรไหมเพคะ" เจินเจินที่นั่งคุกเข่าเป็นเพื่อนเจ้านายก็ลุกขึ้นยืนตาม พลางกระซิบถามอย่างกังวล"เจ้าบอกข้าเองว่าตั้งแต่ตกจากหลังม้าหลังจบศึกครานั้นขาของท่านอ๋องไม่รู้สึก ไม่เห็นรึไร ว่าน้ำร้อนลวกขาขนาดนั้นแล้วเขายังไม่ร้องโวยวายสักคำ ไม่เป็นอะไรหรอก" เจียงเยี่ยนฟางพยายามสุดความสามารถที่จะไม่ยกยิ้มไปพูดไป เพื่อให้น้ำเสียงของนางยังคงสงบนิ่ง แต่แววตากลับวาววับไปด้วยความพอใจสายหนึ่งที่ไม่อาจปกปิดไว้ได้"...แล้วพระชายาบาดเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่เพคะ""..." เจียงเยี่ยนฟางไม่กล้าพูดว่าการล้มครั้งที่สองนั้นนางเจ็บมากขนาดไหน ด้วยเพราะไม่ได้ตั้งใจจะล้มเอง แต่กลับลื่นจริงจึงลงผิดท่า ทว่าแม้นนางจะเจ็บตัว หากแต่ผลลัพธ์ก็ช่างเป็

บทที่ 8บทลงโทษครั้งนี้ ผู้ใดกันที่ต้องแบกรับไว้ท้องนภาเริ่มเปลี่ยนสี เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมเสียงนกร้องอันไพเราะ เจียงเยี่ยนฟางยังคงตื่นเช้าอย่างเคย ไม่ต้องรอให้ใครมาเชิญนางไป ตัวนางก็เดินมาถึงหน้าเรือนอี้แล้ว"ท่านอ๋องรออยู่ด้านในแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หงเปาออกมารับเจียงเยี่ยนฟางที่มาหาเจ้านายตนเองตั้งแต่เช้า ปกติตัวเขาเองจะมาช้ากว่านี้ด้วยซ้ำไป แต่จากรายงานที่ผ่านมาของอาเจิน ก็ได้รู้ว่าอีกฝ่ายมักตื่นเช้า และทำอะไรรวดเร็ว เขาจึงต้องลากสังขารตัวเองมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันทอแสงวันใหม่ด้วยซ้ำ เวลานี้ถึงได้มาดักรอนางได้ทัน"ข้าไม่อยากรบกวนเวลาท่านอ๋องกับพระชายากู่ ขอแค่บอกมาว่าต้องไปทำความสะอาดที่ใดก็พอ" เมื่อวานเพราะมัวแต่คิดอะไรในหัว นางจึงไม่ทันได้ฟังว่าเซียวลี่หยางให้นางไปทำความสะอาดที่ไหน"...ด้านในพ่ะย่ะค่ะ" หงเปาลังเลที่จะพูด ครั้นพูดออกไปแล้วก็เห็นดวงตาของพระชายาที่หันกลับมาสบตากับตนเอง ในระยะความสูงที่เท่ากัน แต่เหมือนนางกำลังกดตาลงมองเขาจากมุมสูง แถมดวงตาที่โผล่พ้นผ้าคลุมหน้ากลับไม่ปิดบังความไม่พอใจ'ข้าหาใช่คนที่บีบบังคับนางเสียหน่อย!' หงเปาขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกแปลก ๆ ในใจ ฉับพลันที่มัวแ

เรือนไม้หลังจวน"พระชายา มิใช่ท่านอ๋องทรงหายโกรธแล้วหรือเพคะ" เมื่อเจินเจินเดินไปส่งบ่าวคนหนึ่งที่มาแจ้งเรื่องจากไปแล้ว ก็เดินกลับเข้ามาหาพระชายาที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะสมุนไพรด้านใน"ท่านอ๋องของเจ้ารังเกียจข้าออกนอกหน้าถึงขนาดนั้น เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ" เจียงเยี่ยนฟางพูดไป ก็บดบางอย่างในครกเล็กซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งที่อยู่ในกล่องไม้ของนางไปด้วย หากมีพื้นที่อีกนิดนางจะเปลี่ยนจากครกเป็นรางบดสมุนไพรแทน"...เหตุใดถึงมีรับสั่งให้พระชายากลับไปเรือนไอ่ด้านในได้แล้วเล่าเพคะ หรือชดเชยเรื่องเมื่อวานที่ไม่สามารถเอาผิดพระชายากู่ให้ได้?""เจินเจิน เจ้าจะทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวข้าไม่ว่า แต่บางทีก็ดูเหมือนเจ้าจะหลงลืมไปแล้วจริง ๆ" เจียงเยี่ยนฟางกวักมือเรียกสาวใช้ของตนให้เข้ามาใกล้ ๆ ครั้นคนมาถึงแล้วนางก็เอาผ้าที่ชุบน้ำหมาด ๆ ไว้สำหรับเช็ดมือให้ตัวเอง ไปเช็ดมือให้เจินเจินแทน"พระชายา! ทำอะไรเพคะ" เจินเจินคิดจะดึงมือคืนแต่ก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม ถึงมือของอีกฝ่ายช่างน่ามองแต่กลับทำให้คนมองหวาดหวั่นใจยิ่งนัก"เจ้าบอกจะไปเตรียมอาหารมื้อเย็นให้ข้า แต่กลับมาเร็วกว่าที่ควร แล้วเมื่อครู่เจ้าบอกข้าว่าอย่างไรนะ?" นางยังค

ส่วนด้านในรถม้าที่วิ่งจากไปแล้ว เซียวลี่หยางก็เม้มปากแน่น เหงื่อที่ไม่อาจห้ามได้ยิ่งผุดพรายเต็มกรอบหน้าได้รูปของเขา ขณะที่กำลังขยับตัวถอดอาภรณ์ออกทีละชั้น เป็นเวลาเดียวกับที่หงเปาเดินเข้ามาด้านในพอดี"อีกเกือบหนึ่งก้านธูป [1] กว่าจะถึงจวน..." หงเปาสีหน้าเป็นกังวล ช่วยเปิดเสื้อท่านอ๋องออกอีกแรง ถึงได้พบว่าผ้าพันแผลสีขาวที่ถูกพันไว้ลวก ๆ ก่อนหน้านี้ถูกอาบย้อมไปด้วยสีแดงจนไม่เห็นสีเดิมของเนื้อผ้าแล้ว "ท่านอ๋องลงมานอนพักก่อนดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ""..." เซียวลี่หยางส่ายหน้า มือยกคลายผ้าพันแผลผืนเดิมทิ้งไป หนักกว่านี้เขาก็เคยผ่านมาแล้ว ซ้ำเวลานั้นยังต้องถือดาบฟาดฟันศัตรูในสนามรบจนพลบค่ำ เรื่องแค่นี้ไม่ถึงขั้นทำให้เขาต้องลงไปนอน"เช่นนั้นท่านอ๋องรอสักหน่อย กระหม่อมให้เติ้งอู๋เร่งรถม้าให้เร็วขึ้นแล้ว" หงเปาก้มตัวไปดึงหีบไม้ที่ซ่อนไว้ใต้ที่นั่งของเจียงเยี่ยนฟางออกมา หยิบผ้าพันแผล ผ้าสะอาดไว้ซับเลือด และขวดยากระเบื้องเคลือบสีแดงเป็นอย่างสุดท้าย จากนั้นก็เริ่มใส่ยาให้เจ้านายใหม่อีกรอบ "คุณหนูใหญ่เจียงนางจะไปที่ไหนอีก แต่ละวันไม่เคยอยู่ติดเรือน"ท่านอ๋องออกมาจากจวนครั้งนี้ก็เพื่อมาช่วยนางไม่ให้ขายหน

"ท่านอ๋องทรงมีเมตตายิ่งนักเพคะ" เจียงเยี่ยนฟางหรี่ตาลงก้มหน้าหลบ คล้ายเบาใจที่สาวใช้ไม่ต้องถูกส่งไปอยู่ในสถานที่อันหนาวเหน็บเช่นชายแดนอีกแล้วไม่นานหลังจากหงเปาและเติ้งอู๋กลับมา ทั้งห้าคนก็พากันเดินทางกลับจวนด้วยกันเป็นครั้งแรกที่เจียงเยี่ยนฟางได้ใช้อากาศร่วมกับเซียวลี่หยางนานขนาดนี้ ภายในรถม้าที่ใหญ่โตให้คนนอนได้สบาย กลับรู้สึกอึดอัดเพราะต้องมานั่งปั้นหน้าต่อหน้าเขาอยู่ตลอดเวลา เจ้าของรถม้ากลับดูไม่ทุกข์ร้อน นั่งนิ่งมานานอยู่ทางฝั่งขวามือของนาง ที่เดิมทีควรเป็นเบาะรองนั่ง แต่รถม้าคันนี้กลับถูกออกแบบมาให้เซียวลี่หยางโดยเฉพาะ"วันนี้เจ้าทำดีมาก""?" เจียงเยี่ยนฟางเงยหน้าขึ้นสบตามองคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้ารูปงามยังคงสงบนิ่งมองตรงไปยังประตูทางออก แววตาเย็นชาดุจน้ำในเหมันต์ฤดู แต่รอบกรอบหน้ากลับเริ่มมีเหงื่อผุดพรายออกมา ความสงสัยจึงฉายผ่านแววตาครู่หนึ่ง 'เขากำลังไม่สบายตัวจนสับสนหรือไร เมื่อครู่ก็ถึงขั้นเอ่ยปากชมผู้อื่นเป็นด้วย? แล้วชมเรื่องอันใดกัน ?'"ตำแหน่งพระชายาต่อให้ข้าไม่พอใจมอบให้เจ้า แต่ก็ไม่อาจให้ใครมาดูถูกได้""...ทรงได้ยินเรื่องในห้องรับรองทั้งหมด?""..." เซียวลี่หยางเบน

ค่ำคืนวันนี้ไร้ดวงจันทร์คอยส่องแสงอย่างเคย ทางเบื้องหน้ามืดสนิทจนแทบมองไม่เห็นทางเดิน แต่กู่‍ซิง‍อีกลับไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวอย่างที่คิด อาจเป็นเพราะยามนี้เขาได้ขี่อยู่บนหลังผู้อื่น ลำตัวแนบชิดกับคนที่กำลังเดินอยู่จนไร้ช่องว่างระหว่างกาย รับรู้ได้ถึงแผ่นหลังที่สั่นไหวเบา ‍ๆ‍ ทำให้รู้ว่ายังมีใครอีกคนอยู่กับตนเสมอ กู่‍ซิง‍อีกระชับอ้อมแขนที่เกี่ยวคอคนออกแรงอยู่เพิ่มขึ้นอีกนิด “อีกนานหรือไม่” เขาเอ่ยถามออกไปเพราะรู้สึกว่าตนถูกแบกมาไกลมากแล้ว กระนั้นว่าน‍ฟู่‍เฉิงก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน “เสี่ยว‍อี เหนื่อยแล้วหรือ” ว่าน‍ฟู่‍เฉิงเดินช้าลงและย่ำเท้าด้วยความเบา ด้วยเกรงว่าตนอาจจะเดินเร็วไปจนตัวสะเทือนทำให้คนที่อยู่บนหลังรู้สึกไม่สบายตัว “ข้าจะเหนื่อยได้อย่างไร ท่านเป็นคนแบกข้าอยู่นะ” กู่‍ซิง‍อีซบคางลงที่ไหล่ของว่าน‍ฟู่‍เฉิง ใจจริงแล้วเขาอยากให้เวลาหยุดอยู่เช่นนี้ตลอดไปเลยต่างหาก ถึงได้กำลังกลัวว่าจุดหมายปลายทางจะมาถึงเร็วเกินไป กระนั้นก็ยังอดห่วงว่าว่าน‍ฟู่‍เฉิงจะหนักอยู่ดีเลยไม่ได้บอกความในใจออกไป กู่‍ซิง‍อีเพิ่งได้รู้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ว่าน‍ฟู่‍เฉิงถูกเขาแบกขึ้นบนหลังเดินไ

หลี่เซียวที่กำลังเดินอยู่ในจวนก็พบกับคุณชายของตนกำลังเดินมาหาด้วยท่าทางเร่งรีบ เขาไม่ได้เดินไปหาอย่างที่ควรจะเป็น กลับรอคุณชายเดินเข้ามาหาตนที่หยุดรออยู่ก่อนแล้วแทน พลางคิดในใจว่า เอาอีกแล้ว ‍!‍ “เห็นเสี่ยว‍อีของข้าหรือไม่” นั่นไง จะมีสิ่งใดที่เขาเดาผิดไปจากท่าทางเร่งรีบของคุณชายได้อีก ‍!‍ “เมื่อ‍ครู่พอคุณชายกู่เตรียมรากบัวต้มน้ำตาลอยู่ในครัวเสร็จแล้วคิดจะถือนำไปให้คุณชายด้วยตัวเอง แต่ไม่ทันระวังเผลอสะดุดจนของในมือหกรดตัวเอง ตอนนี้น่าจะกำลังไปเปลี่ยนชุดขอรับ” “สะดุดหรือ ‍!‍ แล้วเสี่ยว‍อีบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” ว่าน‍ฟู่‍เฉิงพูดค่อนข้างเร็วอย่างหาได้อยาก แทบจะยืนไม่ติดที่อยู่แล้ว ตอนนี้ร่างกายอยู่ตรงนี้แต่หัวใจกลับลอยไปไกลแล้ว “ไม่เป็นอะไรมากขอรับ คุณชายกู่ทรงตัวได้ทันจึงไม่ได้ล้มพับไปกับพื้น แถมรากบัวก็มิได้ร้อนมากและก็เพียงเปื้อนโดนปลายอาภรณ์เล็กน้อยเท่านั้น” สิ่งที่หลี่เซียวไม่ได้กล่าวจนหมดก็คือกู่‍ซิง‍อีนั้นร้อนรนขนาดไหนหลังจากทำขนมหกใส่ตัวเอง เอ่ยปากบ่นอยู่หลายประโยคว่าชุดนั้นคุณชายเป็นคนเลือกให้ตนเองกับมือแถมยังแพงมากด้วย ครั้นบ่นเสร็จก็รีบจาก

ด้วยเพราะรู้ว่ากู่‍ซิง‍อีหลับลึกขนาดไหน ว่าน‍ฟู่‍เฉิงจึงใช้เรื่องนี้ในการแอบเอาเปรียบกู่‍ซิง‍อีอยู่บ่อยครั้ง อย่างเช่นเมื่อคืนที่เขาตื่นมากลางดึกและพบว่ามีใครแอบขยับมาซุกกายแนบชิดตนอยู่ แบบนั้นมีหรือจะอดใจไหว เผลอกัดกู่‍ซิง‍อีไปหลายทีจนกระทั่งอีกฝ่ายส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอเหมือนจะรู้สึกตัวเขาถึงได้แสร้งหลับลงไปตามเดิม แต่กลับไม่ได้ปล่อยคนในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ เมื่อก่อนจะแอบทำทีไรต้องหักห้ามใจตลอด แต่บัดนี้ทั้งคู่ตบแต่งกันแล้ว เขาขอเชยชมสักนิดก็คงไม่เป็นไรกระมัง แต่อาจเพราะเผลอตัวมากไป กลับกระทำการไม่แนบเนียน โดนจับได้ตั้งแต่อีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้นมา “คุณ‍ชาย‍ว่าน เมื่อคืนทำอะไรแปลก ‍ๆ‍ หรือไม่” ว่าน‍ฟู่‍เฉิงหันมองคนที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง เพราะกู่‍ซิง‍อีขี้ร้อนเป็นทุนเดิมเวลาสวมเสื้อผ้านอนมักจะมัดหลวม ‍ๆ‍ พอตื่นนอนมาทีไรเสื้อผ้าที่มัดไม่แน่นก็จะหลุดลุ่ยอย่างเช่นตอนนี้ อาภรณ์ที่เปิดกว้างเผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนบางส่วนที่มีรอยช้ำจาง ‍ๆ‍ ผมดำเงาชี้ฟูเล็กน้อย ดวงตาก็หรี่เล็กลงยังไม่ทันลืมตาได้เต็มที่ แต่กลับถามเหมือนรู้บางอย่างเช่นนี้ เล่นเอาคนที่กำลังยกน้ำชาไปให้รู้สึกร

รุ่งอรุณก่อนวันงานเทศกาลฉีเฉียว “เสี่ยว‍อี เจ้ากำลังจะไปที่ใด” ว่าน‍ฟู่‍เฉิงเพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมาและกำลังลุกขึ้นนั่งก็ทันได้เห็นกู่‍ซิง‍อีที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเข้าพอดี แถมดูท่าทางรีบร้อนเหมือนจะออกไปจากห้อง เมื่อถามเสร็จเขาก็เบนสายตามองดูท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่าง ฟ้ายังไม่ทันสว่างเท่าไรนักน่าจะเลยยามเฉิน[1]มาเพียงไม่นาน ([1] ยามเฉิน คือ 07.00 – 08.59 น. ) แน่นอนว่าปกติทั้งสองคนต่างพากันตื่นเช้ากว่านี้นัก แต่เมื่อวานคุยกันแล้วว่าจะหยุดทำงานสามวัน เหตุใดกู่‍ซิง‍อีถึงลุกมาแต่งตัวคล้ายจะไปทำงานอีก ต่อให้ปกติพวกเขาจะสลับทำงานที่จวนและที่ร้านว่าน และวันนี้คือวันที่ต้องทำงานที่จวน ทว่าว่าน‍ฟู่‍เฉิงอยากให้ดูไม่มีความน่าสงสัยจึงเปลี่ยนเป็นหยุดงานทั้งหมดแทน คำกล่าวเช่นนั้นก็รวมถึงงานที่จวนก็ไม่ต้องทำมิใช่หรือ หยุดก็คือหยุด ไหนเลยกลับคาดไม่ถึงว่ากู่‍ซิง‍อีจะไม่เข้าใจสิ่งที่หมายถึงให้หยุดอยู่จวนจริง ‍ๆ‍ ครั้นพอได้เห็นอีกฝ่ายแต่งตัวก็คิดว่าจะออกไปที่ห้องทำงาน “ไปร้านขนมไฉ่ที่ข้าชอบอย่างไรเล่า นานครั้งเราถึงจะว่างในช่วงเช้าแบบนี้ รอบนี้ก็ไม่ต้องวานให้คนอื่นไปต่อแถวแทน ได้

อีกทั้งด้ายแดงที่เด่นชัดแม้อยู่ห่างไกลกันถึงเพียงนี้จากข้อมือแต่ละข้างของว่าน‍ฟู่‍เฉิงและกู่‍ซิง‍อีก็ดูคล้ายกันยิ่งนัก คนแอบมองจิตใจลนลานรีบหันกลับไปด้วยดวงตาเบิกโพลง ก้าวเดินตามหลังคนนำทางไปติด ‍ๆ‍ ด้วยท่าทางที่เร่งรีบขึ้นกว่าเดิมราวกับกำลังโดนไฟไล่เผาก้นมา สิ่งที่คนภายนอกกล่าวมาเรื่องฮูหยินของตระ‍กูล‍ว่านไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัดหลอมรวมกับการกระทำของคนทั้งสองด้านหลัง และยังบวกกับก่อนหน้านี้ที่ได้พูดคุยกับกู่‍ซิง‍อีก็คล้ายว่างานทั้งหมดของตระ‍กูล‍ว่านได้ตกอยู่ในมือกู่‍ซิง‍อีแล้ว ดังนั้นทุกอย่างที่นึกขึ้นได้จึงไม่ใช่ตนคิดไปเองแน่ ‍ๆ‍ ทว่าเซี่ย‍หลี่‍จวินแม้จะได้ล่วงรู้ความลับเรื่องนี้เข้าแต่ก็ไม่ได้คิดจะป่าวประกาศให้คนอื่นได้รับรู้หรอก เพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ของตนเป็นหลัก เนื่องจากตระ‍กูล‍ว่านเป็นคนเปิดเส้นทางหลายสายให้เขา ดังนั้นนอกจากแตะว่าน‍ฟู่‍เฉิงไม่ได้แล้ว ก็ยิ่งห้ามทำให้กู่‍ซิง‍อีไม่พอใจอีกด้วย ‍!‍ ถ้าล่วงรู้อนาคตได้ว่าเรื่องราวจะดำเนินมาเป็นแบบนี้เขาคงจะเห็นใจกู่‍ซิง‍อีอีกสักหน่อย บางทีตัวเขาอาจได้ผลประโยชน์มากกว่าให้บุตรสาวของตนตบแต่งกับน้องชายบุญธรรมของว่าน‍ฟู่

“ขอรับ ‍!‍” หลี่เซียวรีบร้อนรับคำก่อนจากไป ฉี‍หย่าหันมองซ้ายขวาด้วยความตกใจ นางจะถูกปฏิบัติอย่างนี้จริง ‍ๆ‍ หรือ นางไม่งดงามหรือไรทำไมคุณ‍ชาย‍ว่านถึงไม่คิดจะสนใจหรือเมตตานางสักนิด แม้จะต้องยอมรับว่าสองคนตรงหน้านางรูปงามไร้ที่ติ แต่นางไม่คิดว่าตนเองจะด้อยค่าถึงเพียงนี้ ‍!‍ จังหวะนั้นเองประตูห้องบานเดิมพลันเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นนาย‍ท่าน‍เซี่ยเดินออกมา พอเห็นบ่าวในจวนของตนที่นั่งกองกับพื้นก็ฉงน ที่แท้คนที่ส่งเสียงดังเมื่อ‍ครู่ก็คือฉี‍หย่าสาวรับใช้ที่บุตรสาวทิ้งไว้ที่จวนเมื่อสองปีก่อน สตรีนางนี้แม้หน้าตาจะงดงามแต่กลับทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง มีดีแค่ดนตรีกับร่ายรำ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรกับการทำงานในจวนได้เล่า ดังนั้นสำหรับเขาแล้วนางแทบไม่มีสิ่งใดให้ใช้งานได้เลย ตัวเขาแทบไม่อยากพามาทว่านางก็ดื้อดึงขอตามมาจนได้ เขายังกลัวว่าฮูหยินของตนจะเข้าใจผิดด้วยซ้ำ บัดนี้ยังจะมาสร้างความเดือดร้อนให้อีก ช่างน่าขายหน้าจริง ‍ๆ‍ เซี่ย‍หลี่‍จวินหันมองว่าน‍ฟู่‍เฉิงด้วยความระวัง กลัวว่าสิ่งที่เคยสัญญาไว้จะถูกยกเลิกเพียงเพราะบ่าวรับใช้ในจวนของตนเอง “คุณ‍ชาย‍ว่าน เป็นข้าไม่อบรมบ่