บทที่ 41.2 "คนที่รู้นามของข้า ไม่เคยมีใครมีชีวิตรอดสักคน ตอนนี้... ท่านก็ยังสุขสบายดี"

"หากไม่ทำตอนนี้ ก็ไม่รู้จะมีเวลาไหนอีกแล้ว"

"เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ" เจียงเยี่ยนฟางเองก็เข้าใจในความหมาย นางดึงมือกลับคืนมา ก่อนจะเดินไปซ้อนอยู่ด้านหลังรถเข็น พาคนออกไป

เข้าสู่เหมันต์ฤดูมาได้ครึ่งทางแล้ว แม้ข้างนอกยามนี้จะไม่มีหิมะโปรยอย่างสองสามวันที่ผ่านมา แต่ก็ค่อนข้างหนาว เซียวลี่หยางจึงถูกเจียงเยี่ยนฟางห่อตัวไว้ด้วยผ้าคลุมที่หนาถึงสองชั้น ตัวเขานั่งอยู่ด้านหลัง โดยมีเจียงเยี่ยนฟางนั่งอยู่ด้านหน้าบนหลังอาชาตัวเดียวกัน

เซียวลี่หยางควบม้าไปตามเส้นทาง มือข้างหนึ่งกุมมือเจียงเยี่ยนฟางที่กำบังเหียนไว้ อีกมือก็โอบเอวนางไว้เบา ๆ อธิบายการขี่ม้าให้นางทีละขั้นตอน เจ้าตัวก็รับฟังอย่างตั้งใจ เหมือนตอนที่เขาสอนเล่นหมากล้อมไม่มีผิด

ภายหลังที่เหลือเพียงการฝึกซ้อมให้เคยชินแล้ว พวกเขาก็เริ่มพูดคุยเรื่องทั่วไปแทน

"เหตุใดครั้งนี้ถึงไม่ปิดบังใบหน้าของเจ้ากัน"

เจียงเยี่ยนฟางฟังจากน้ำเสียงที่ถูกลมหอบไปด้วยส่วนหนึ่งก็ยังฟังออกว่าเขาไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ได้แค่ตอบเขาไปว่า "จะซื้อใจคน ก็ต้องมอบความจริงใจก่อน"

ใบหน้าคนฟังปรากฏความประหลาดใจ นางมีความคิดเช่นนี้เป็นด้วย? หึ ทว่าน้ำเสียงนั้น