บทที่ 5.4 เรือนตงสมชื่อ

"ข้าเตรียมบ่าวรับใช้ให้เจ้าแล้ว ต่อไปก็ให้นางดูแลเรื่องทั่วไปให้เจ้า เตรียมอาหารให้เจ้า สิ่งของใดที่จำเป็นก็สั่งให้นางไปจัดหามาให้ จะได้ไม่ต้องลำบากเจ้าออกไปวิ่งวุ่นอยู่นอกจวนด้วยตนเองอีก แต่การลงโทษอย่างไรก็คงต้องทำเหมือนเดิม" เซียวลี่หยางไม่เอ่ยเรื่องที่ต้องการจริง ๆ ก่อน หากแต่กำลังรอดูท่าทางของนาง "เรื่องที่ไม่มีคนนำข้าวไปให้เจ้าเป็นความผิดของทางจวนที่ไม่ทันดูแลเจ้าให้ดี แต่จวนอ๋องของข้าก็ไม่ได้ขัดสนเงินทองถึงขั้นเลี้ยงคนผู้หนึ่งไม่ได้"

แม้นในใจของเจียงเยี่ยนฟางจะมองออกถึงความหมายแฝงที่ถูกส่งมา แต่นางก็แสร้งทำทีเป็นตั้งใจฟังอย่างว่าง่าย ไม่ได้แสดงอารมณ์อย่างที่กำลังก่อเกิดภายในใจออกไป เพียงพยักหน้ารับแผ่วเบา ประหนึ่งคำสอนที่ว่า อยู่ในบ้านเชื่อมารดา เมื่อออกเรือนเชื่อสามี เมื่อมีบุตรชาย เชื่อบุตรชาย

ถึงคนพิการผู้นี้จะพูดราวกับนางเป็นคนนอก และไม่คิดจะมอบเรือนทั่วไปให้นางอยู่ให้สมกับตำแหน่งพระชายาพึงมีก็ตามเถอะ แต่เวลานี้นางก็ยังอาศัยอยู่ในเรือนของเขา ใช้ปีกเขาปกป้องตนเอง จึงได้แต่กดข่มอารมณ์ลงไป

'จงอยู่ห่างไกลหูไกลตาของเขา' นี่ต่างหากคือสิ่งที่เขาต้องการจะบอก

แต่ขอโทษด้วย นางเองก็คิ