บทที่ 4

“แต่ฉันซักให้แล้วนะคะ!” เจียงชั่นรีบตอบกลับ “ฉันรับประกันว่าซักมาอย่างดีและสะอาดมากค่ะ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!”

“นี่ซักแล้วเหรอ?” พนักงานยิ้มเยาะ “คุณลูกค้าคะ คุณเช่าแค่วันเดียวทำไมต้องเอาไปซักด้วย นี่คุณเช่าไว้แต่งงาน ไม่ใช่เช่าไปทำนาใช่ไหม?”

เจียงชั่นมีผิวที่บางมาก สีหน้าเธอกลายเป็นสีแดงก่ำราวกับเลือดคั่งหลังจากอีกฝ่ายตอบกลับ

สถานการณ์ในวันแต่งงานของเธอไม่ได้ดีไปกว่าตอนไปลุยนาเลย เธอเดินไปตามถนนในชนบทที่เต็มไปด้วยโคลนท่ามกลางพายุฝน ชุดแต่งงานสีขาวและรองเท้าของเธอสกปรกและเสียหาย แต่มันเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ

พนักงานมองชุดแต่งงานสลับจ้องเขม็งเธออย่างรังเกียจสลับเป็นครั้งคราว

“คุณคะ ถึงยังไงชุดแต่งงานชุดนี้ก็ต้องซักแห้งเท่านั้นค่ะ!”

“คุณคงรู้ใช่ไหมว่าซักแห้งหมายถึงอะไร?”

เมื่อเห็นความใสซื่อไร้เดียงสาของอีกฝ่าย พนักงานจึงจงใจพูดจาเยาะเย้ยเธอต่อว่า “ตั้งแต่เราเปิดร้านนี้มา ชุดแต่งงานก็ขายหมดไปทีละชุด นี่เป็นครั้งแรกที่เราให้เช่าชุด... หึ ถ้าไม่มีเงินซื้อ หรือไม่มีปัญญาดูแล จะเช่าชุดไปแต่งให้เสียเวลาทำไม!”

“จะแต่งงานโดยไม่ซื้อชุดแต่งงานไม่ได้เหรอ? กฎหมายไหนกำหนดไว้?!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังฟังดูรุนแรงดังขึ้น เจียงชั่นตกตะลึงและหันกลับมา ก่อนเห็นกู้หม่างเดินเข้ามาจากประตู สายตาเขาเหมือนภูเขาน้ำแข็ง แฝงกลิ่นอายของความสงบแต่น่าหวั่นเกรงไปทั่วร่าง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินไปหาเจียงชั่นและโอบไหล่เธออย่างเป็นธรรมชาติของสามี มองดูพนักงานแล้วตอบกลับอย่างเยาะเย้ย “คุณคิดว่าการ ‘เช่าชุดแต่งงาน’ น่ะ สี่คำในขอบเขตธุรกิจของคุณนั้นใหญ่มากจนคนตาบอดและมองไม่เห็นหรือเปล่าล่ะ?”

“นี่คุณ…”

“นอกจากนี้ ผมเห็นว่าชุดแต่งงานที่คุณมีก็สไตล์ธรรมดา ไม่เห็นจะคุณภาพสูงตรงไหน ไม่จำเป็นต้องซื้อกลับไปเก็บให้เปลืองตู้เลย!”

พนักงานมองพวกเขาแล้วกลอกตา “ถ้าไม่มีเงินก็บอกว่าไม่มีเงินสิ! แล้วคุณมาเลือกเช่าชุดของร้านเราทำไมล่ะ... หึ ไม่อยากโม้ว่าเราก็มีสินค้าพรีเมี่ยมจากดีไซเนอร์ชื่อดังด้วย!”

กู้หม่างเลิกคิ้วขึ้น และเห็นชุดแต่งงานบนหุ่นตั้งโชว์ที่อยู่ตรงกลางห้องโถง มันเป็นสไตล์แบบหางปลา ที่เน้นสัดส่วนรูปร่างของคนใส่ ซึ่งถูกปักด้วยด้ายสีทองเล็กน้อย และฝังด้วยเพชรตรงกลางหน้าอก

การออกแบบนั้นโดดเด่นมากก็จริง แต่ยังเทียบไม่ได้กับสิ่งหรูหราที่เขาเคยเห็นมาก่อน

“โอ… อย่ามองมันนานสิ!” พนักงานเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงอย่างเย็นชา “ถึงดูไปก็ไม่มีเงินจ่ายหรอก! ฉันรู้สึกเสียใจแทนคุณจริง ๆ ถึงจะสวยมากก็เถอะ แต่คงไม่มีปัญญาซื้อชุดแต่งงาน ก่อนแต่งงานอย่าเลือกให้มาก!”

“ไม่ใช่สิทธิ์ของคุณ ในฐานะคนนอกแล้วจะมาพูดถึงสามีฉันแบบนี้ไม่ได้!”

กู้หม่างสะดุ้ง ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ยอมจำนนมาต่อคนอื่นมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เธอกลับโต้เถียงกับคนอื่นอย่างรุนแรง

เจียงชั่นก้าวไปข้างหน้าและจ้องหน้าพนักงาน “ฉันสามารถนำชุดแต่งงานกลับไปซักแห้งและส่งคืนทางร้านหลังทำความสะอาดอีกรอบได้ แต่คุณต้องขอโทษสามีของฉันสำหรับสิ่งที่คุณเพิ่งพูดออกไป!”

“เพื่ออะไร?”

เดิมทีเจียงชั่นเป็นคนใจเย็นและอ่อนโยน แต่ก็รู้ว่าควรแสดงต่อใครหรือเหมาะกับใคร เธอสามารถทนให้คนอื่นรังแกเธอได้ แต่ถ้ารังแกคนใกล้ตัว ถึงแม้จะเป็นสามีของเธอที่ไม่เคยพบกันมาก่อน และเพิ่งแต่งงานได้หนึ่งวัน เธอก็จะต่อสู้เพื่อทุกสิ่งที่เธอมีอย่างแน่นอน

สีหน้าของเธอแดงก่ำและพูดทีละคำช้า ๆ “ฉัน บอก ว่า ให้ ขอโทษสามีของฉัน!”

พนักงานมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า และไล่เธอออกไปโดยไม่คิดอะไร

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก” กู้หม่างค่อยตอบกลับแล้วมองมาที่เธอ “คุณชอบชุดแต่งงานชุดนั้นไหม?”

“หืม?”

เจียงชั่นมองตามทิศทางนิ้วของเขา และเห็นชุดแต่งงานสีทองอยู่ตรงกลาง ก่อนหัวใจของเธอรู้สึกเต้นรัวทันที

แต่เธอไม่เข้าใจว่าชายคนนี้ต้องการทำอะไร

กู้หม่างยิ้มอย่างเต็มใจก่อนหยิบการ์ดออกมาวางบนเคาน์เตอร์ “ภรรยาของผมชอบชุดแต่งงานตัวนั้น ผมอยากซื้อมัน”

บรรยากาศดูเหมือนถูกแช่แข็ง พนักงานมองพวกเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง แม้แต่เจียงชั่นก็รู้สึกสูญเสียการทรงตัวเล็กน้อยเช่นกัน

“กู้หม่าง คุณกำลังทำอะไรอยู่...” เธอดึงแขนเสื้อของเขาแล้วกระซิบเบา ๆ “เราแต่งงานกันแล้วนะ!”

“มาซื้อของที่ระลึกหลังเราแต่งงานกันเถอะ” กู้หม่างพูดอย่างใจเย็น “ชุดนั้นเป็นผลงานของดีไซเนอร์ และจำเป็นต้องวัดขนาดตัวก่อนใส่ ในร้านคุณมีคนที่วัดสัดส่วนเป็นไหม?“

จากนั้นพนักงานก็ตอบสนอง เธอเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างประจบประแจงทันที ประสานมือและโค้งคำนับด้วยความเคารพ “ได้เลยค่ะคุณลูกค้า ต้องการตัวนี้ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ ยังไงก็ช่วยวัดสัดส่วนภรรยาของผม วัดตอนนี้ให้ด้วย”

“เดี๋ยวฉันจะรีบติดต่อดีไซเนอร์ให้ค่ะ...”

“คุณลูก…”

กู้หม่างเลิกคิ้ว “ทำไม่ได้เหรอ?”

สีหน้าของพนักงานแข็งทื่อ

“ถ้าไม่วัดก็ไม่ซื้อ”

พนักงานรู้สึกสับสนเล็กน้อยต่อหน้าชายผู้มีอำนาจคนนี้ แต่มีคำสั่งดังกล่าว และเธอมีหน้าที่ต้องวัดขนาดลูกค้าด้วย ดังนั้นเธอจึงหยิบสายวัดตัวออกมาแล้วเดินไปหาเจียงชั่น

“คุณผู้หญิง ให้ฉันช่วยคุณ...“

“วัดชายกระโปรงแบบนี้เหรอ?” กู้หม่างยิ้มเยาะ พลางจ้องมองพนักงานอย่างเย็นชาด้วยแววตาทะมึน “ถ้าต้องการวัดชายกระโปรง คุณต้องคุกเข่าลงไปวัดสิ!”