บทที่ 8

“ก็ใช่ไงคะ คุณยังไม่รู้จักฉันแต่ตัดสินฉันแล้ว รู้ไหมว่าฉันคาดหวังงานนี้มากแค่ไหน คำปฏิเสธของคุณมันทำให้บ้านในฝันของฉันลอยหายไปแล้ว” จู่ๆ น้ำตาของโรสรินก็ไหลอาบแก้มขณะที่มือก็ยังทุบตี สลับต่อยร่างกายของ ภูภูมิไม่หยุด 

หลังสัมภาษณ์เธอมาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ แต่พอทำใจได้กลับมาได้ยินชายหนุ่มคุยโทรศัพท์ด้วยเรื่องของเธอ อารมณ์ที่คิดว่าสงบก็ปะทุเหมือนภูเขาไฟ

แต่สำหรับภูภูมิแล้วการที่โรสรินทำเช่นนี้เหมือนประตูพรหมลิขิตถูกทำลายจนพังไม่เหลือชิ้นดี หัวใจที่เคยตายด้านกลับเต้นไม่เป็นจังหวะหนำซ้ำยังมองเห็นอนาคตชัดเจนขึ้น ผู้หญิงแบบนี้เขาควรปล่อยเธอไปจริงๆ หรือเปล่าหรือควรยื้อไว้

“โอเค ตอนนี้คุณต้องหยุดมือก่อนแล้วเราค่อยๆ คุยกัน” คำพูดของชายหนุ่มทำให้โรสรินหยุดมือทันทีก่อนจะรีบปาดน้ำตาให้แห้ง แล้วสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เพื่อดึงสติ ส่วนภูภูมิก็สำรวจร่างกายตัวเองเล็กน้อย

 

“คุยอะไรอีกไม่ทราบ”

“คุยเรื่องงานไงครับ ไม่อยากได้แล้วเหรอ”

“อะไรนะคะ” แววตาของโรสรินเป็นประกายทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ เพราะทีแรกนึกว่าภูภูมิจะคุยเรื่องที่เธอทำร้ายเขาอย่างบ้าคลั่งเสียอีก แต่นอกจากแผลบนหน้าที่ถูกเธอต่อยไปเต็มแรงส่วนอื่นก็ไม่เห็นจะเสียหาย 

“ขอถามก่อน คุณมีคนรักไหม”

“ไม่มี ฉันยังโสด” โรสรินรีบตอบเพราะใจคิดแต่เรื่องงานเท่านั้น 

“ครอบครัว พ่อแม่พี่น้อง” 

“ฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัว อ้อ…แต่มีเพื่อนสนิทคนหนึ่งแล้วก็ผู้อุปการะที่เป็นเหมือนครอบครัวเดียวของฉัน” 

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันแปดโมงตรง”

“คุณรับฉันใช่ไหมคะ” โรสรินตีความหมายของการนัดหมายในวันพรุ่งนี้ ว่าเธอนั้นได้งานชิ้นนี้แล้วจริงๆ ซึ่ง   ภูภูมิก็พยักหน้ารับว่าใช่

“แปดโมงเช้าเจอกันที่นี่ เราจะได้ไปทำเอกสารกัน”

“ค่ะ” คนฟังพยักหน้ารับอย่างดีใจ รอยยิ้มเดิมกลับมาบนใบหน้าของโรสรินอีกครั้งทั้งๆ ที่ดวงตายังคงแดงก่ำ เธอเดินเข้าไปหาภูภูมิเพื่อสอบถามว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ทว่าชายหนุ่มกลับแกล้งทำเป็นผวาแล้วบอกให้เธอกลับ ส่วนเขาจะเข้าไปทำงานต่อ

“ฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าตอนทำงานอยู่ที่นั่นผมอนุญาตให้คุณใช้สกิลมวยไทยและความเกี้ยวกราดได้เต็มที่ อย่าลืมว่าคุณคือผู้หญิงคนเดียวของเหมืองทอง ไม่มีใครปกป้องคุณได้ดีเท่าตัวคุณ ถ้าคุณกลัวก็…”

“ฉันอยากทำงานที่ว่านั่นค่ะ” โรสรินแทรกขึ้นโดยที่ภูภูมิยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ อีกใจก็อยากให้เธอไปทำงานแต่อีกใจก็อยากให้เธอปฏิเสธปะปนกันไปจนสับสนไปหมด 

โรสรินขอโทษภูภูมิอีกครั้งพร้อมกับโค้งให้ชายหนุ่มจากนั้นก็ขอตัวกลับด้วยหัวใจที่พองโต ซึ่งทันทีที่ก้าวออกมาจากตึกสูงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วกดโทรออกหามุกดา เมื่อเพื่อนสนิทรับสาย โรสรินก็กรี๊ดออกมาดังๆ ก่อนจะบอกข่าวดีว่าเธอได้งานแล้วและพรุ่งนี้เช้าแปดโมงต้องเข้ามาที่นี่เพื่อทำเอกสาร น่าจะเกี่ยวกับการเดินทาง 

มุกดาเองก็เผลอกรี๊ดออกมาอย่างดีใจเช่นเดียวกัน แม้จะเป็นห่วงที่โรสรินต้องไปทำงานถึงต่างประเทศแต่ก็เคารพการตัดสินใจนั้น ก่อนจะอึ้งเมื่อรู้ว่าโรสรินต่อยหน้าว่าที่เจ้านายไป แถมยังทำเหมือนกับว่าเขานั้นเป็นกระสอบทรายอีก

“คิดยังไงไปทำแบบนั้น”

“ตอนปล่อยหมัดไปฉันไม่ได้คิดอะไรเลย แค่อยากระบายที่เขาดูถูกฉัน” อารมณ์นั้นโรสรินไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้งาน 

“ดีแค่ไหนแล้วที่เขารับแกเข้าทำงานไม่ใช่ให้ส่งตำรวจ”

“นั่นน่ะสิ” พอกลับมาคิดย้อนดูโรสรินก็ยิ้มแห้งให้ตัวเองที่ทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นลงไปเหมือนกัน 

“เขาคงคิดว่าแกปกป้องเขาได้แน่ๆ”

“จะบ้าเหรอ เขาก็ออกจะตัวสูงตัวใหญ่ให้ฉันไปปกป้องเพื่อ” คนถูกถามปฏิเสธเพราะใครจะทำร้าย          ภูภูมิได้ แต่เธอก็ทำมาแล้ว สงสัยจังหวะนั้นเขาจะเผลอไม่ทันได้ป้องกันตัว 

“หล่อด้วยไหม”

“ก็หน้าตาดีใช้ได้”

“หวั่นไหวหรือเปล่า ทำงานกับเจ้านายหล่อๆ ระวังจะตกหลุมรักเข้า” นั่นเพราะมุกดาเคยผ่านประสบการณ์ตกหลุมรักเจ้านายมาแล้ว รักข้างเดียวมาตลอดกระทั่งอีกฝ่ายแต่งงานประจวบกับเธอย้ายแผนกไม่ต้องเจอหน้ากันบ่อยๆ จึงตัดใจได้