บทที่ 1

ตีหนึ่ง

จู่ ๆ เซี่ยซิงก็เลื่อนดูอินสตาแกรมของหลินซู่ซู่

‘ขอบคุณของขวัญที่คุณกู้กับหนูน้อยจื่อถิงให้ฉัน แก้วในนี้หนูน้อยจื่อถิงทำเองกับมือเลย’

เซี่ยซิงกดเปิดรูปภาพ

สร้อยคอเส้นหนึ่ง กับแก้วทำมือใบหนึ่งปรากฏสู่สายตาของเธอ

ยังเห็นได้อย่างเลือนลางว่าลวดลายบนแก้วสลักว่า ‘สุขสันต์วันเกิดคุณแม่’

เซี่ยซิงมองอาหารบนโต๊ะซึ่งเย็นชืดนานแล้ว รวมถึงเค้กวันเกิดที่ยังไม่ได้จุดเทียนก้อนนั้นโดยไม่รู้ตัว ก็ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยตัวเองทีหนึ่ง

เซี่ยซิงนึกถึงข่าวล่าสุดข่าวหนึ่งที่เด้งเข้ามาในโทรศัพท์เมื่อก่อนหน้านี้ไม่นาน

‘หลักฐานแน่ชัด! กู้หวยจิ่นผู้เคร่งขรึมราวกับนักบวชผู้โด่งดังในวงสังคมเมืองหลวง กลับแต่งงานลับ ๆ นานแล้ว ทั้งยังมีลูกชายวัยห้าขวบด้วย!’

ในภาพ ชายร่างสูงใหญ่หล่อเหลากับหญิงงามร่างบอบบางกำลังจูงมือเด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบคนหนึ่ง เดินอยู่ที่สวนสนุก

หลินซู่ซู่ยิ้มจางลูบศีรษะของกู้จื่อถิง ขณะที่กู้หวยจิ่นจ้องมองเธอเงียบ ๆ ด้วยแววตาจดจ่อและอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหล่อหญิงสวย กับเด็กชายตัวน้อยที่หน้าตาเหมือนกู้หวยจิ่นขนาดนี้ ดูเหมือนครอบครัวที่มีความสุขจริง ๆ

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

และเป็นวันครบรอบแต่งงานห้าปีของเธอกับกู้หวยจิ่นด้วย

ทว่าคนที่กำลังฉลองวันเกิดกลับเหมือนไม่ใช่เธอ แต่เป็นหลินซู่ซู่

วันนั้นในวันเกิดเธอ สามีกับลูกชายของเธอไม่เพียงแต่ไปอยู่เป็นเพื่อนหลินซู่ซู่ ยังมอบของขวัญที่ควรจะเป็นของเธอให้หลินซู่ซู่ด้วย

เซี่ยซิงไม่แปลกใจสักนิด เพราะเธอชินนานแล้ว

หลินซู่ซู่เป็นรักแรกของกู้หวยจิ่น เธอป่วยเป็นโรคร้าย เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งปี

ความปรารถนาสุดท้ายก่อนตายก็คือได้เห็นเขาอีกครั้ง

กู้หวยจิ่นบอกว่าเขาอยากทำอะไรเป็นครั้งสุดท้ายให้หลินซู่ซู่ หวังว่าเธอจะเข้าใจ

เซี่ยซิงไม่ได้อยากเข้าใจ แต่เธอรู้ว่าเธอห้ามเขาไม่ได้

เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่กู้หวยจิ่นใช้สีหน้าจริงจังแบบนี้บอกเธอ

ราวกับถูกคว้านหัวใจออกไปชิ้นหนึ่ง เจ็บปวดว่างเปล่า

ไม่รู้ว่านั่งอยู่ในความมืดนานแค่ไหน ทันใดนั้นตรงประตูก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

กู้หวยจิ่นพากู้จื่อถิงเดินเข้ามา

เห็นเซี่ยซิงนั่งอยู่ในห้องอาหาร กู้หวยจิ่นก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด

ดูเหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันอะไร จึงมองเซี่ยซิงอย่างประหลาดใจ

“ทำไมเธอยังไม่นอนอีก?”

เซี่ยซิงพูดอย่างเฉยชา “ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”

กู้หวยจิ่นขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองกู้จื่อถิง

“จื่อถิง ลูกขึ้นไปนอนก่อนนะ”

กู้จื่อถิงขยี้ตาและหาวขณะเดินผ่านข้างตัวเซี่ยซิงไป

ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ เท้าของกู้จื่อถิงจึงชะงักไป

“คุณแม่ สุขสันต์วันเกิดครับ”

กู้จื่อถิงเงยหน้าขึ้น มองเธอดวงตาคู่งามซึ่งคล้ายกับกู้หวยจิ่นมาก

“ผมกับพ่อไม่ได้ตั้งใจลืมวันเกิดคุณแม่นะครับ เพียงแต่ครอบครัวของเราสามคนยังมีเวลาอีกนานมาก ส่วนพี่สาวคนสวยกลับเหลือเวลาแค่ครึ่งปีแล้ว”

“คุณแม่คงไม่โกรธพวกเราเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ใช่ไหมครับ?”

เซี่ยซิงไม่รู้เลยว่าการถูกคนลืมวันเกิด ทำให้รู้สึกเศร้า

หรือการจำได้อย่างชัดเจน แต่ยังมองข้ามอย่างเคยชินจะทำให้คนเศร้าใจมากกว่ากันแน่

หลังจากกู้จื่อถิงเดินไป บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

กู้หวยจิ่นเป็นคนเอ่ยปากทำลายความเงียบก่อน

“เธออยากคุยอะไรกับฉัน?”

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำ หน้าตาราวกับภาพวาด บุคลิกเยือกเย็นราวกับหิมะ

เหมือนพระจันทร์เย็นยะเยือกที่อยู่ไกลเกินเอื้อมบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

เยือกเย็น และเย็นชา

เซี่ยซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ “กู้หวยจิ่น เราหย่ากันเถอะ”

แววตาของกู้หวยจิ่นราวกับผิวน้ำในทะเลสาบที่ถูกลมพัด เกิดระลอกคลื่นเบา ๆ

แต่ไม่นาน ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“เซี่ยซิง ฉันไม่ได้ลืมวันเกิดของเธอ ของขวัญก็เตรียมไว้ให้เธอนานแล้วด้วย”

“ของขวัญเหรอ?” เซี่ยซิงพูดด้วยรอยยิ้มบาง “สร้อยคอเส้นนั้นที่เป็นของแม่ฉัน ไม่ใช่ว่าถูกคุณเอาไปให้คุณหลินแล้วเหรอ?”

สร้อยคอเส้นนั้นเป็นสิ่งที่แม่ทิ้งไว้ให้เซี่ยซิงตอนที่จากโลกนี้ไป

เพียงแต่เธอทำมันหายไปในวันที่คลอดจื่อถิง

กู้หวยจิ่นรับปากว่าจะช่วยเธอหากลับคืนมา

ของหาเจอแล้วก็จริง แต่ถูกเขานำไปให้หลินซู่ซู่

สีหน้าของกู้หวยจิ่นเรียบเฉย ไม่มีความกระอักกระอ่วนที่ถูกเปิดโปงแม้แต่น้อย มีเพียงดวงตาลึกล้ำคู่นั้นที่ดูเหมือนจะมืดมนกว่าปกติบางส่วน

“สร้อยคอเส้นนั้นก็แค่ให้ซู่ซู่ยืม อีกสักพักก็จะคืนให้เธอ”

“อีกสักพักคือนานแค่ไหนล่ะ?” เซี่ยซิงถามกลับ “วันที่เธอตายเหรอ?”

“เซี่ยซิง!” น้ำเสียงเย็นชาเฉียบคมขัดคำพูดของเธอ ดวงตาลึกล้ำของผู้ชายคนนั้นเผยความโกรธเคืองที่ไม่เข้ากับความเย็นชาเฉยเมยของเขาตามปกติเป็นอย่างมาก

“พอได้แล้ว”

พอแล้ว พอแล้วจริง ๆ

เธอทนกับชีวิตที่สามีมีใจให้คนอื่นและลูกที่เลี้ยงมาก็ไม่สนิทสนม ตลอดจนการถูกครอบครัวสามีดูถูกมามากพอแล้ว

กู้หวยจิ่นพูด “ซู่ซู่มีเวลาแค่ครึ่งปี ขนาดจื่อถิงยังรู้จักใจกว้าง ทำไมเธอต้องคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้ด้วย?”

นาทีนี้ จู่ ๆ เซี่ยซิงไม่อยากอดทนอีกต่อไป

เธอได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของตัวเอง “เธอยังเหลือเวลาอีกนานแค่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? เธอไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย ทำไมฉันต้องยอมเธอ อดทนกับเธอด้วย?”

กู้หวยจิ่นดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซิงที่อ่อนโยนเสมอ จะพูดคำที่ไม่น่าฟังแบบนี้ออกมา

ดวงตาของเขาราวกับมีน้ำแข็งบาง ๆ เกาะอยู่ชั้นหนึ่ง “เซี่ยซิง ฉันคิดว่าเราตกลงกันไปแล้วนะ”

เซี่ยซิงพูดด้วยรอยยิ้มบาง “เธออยากย้อนวันคืนที่งดงามของรักแรก ฉันก็ต้องดูคุณกลับไปคบกับเธออีกครั้ง”

“เธออยากสัมผัสความรู้สึกของการแต่งงานสักครั้ง คุณก็เอางานแต่งงานที่ฉันทุ่มเทตระเตรียม ยกให้หลินซู่ซู่”

“ให้ฉันเห็นพวกคุณจูงมือกู้จื่อถิง ก้าวเข้าพิธีแต่งงานต่อหน้าต่อตา”

“เธออยากเห็นความสวยงามทั่วโลก คุณก็พาเธอไปเที่ยวรอบโลก”

“ต่อให้เธออยากได้ดวงจันทร์บนท้องฟ้า คุณก็คงจะหาทางเก็บลงมาให้เธอใช่ไหม?”

เธอกับกู้หวยจิ่นแต่งงานกันอย่างลับ ๆ มาห้าปี ไม่เคยจัดงานแต่งงานเลย

มีครั้งหนึ่ง จู่ ๆ กู้จื่อถิงก็ถามว่าคุณแม่ตอนสวมชุดเจ้าสาวเป็นยังไง กู้หวยจิ่นจึงเพิ่งตัดสินใจจะจัดงานแต่งงานชดเชยให้ครั้งหนึ่ง และให้เธอมีส่วนร่วมในทุกขั้นตอน ทุกอย่างทำตามความชอบของเธอได้เลย

เธอทุ่มเทเตรียมการถึงครึ่งปี แต่ถูกคำพูดเดียวของหลินซู่ซู่ ชิงไป

สายตาของกู้หวยจิ่นเย็นชาลงอย่างถึงที่สุด “เซี่ยซิง เธอล้ำเส้นแล้วนะ”

ล้ำเส้น...

เซี่ยซิงรู้สึกแน่นหน้าอก หลับตาลงด้วยความผิดหวัง

แต่งงานมาหลายปี เธอพยายามที่จะเป็นภรรยาและแม่ที่เพียบพร้อมมาโดยตลอด

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน กู้หวยจิ่นก็ยังคงเย็นชากับเธอเสมอ

เธอนึกว่าเขาเป็นคนที่มีนิสัยเย็นชาแบบนี้เอง

กระทั่งคนในดวงใจของเขากลับมา เธอจึงพบว่ากู้หวยจิ่นที่ถูกคนทั้งโลกบอกว่าเย็นชาและยับยั้งชั่งใจราวกับนักบวช กลับมีด้านที่เร่าร้อนแบบนี้

เธอหยิบหนังสือข้อตกลงหย่าที่เตรียมไว้นานแล้วบนโต๊ะขึ้นมา

“ฉันเซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว คุณก็รีบเซ็นชื่อเถอะ ถ้าทำให้คุณหลินเป็นคุณนายกู้จริง ๆ ได้ก่อนจากโลกนี้ไป ฉันคิดว่าเธอคงจะมีความสุขมากขึ้น”

กู้หวยจิ่นเม้มปากบางแน่น ใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งชั้นหนึ่ง

นี่คือการแสดงออกว่าเขาไม่พอใจถึงที่สุด

“แล้วจื่อถิงล่ะ?”

เสียงของเซี่ยซิงเบามาก “คืนให้ตระกูลกู้ของคุณ”

เขากำลังจะพูดบางอย่าง โทรศัพท์ที่ตัวก็ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“หวยจิ่น แย่แล้ว! จู่ ๆ ซู่ซู่ก็เป็นลม จนถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน!”