บทที่ 2

กู้หวยจิ่นขมวดคิ้วแน่น รีบพูดว่า “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมา ถึงขั้นไม่ทันมองเธอด้วยซ้ำ

เซี่ยซิงมองแผ่นหลังของกู้หวยจิ่นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เธอไม่แน่ใจแล้วว่ากลางดึกแบบนี้ กู้หวยจิ่นได้รับโทรศัพท์ว่าหลินซู่ซู่ ‘ป่วยหนัก’ และออกไปกี่ครั้งแล้ว

......

เช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยซิงลากกระเป๋าเดินทางที่จัดไว้เรียบร้อย เตรียมจะจากไป

ขณะที่เดินผ่านห้องของกู้จื่อถิง ฝีเท้าเซี่ยซิงก็ชะงักไปโดยไม่รู้ตัว

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจากไป เธอยังตัดสินใจไปดูหน้ากู้จื่อถิง

ตอนที่คลอดจื่อถิง เธอเกิดอุบัติเหตุคลอดก่อนกำหนด

ด้วยเหตุนี้ กู้จื่อถิงจึงมีร่างกายอ่อนแอและป่วยบ่อยตั้งแต่เด็ก

ดังนั้น ทุกเรื่องเกี่ยวกับเขา เธอจึงล้วนลงมือทำด้วยตัวเองไม่พึ่งพาคนอื่น

เขาหน้าตาเหมือนกู้หวยจิ่นมาก แม้แต่นิสัยเย็นชาก็ล้วนเหมือนเขาอยู่หลายส่วน

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ กู้จื่อถิงไม่ได้ไปโรงเรียน กำลังทำการบ้านอยู่ในห้อง

เห็นเธอเดินเข้ามา เขาทักทายตามปกติว่า “อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่” จากนั้นก็ก้มหน้าทำการบ้านอีกครั้ง

เซี่ยซิงมองใบหน้าด้านข้างของกู้จื่อถิงที่เหมือนกู้หวยจิ่นเป็นอย่างมาก ก่อนพูดขึ้นว่า “จื่อถิง แม่จะไปแล้วนะ ดูแลตัวเองให้ดี”

กู้จื่อถิงส่งเสียง “อือ” ครั้งหนึ่งโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

นับตั้งแต่หลินซู่ซู่ปรากฏตัว กู้จื่อถิงก็เย็นชาต่อเธอมากขึ้นทุกวัน

หลินซู่ซู่เคยโพสต์วิดีโอหนึ่ง ในอินสตาแกรม

ในวิดีโอ กู้จื่อถิงกำลังกินสายไหม พลางพูดเสียงอู้อี้

“ผมชอบอยู่ด้วยกันกับพี่สาวคนสวย ได้กินของอร่อย ๆ สารพัดอย่างเลย”

หลินซู่ซู่ถามว่า “จื่อถิง คุณแม่ของหนูไม่ดีกับหนูเหรอ?”

“วัน ๆ คุณแม่เอาแต่ควบคุมไปทุกอย่าง ไม่ให้ผมทำนั่น ไม่ให้ผมกินนี่”

“งั้นจื่อถิงคิดว่า พี่สาวกับคุณแม่ ใครดีกว่ากันเหรอ?”

“แน่นอนว่าพี่สาวคนสวยอยู่แล้วครับ! ถ้าคุณแม่ของผมดีต่อผมได้สักครึ่งหนึ่งของพี่สาวคนสวย ผมคงมีความสุขมาก”

เซี่ยซิงรู้ ถ้าเทียบกับแม่ที่เข้มงวดแล้ว เขาย่อมชอบพี่สาวคนสวย ที่ตามใจเขา ไม่ห้ามปรามเขา ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างมากกว่า

เพื่อปรับร่างกายของเขาให้ดีขึ้น เธอต้องคอยดูเขาให้นอนตรงเวลาทุกวัน

ม้ามและกระเพาะอาหารของเขาอ่อนแอ เธอจึงไม่ให้เขากินอาหารขยะข้างนอก

ภายใต้การดูแลและรักษาของเธอ ในที่สุดกู้จื่อถิงก็กลับมามีสุขภาพแข็งแรง ไม่ป่วยง่ายเหมือนเมื่อก่อนอีก

แต่เขาก็ห่างเหินกับเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

ขณะที่เซี่ยซิงกำลังจะเดินออกจากประตู กู้จื่อถิงก็เรียกเธออย่างกะทันหัน

“คุณแม่”

เซี่ยซิงหันไปมองเขา

กู้จื่อถิงพูด “คุณแม่เคยบอกว่า คนที่จื่อถิงชอบก็คือคนที่คุณแม่ชอบ จื่อถิงชอบพี่สาวคนสวยมาก คุณแม่ก็จะชอบพี่สาวคนสวยด้วย ใช่ไหมครับ?”

เซี่ยซิงชะงักไปเล็กน้อย สายใยเส้นสุดท้ายในก้นบึ้งหัวใจ ก็ขาดลงโดยสมบูรณ์

เธอหลับตาลงเบา ๆ เผยรอยยิ้มที่ไร้เสียงครั้งหนึ่ง

“ไม่ใช่ว่าลูกอยากจะปกป้องพี่สาวคนสวยของลูกมาตลอดเหรอ? นับจากนี้ไป ลูกก็สามารถปกป้องเธอพร้อมกับพ่อของลูกได้แล้ว”

ก้นบึ้งดวงตาของกู้จื่อถิงปรากฏความสับสนอยู่หลายส่วน ไม่เข้าใจความหมายของเธอ

เซี่ยซิงไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังออกจากคฤหาสน์ไป

......

รถของอวี้เหยียนผู้เป็นเพื่อนสนิท รออยู่ที่ประตูคฤหาสน์แล้ว

หลังจากขนกระเป๋าเดินทางขึ้นรถให้เธอ อวี้เหยียนก็มองเซี่ยซิง

“ซิงเอ๋อร์ เธอตัดสินใจจะหย่าจริง ๆ แล้วเหรอ?”

เซี่ยซิงพยักหน้าเบา ๆ “อืม ตัดสินใจแล้ว”

“แล้ว...จื่อถิงจะทำยังไงล่ะ?”

“ต่อให้ฉันจะแย่งชิงสิทธิ์การเลี้ยงดู ก็สู้ตระกูลกู้ไม่ได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น...”

เซี่ยซิงเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นทีหนึ่ง “กู้จื่อถิงอาจไม่อยากมากับฉัน ตอนนี้สำหรับเขาแล้ว พี่สาวคนสวยถึงจะเป็นคนที่ดีที่สุด”

อวี้เหยียนขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย “เธอเอาชีวิตครึ่งหนึ่งเข้าแลก คลอดลูกยากตั้งหนึ่งวันหนึ่งคืนจึงคลอดจื่อถิงออกมาได้”

“อีกทั้งยังคอยดูแลข้างตัวจื่อถิงมาตั้งแต่เด็ก ทุ่มเทเพื่อเขามากขนาดนั้น เขาจะไปคิดได้ยังไงว่ามือที่สามคนหนึ่งที่มาทำลายความสัมพันธ์ของพ่อแม่เป็นคนดี?”

เซี่ยซิงพูดอย่างเฉยชา “นี่เป็นสิ่งที่พิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นพ่อลูกกัน แม้แต่สายตาที่มองผู้หญิงก็ยังเหมือนกัน”

“กู้หวยจิ่นล่ะ? เขารู้ไหมว่าเธอจะไป?”

เซี่ยซิงส่ายหน้า “ตอนนี้เขาอาจจะยังอยู่เป็นเพื่อนคนในดวงใจของเขาอยู่เลยมั้ง”

ก่อนแต่งงาน เซี่ยซิงมีคอนโดของตัวเองอยู่หนึ่งห้อง แต่ไม่ได้อยู่มานานแล้ว

หลังจากทำความสะอาดคอนโดเสร็จ อวี้เหยียนก็ชวนเธอออกไปข้างนอก

“ซิงเอ๋อร์ ตั้งแต่เธอมีจื่อถิง พวกเราก็ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลย เดี๋ยวไปชอปปิงกันนะ?”

นั่นสิ ตั้งแต่มีจื่อถิง เซี่ยซิงก็วนเวียนอยู่กับครอบครัวและลูกทุกวัน

สูญเสียความเป็นตัวเองไปหมด กระทั่งสูญเสียการใช้ชีวิตและเวลาของตัวเองไปด้วย

เซี่ยซิงมองดวงตาที่เปล่งประกายของอวี้เหยียน พลันนึกได้ว่าเมื่อก่อนเธอก็เคยเหมือนอวี้เหยียน ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ชีวิตแต่งงานห้าปี ทำให้เธอราวกับคนแก่วัยครึ่งร้อย ซึ่งไร้ชีวิตชีวา

ดวงตาของเซี่ยซิงรู้สึกแสบเล็กน้อยโดยไม่ทราบสาเหตุ “ได้”

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของอวี้เหยียนก็ดังขึ้น

ก็ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร อวี้เหยียนจึงขมวดคิ้ว

ผ่านไปสักพัก เธอก็พูดว่า “ได้ พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”

วางสายแล้ว อวี้เหยียนก็พูดกับเซี่ยซิงว่า “ซิงเอ๋อร์ มีคนเสนอราคาสูงซื้อไวโอลินดวงดาวในราตรีคิมหันต์ ที่เธอมอบสิทธิ์การขายให้ร้านเครื่องดนตรีหลินซื่อน่ะ”

“เจ้าของร้านบอกว่า อีกฝ่ายมีภูมิหลังไม่ธรรมดา เขาไม่กล้าปฏิเสธ...วันนี้เธอว่างพอดี พวกเราไปดูด้วยกันเถอะ”

ไวโอลิน...เซี่ยซิงไม่ได้สีมาห้าปีแล้ว

เพราะเธอยุ่งอยู่กับการดูแลจื่อถิงมาตลอด เรื่องเกี่ยวกับไวโอลิน จึงมอบสิทธิ์ในการจัดการทั้งหมดให้อวี้เหยียน

ตอนนี้ได้ยินอวี้เหยียนพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก็รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องที่เกิดคนละโลก

......

เพิ่งเดินเข้าไปในร้านเครื่องดนตรีกับอวี้เหยียน ฝีเท้าของเซี่ยซิงก็ชะงักไป

ชายหนุ่มรูปหล่อร่างสูงกับหญิงสาวน่ารักร่างบางอ่อนแอ กำลังยืนอยู่หน้าตู้โชว์สินค้าที่ไม่ได้มีไว้ขายตู้หนึ่ง

เสียงอ่อนหวานนุ่มนวลของหญิงสาวดังขึ้น “‘ดวงดาวในราตรีคิมหันต์’ ในตำนาน สวยมากจริงด้วย!”

“อาจิ่น ไม่ใช่ว่านายชอบฟังฉันสีไวโอลินที่สุดเหรอ? ฉันอยากจัดงานแสดงดนตรีสักครั้ง ในช่วงสุดท้ายของชีวิต โดยใช้ไวโอลิน ‘ดวงดาวในราตรีคิมหันต์’ นายว่าดีไหม?”

เสียงทุ้มลึกของชายคนนั้นดังขึ้นอย่างรวดเร็ว “ดี”

เจ้าของร้านเดินตามหลังพวกเขาด้วยความประหม่า เช็ดเหงื่อเย็นไม่หยุด

เมื่อเห็นเซี่ยซิงกับอวี้เหยียนเดินเข้ามา ดวงตาของเจ้าของร้านก็สว่างขึ้น ราวกับเห็นผู้ช่วยชีวิต

“คุณอวี้ ในที่สุดคุณก็มา! คุณกู้อยากจะซื้อไวโอลินดวงดาวในราตรีคิมหันต์ เงื่อนไขแล้วแต่คุณเลย คุณคิดว่า...”