บทที่ 11

เมื่อไร้ปฏิกิริยาตอบรับจากผู้เป็นบิดา หนานอิงจึงเงยหน้าขึ้น

"ท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ลูกปลอดภัยดี"

ท่านพ่อของนางกลับมีใบหน้าทมึนทึง เขากัดฟันพร้อมกับเอ่ยว่า

"เจ้าหายไปเกือบครึ่งเดือน ถูกโจรร้ายย่ำยีไปเท่าใดแล้วหากเป็นผู้อื่นที่รักศักดิ์ศรีเขาย่อมฆ่าตัวตายไปแล้ว ไม่เสนอหน้ากลับมาให้คนในสกุลหนานลำบากใจ เจ้ากลับมาเช่นนี้เจ้าจะให้พี่น้องสตรีของเจ้าทำเช่นไร จะไม่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่รักศักดิ์ศรีตามเจ้าหรือ แม่เจ้าสั่งสอนเจ้าเช่นไรจึงได้เห็นแก่ตัวเพียงนี้"

หนานอิงได้ฟังคำพูดนี้ถึงกับตกตะลึง ร่างกายของนางชาคล้ายกับถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่อย่างแรง นางกล้ำกลืนก้อนน้ำตาที่จุกจนล้นคอหอยกล่าวเสียงสั่นออกมา

"ท่านพ่อ ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ หรือว่าท่านพ่อ...กำลังไล่ลูกไม่ต้องการลูกแล้วหรืออย่างไร"

บิดาไม่ตอบคำนางแต่กลับหันไปบอกพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"พ่อบ้านสือ ลากนางออกไป"

"ท่านพี่ ท่านพี่ทำเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ อิงเอ๋อร์เป็นธิดาของท่านนะเจ้าคะท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร จะไล่นางไปได้อย่างไร ท่านใจร้ายมากนะเจ้าคะ ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมให้ท่านทำเช่นนี้กับลูกของข้า"

"หุบปาก"

ท่านหนานหน้าตึงถลึงตามองมารดาของหนานอิง นางผู้นั้นสวมอาภรณ์ผู้ไหมเนื้อดีเทียบเท่าได้กับอาภรณ์ของฮูหยินเอกผู้หนึ่ง เพราะบุตรสาวหายตัวไปจึงทำให้ใบหน้าของนางทรุดโทรมอิดโรยกินไม่ได้นอนไม่หลับมาครึ่งเดือน จนบัดนี้ความงามที่เคยมีร่วงโรยคล้ายสตรีชรา

ท่านหนานเห็นเช่นนี้แล้วรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก เพียงอนุผู้หนึ่งเหตุใดบัดนี้จึงได้เหิมเกริมถึงเพียงนี้

มารดาของหนานอิงคุกเข่านางโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรงอ้อนวอนขอร้องผู้เป็นสามีทั้งยังร้องไห้ปริ่มใจจะขาด

"ท่านพี่ ท่านไล่นางไปไม่ได้เจ้าค่ะ นางเป็นบุตรสาวที่ท่านรักที่สุดไม่ใช่หรือเจ้าคะ ท่านพี่ได้โปรดข้าขอร้องท่าน ต่อไปท่านไม่ต้องสนใจนางก็ได้ แต่ขอให้นางอยู่ที่สกุลหนาน อย่าปล่อยให้นางออกไปลำบากข้างนอกเลยนะเจ้าคะ นางเป็นลูกของท่าน ท่านกำลังทำไม่ถูกต้องนะเจ้าคะ"

"ท่านแม่ ฮือ ฮือ ท่านแม่ พอเถิดเจ้าค่ะ พอเถิด"

หนานอิงแทบจะหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดมารดาของนางโขกศีรษะลงกับพื้นจนแดงไปหมดแล้ว หนานอิงกลั้นสะอื้นกอดมารดาเอาไว้ ไม่ให้นางทำร้ายตนเองอีก

"ท่านแม่อย่าทำเช่นนั้น ข้าไม่เป็นไร ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่พอเถิดเจ้าค่ะ"

นางผู้นี้กลายเป็นคางคกขึ้นวอตั้งแต่เมื่อใด มีอนุเรือนใดบ้างที่กล้าต่อปากต่อคำกับผู้เป็นเจ้าชีวิตเช่นนาง สตรีผู้นี้ยังกล้าเอ่ยปากตำหนิเขาอีก

"ท่านพี่ ท่านกำลังทำไม่ถูกต้อง เหตุใดท่านจึงใจดำถึงเพียงนี้"

เพื่อที่จะปกป้องบุตรสาวที่นางรักเท่าชีวิต มารดาของหนานอิงย่อมไม่ยอมเป็นอันขาด

แต่การกระทำเช่นนั้นของนางกลับเพิ่มโทสะให้กับท่านหนาน เขาเป็นใหญ่ในเรือนนี้มีผู้ใดบ้างที่กล้าขัดคำสั่งเขา หรือกระทั่งกล้าที่จะเถียงเพียงเขาชำเลืองสายตาคนในเรือนก็หวาดกลัวจนตัวสั่นแล้ว

ท่านหนานก้าวเข้าไปดึงร่างของอนุที่เคยเป็นคนโปรด แล้วลงมือตบอย่างแรงเพื่อสั่งสอน

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

"ท่านแม่ อย่านะ อย่าทำท่านแม่"

หนานอิงโผเข้าไปขวาง แต่ถูกพ่อบ้านสือคนของฮูหยินใหญ่ดึงร่างนางออกมาไม่ให้เข้าไปยุ่ง ยังผลักนางจนหนานอิงล้มเข่ากระแทกพื้น นางเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยร่างกายอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง ถูกแรงเหวี่ยงแรงเช่นนี้จึงทำให้นางเจ็บไปทั้งร่าง

เมื่อจัดการสตรีขึ้นวอผู้นั้นแล้ว ท่านหนานชี้นิ้วที่สั่นระริกไปที่ร่างของสตรีผู้นั้น

"เจ้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ลากนางออกไปอย่าให้รำคาญสายตาของข้าอีก ขังนางเอาไว้ให้นางได้สำนึก"

"ไม่ข้าไม่ไป ท่านพี่ข้าขอร้องท่านเจ้าค่ะ ข้าขอร้องท่าน"

ท่านหนานโบกมือเสียงแข็ง

"ลากนางไปหาสิ่งใดอุดปากนางด้วยหนวกหูเหลือเกิน"

หนานอิงไม่ต้องการให้มารดาเดือดร้อนเพราะนางอีก นางต้องเข้มแข็ง พยายามฉีกยิ้มให้กับมารดา

"ท่านแม่ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านแม่ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่ไม่ต้องห่วงข้า"

หนานอิงไม่ขอร้องบิดาแล้ว นางไม่ใช่คนโง่ สายตาของบิดาในตอนนี้ทำให้นางรู้ว่านางก็เป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ทำประโยชน์ให้เขาเท่านั้น

ที่ผ่านมาแม้จะเป็นบุตรอนุผู้หนึ่งและยังได้รับการยกย่องจากเขานั่นเป็นเพราะนางมีความสามารถทำให้กิจการค้าของเขาก้าวหน้าก็เท่านั้นเอง

บุตรธิดาของท่านหนานมีรวมกันเกือบยี่สิบคนยังมีอนุอีกสองคนที่กำลังตั้งท้อง ท่านหนานเป็นบุรุษรูปงามร่ำรวยเงินทอง แม้จะย่างเข้าสู่วัยชรา แต่เพราะอาหารการกินชั้นเลิศ และการดูแลร่างกายของตนเองเป็นอย่างดีทำให้ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับหนุ่มน้อยผู้หนึ่ง

เขาเป็นพ่อค้าหน้าเลือด เห็นเงินเป็นสำคัญกำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของเขาและลูกอนุล้วนเป็นความสัมพันธ์ในเชิงผลประโยชน์ทั้งสิ้น

มารดาของหนานอิงไม่ยินยอมนางคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ท่านหนานโมโหที่นางไม่เชื่อฟังออกคำนั่งด้วยขาดสติ

"พ่อบ้านสือ จัดการนางเสียแล้วเอาไปให้พ้นหน้าข้า"

"ขอรับ"

พ่อบ้านสือรับคำ เขาปลายตามองฮูหยินใหญ่เล็กน้อย สายตาของฮูหยินใหญ่ที่มองมานั้นเป็นเชิงอนุญาตให้เขาลงมือ พ่อบ้านสือไม่รีรอจับไม้เป็นมั่นฟาดขามารดาของหนานอิงอย่างแรง

ความรู้สึกชาลามไปทั่วหน้าขา แต่เพราะห่วงบุตรสาวมารดาของหนานอิงจึงไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ทั้งที่นางแทบจะยืนไม่ได้อยู่แล้ว

"ท่านพี่ได้โปรด ท่านพี่ท่านจะตีข้าย่อมได้แต่อย่าทำลูก ท่านพี่อย่าทำลูกของข้า ข้อขอร้องท่านแล้ว"

"ยังไม่ลากนางออกไปอีก"

ท่านหนานโบกมือ พ่อบ้านสือผู้นั้นไม่รอช้า ลงมือลากมารดาของหนานอิงด้วยตนเอง เพราะนางเจ็บขาไม่อาจเดินได้จึงถูกลากไปกับพื้น รอยเลือดไหลไปตามพื้นเป็นทางยาว

หนานอิงเจ็บปวด ทั้งร้องไห้คร่ำครวญแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้ ด้วยถูกบ่าวอีกคนยืนขวางนางเอาไว้

"ท่านแม่ ปล่อยท่านแม่ของข้า พ่อบ้านสือเจ้าปล่อยท่านแม่ของข้า"

มีเพียงสายตาของผู้บ้านสือที่มองมาอย่างเย้ยหยัน หนานอิงในยามนี้กลายเป็นคุณหนูตกอับไปแล้วเหตุใดเขาต้องฟังนางด้วย

"อิงเอ๋อร์ อิงเอ๋อร์ ท่านพี่อย่าทำลูก อย่าทำลูก"

 หนานอิงยังได้ยินเสียงของมารดาเรียกชื่อของนางอย่างโหยหวนจนกระทั่งเสียงนั้นเงียบไป

ปวด ปวดใจเหลือเกิน

ถุงเงินถุงหนึ่งถูกโยนลงตรงหน้าของนาง หนานอิงมองมันอย่างเย็นชา แม้กระทั่งถุงเงินที่โยนให้ยังเป็นถุงเงินเก่าที่แม้แต่ขอทานยังโยนทิ้ง  

"ไปจากสกุลหนานเสียอย่ากลับมาอีกข้าไม่เคยมีบุตรสาวเช่นเจ้า"

หนานอิงปาดน้ำตาเจ็บเจียนใจสลายเมื่อได้ยินจากปากบิดาที่นางนับถือเท่าชีวิตและรักเคารพเขามาจวบจนกระทั่งอายุสิบเจ็ดปีเอ่ยคำนี้ออกมาได้อย่างง่ายดาย 

นางกลั้นสะอื้นท่ามกลางสายตาของทุกคนในสกุลที่มองนางอย่างรังเกียจ ทั้งฮูหยินใหญ่ อนุของท่านหนานที่เคยเรียกตนเองว่าแม่อย่างอ่อนโยนและบรรดาพี่น้องของนางที่แต่ก่อนมักจะเข้ามาเอาอกเอาใจและขอร้องให้นางช่วยมาโดยตลอด

พวกเขามักจะปั้นหน้ามีรอยยิ้มอ่อนน้อมให้นางเสมอ บัดนี้ทุกคนกลับมองนางด้วยความสะใจและเกลียดชังอย่างไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย