บทที่ 12

ที่แท้กระทั่งพี่น้องที่นางเคยมี เคยช่วยเหลือด้วยใจจริงทุกคนต่างก็เกลียดนาง นางเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว

หนานอิงดึงมีดสั้นออกมาจากเอว เป็นมีดสั้นที่นางแอบพกติดกายในยามที่อยู่หอนางโลม ด้วยกลัวว่าแม่เล้าจะบังคับให้นางขายตัว บัดนี้นางกลับได้ใช้มีดนี้กับคนในสกุลของตนเอง

หนานอิงดึงมีดออกจากฝักท่ามกลางเสียงหวีดร้องของคนที่มุงดูซึ่งส่วนมากเป็นสตรี หนานอิงกำผมของตนเองเอาไว้ใช้มีดสั้นจ่อเข้าที่เรือนผมยาวสลวย

หนานอิงหัวเราะอย่างเย็นชา ปลดปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ให้หลั่งออกมาเป็นสาย 

ท่านหนานเบิกตาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าหนานอิงกำลังคิดจะทำสิ่งใด

"นี่เจ้าคิดจะทำสิ่งใด นังเด็กสารเลว"

หนานอิงกล่าวอย่างเจ็บปวด

"ร่างกาย เส้นผม ผิวหนัง พ่อแม่เป็นผู้ให้มา ไม่ควรทำลาย แต่บัดนี้ท่านได้ตัดขาดจากข้าแล้ว ข้าหนานอิงก็ไม่ขอที่จะเป็นลูกของท่านเช่นกัน ข้าขอคืนให้ท่านต่อไปเราสองไม่ต้องติดค้างกันอีก"

ท่านหนานกำมือแน่น หนานอิงทำเช่นนี้เป็นการหยามเกียรติของเขาผู้เป็นบิดา นางเป็นคนที่เขาให้ชีวิตมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถตัดสินชีวิตของนางได้

เขาลงมือได้แต่นางห้าม!!!!

หนานอิงตัดผมของตนเองออกมากำใหญ่ แล้วโยนเส้นผมลงพื้นก่อนที่จะยกมุมปากเย็นชา หนานอิงสะอื้นพลางยกมือซ้ายขึ้นมา ข้อมือของนางผอมแห้งเพราะเพิ่งพ้นจากอาการป่วย นางไม่แม้แต่จะหวาดกลัวเมื่อกดมีดแหลมคมลงบนฝ่ามือแล้วกรีดเป็นทางยาวปล่อยให้เลือดรินไหลออกมา

"เส้นผม กับเลือดของข้าขอคืนให้ท่าน บัดนี้เราสองคนตัดขาดกันอย่างกันแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก"

"นังสารเลว คิดจะเหยียดหยามข้าหรือ?"

ท่านหนานไม่สามารถระงับโทสะของตนเองได้อีกต่อไป เขาปรี่เข้ามาตบหนานอิงอย่างแรงจนนางล้มลงไปที่พื้น แก้มของนางบวมเป่งทั้งยังเลือดไหลออกมา

หนานอิงพ่นเลือดออกจากปาก นางในตอนนี้ไร้ค่ายิ่งสมควรตายไปเสียดีกว่า ทั้งหมดเป็นความผิดของนางหรือ ถูกโจรชั่วจับตัว ถูกวางยา ถูกข่มขืน ยังถูกพ่อแท้ ๆ ทำร้ายและยังผลักไสอย่างอำมหิต

ทั้งหมดเป็นความผิดของนางหรือ?

หนานอิงเกลียด เกลียดทุกคนที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้ บัดนี้นางไร้แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ศักดิ์ศรีถูกทำลาย บิดาไม่ต้องการ จะให้นางมีชีวิตอยู่ภายใต้สายตาของผู้คนที่เหยียดหยามได้อย่างไร

หนานอิงได้ยินเสียงหัวเราะของใครบางคนดังขึ้น เป็นเสียงของหนานหมิงและหนานเมิ่งบุตรสาวฝาแฝดของฮูหยินใหญ่ สองคนนี้ที่ผ่านมาล้วนแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเกลียดนางเพียงใด

หนานอิงเป็นเพียงลูกอนุแต่กลับได้รับความโปรดปรานจากบิดามากกว่าพวกตน สิ่งที่หนานอิงเจอในวันนี้ล้วนสมควรแล้ว ความตกต่ำอย่างที่สุดของหนานอิงคือสิ่งที่พวกนางทั้งสองต่างรอคอย

และในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่หนานอิงมีสภาพยับเยินเช่นนี้

"ออกไปเสีย และอย่าได้บอกผู้ใดว่าเป็นลูกของข้า"

น้ำเสียงเย็นชาของบิดาเอ่ยออกมาอีกครั้ง พร้อมทั้งสะบัดผ้าจากไปโดยไม่ไยดี ผู้คนทยอยเดินหนีนางไม่มีแม้แต่สักคนที่จะเข้ามาช่วยเหลือ คงมีแต่สาวใช้ของนางที่เข้าไปประคองหนานอิงด้วยร่างกายสั่นระริกอีกทั้งยังร้องไห้น้ำตาเป็นสาย

"คุณหนู หากท่านไม่อยู่ข้าก็จะไปกับท่าน"

"อาโจว"

หนานอิงมองอาโจวอย่างซาบซึ้ง ในขณะที่อาโจวฉีกกระโปรงของตัวเองออกเป็นทางยาวช่วยพันแผลที่มือให้นางด้วยความรู้สึกปวดร้าว

"เจ้าจะไปกับข้าได้อย่างไร หากหนีไปกับข้าก็ต้องถูกตามล่า และโทษของทาสที่หนีก็คือตายสถานเดียวเจ้าไม่รู้หรือ"

"คุณหนูแต่บ่าวเป็นห่วง ตั้งแต่เกิดมาคุณหนูไม่เคยลำบากเลยนะเจ้าคะ จะอยู่ได้อย่างไร ท่านอยู่ที่ใดบ่าวก็จะอยู่กับท่านที่นั่น ต่อให้ตายบ่าวก็ไม่กลัว บ่าวจะขอร้องนายท่านให้บ่าวไปกับคุณหนู เขายังให้เงินคุณหนูเขาน่าจะมีใจเมตตาบ้าง"

หนานอิงส่ายหน้า

"เจ้าไม่ต้องห่วงข้า ข้า....."

หนานอิงบัดนี้ปล่อยวางแล้ว มีดยังอยู่ในมือของนาง ตั้งใจว่าจะฆ่าตัวเองให้ตายเพื่อหลุดพ้นเสีย นางมองมีดอย่างเหม่อลอย แก้มบวมเป่ง จวบจนกระทั่งนางได้ยินเสียงของมารดาหวีดร้องขึ้นมาอีกคราหนึ่ง 

"ข้าจะไปช่วยลูกของข้า อิงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะไปช่วยเจ้า ปล่อยข้า อิงเอ๋อร์ของแม่ ปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยลูกของข้า"

เสียงของมารดาบัดนี้คล้ายจะเป็นบ้าไปแล้ว หนานอิงเจ็บราวกับมีผู้ใดเอามีดมากรีดที่หัวใจซ้ำ ๆ นางยังตายไม่ได้ นางยังมีท่านแม่ของนางอีกคน นางยังมีบ่าวคนนี้ที่รักนางด้วยใจจริง นางจะตายไม่ได้

"พวกเจ้าจะรอช้าอยู่ไยลากนางออกไป อย่าปล่อยให้หญิงชั้นต่ำผู้นี้เป็นตัวซวยของที่นี่อีก"

คำสั่งของฮูหยินใหญ่พลันดังขึ้น บ่าวผู้ชายสองคนซึ่งเป็นคนของฮูหยินใหญ่ผลักร่างของอาโจวออกจนกระเด็น พวกเขาจับแขนของหนานอิงคนละข้างในขณะที่หนานอิงเองร้องเสียงหลงออกมาเมื่อเห็นว่าอาโจวเองก็กำลังถูกบ่าวของฮูหยินใหญ่ทำร้าย

"อาโจว"

 ฮูหยินใหญ่นั่งลงตรงหน้าของหนานอิง จิกศีรษะของหนานอิงให้นางเงยหน้าขึ้นด้วยมือหนึ่ง อีกมือดึงมีดสั้นเล่มนั้นออกมาถือเอาไว้ หนานอิงไม่มีแรงแล้วนางเจ็บไปทั้งร่างจึงถูกแย่งมีดออกจากมืออย่างง่ายดาย

ฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงเยาะหยัน

"เมื่อสักครู่เห็นทำท่าอยากตาย เหตุใดไม่แทงตัวเองเสียเล่า ตายไปเสียจะได้ไม่สร้างความอัปยศให้วงศ์สกุลอีก ความจริงโจรผู้นั้นน่าจะฆ่าเจ้าเสีย  เป็นเช่นไรรสรักบนเตียงของโจรตาเดียวถึงใจหรือไม่"

หนานอิงเบิกตากว้าง ฮูหยินใหญ่รู้ได้อย่างไรว่าหัวหน้าโจรที่ลักพาตัวของนางมีตาบอดข้างหนึ่ง หรือว่า...?

หนานอิงแสยะยิ้มพร้อมกับพ่นน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดใส่หน้าของฮูหยินใหญ่

ถุ้ย ถุ้ย

ฮูหยินใหญ่หัวเราะอย่างเย็นชา นางค่อย ๆ ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำลายของหนานอิงอย่างใจเย็น อีกทั้งยังกระซิบข้างหูเสียงเบา

"เป็นแค่ลูกอนุ คิดยกตนเทียมลูกสาวข้าหรือ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เด็กเอ๋ยเด็กเจ้าน่ะมันคนละชั้นกับข้า ในเมื่อกล้าเสนอหน้าก็ควรได้รับบทเรียนเสียบ้าง แม่ของเจ้าอีกอย่าคิดว่าข้าจะปล่อยให้รอดไปได้"

หนานอิงพลันสะดุ้ง เจ็บชาไปที่หน้าขาเมื่อมีดในมือของฮูหยินใหญ่ถูกปักลงมา ฮูหยินใหญ่หัวเราะด้วยความสะใจ นางเอ่ยอย่างเลือดเย็น

"ข้าคืนมีดให้เจ้าเผื่อคิดอยากฆ่าตัวตาย"

หนานอิงเจ็บจนชาแต่ไม่ไม่ร้องสักแอะ นางกัดฟันพลันถ่มน้ำลายใส่หน้าของฮูหยินใหญ่อีกครั้งแต่ครานี้นางไม่ทันได้คิดก็ถูกฝ่ามือของฮูหยินใหญ่ตบเข้าที่หน้าอีกครั้ง

นางผู้นั้นหัวเราะแล้วเอ่ยว่า

"แผลนี่เอาคืนที่แม่ของเจ้ายั่วยวนท่านพี่ และฝ่ามือนั่นเอาคืนที่เจ้าแย่งสิ่งที่ลูกข้าควรได้รับไปจากเจ้า ลากมันออกไป"

"ขอรับ"

บ่าวสองคนจับแขนหนานอิงคนละข้าง ลากนางออกไปทั้งที่มีดยังปักคาอยู่ที่หน้าขา ในขณะที่อาโจวดิ้นรนคิดเข้าช่วยหนานอิง แต่กลับถูกคนของฮูหยินใหญ่ตีจนสลบ

หนานอิงในตอนนี้ไม่อาจช่วยตนเองได้ ยังเห็นอาโจวถูกเฆี่ยนตีเจ็บช้ำจนแทบใจสลาย กระทั่งจู่ ๆ ฮูหยินใหญ่พลันเอ่ยว่า

"ช้าก่อนอย่าเพิ่งปล่อยมันไป ข้าจะปล่อยให้มันจากไปง่าย ๆ ได้อย่างไร เอามันไปขังไว้ที่เรือนทาส"

บ่าวทั้งสองลังเล

"แต่นายท่านมีคำสั่ง ให้ไล่นางไปนะขอรับ เกรงว่า"

ฮูหยินใหญ่เพียงถลึงตาใส่บ่าวทั้งสอง พวกเขาพลันก้มหน้าลงแล้วลากหนานอิงไปตามคำสั่งทันที หนานอิงไม่ร้องขอชีวิต นางไม่โวยวาย น้ำตาที่หลั่งออกมาบัดนี้เหือดแห้งแล้ว นางจ้องฮูหยินใหญ่เขม็ง หนี้แค้นนี้ของนางฮูหยินผู้นั้นต้องชำระด้วยเลือด

บ่าวผู้หนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน

"เรียนนายหญิงมีแขกมาขอพบคุณหนูหนานอิงขอรับ"

ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้วเป็นปม เป็นผู้ใดกันที่รู้ข่าวไวเช่นนี้