Chapter 5 สวยสะดุดตา

หญิงสาวเดินตามหลังป้าใจไปถึงบริเวณที่ทุกคนรวมตัวกัน ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นเพิงหมาแหงน แต่ทุกคนเลือกที่นี่ว่าศาลาประชาคม เพราะเวลามีปัญหาอะไรก็จะมารวมตัวกัน เพื่อปรึกษาหารือหาทางออกร่วมกันที่นี่                                                                                                                      

"ใครวะ มากับป้าใจสวยจัง จะว่าหลานก็ไม่ใช่เพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น ในขณะที่ชายอีกคนก็หันไปมององุ่นด้วยความสนใจ ดวงตาของเขาหวานหยาดเยิ้มเป็นประกาย ราวกับว่าเจ้าชายได้พบกับเจ้าหญิงก็ไม่ปาน                                                          

ผลัวะ!                                                                                                                   

"เฮ้ย! มึงตบหัวกูทำไมเนี่ย"                                                             

"แม่ง! หน้าตามึงโคตรหื่น มองน้องเขายังเขาโรคจิต เดี๋ยวเขาก็กลัวจะหวงหมดมึงมองผู้หญิงหัดมีมารยาทหน่อยสิวะ" ชายหนุ่มเอ็ดเพื่อนขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักไม่เบามาก แต่ก็ทำให้คนฟังนั้นไม่ชอบใจได้         

"หื่นตรงไหน กูแค่ชื่นชมเขา สวยๆ แบบนี้ไม่ถึงมือพวกเราหรอก เธอคงมีแฟนไปแล้วมั้ง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับถอนหายใจเขาทำเหมือนกับว่ารู้สึกเสียดายเป็นหนักหนา เมื่อคิดว่าองุ่นคงมีแฟนเป็นตัวเป็นตนและเธอคงแต่งงานไปแล้ว

"ทุกคนเงียบๆ ก่อน เอ่อดิฉันขอเวลานอกสักครู่นะคะ คุณคงไม่ว่าอะไร" ป้าใจพูดออกมาพร้อมกับหันหน้าไปหาซันนี่ ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ส่งยิ้มไปให้นางด้วยความแปลกใจ                                                

"ป้ามีอะไรหรือเปล่าครับ" เสียงทุ้มของชายหนุ่ม เอ่ยถามหญิงวัยกลางคนขึ้นมาอย่างสุภาพ เมื่อเห็นนางทำเหมือนกับว่า มีเรื่องสำคัญมากกว่าปากท้องและที่หลับที่นอนของตัวเอง                                                  

"พอดีป้าจะแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกับสมาชิกใหม่ของพวกเรา เธอเพิ่งย้ายมาวันแรก ป้าก็เลยอยากให้ทุกคน ได้ทำความรู้จักกับเธอ"      

"อ้อ... ได้ครับป้าเชิญตามสบายเลยครับ ผมรอได้ วันนี้ผมไม่ได้มีธุระที่ไหน แล้วไหนล่ะครับคนที่ป้าจะแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก" ซันนี่พูดพร้อมกับมองซ้ายมองขวา เพราะช่วงที่องุ่นและป้าใจเดินเข้ามา เขามัวแต่ก้มดูเอกสารเลยไม่ได้สังเกต บวกกับหญิงสาวนั่งอยู่ด้านหลังสุด จึงทำให้คนอยู่ท้ายๆ เท่านั้นที่แปลกใจ เนื่องจากรู้ว่าเธอเป็นใคร                                     

"องุ่นลุกเดินมาข้างหน้าสิลูก ป้าจะได้แนะนำหนูให้กับทุกคนได้รู้จัก" หญิงสาวทำท่าทางเขินอายกว่าจะค่อยๆ ลุกขึ้น เมื่อป้าใจทำหน้าที่เหมือนกับว่าตัวเองนั้นเป็นเมียผู้ใหญ่บ้าน คอยสอดส่องตรวจตราดูแลทุกคนเข้าออกที่นี่ แทนผู้นำของชุมชนได้เป็นอย่างดี                                                 

"ว้าว! ชื่อองุ่นซะด้วย อยากชิมจังจะเปรี้ยวหรือหวานนะ" ชายหนุ่มคนเมื่อสักครู่พูดขึ้น จนทำให้องุ่นนั้นรู้สึกขนลุกซู่เพราะความหวาดกลัว เมื่อเธอกำลังรู้สึกว่าผู้ชายแถวนี้ ไว้ใจไม่ได้อันตรายทุกคน

"มึงพูดออกไปแบบนั้น น้องเขาได้ยินก็ตกใจกลัวกันพอดี ไอ้บ้าเอ๊ย!" ชายหนุ่มอีกคนพูดห้ามเพื่อนขึ้นมา เมื่อเขาเห็นสายตาขององุ่นที่เป็นดังกระต่ายน้อย ซึ่งอยู่ท่ามกลางเสือสิงห์กระทิงแรด                              

"อ้าว! รีบเดินมาสิองุ่น เดี๋ยวคุณเขาจะได้รีบไปทำงานต่อ" ป้าใจเริ่มเสียงดังโวยวายขึ้นมา เมื่อนางเห็นองุ่นค่อยๆ ก้าวช้าๆ ราวกับว่ากลัวแผ่นดินจะทรุดลงไป                                                                                             

แต่ทว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ กลับรู้สึกสะดุดตาสะดุดใจ เมื่อหญิงสาวไม่เหมือนกับชาวบ้านทั่วไปผิวพรรณของเธอดูเปล่งปลั่งและสดใสราวกับลูกผู้ดีมีตระกูล ซึ่งทำให้เขานั้นจ้องไปที่ใบหน้างามราวกับกำลังต้องมนต์สะกด                                                                                                         

"องุ่นแนะนำตัวสิ ทุกคนจะได้รู้จัก รับรองขายของดีชัวร์ไม่ต้องห่วง"                                                  

"หนูขายอาหารตามสั่งค่ะป้า ทำไมป้าถึงพูดให้มันกำกวมแบบนั้นด้วย" องุ่นและป้าใจเริ่มกระซิบกันไปมาเบาๆ จนทำให้ทุกคนนั้นเริ่มสงสัยว่าคนทั้งคู่กำลังพูดอะไรกันอยู่ ถึงไม่แนะนำตัวกันสักที                   

"จะพูดอะไรก็รีบพูดสิหนู พวกเรามีงานต้องทำไม่ได้มีเวลามานั่งฟัง หนูกับป้าใจคุยกันทั้งวันหรอกนะ" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น ซึ่งอายุของเธอก็น่าจะไล่เลี่ยกับป้าใจ                                                                                             

"เอาไมค์ดีกว่ายัยหนู เดี๋ยวคนข้างหลังจะไม่ได้ยินเอา เสียงหนูคงไม่ดังแปดหลอดเหมือนป้าใจหรอกมั้ง" ชายสูงวัยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ได้เอ่ยขึ้น ซึ่งท่าทางของเขายังคงแข็งแรงดี แต่ทว่าอายุน่าจะเกือบแตะเลขเจ็ดแล้ว   

"แหม...ตาชัย แน่ใจนะที่พูดชม ฉันรู้นะว่าตาแอบแกล้งหลอกด่าฉันอยู่" ป้าใจพูดพร้อมกับเดินไปหยิบไมค์ที่ตาชัยมาส่งให้กับองุ่น                       

"ฉันชม รีบเอามาไมค์ให้ยัยหนูสิ เดี๋ยวคุณซันนี่เขาจะได้ไปทำธุระอื่นต่อ" เมื่อชายสูงวัยพูดออกมาแบบนั้น จึงทำให้ป้าใจรีบส่งไมค์ให้กับองุ่นทันที                                                                                                          

"อ้าว! องุ่นพูดเลยสิ" ป้าใจเอ็ดองุ่นออกมาเสียงดัง เมื่อหญิงสาวยืนถอนหายใจ พร้อมกับทำหน้าเหมือนกับเธอไม่ค่อยมั่นใจเลยสักนิด   

"สวัสดีค่ะทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อองุ่น เพิ่งจะเซ้งร้านต่อจากคนเดิม เพื่อขายอาหารตามสั่ง อยู่หน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ ยังไงก็ฝากทุกคนไปแวะอุดหนุนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ" องุ่นพูดออกมาด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นไม่น้อย เมื่อสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เธอคนเดียว                

"แล้วแม่ค้าโสดไหมครับ" ชายหนุ่มคนเดิม ที่เคยแซวองุ่นได้เอ่ยถามขึ้นเสียงดัง จนหญิงสาวนั้นรู้สึกอาย เมื่อเขาถามคำถามแบบนี้ต่อหน้าทุกคน                                                                                                  

"ตอบเขาไปสิองุ่น โสดหรือว่าไม่โสดมีลูกมีผัวแล้วก็บอกไปตามตรง พวกนั้นจะได้ไม่กล้ายุ่งกับเธอ แต่ป้าว่าถึงโสดพวกมันก็ไม่กล้ายุ่งหรอก คงทำได้เพียงแค่เป็นหมาเห่าเครื่องบินแบบนั้นมากกว่า" ป้าใจพูดเหมือนกับว่า ไม่ค่อยชอบหน้าผู้ชายกลุ่มนั้น

"เอ่อ... องุ่นโสดค่ะ แต่ไม่คิดที่จะมีแฟน เพราะต้องทำงานเลี้ยงแม่ที่ไม่ค่อยสบาย ท่านป่วยเจ็บออดๆ แอดๆ ยังไงก็ฝากแวะไปอุดหนุนที่ร้านได้นะคะ องุ่นก็เรื่องที่จะแนะนำตัวแค่นี้ ขอบคุณมากค่ะ" องุ่นพูดจบเธอก็ได้ส่งไมค์ให้กับป้าใจจากนั้นเสียงปรบมือเกรียวกราวก็ดังขึ้น เธอโค้งคำนับให้กับทุกคนเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม โดยมีสายตาของซันนี่แอบจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา เมื่อเขารู้สึกถูกชะตาและที่สำคัญหญิงสาวนั้นยังต้องตาตรึงใจเขาอีกด้วย                                                                                  

"อ้าว! ทุกคน ต่อไปคุณซันนี่ ซึ่งเป็นตัวแทนของเจ้าของที่ดินผืนนี้ จะมาพูดคุยกับพวกเรา เงียบๆ กันหน่อย" ชายสูงวัยพูดใส่ไมค์เสียงดังจนทำให้เหล่าบรรดาชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่ด้านหลังเงียบลงไป        

"รายละเอียดทั้งหมดผมก็ได้พูดไปคร่าวๆ แล้วก่อนหน้านี้ เอาเป็นว่าถ้าทุกคนอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ ก็ให้คุณตาชัยรวบรวมรายชื่อส่งมาให้กับผมได้เลยนะครับ แต่ที่สำคัญท่านรองประธานบริษัท ยังมีน้ำใจมอบเงินให้หลังคาเรือนละหมื่นอีกด้วย เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้กับทุกคนในการสู้ ไม่ให้มีการสร้างคอนโดไม่ขึ้น"              

"พ่อพระมาโปรดแท้ๆ สาธุ! ขอให้เจริญ เจริญนะพ่อคุณ" ทุกคนต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันพร้อมกับยกมือพนมขึ้นอย่างรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ไม่สามารถการันตีได้ว่าโครงการนี้จะยุติลงไป ทว่าซันนี่ก็พยายามชี้แจงให้ทุกคนเข้าใจ คนต้นคิดที่จะทำโครงการนี้ไม่ใช่เจ้าของที่ดิน และถ้าหากเขายังดึงดันที่จะสร้างคอนโดให้ได้ ซันนี่ก็ได้แนะนำให้ทุกคน เตรียมตัวเดินออกไปหน้าปากซอยแล้วยืนปิดถนนประท้วง เพื่อไม่ให้มีการสร้างคอนโดขึ้นที่นี่ แล้วดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจในสิ่งที่ซันนี่พูดมาทั้งหมด รวมทั้งเรื่องที่เจ้าของที่ดินไม่ได้เป็นคนต้นคิด ที่จะขับไล่ทุกคนออกไปจากที่นี่อีกด้วย