ข้อตกลงของเรา

ณ ร้านอาหาร...หลังจากที่พราวฟ้าทำข้อตกลงกับปราชญ์เรียบร้อย ทั้งสองก็นัดแม่ของตนเองมาฟังข้อตกลงของทั้งคู่ที่ร้านอาหารวันนี้ สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองมีเหมือนกันคือ พ่อของทั้งคู่นั้นได้เสียไปแล้วทั้งคู่ ทำให้เหลือแต่แม่เท่านั้นที่เป็นคนคอยดูแลทั้งคู่มาตั้งแต่เด็ก

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงป้า” พราวฟ้าเอ่ยทักทายแม่ของชายหนุ่มก่อน เพราะทั้งสองครอบครัวค่อนข้างสนิทกันมาก เนื่องด้วยแม่ของเขาและแม่ชายหนุ่มนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยสาวๆ

“สวัสดีจ๊ะหนูพราวของป้า” เมื่อเจอหน้าพราวฟ้าแม่ของชายหนุ่มก็ตรงเข้าไปกอดหญิงสาวทันทีด้วยความเอ็นดูและอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้

“สวัสดีครับ คุณป้า” ชายหนุ่มเองก็รีบยกมือไหว้แม่หญิงสาวเช่นเดียวกัน

“ไหว้พระเถอะลูก” ฝากแม่ของพราวฟ้าก็รับไหว้ชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และหมายมั่นว่าจะต้องได้ชายหนุ่มตรงหน้ามาเป็นลูกเขยให้ได้

หลังจากทักทายกันเสร็จ ทั้งหมดก็ลงมือสั่งอาหาร และระหว่างรออาหารอยู่นั้น ก็เป็นพราวฟ้าที่เริ่มบทสนทนาก่อน

“คุณแม่ คุณหญิงป้าค่ะ ที่พราวกับปราชญ์นัดมาทานข้าวกันวันนี้ พราวกับปราชญ์มีเรื่องจะบอกค่ะ” หญิงสาวเว้นจังหวะแล้วมองหน้าชายหนุ่มให้พูดต่อ ชายหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมพูดต่อจากหญิงสาวว่า

“ผมกับพราวตัดสินใจแล้วครับ ว่าเราสองคนจะลองศึกษาดูใจกันก่อน ว่าเราสองคนเข้ากันได้ไหม ขอเวลาพวกเราหน่อยได้ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ พราวเองก็อยากจะลองศึกษาปราชญ์ดูก่อนว่าเราสองคนพอจะอยู่ด้วยกันได้ไหม การแต่งงานมันไม่ใช้เรื่องเล่นๆ พราวอยากแน่ใจก่อนค่ะ”

เมื่อแม่ของพราวฟ้าและแม่ของปราชญ์ได้ฟังสิ่งที่ลูกทั้งสองเสนอมาก็มองหน้ากันสักครู่ก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้าโดยที่แม่ของพราวฟ้าเป็นคนเอ่ยออกมาก่อน

“ถ้าลูกสองคนตัดสินใจแล้วแม่ๆ ก็จะไม่เร่งรัดเราทั้งสอง ก็ดีเหมือนกันศึกษากันก่อน จะได้รู้จักกันมากขึ้น ใช่ไหมเธอ” แม่ของพราวฟ้าหันไปถามเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างกัน

“ในเมื่อลูกเสนอมาแบบนี้แม่ก็โอเค แล้วจะขอเวลาดูใจกันนานแค่ไหนละ”

“3 เดือนค่ะ ครับ” ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวต่างตอบพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ทำให้ทั้งสองหันหน้ามองกันโดยอัตโนมัติ ซึ่งแม่ๆ ทั้งสองก็หันมายิ้มให้กันอย่างเลศนัย โดยที่ลูกทั้งสองของเธอไม่ทันได้เห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของแม่ตัวเองสักนัด

“งั้นก็ตกลงตามนี้นะค่ะ เราสองคนจะลองศึกษากัน 3 เดือน แต่ถ้า 3 เดือนแล้วเราเข้ากันไม่ได้ คุณแม่กับคุณหญิงป้าห้ามบังคับเราสองคนแต่งงานกันนะค่ะ” พราวฟ้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ได้ ถ้าภายใน 3 เดือนแล้วเราสองคนยังรักกันไม่ได้แม่ๆ ก็จะไม่บังคับลูกให้แต่งงานกันเด็ดขาด” เมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ยิ้มออกมาทันทีที่แผนของชายหนุ่มได้ผล โดยที่พราวฟ้าไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่าทำไมมันถึงง่ายดายเช่นนี้

ทางฝั่งชายหนุ่มก็หันมาสบตากับผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ว่าแผนทั้งหมดผ่านไปได้ด้วยดี คงมีเพียงพราวฟ้าเท่านั้นที่ไม่รู้ว่ากำลังโดนสามคนนี้วางแผนตลบหลังเธอ เพราะกำลังดีใจว่าจะไม่ต้องแต่งงาน จนไม่ได้มองว่าทั้งสามคนกำลังส่งสายตาแบบไหนให้กัน

“เดี๋ยวพราวขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะค่ะ” หญิงสาวหันไปเอ่ยขอนุญาตผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนที่จะเดินออกไป

“ปราชญ์แกแน่ใจนะว่าแผนนี้จะได้ผล” แม่ของชายหนุ่มเอ่ยถามทันทีหลังจากที่พราวฟ้าลุกออกไป

“ครับผมมั่นใจ และถ้าแผนไม่สำเร็จผมมีแผนสำรองไว้เรียบร้อยแล้วครับ” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“ถ้ามั่นใจแม่กับป้าไพลินก็เบาใจ ว่าแต่แผนสำรองนี่มันเป็นแบบไหนบอกแม่กับป้าไพลินได้ไหม เผื่อมีอะไรผิดพลาดแม่จะได้ตั้งรับถูก”

“บอกไม่ได้ครับ เอาไว้ถ้าผมต้องใช้แผนสำรอง ผมจะรบกวนคุณแม่กับคุณป้าแน่นอนครับ” พูดจบพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

“ว่าแต่แกเต็มใจจะแต่งงานกับหนูพราวจริงๆ ใช่ไหม” แม่ชายหนุ่มถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจในตัวลูกชาย

“ครับผมแน่ใจ คุณแม่ก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับพราว”

“ฉันก็ถามให้แน่ใจสิ เห็นแกทำตัวเจ้าชู้ควงผู้หญิงไปทั่ว” แม่ของชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยความหมั่นใส้

“คุณแม่พูดแบบนี้เดี๋ยวคุณป้าก็ไม่ยกพราวให้ผมพอดี”

“ป้าไม่มีทางยกพราวให้ใครนอกจากปราชญ์อยู่แล้ว ป้าเชื่อใจว่าปราชญ์สามารถดูแลพราวได้” แม่ของหญิงสาวตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ขอบคุณครับที่คุณป้าไว้ใจผม ผมสัญญาว่าผมจะดูแลพราวให้ดีที่สุด และจะไม่ทำให้พราวต้องเสียใจเด็ดขาด” ปราชญ์ให้คำมั่นเป็นแม่พราวฟ้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพราะเขาไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย

“คุยอะไรกันอยู่ค่ะ แอบนินทาพราวหรือป่าวค่ะ”

“ใครจะกล้านินทาพราวกัน แม่กับป้าจาก็คุยกันเรื่องว่าจะไปปฏิบัติธรรมกันที่ไหนดี ใช่ไหมจา” แม่ชายหนุ่มรีบพยักหน้ารับทันที

“จะไปปฏิบัติธรรมกันอีกแล้วเหรอค่ะ” พราวฟ้าหันไปถามแม่ตัวเอง

“ใช่จ๊ะ ป้ากับแม่หนูนัดกันไว้สักพักแล้ว”

“งั้นพราวก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วสิค่ะ”

“ถ้าพราวไม่อยากอยู่คนเดียวให้ปราชญ์มาอยู่เป็นเพื่อนไหม จะได้ใช้เวลาทำความรู้จักกันมากขึ้น” แม่หญิงสาวเสนอ

“ไม่เป็นไรค่ะ พราวแค่ล้อเล่น” พราวฟ้ารีบปฏิเสธทันทีที่แม่เธอพูดจบ

“แต่ความจริงให้ตาปราชญ์มาอยู่เป็นเพื่อนก็ดีนะแม่จะได้ไม่เป็นห่วง เธอว่าดีไหมจา”

“ก็ดีเหมือนกัน งั้นปราชญ์ก็มาอยู่เป็นเพื่อนพราวแล้วกัน ว่าไงเราสะดวกไหม” หันไปถามชายหนุ่มด้วยใบหน้าอมยิ้ม

“สะดวกครับ คุณแม่กับคุณป้าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมดูแลพราวเองครับ” ชายหนุ่มหันไปตอบผู้ใหญ่ทั้งสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“แต่พราวอยู่ได้จริงๆ นะค่ะ อีกอย่างพราวไม่อยากรบกวนปราชญ์ด้วย” พราวฟ้ารีบค้านเพราะไม่อยากอยู่กับชายหนุ่ม

“รบกวนอะไรกันผมเต็มใจ” ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้มอย่างจริงใจให้หญิงสาว โดยในความรู้สึกของพราวฟ้านั้นมันช่างปลอมอะไรเช่นนี้ เมื่อปฏิเสธไม่ได้ พราวฟ้าก็ต้องยอมทำตามความประสงค์ของทุกคนต่อไป

หลังจากรับประทานอาหารกันเรียบร้อย ทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างทางคุณไพลินก็หันมาถามลูกสาวว่า

“พราวแม่ถามอะไรหน่อยสิ”

“ถามอะไรค่ะ”

“พราวมีคนในใจหรือยังลูก ถ้าพราวมีแล้วบอกแม่ได้เลยนะ แม่จะได้ไม่บังคับให้พราวต้องคบกับปราชญ์” คุณไพลินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“พราวยังไม่มีใครค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ พราวสัญญาแล้วว่าจะลองศึกษากับปราชญ์ ถ้าเข้ากันได้พราวก็จะแต่งงานกับปราชญ์ตามที่คุณแม่ต้องการค่ะ”

“ความจริงแม่ไม่ได้อยากบังคับพราวเลยนะ แต่แม่มองว่าปราชญ์เขาเป็นคนดีและน่าจะดูแลลูกของแม่ได้” หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็กรอกตาในความมืดพลางคิดว่า ผู้ชายอย่างนายนั่นน่ะเหรอเป็นคนดีแม่เธอดูตรงไหน ทั้งเจ้าชู้ ทั้งควงสาวไม่เลือก ทั้งกะล่อน ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอยังไม่เห็นข้อดีของนายนั่นสักข้อ

“พราวเข้าใจค่ะ แต่ถ้าสุดท้ายแล้วพราวเข้ากับปราชญ์ไม่ได้ แม่ก็ห้ามบังคับพราวอีกนะค่ะ”

“จ๊ะ แม่สัญญาว่าจะไม่บังคับพราวอีก” คุณไพลินตอบกลับไปพรางคิดในใจว่าแม่จะบังคับพราวได้ไงในเมื่อยังไงพราวก็ต้องแต่งงานกับปราชญ์อยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงพราวก็หนีผู้ชายที่ชื่อปราชญ์ไม่พ้น คุณไพลินคิดอยู่ในใจอย่างมาดหมาย

ฝากกดติดตาม ฝากกดใจ ฝาก comment เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะค่ะ