Novels by หยาดลดา

หลังจากวันนั้นภารันก็มีอาการแบบเดิมและเป็นหนักกว่าเดิมจนไม่สามารถลุกขึ้นไปทำงานได้ เดือดร้อนถึงดินแดนที่ต้องทำงานแทนทุกอย่าง โดยที่ถ้ามีเอกสารสำคัญที่ภารันต้องเซ็นลงนามดินแดนก็จะหอบเอกสารมาให้ภารันเซ็นที่บ้านแทน“พี่รันไหวไหมค่ะ” พระพายเดินเข้ามาดูภารันที่ไม่สามารถลุกจากที่นอนได้เลยเนื่องจากอาการหน้ามืดเวียนหัวเล่นงานไม่หยุดไม่หย่อน“ไม่ไหว” ภารันตอบทั้งที่ยังไม่ลืมตา เมื่อเห็นสภาพของภารันพระพายก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับนั่งลงข้างๆ“พี่รันลุกขึ้นมาทานข้าวต้มไหวไหมค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นภารันก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว แต่พอได้กลิ่นข้าวต้มอาการพะอืดพะอมก็เล่นงานทันที ทำให้ภารันต้องสลัดผ้าห่มออกแล้ววิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำทันที ด้านพระพายที่เห็นแบบนั้นก็รีบตามภารันเข้ามาในห้องน้ำเพื่อมาลูบหลังให้ โดยที่ภารันก็โก่งคออาเจียนอยู่ที่ชักโครกด้วยสภาพที่อ่อนแรงอย่างน่าสงสาร“พี่รันมาค่ะ เดี๋ยวพายพาออกไปนอนที่เตียงนะค่ะ” พระพายเรียกชื่อภารันด้วยความเป็นห่วงกับอาการที่ภารันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ โดยทั้งสงสารและเอ็นดูไปในตัวที่ภารันมีอาการแพ้ท้องแทนเธอ ถ้าภารันรู้ว่าเธอท้องเขาจะมี

หลังจากที่พระพายยอมให้โอกาสภารันอีกครั้ง ภารันก็ดูแลพระพายดุจเจ้าหญิงไม่ว่าพระพายจะทำอะไรหรือต้องการอะไรภารันก็ยอมทุกอย่าง“พี่รันค่ะ พี่รันตื่นก่อนค่ะ” แรงเขย่าที่แขนทำให้ภารันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย“อือ พายว่าไงครับ” ภารันหันไปถามพระพายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“พายอยากกินข้าวไข่เจียวค่ะ พี่รันทำให้พายกินหน่อยได้ไหมค่ะ” พระพายบอกความต้องการไปให้ภารันได้รับรู้“พายอยากกินข้าวไข่เจียวตอนนี้เนี่ยนะ” ภารันพูดออกไปพร้อมกับเหลือบมองไปยังนาฬิกาซึ่งตอนนี้บอกเวลาตีสองกว่าแล้ว“ค่ะ พายอยากกิน” พระพายพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเบาๆ พร้อมกับเอาหน้าไปถูซอกคอภารันอย่างออดอ้อน“มันดึกแล้วเอาไว้กินพรุ่งนี้ดีกว่านะครับ” หลังจบประโยคของภารัน พระพายก็เงยหน้ามาสบตากับภารันด้วยใบหน้าที่บึงตึงพร้อมกับสะบัดตัวหันหลังให้ภารันทันที"พายไม่กินแล้วก็ได้ค่ะ” หลังจากที่พระพายพูดจบภารันก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ มาจากทางเมียรักทำให้ภารันถึงกับตกใจพร้อมกับเอี้ยวตัวไปเปิดโคมไฟหัวเตียงทันที“พายร้องไห้ทำไมครับ” ภารันถามออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนเมื่อเห็นว่าพระพายกำลังร้องไห้อยู่“พี่รันไม่ต้องมาสนใจพายหรอกค่ะ” พระพายพูดออกไป

หลังจากนั้นพระพายก็ชันขาทั้งสองข้างขึ้นให้เป็นรูปตัวเอ็มพร้อมกับอ้าขาให้กว้างขึ้น ภารันจ้องมองช่องทางรักของพระพายที่มีน้ำหวานเกาะติดอยู่ก็แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งราวกับขาดน้ำของตัวเองทันที“ร่องพายโคตรน่าเลียเลย พี่ขอเลียนะ” พูดจบภารันก็ก้มหน้าลงไปที่กลีบกุหลาบแสนสวยของพระพายทันทีโดยที่ไม่ได้รอให้พระพายได้อนุญาต ภารันเริ่มจากการดูดดุนติ่งเกสรที่มันล่อตาล่อใจของเขาก่อนเป็นอันดับแรก หลังจากนั้นภารันก็ใช้ลิ้นร้อนชื้นของตัวเองลากไปตามร่องที่มีน้ำหวานติดอยู่ของพระพาย บางจังหวะภารันก็ห่อลิ้นให้เรียวแหลมแล้วจวงแทงเข้าออกในช่องทางรักของพระพายให้เหมือนกับตอนที่เขาใช้เอ็นร้อนจวงแทงเข้าไปในช่องทางรักเพื่อปรนเปรอพระพาย เสียงลามกดังไปทั่วห้องนอนสร้างความเสียวซ่านให้ทั้งคู่ได้เป็นอย่างดีแจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ“อือ อ้า พี่รันขา” พระพายครางออกมาเสียงดังอย่างเสียวซ่านกับการปรนเปรอของภารัน โดยที่พระพายได้ยื่นมือลงไปจับที่ศีรษะของภารันพร้อมกับขยุ้มอย่างต้องการที่ระบายกับความเสียวซ่านที่ได้รับ“พายชอบให้พี่เลียไหม” ภารันเงยหน้าจากกุหลาบงามเพื่อมาถามพระพายแต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งนิ้วเรียวยาวเข้าไปในช่องทางรักข

ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังโตวันนี้มีเพียงคุณหญิงนวลปรางพระพายและภูวินทร์เท่านั้นที่นั่งรับประทานอาหาร“หนูพายตารันไปไหนทำไมไม่ยอมมากินข้าว” คุณหญิงนวลปรางหันไปถามพระพายที่นั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ“คุณพ่อไม่ค่อยสบายตอนนี้กินยานอนแล้วครับ” ภูวินทร์เป็นคนที่ตอบกลับไปแทน“อ้าวแล้วพ่อเราเขาเป็นอะไรล่ะ” คุณหญิงนวลปรางหันมาถามภูวินทร์ด้วยความสงสัย“คือคุณพ่อโดนรถเฉี่ยวน่ะครับ”“ตายจริงแล้วเป็นอะไรมากไหม” คุณหญิงนวลปรางอุทานออกไปด้วยความตกใจ“ไม่เป็นไรมากครับ มีรอยถลอกนิดหน่อยครับ”“งั้นหนูพายป้าฝากดูแลตารันด้วยนะ” คุณหญิงนวลปรางหันมาฝากฝังพระพายให้ช่วยดูแลภารันทันทีที่รู้ว่าภารันโดนรถเฉี่ยว“เอ่อ พาย”“เดี๋ยวภูดูเองครับ ตอนนี้คุณพ่อนอนอยู่ห้องภู”“ทำไมพ่อเราไปนอนห้องเราล่ะ”“คุณพ่อบอกว่าแม่พายไล่ไม่ให้นอนด้วยครับ คุณพ่อเลยมานอนห้องภูก่อน” ขณะที่พูดไปภูวินทร์ก็คิดไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะลงมาจากห้อง“แขนกับคิ้วพ่อไปโดนอะไรมาครับ” ภูวินทร์ถามออกไปเมื่อเห็นสภาพของภารัน“เรื่องมันยาวน่ะ เอาเป็นว่าภูทำยังไงก็ได้ให้แม่ยอมให้พ่อไปนอนด้วย” เมื่อได้ยินแบบนั้นภูวินทร์ก็พยักหน้าน้อยๆ ให้ภารัน “ผมจะพย

หลังจากหายป่วยดีแล้วพระพายก็กลับมาเปิดร้านขนมอีกครั้งหลังจากที่ปิดไปนานกรุ๊งกริ๊งเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นทำให้พระพายเงยหน้าจากการจัดขนมเข้าตู้ และเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาพระพายก็ส่งยิ้มให้ทันที“สวัสดีค่ะคุณพฤกษ์” พระพายส่งเสียงทักทายพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้“สวัสดีครับ ดีใจจังที่คุณพายเปิดร้านแล้ว” พฤกษ์พูดออกไปพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม“พอดีพายมีเรื่องนิดหน่อนค่ะ หลังจากนี้ก็จะเปิดตลอดแล้วค่ะ”“ครับ”“แล้ววันนี้คุณพฤกษ์จะรับอะไรดีค่ะ”“เอาเหมือนเดิมครับ”“ได้ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ” หลังจากนั้นพระพายก็จัดขนมให้พฤกษ์พร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ทำให้ภารันที่เดินมาจากทางด้านหลังของร้านมองภาพความสนิทสนมนั้นด้วยความหึงหวง“ทำอะไรกัน” ภารันถามออกไปพร้อมกับมองหน้าพฤกษ์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร“ทำอะไรแล้วคุณยุ่งอะไรด้วยค่ะ” พระพายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงติดจะเย็นชา เมื่อได้ยินเสียงพระพายภารันก็หน้าสลดลงทันที“พี่”“จะไปส่งขนมใช่ไหม ก็ไปสิค่ะเดี๋ยวลูกค้าจะรอนาน” เมื่อได้ยินพระพายพูดแบบนั้นภารันก็เดินคอตกไปที่ประตูเพื่อออกไปส่งขนมตามที่เขารับอาสาเมื่อเช้านี้ ระหว่างที่จะเปิดประตูร้านหูของภารันก็ได้ยินปร

ภายในห้องครัวของบ้านหลังโตภารันที่อยู่ในชุดใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังยืนขะมักขะเม่นในการทำอะไรสักอย่าง ทำให้สาวใช้ทั้งหลายต่างชะเง้อมองกันเป็นแถว“คุณรันทำเมนูอะไรอยู่ค่ะ” หนึ่งในสาวใช้ถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของเจ้านายหนุ่ม“ขนมพระพาย” ภารันตอบกลับไปพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆ ให้สาวใช้ที่ยืนกันอยู่ในครัว“ชื่อเหมือนคุณพระพายเลยนะค่ะ แสดงว่าคุณรันตั้งใจทำให้คุณพระพายใช่ไหมค่ะ”“ใช่ ฉันตั้งใจทำให้พระพายกิน” ภารันพูดไปยิ้มไปวันนี้เขาตั้งใจทำขนมชนิดนี้เพราะครั้งนึงเขาเคยทำให้พระพายกินแล้วพระพายบอกว่าอร่อย ซึ่งมันก็ทำให้ภารันคิดไปถึงเมื่ออดีตตอนที่เขาทำขนมชนิดนี้ให้พระพายกินเป็นครั้งแรก“พี่รันทำอะไรอยู่ค่ะ” พระพายเดินเข้ามาสวมกอดภารันที่ด้านหลังพร้อมกับชะเง้อหน้าไปดูว่าภารันกำลังทำอะไรอยู่“พี่กำลังทำขนมพระพายอยู่” ภารันหันหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้มอบอุ่น“จริงเหรอค่ะ พี่รันทำเป็นด้วยเหรอค่ะ” พระพายพูดออกไปพร้อมกับทำตาโตไปด้วยไม่คิดว่าภารันจะทำขนมพระพายเป็น“เป็นสิ พายไม่รู้เหรอว่าแฟนพายเก่งแค่ไหน” ภารันหันมายิ้มแล้วทำหน้าทะเล้นใส่พระพาย“ค่า เชื่อค่ะ แต่พายต้องชิมก่อนนะค่ะว่าผ่านไหม”“ถ้างั้นก็ไ

หลังจากที่ได้คำตอบของความรู้สึกที่ตัวเองมีให้ชายหนุ่มแล้ว หญิงสาวก็นัดชายหนุ่มออกไปกินข้าวข้างนอก โดยที่หญิงสาวนั้นจองร้านอาหารที่อยู่บนตึกที่ขึ้นชื่อเรื่องบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก“วันนี้คิดยังไงถึงชวนผมมากินอาหารที่นี่” ชายหนุ่มถามออกไปขณะที่อยู่ในลิฟท์“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากมากินเฉยๆ ““วันนี้คุณทำตัวแปลกๆ นะ”“แปลกตรงไหน”“ก็คุณ..” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบลิฟท์ก็เปิดออกพอดี“ถึงแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็จับมือชายหนุ่มให้เดินตามตัวเองไปยังร้านอาหารที่จองไง“สวัสดีค่ะ ได้จองไว้หรือเปล่าค่ะ”“จองไว้ค่ะ”“ไม่ทราบว่าจองชื่ออะไรค่ะ”“ภูริตาค่ะ” หลังจากที่พนักงานเช็คชื่อที่จองตรงกันก็เชิญทั้งคู่เข้าไปด้านในทันที“เชิญด้านนี้ค่ะ”“ค่ะ”เมื่อเข้ามาด้านในก็พบเข้ากับบรรยากาศของร้านที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวเพราะแต่ละโต๊ะค่อนข้างจะห่างกัน“โต๊ะนี้ค่ะ ที่ลูกค้าจองไว้” พนักงานหันมาบอกหนุ่มสาวทั้งสองที่เดินตามด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร“ขอบคุณค่ะ”“เชิญครับคุณผู้หญิง” พูดจบชายหนุ่มก็เลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับคำด้วยรอยยิ้มกับท่าทางของชายหนุ่ม“เมนูค่ะ”“ขอบคุณครับ คุณอยากทานอะไรเป็นพ

หลังจากที่กลับมาจากบ้านสวนหญิงสาวก็เริ่มทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่ารู้สึกยังไงกับชายหนุ่มกันแน่ และที่ปรึกษาที่ดีที่สุดคงไม่พ้นเพื่อนรักอย่างพราวฟ้าตูดดด“ยัยพราวแกทำอะไรอยู่” เมื่อพราวฟ้ากดรับโทรศัพท์หญิงสาวก็กรอกเสียงลงไปทันที“ไม่ได้ทำอะไร ว่าแต่ช่วงนี้หายไปเลยนะ ติดเด็กเหรอย่ะ” พราวฟ้าอดไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนสาว“ติดบ้าอะไร”“เหรอค่ะ”“เย็นนี้แกว่างไหม ไปร้านเจ้แก้วกัน”“มีเรื่องอะไรถึงชวนไปร้านเจ้แก้ว”“มีเรื่องจะปรึกษา งั้นเย็นนี้เจอกันนะ”“โอเค เจอกัน”ภายในร้านอาหารริมแม่น้ำหญิงสาวกำลังนั่งมองสายน้ำที่ไหลไป พร้อมกับคิดถึงเรื่องของตัวเองกับชายหนุ่มไปด้วย“นั่งเหม่อคิดอะไรอยู่จ๊ะ” เจ้แก้วเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับถามคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่“ก็คิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะเจ้”“แน่ใจ ไม่ใช่คิดถึงเรื่องเด็กนั่นอยู่หรอกเหรอ” เมื่อได้ยิมแบบนั้นทำให้หญิงสาวยิ้มแหย่ๆ ออกไป“มีเรื่องอะไรที่แก้มปิดเจ้ได้บ้าง” พูดจบหญิงสาวก็ยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบแก้เก้อ“โน้นมาแหละ ที่ปรึกษาตัวแสบ” เจ้แก้วพยักหน้าไปทางพราวฟ้าที่เดินตรงมาที่โต๊ะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่“เหมือนเดิมเจ้” พราวฟ้าสั่งเครื่องดื่มทันท

เมื่อตกลงใจว่าจะพาชายหนุ่มไปบ้าน หญิงสาวก็โทรบอกแม่ว่าจะพาคนไปแนะนำให้รู้จัก"ฮัลโหล ว่าไง" แม่หญิงสาวกรอกเสียงไปตามสาย"อาทิตย์นี้แก้มกลับบ้านนะ จะพาคนไปแนะนำให้รู้จัก" หญิงสาวบอกทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์"จะพาแฟนมาบ้านรึไง" ปลายสายถามหยั่งเชิง"ก็ทำนองนั้น""แล้วเขาเป็นคนที่ไหน อายุเท่าไหร่ ทำงานอะไร พะ......." เมื่อได้ยินแบบนั้นปลายสายก็รั่วคำถามมาทันที"พอก่อนๆ เอาไว้ซักเจ้าตัวเขาเองนะ" หญิงสาวรีบห้ามเมื่อปลายสายรั่วคำถามมา"จะซักให้ขาวเลยคอยดู""ค่าา แค่นี้นะค่ะ" แล้วหญิงสาวก็รีบวางสายทันทีเมื่อถึงวันที่จะไปบ้านหญิงสาว ชายหนุ่มก็รู้สึกตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก กลัวว่าตัวเองจะไม่ถูกใจว่าที่พ่อตาแม่ยาย ทำให้หญิงสาวต้องส่ายหน้าอย่างขบขันกับความกังวลของชายหนุ่ม"คุณ คุณว่าผมแต่งตัวเป็นยังไง โอเคไหม" พูดจบก็หมุนตัวให้หญิงสาวดู"นี่นายถามฉันตั้งแต่บนห้องจนถึงลานจอดรถนายก็ยังถามฉันอีกเนี่ยนะ" หญิงสาวส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ"ก็ผมตื่นเต้นนี่ กลัวจะแต่งตัวไม่ถูกใจว่าที่พ่อตาแม่ยาย" ชายหนุ่มบอกอย่างกังวล"พ่อกับแม่ฉันน่ะเป็นชาวสวนไม่เรื่องมากหรอก อะไรก็ได้ แค่เป็นคนดีไม่ทำให้ลูกสาวเขาเสียใจก็

เช้าวันใหม่ หลังจากที่ผ่านค่ำคืนแสนหวาน ชายหนุ่มกับหญิงสาวก็ยังไม่ได้ลุกไปไหน เป็นชายหนุ่มที่ตื่นมาก่อนแต่ยังไม่ได้ลุกไปไหน เขานอนมองหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ พลางคิดว่าถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเจอหญิงสาวหลับอยู่ในอ้อมกอดเขาแบบนี้ทุกวันเขาคงจะมีความสุขมาก เมื่อคิดได้ก็โน้มใบหน้าไปคลอเครียอยู่ที่ซอกคอหญิงสาว"อืมมม...อย่าแกล้งได้ไหม คนจะนอน" หญิงสาวครางอย่างรำคาญทั้งที่ยังไม่ลืมตาพร้อมกับหันหน้าหนี ชายหนุ่มได้ยินก็อมยิ้มอย่างเอ็นดู"ขี้เซาจริงๆ ตื่นได้แล้ว" เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มกระซิบอยู่ข้างๆ หูก็ทำให้หญิงสาวค่อยๆ งัวเงียลืมตาขึ้นมา หลังจากปรับแสงได้แล้วก็สบเข้ากับในตาของชายหนุ่มที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ทำให้หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ทำให้หญิงสาวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวเขินอายขึ้นมาทันที เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของหญิงสาวก็ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ กับความน่ารักของหญิงสาว แล้วก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปจูบหญิงสาวอย่างอ่อนโยนเนินนาน "พะ...พอแล้ว" เมื่อรู้สึกหายใจไม่ทันหญิงสาวก็ดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แล้วคิดว่าที่ได้ไปเมื่อคืนยังไม่พออีกเหรอ ไอ้คนไม่รู้จักพอ"สำหรับผมเท่าไหร่ก็

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางช่องหน้าต่างในห้องนอนของชั้นบนสุดของคอนโดหรู หลังจากที่ผ่านค่ำคืนอันเร่าร้อนปราชญ์นอนมองพราวฟ้าที่ตอนนี้หลับตาพลิ้มอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง“ตื่นได้แล้ว” ปราชญ์พูดจบก็ก้มหน้าลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของพราวฟ้าอย่างอดใจไม่ไหว“อือออ อย่ากวนได้ไหม ฉันง่วง” พูดจบพราวฟ้าก็หันหน้าหนีสิ่งที่กำลังรบกวนการนอนของเธอ“ถ้าคุณไม่ตื่น ผมลักหลับคุณแน่” ปราชญ์ก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างใบหูของพราวฟ้าพร้อมกับแลบลิ้นออกมาหยอกเย้าที่ใบหูขาวสะอาดของพราวฟ้าเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ทำให้พราวฟ้าจำเป็นต้องลืมตาตื่นขึ้นมาจากความง่วงงุนเพราะกลัวว่าปราชญ์จะทำอย่างที่พูดจริงๆ ซึ่งพราวฟ้าก็ได้สัมผัสมากับตัวจากเมื่อคืนแล้วว่าปราชญ์นั้นเป็นผู้ชายไม่รู้จักพอ ขนาดเธออ้อนวอนขอให้หยุดปราชญ์ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตามคำขอของเธอสักนิด จนเธอสลบคาอกเขานั่นแหละปราชญ์ถึงยอมหยุด“นายมีอะไร” พราวฟ้าหันมามองหน้าปราชญ์ด้วยความไม่พอใจที่ปราชญ์ปลุกเธอทั้งที่เธอนั้นแสนจะง่วง“ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เมื่อเห็นว่าพราวฟ้ายังนอนมองหน้าตัวเองนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน ปราชญ์จึงเอ่ยประโยคเด็ดออกมา ซึ่งเมื่อพราว

ภายในผับหรูที่มีเสียงดนตรีเปิดคลอเบาๆ กับบรรยากาศมืดสลัว พราวฟ้ากำลังนั่งดื่มเหล้าพร้อมกับปลดปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลง“มาคนเดียวเหรอครับ” เสียงชายหนุ่มแปลกหน้าเดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมกับเอ่ยถามขึ้น“แล้วเห็นว่ามากี่คนล่ะค่ะ” พราวฟ้าตอบกลับไปด้วยสายตาหวานเยิ้มเนื่องจากดื่มไปพอสมควรแล้ว“ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”“ตามสบายค่ะ”“ผมชื่อภัทร ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”“พราวฟ้าค่ะ” ในขณะที่พราวฟ้ากำลังนั่งคุยกับชายหนุ่มแปลกหน้าอยู่นั้น ด้านบนชั้นสองของผับปราชญ์ที่กำลังนั่งดื่มเพียงลำพังก็มองลงมาที่พราวฟ้าด้วยสายตาไม่พอใจที่เห็นพราวฟ้าพูดคุยหัวเราะกับชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างมีความสุขหลังจากที่นั่งคุยกับชายหนุ่มมาได้สักพักพราวฟ้าก็ขอตัวกลับก่อนเนื่องจากรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเมาแล้ว“พราวขอตัวกลับก่อนนะค่ะ รู้สึกเหมือนจะไม่ไหวแล้วค่ะ”“ให้ผมไปส่งไหมครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ พราวกลับเองได้ ขอตัวนะค่ะ” คงเพราะดื่มไปเยอะเพียงแค่ลุกขึ้นยืนพราวฟ้าก็ทำท่าจะเซ ทำให้หายหนุ่มต้องรีบเข้ามาประคองพราวฟ้าทันที“เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่านะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็ประคองพราวฟ้าออกไป เมื่อเดินมาถึงรถชายหนุ่มก็ประคองพราวฟ้าขึ้

หลังจากที่เดินออกมานั่งข้างสักพัก ทอฝันก็เดินกลับไปในห้องอีกครั้งเพราะคิดว่าภูวินทร์น่าจะกลับไปแล้วเพราะเขาบอกว่ามีธุระต่อ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าภูวินทร์ยังนั่งอยู่ยังไม่ได้ออกไปไหน“เอ่ออ คุณลุงคุณป้าค่ะ ฝันขอตัวกลับก่อนนะค่ะ แล้วพรุ่งนี้เช้าฝันจะรีบมาค่ะ” ทอฝันหันไปเอ่ยขออนุญาตเพื่อที่จะขอตัวกลับก่อนเพราะนี่มันก็เย็นมาแล้ว ช่วงนี้เธอไม่มีรถใช้เพราะกำลังซ่อมอยู่เวลาไปไหนมาไหนเลยต้องนั่งแท็กซี่แทน แต่ความจริงแม่เธอก็ให้ใช้รถแม่เธอไปก่อนแต่ทอฝันก็ปฏิเสธเพราะยังรู้สึกกลัวการขับรถอยู่“แล้วหนูฝันจะกลับยังไงเหรอ” พระพายถามกลับไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าช่วงนี้ทอฝันไม่มีรถจึงใช้บริการแท็กซี่สาธารณไปก่อน“เดี๋ยวฝันนั่งแท็กซี่กลับค่ะ”“งั้นเอาอย่างนี้ไหม ภูลูกรีบไปธุระไหม แวะไปส่งหนูฝันที่บ้านก่อนได้ไหม” พระพายหันหน้าไปถามลูกชายที่นั่งหน้าตึงอยู่ เมื่อได้ยินแบบนั้นทอฝันก็รีบปฏิเสธทันทีเพราะไม่อยากนั่งรถไปกับภูวินทร์สองต่อสอง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะรีบรับข้อเสนอทันทีเพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ ภูวินทร์แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วเป็นไปได้เธอไม่อยากเข้าใกล้เข้าสักนิด“ไม่เป็นไรค่ะ ฝันกลับเองไ

หลังจากวันนั้นทอฝันก็มาดูแลมาอยู่เป็นเพื่อนและมาพูดคุยกับภูริตาทุกวันตามที่ทอฝันได้ลั่นวาจาไว้ว่าจะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น“อ้าวหนูฝันมาแล้วเหรอ” พระพายทักทายทอฝันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“สวัสดีค่ะคุณป้า ทานอะไรหรือยังค่ะ วันนี้ฝันทำอาหารมาให้คุณป้าด้วยนะค่ะ” ทอฝันทักทายพระพายด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับชูอาหารที่ทำมาเองกับมือให้พระพายดู“หนูฝันทำอาหารเป็นด้วยเหรอ ป้าไม่ยักรู้” พระพายมองทอฝันด้วยสายตาเอ็นดู“ฝันทำเป็นหลายอย่างเลยค่ะ” ส่วนใหญ่เป็นของที่ภูชอบทั้งนั้น ประโยคนี้ทอฝันได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป“งั้นป้าขอลองชิมหน่อยนะ”“ได้ค่ะ เดี๋ยวฝันไปเทใส่จานให้นะค่ะ”ภายในห้องทำงานของชั้นบนสุดของโรงแรมหรู ภูวินทร์นั่งอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“เอ่ออ เอกสารมีอะไรผิดพลาดหรือป่าวครับ” แทนไทถามออกไปเพราะเห็นภูวินทร์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด“ไม่มี” ภูวินทร์ตอบกลับไปอย่างห้วน ๆ“วันนี้ตอนเย็นคุณภูมีนัดทานข้าวที่ร้าน....กับลูกค้านะครับ” แทนไทก้มมองตารางงานพร้อมเอ่ยบอกเจ้าหน้าที่ยังคงทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องอะไรในใจแต่บอกใครไม่ได้ยังงั้น“อืม มีอะไรอีกไหม”“ไม่มีแล้วครับ”“ถ้าไ

2 อาทิตย์ต่อมา ภูริตาถูกย้ายจากห้องปลอดเชื้อมายังห้องพักฟื้นของคนไข้ เนื่องจากหมอเห็นว่าน่าจะไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อน“ริตาวันนี้เป็นยังไงบ้างลูก ดูสิอากาศข้างนอกดีมากเลยนะ” หลังจากที่ภูริตาย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นคนไข้พระพายก็จะมาหาภูริตาทุกวันเพื่อมาพูดคุย และหวังว่าสักวันภูริตาจะลืมตาตื่นขึ้นมาคุยกับเธอเหมือเมื่อก่อนหน้าห้องพักฟื้นของภูริตา ทอฝันยืนมองเข้าไปก็เห็นพระพายแม่ของภูริตานั่งคุยกับภูริตาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงโต้ตอบบนสนทนากลับมาอย่างนั้น ทอฝันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัวกับภาพตรงหน้า ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจของตัวเอง เพราะนี่เป็นวันแรกที่เธอจะได้เจอกับพระพายเพราะหลังจากที่เธอเจอภูวินทร์วันนั้นทอฝันก็ยังไม่มีหน้ามาพบกับครอบครัวนี้อีกเลยก๊อก ๆ ๆ ๆ“เข้ามาได้เลยค่ะ” ทอฝันยกมือขึ้นเคาะประตูเบา ๆ พร้อมกับเปิดเข้าไปด้านในหลังจากที่ได้ยินเสียงคนด้านเอ่ยอนุญาต“สวัสดีค่ะ คุณป้า ฝันมาเยี่ยมริตาค่ะ” ทอฝันยกมือไหว้พระพายพร้อมกับยื่นกระเช้าที่ซื้อมามอบให้กับพระพาย พระพายยื่นมือไปรับกระเช้าพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้ทอฝัน เ

ภายในห้องพักฟื้น ทอฝันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้าวลงอย่างช้า ๆ เนื่องจากยังรู้สึกเคล็ดขัดยอกอยู่ แต่ถึงกระนั้นทอฝันก็ลากเสาน้ำเกลือค่อย ๆ พยุงตัวเองเดินไปที่เคาน์เตอร์พยาบาล“สวัสดีค่ะ คนไข้ที่ชื่อ ภูริตา พิมุกเดชา พักอยู่ห้องไหนเหรอค่ะ”“สักครู่นะค่ะ คนไข้อยู่ ชั้น 7 ค่ะ”“ชั้น 7 มีห้องพักฟื้นด้วยเหรอค่ะ” ทอฝันขมวดคิ้วพร้อมกับถามออกไปเท่าที่เธอรู้ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลนี้มีตั้งแต่ชั้น 8 ไม่ใช่เหรอ“ชั้น 7 จะเป็นห้องปลอดเชื้อค่ะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นหัวคิ้วทั้งสองข้างของทอฝันก็ยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้น แต่กระนั้นก็ขอบคุณพยาบาลแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปที่ชั้น 7เมื่อลงลิฟต์มาถึงชั้น 7 ทอฝันก็เดินไปสอบถามพยาบาลว่าภูริตาพักอยู่ที่ห้องไหน หลังจากที่เดินมาถึงหน้าห้องที่พยาบาลบอก ทอฝันถึงกับตกใจทันทีเมื่อมองเข้าไปแล้วเห็นสภาพของภูริตาที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้“ทำไม” ทอฝันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับขนนก“ตกใจเหรอที่เห็นสภาพของริตา” เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้ทอฝันต้องหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นภูวินทร์ที่ยืมมองเธอด้วยสายตาที่ทอฝันเห็นรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก“มันเกิดอะไรขึ้น ท

ภายในห้องพักฟื้นแสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ทอฝันที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ต้องขยับตัวเพื่อหนีแสงแดด“โอ้ยย” แค่เพียงขยับตัวทอฝันก็ต้องร้องออกมาเพราะรู้สึกระบบไปทั้งตัว“ฝันตื่นแล้วเหรอลูกเป็นยังไงบ้าง” คุณอิงดาวรีบเข้ามาดูทันทีที่ได้ยินเสียงของทอฝัน“คุณแม่” ทอฝันเอ่ยเรียกคนเป็นแม่เสียงแผ่ว“ฝันเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน ให้แม่เรียกหมอให้ไหม” คุณอิงดาวรีบถามทอฝันอย่างเป็นห่วงกลัวทอฝันจะมีอาการอย่างอื่นแทรกซ้อน“ฝันไม่เป็นอะไรมากค่ะ แค่ระบบตามตัว” หลังจากพูดจบทอฝันก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้ประสบอุบัติเหตุคนเดียวแต่ยังมีภูริตาอีกคนที่นั่งมาในรถกับเธอ“แม่ค่ะ แล้วริตาล่ะค่ะ ริตาเป็นยังไงบ้าง” เมื่อได้ยินทอฝันถามถึงภูริตาก็ทำให้คุณอิงดาวถึงกับเงียบลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาน้อย ๆ เพราะเมื่อเข้าเธอเจอ คุณภารัน คุณพระพาย และภูวินทร์ ทำให้เธอได้รู้ว่าภูริตายังมีอาการโคม่าไม่รู้สึกตัวหลังจากที่ผ่าตัดไปเมื่อคืน เมื่อเห็นท่าทางของคนเป็นแม่ก็ทำให้ทอฝันใจคอไม่ดี“ว่าไงค่ะแม่ ริตาเป็นยังไงบ้างค่ะ” เมื่อได้ยินคนเป็นแม่เล่าอาการของภูริตาจบ น้ำตาของทอฝันก็ค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างช้า ๆ เพราะความรู้สึกผิ

ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชล แพทย์พยาบาลกำลังช่วยเหลือชีวิตคนไข้ที่พึ่งประสบอุบัติเหตุมา“หมอค่ะ เอายังไงดีค่ะ คนไข้รายนี้อาการไม่ดีเลยค่ะ” พยาบาลที่ขึ้นเวรวันนี้เดินมาหาคุณหมอที่ทำการดูแลอาการของคนไข้อีกคนที่ประสบอุบัติเหตุมาด้วยกัน“โอเค เดี๋ยวผมไป คนไข้รายนี้ไม่เป็นอะไรมาก คุณพยาบาลจัดการต่อเลยนะครับ” หลังจากพูดจบคุณหมอก็เดินไปดูคนไข้อีกรายที่อาการสาหัสกว่าคนไข้รายเมื่อกี้อยู่มาก“ได้ค่ะ”“คุณหมอค่ะ คนไข้ความดันต่ำมากค่ะ”“เตรียมห้องผ่าตัด” หลังจากประเมินอาการแล้วหมอหนุ่มมีความเห็นว่าต้องทำการผ่าตัดช่วยชีวิตคนไข้โดยด่วน เนื่องจากก่อนมาคนไข้เสียเลือดมาก ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้อาจจะอันตรายถึงแก่ชีวิตได้“ได้ค่ะ”“แล้วติดต่อญาติคนไข้ได้หรือยัง”“ติดต่อได้แล้วค่ะ ญาติกำลังมาค่ะ” หมอหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมกับเดินออกไปเพื่อเตรียมตัวผ่าตัดคนไข้บริเวณหน้าห้องฉุกเฉิน ภารัน พระพาย และภูวินทร์ต่างก็รีบวิ่งมาหลังจากที่ได้รับรู้ว่าลูกสาวและน้องสาวเกิดอุบัติเหตุ“ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ” ภารันรีบถลาเข้าไปถามคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินทันที“ไม่ทราบว่าลูกสาวคุณชื่ออะไรครับ”“ภูริตาครับ ล