หน้าตาดี แต่นิสัยติดลบ

แดดยามสายส่องลอดแนวต้นไม้ใหญ่หน้าตึกคณะสถาปัตย์ เงาไม้ทอดยาวลงบนทางเดินซีเมนต์เก่า ๆ ที่เธอคุ้นเคยมานานหลายปี

ซีลีนเดินลงมาจากชั้นสามของอาคารเรียน ด้วยเสื้อเชิ้ตโอเวอร์ไซซ์ยับนิด ๆ บ่งบอกว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับหอ แถมยังไม่ได้แต่งหน้าแบบทุกที มีแค่ลิปบาล์มบาง ๆ ถูกทาลงริมฝีปากสีชมพูอ่อนพอให้ไม่ดูโทรมเกินไป

เพราะเมื่อคืนหลังจากที่ออกมาจากคลับ เธอก็กลับมาที่ห้องสโมสรคณะอีกครั้ง เพื่อมาจัดกการโพรเจกต์จบที่ทำค้างเอาไว้กับ เพื่อนสนิทและคนอื่น ๆ ในสาขายันตีสาม แล้วหลับยาวอยู่บนโซฟาไม้แข็ง ๆ ในห้องสโมสร เรียนได้ว่าเธอแทบจะกินนอนที่มหาลัยมากกว่าคอนโดตัวเองซะอีก

โชคดีที่วันนี้เธอไม่มีคลาสเรียน เลยไม่ต้องรีบกลับคอนโดไปเปลี่ยนชุด ร่างบางยังคงตั้งใจเลื่อนหน้าจอเข้าแอพสั่งอาหาร เพื่อกดสั่งกาแฟจากร้านประจำของตัวเอง ก่อนจะลงไปรอรับเครื่องดื่มที่หน้าคณะ อย่างน้อยการได้ดื่มกาแฟดี ๆ สักแก้วก็ช่วยเธอมีความสุข สมองปลอดโปร่ง ร่างกายจะได้ตื่นตัวระหว่างรอน้องรหัสของเธอมาถึง

คนตัวเล็กก้าวเดินมาใต้ร่มไม้หลังคณะที่อยู่ติดกับตึกของคณะวิศวะ ท่ามกลางบรรยายที่ร่มรื่นเย็นสบาย ซีลีนทิ้งตัวลงบนโต๊ะหินอ่อนอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วสายตาของเธอกลับสะดุดเข้ากับรถคันหนึ่งที่เพิ่งจอดเทียบข้างฟุตปาธ

ประตูฝั่งคนขับเปิดออก พร้อมกับเจ้ารถที่ก้าวลงมาเธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดีจัดว่าสวยมากคนหนึ่ง หญิงสาวเดินลงจากรถพร้อมแก้วกาแฟในมือ ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งของรถที่มีใครอีกคนกำลังเปิดประตูออกมา ผู้ชายคนนั้น อีกแล้ว

ซีลีนชะงักไปชั่วครู่ แม้จะไม่ได้ตั้งใจมอง แต่ก็ละสายตาไม่ได้ เธอเห็นเขารับแก้วกาแฟในมือหญิงสาวอีกคนมาเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันหลังจากไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหันกลับมา

“เช้าคน เย็นคน หน้าตาดี แต่นิสัยติดลบ”

เสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะละความสนใจแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนไปรับกาแฟจากแก๊ปที่กำลังขับเข้ามา แต่ดูเหมือนหญิงสาวคนนั้นจะสังเกตเห็นเธอเหมือนกันและคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอสนใจผู้ชายคนนั้นจึงส่งสายตาประเมินกวาดมาเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ดูจะฝืน ๆ และไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่

ซีลีนยักคิ้วตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ มองมามองกลับไม่โกงแน่นอน แล้วที่สำคัญเธอไม่ได้สนใจผู้ชายคนนั้นซะหน่อย กลางคืนอยู่กับอีกคน เช้ามากับอีกคน ใครจะไปอยากได้ผู้ชายแบบนี้กัน แต่ทำไมนะ คนเรามักจะต้องเจอสถานการณ์ฉุกเฉินในตอนหน้าสดทุกที

หลังจากที่เธอจ่ายค่ากาแฟเสร็จก็ตั้งใจจะรีบกลับไปนั่งรอน้องรหัสอยู่ที่เดิม แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่เป็นดั่งใจสักนิด เพราะแค่หันหลังกลับมาเธอกับต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่ไม่ไกล

“วันซวยอะไรน่ะ ฉันถึงต้องมาเห็นมลพิษทางสายตาแต่เช้า”

คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ เหมือนกำลังพูดกับตัวเอง แต่เสียงที่เอ่ยออกไปก็ดังมากพอให้เขาได้ยิน ทว่าชายหนุ่มกลับทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นจากเครื่องมือสื่อสารในมือ แล้วจ้องมองเธอครู่หนึ่งอย่างยียวนกวนประสาท ก่อนจะยักคิ้วให้เธออย่างจงใจ

“อยากนัดดิลเหรอ เสียใจด้วยนะพอดีคิวเต็ม”

เสียงทุ้มต่ำพูดกับเธอออกมาเป็นครั้งแรก หากไม่นับบทสนทนาสั้น ๆ เมื่อคืน แต่ทุกคำที่พูดออกมากลับทำเธอรู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะกรีดใส่หน้าคนตัวโตดัง ๆ

“ถ้าต้องใช้ผู้ชายต่อจากคนอื่น เพราะเขามีอดีตจากความรักที่ล้มเหลวมาก่อน ฉันรับได้”

“…”

“แต่ถ้าฉันต้องใช้ผู้ชายร่วมกับใคร เพียงเพราะเขาเห็นฉันเป็นเพียงตัวประกอบในฉากเลิฟซีนสั้น ๆ  ไม่มีค่า ไม่มีตัวตน แบบนั้นฉันเอากับหมาก็ได้”

“ชอบท่าหมา?”

“นี่นาย!!!”

“เพิ่งรู้ว่านางฟ้าสถาปัตย์ปากร้ายกว่าแม่ค้าซะอีก แล้วที่สำคัญฉันไม่มีแฟน นัดดิลได้เป็นเรื่องปกติ ของแบบนี้อยู่ที่ตกลงกันป่ะ วินวินทั้งคู่”

เขาพูดกลับมาตรง ๆ โดยไม่หลบสายตา แต่กลับเป็นเธอเสียเองที่รู้สึกเก้อเขินจนลมหายใจสะดุดเล็กน้อย ที่ต้องฟังเขาพูดเรื่องแบบนี้ในที่โจ่งแจ้ง ก่อนจะรีบปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร

“ใครถาม”

“ก็เห็นดูสนใจก็คิดว่าอยากรู้”

“ฉันก็อยู่ของฉันตรงนี้ก่อนนายจะมาซะอีก นายจะมาบอกว่าฉันสนใจเรื่องของนายไม่ได้ ใครมันจะไปอยากรู้อะไรเรื่องของนายขนาดนั้น”

“ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามตรง ๆ หรือถ้าไม่เคย แล้วอยากลอง เดียวลัดคิวให้เอาม่ะ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมานิ่ง ๆ เขาไม่ได้ฟังคำอธิบายก่อนหน้าเลยด้วยซ้ำ เธอหันกลับมาสบตาเขานิ่ง ๆ ไม่ยอมหลบตา ทั้งที่ตอนนี้เธอแทบข่มอารมณ์ความหงุดหงิดที่พลุ่งพล่านในใจไม่ไหว แล้วสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เพื่อพยายามตั้งสติให้มากที่สุด

“ใครจะไปอยากนอนกับคนปากเสียอย่างนาย”

“หึ เป็นนางฟ้านี่ พาขึ้นสวรรค์ได้จริงป่ะ”

คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะดังออกมาอย่างชัดเจน ก่อนทิ้งคำพูดสุดท้ายเอาแล้วเดินผ่านเธอไปช้า ๆ พร้อมแก้วกาแฟในมือ

ซีลีนหันกลับมามองแผ่นหลังของเขากำลังเดินห่างออกไปทุกที แต่เธอกลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมความรู้สึกโมโหจนอยากหยุมหัวใครบางคนให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

“อ้าวเจ๊! มาอยู่นี่เอง ผมตามหาทั่วคณะเลย!”

ซีลีนหันไปตามเสียง ก่อนจะเห็นบอมเดินตรงเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือและเหงื่อที่ผุดขึ้นตามขมับ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายคงตามหาเธอมาสักพัก

“หาเจ๊ทำไม เจ๊ไม่ใช่เด็ก”

“ก็นัดกันไว้แล้วเจ๊หายไป นึกว่ากลับไปนอนแล้วซะอีก”

“นอนสิ…นอนอยู่คณะทั้งคืนเลย”

ซีลีนตอบพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ สลัดความคิดและความหงุดหงิดที่มีก่อนหน้าออกไป หวังว่าเธอกับเขาจะไม่ต้องมาเจอกันอีก

“นอนที่คณะ? นี่อย่าบอกนะว่ากลับจากคลับเมื่อคืน เจ๊กลับมาตัดโมต่อที่นี่?”

“ใช่ ปวดหลังแทบบ้า”

“ผมย้ายคณะทันไหมเนี่ย”

บอมเริ่มโอดครวญ เขารู้ว่าการตัดโมกับสถาปัตย์เป็นของคู่กัน แต่ใครจะรู้ว่าจะหนักขนาดต้องกินนอนที่คณะแบบนี้ ขนาดคนที่รักสะอาดอย่างพี่รหัสเขายังจำยอมนอนในคณะ

ซีลีนยกมือนวดคอเบา ๆ แต่พอเหลือบไปเห็นสายตาบอมที่กำลังมองเลยไปทางที่ลมเพิ่งเดินจากไป เธอก็ชะงัก

“มองอะไร”

เสียงหวานเอ่ยถามน้องในสายรหัส ที่กำลังหรี่ตามองมาทางเธอราวกับกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง

“แล้วเมื่อกี้เจ๊...ยืนคุยกับใคร?”

“หืม?”

“ผู้ชายที่เพิ่งเดินออกไปนั่น ผมเห็นเจ๊คุยกับเขาตั้งนาน”

ซีลีนเบือนหน้าหนีทันที ทำเป็นมองซ้ายขวาดูนักศึกษาที่เริ่มเยอะขึ้นถนัดตาต่างจากเมื่อตอนเช้าตรูโดยสิ้นเชิง

“เขามาถามทาง ไม่รู้ว่าโผล่มาจากรูไหน แต่คำพูดคำจากวนประสาทชะมัด ดูสิตอนนี้ยังหงุดหงิดไม่หายเลย”

“หงุดหงิด?”

บอมยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด ก่อนจะหรี่ตาลง ขณะเอนตัวเข้ามาใกล้แกล้งกระซิบเสียงเบาราวกับกำลังล้อเลียน

“แต่ผู้ชายคนนั้นก็หน้าตาดีอยู่นะ เจ๊ไม่หวั่นไหวเลยเหรอ ปกติเจ๊เห็นผู้ชายในคณะ ยังไม่ทันคุยก็สะบัดหน้าหนี แต่นี้ยอมคุยด้วยตั้งนาน สเปกเจ๊เลยไหมคนนี้”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากเตรียมด่ารุ่นน้องในสายรหัสตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้จัดการเด็กปากหมา เจ้าตัวก็รีบสาวเท้าหนีไปซะก่อน

หน้าร้านคาเฟ่เก่าหลังคณะ

ซีลีนยืนมองดูคาเฟ่เก่าที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากคณะที่เรียนอยู่ เรียกได้ว่าทำเลค่อนข้างดี ขนาดของร้านไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไปสำหรับนักรุ่นน้องของเธอ

“น้องไอ~”

ร่างบางส่งเสียงหวานนำมาก่อนตัว หญิงสาวในเสื้อเชิ้ตโอเวอร์ไซซ์สีดำเดินยิ้มแฉ่งเข้ามาในร้านใหม่ของหลานรหัส เพราะคิดว่าในร้านไม่มีคนอื่น นอกจากเธอกับรุ่นน้องในคณะที่สนิทสนมกันดี แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อพบว่าในร้านนอกจากรุ่นน้องของเธอก็ยังมีคนอื่นอีก

“โอ้ ร้านใหม่ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย จะเปิดร้านวันไหนครับสุดสวย”

เสียงบอมดังแทรกขึ้นจากข้างเธอ ซีลีนเหลือบมองรุ่นน้องที่มาด้วยกันแล้วก็ยิ้มขำ

“พี่ ๆ รู้ได้ไงคะว่าไอย้ายร้าน?”

เสียงของไอริสดังขึ้นอย่างตกใจนิด ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนตามแบบของเธอ ซีลีนแค่นยิ้มนิด ๆ แล้วตั้งท่าเท้าเอวดุ

“เรานั่นแหละ มีอะไรทำไมไม่บอกให้พวกพี่ช่วย ถ้าพี่ไม่ถามจากพิณเพลงจะรู้ไหมว่าน้องในสายกำลังลำบาก?”

เธอไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงดุ แต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย ใจหนึ่งก็หงุดหงิดอีกฝ่ายเล็ก ๆ ที่ไม่ยอมพึ่งใครเลยสักนิด

“ขอบคุณนะคะ แต่ไอเกรงใจ”

น้ำเสียงของไอริสทำให้เธอถอนหายใจเบา ๆ มันผิดจากที่เธอคาดเอาไว้ที่ไหนละ ร่างบางมองหลานรหัสของตัวเองด้วยความอ่อนโยนปนเหนื่อยหน่ายตามประสาคนที่อยากช่วย ทว่าอีกฝ่ายกลับติดเกรงใจจนมากเกินไป แต่ก็เข้าใจว่าไอริสเป็นคนขี้เกรงใจจึงทำได้แค่ส่งยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู

“ไม่เป็นไร ๆ อย่าคิดมาก วันนี้พี่เลยพาแรงงานชายหนุ่มสุดหล่ออย่างนายบอมมาช่วยจัดร้าน ใช้งานได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”

เธอพูดพลางผลักหลังบอมเบา ๆ ให้เข้าไปรับหน้าที่ใช้แรงงาน เพราะไหน ๆ วันนี้ก็ไม่มีเรียนก็คงจะอยู่ช่วยกันจัดการให้เสร็จ

“เรื่องใช้งานแรงงานบอกพี่มาได้เลย ว่าแต่มีของให้ขนมั้ย กล่องไหนก่อนดี?”

ทว่าพอเวลาผ่านไปทุกอย่างดูเป็นไปด้วยดี เสียงหัวเราะของ    ไอริสดังขึ้นบ้างเป็นระยะ ทำให้ซีลีนรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น ที่น้องไม่ได้เศร้ามากเกินไป แต่ทันใดนั้นสายตาก็สะดุดกับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนพิงผนัง กอดอกนิ่ง ดวงตาคมเข้มจ้องมายังกลางร้านไม่วางตา แววตานิ่งเย็นจนน่าขนลุก ‘ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร’

ซีลีนไม่ได้พูดอะไร เพียงยืนมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ขณะบอมกำลังยกกล่องช่วยไอริส จังหวะหนึ่งที่ทั้งคู่จะหันมาชนกัน จนต้องมือไปกันหลังคนตัวเล็กเพื่อจะกันไม่ให้ล้ม แต่กลับกลายเป็นว่าไอริสถอยไปชนเข้ากับแผงอกของผู้ชายคนนั้นพอดี และเธอก็เห็นได้ชัดว่าดวงตาของผู้ชายกำลังไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นสักนิด

“เอ่อ…พี่บอมถอยหลังมา จนเกือบชนกันเลยค่ะ”

เสียงไอริสดังขึ้นเบา ๆ เหมือนจะกลบเกลื่อน แต่คนที่ยืนนิ่งอยู่ก็ยังคงไม่ละสายตา

ซีลีนลอบถอนหายใจอีกครั้ง ชายคนนั้นไม่ใช่แฟนเก่าไอริส แต่กลับแสดงท่าทีหวงจนเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ ในขณะเดียวกันเธอกำลังจะหันกลับไปดูไอริสอีกครั้ง แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเบา ๆ จากอีกด้าน

“ช่วยขยับหน่อยครับ”

เสียงทุ้มเรียบที่ฟังดูไม่ใส่ใจดังขึ้นข้างหู และทันทีที่เธอหันไปมอง เจ้าของเสียงก็ยืนอยู่ตรงหน้า เขากลับยักคิ้วใส่เธออีกครั้งพร้อมกับโชว์กล่องไม้ในมือ บ่งบอกว่าให้เธอรีบหลีกทาง

 ร่างบางชะงักไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนจะขยับตัวให้เล็กน้อย โดยไม่พูดอะไร แค่เลิกคิ้วให้แล้วเบนสายตากลับ แต่ชายหนุ่มกับหยุดยืนตรงก่อนจะหันกลับมาพูดอะไรบางอย่าง

“ตามมาถึงที่ ตกลงอยากนัดดิลใช่ป่ะ”

ซีลีนหันขวับกลับไปมองอีกฝ่าย ดวงตาเบิกกว้างขึ้นนิด ๆ อย่างกรุ่นโกรธกับคำพูดของคนหลงตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ

“เพ้อเจ้ออะไรของคุณ ของบางอย่างใช้แล้วมันก็ไม่ได้น่าใช้ซ้ำ”

ร่างสูงโน้มตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบข้างใบหูคนตัวเล็กที่ยืนตัวแข็งจนไม่กล้าขยับ ตอนเจอกันที่คลับก็คิดว่าสวยแล้ว พอมาเจอตอนเช้าด้วยใบหน้าที่ไร้การเติมแต่ง กลับยิ่งดูสวยมากขึ้นไปอีก

“แล้วถ้าหมาตัวนี้อยากได้นางฟ้าสถาปัตย์ล่ะครับ ต้องทำไงครับ”

ลมสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากหญิงสาวเบา ๆ โดยที่ไม่มีส่วนในของร่างกายสัมผัสกัน มีเพียงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดผิวขาวเนียนละเอียดนั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะหยัดกายยืนตรงอีกครั้ง ยักไหล่นิด ๆ แล้วยกกล่องในมือเดินผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

ซีลีนได้แต่ยืนนิ่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย ด้วยความรู้สึกตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงราวกับกำลังจะหลุดออกมาจากอก

สัมผัสอุ่นร้อนจากลมหายใจพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของคนตัวโตยังคงลอยอยู่ในอากาศ ทำเอาเธอรู้สึกเก้อเขินจนต้องเบือนหน้าไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ‘นายมันหมาบ้าชัด ๆ’