All Chapters of สะพานรักซีลีน: Chapter 1 - Chapter 10

แดดยามสายส่องลอดแนวต้นไม้ใหญ่หน้าตึกคณะสถาปัตย์ เงาไม้ทอดยาวลงบนทางเดินซีเมนต์เก่า ๆ ที่เธอคุ้นเคยมานานหลายปีซีลีนเดินลงมาจากชั้นสามของอาคารเรียน ด้วยเสื้อเชิ้ตโอเวอร์ไซซ์ยับนิด ๆ บ่งบอกว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้กลับหอ แถมยังไม่ได้แต่งหน้าแบบทุกที มีแค่ลิปบาล์มบาง ๆ ถูกทาลงริมฝีปากสีชมพูอ่อนพอให้ไม่ดูโทรมเกินไปเพราะเมื่อคืนหลังจากที่ออกมาจากคลับ เธอก็กลับมาที่ห้องสโมสรคณะอีกครั้ง เพื่อมาจัดกการโพรเจกต์จบที่ทำค้างเอาไว้กับ เพื่อนสนิทและคนอื่น ๆ ในสาขายันตีสาม แล้วหลับยาวอยู่บนโซฟาไม้แข็ง ๆ ในห้องสโมสร เรียนได้ว่าเธอแทบจะกินนอนที่มหาลัยมากกว่าคอนโดตัวเองซะอีกโชคดีที่วันนี้เธอไม่มีคลาสเรียน เลยไม่ต้องรีบกลับคอนโดไปเปลี่ยนชุด ร่างบางยังคงตั้งใจเลื่อนหน้าจอเข้าแอพสั่งอาหาร เพื่อกดสั่งกาแฟจากร้านประจำของตัวเอง ก่อนจะลงไปรอรับเครื่องดื่มที่หน้าคณะ อย่างน้อยการได้ดื่มกาแฟดี ๆ สักแก้วก็ช่วยเธอมีความสุข สมองปลอดโปร่ง ร่างกายจะได้ตื่นตัวระหว่างรอน้องรหัสของเธอมาถึงคนตัวเล็กก้าวเดินมาใต้ร่มไม้หลังคณะที่อยู่ติดกับตึกของคณะวิศวะ ท่ามกลางบรรยายที่ร่มรื่นเย็นสบาย ซีลีนทิ้งตัวลงบนโต๊ะหินอ่อนอย่างสบายอาร

Re-grand คอนโด ติ๊ดเสียงประตูไฟฟ้าที่มีระบบป้องกันอัตโนมัติถูกปิดลงพร้อมสัญญาณเตือน ที่บ่งบอกว่าประตูคอนโดหรูราคาแพงถูกล็อกเรียบร้อย ร่างสูงเจ้าของห้องขนาดใหญ่ก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกับหญิงสาวในคืนวันนั้นด้วยความบังเอิญหลายครั้งติด ๆ กัน"ซีลีน”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพึมพำออกมาเบา ๆ พลางคิดถึงใบหน้าสวย เขารู้จักคนตัวเล็กตามเพจมหาลัยในชื่อของนางฟ้าสถาปัตย์ แต่เพิ่งจะได้รู้ชื่อจริง ๆ ของเธอก็วันนี้ตัวจริงสวยสมกับฉายานางฟ้าที่ใครหลายคนตั้ง ใบหน้าสวยคมแต่แฝงไปด้วยความดื้อรั้นที่เห็นแล้วอดยกยิ้มตามไม่ได้ ความสวยของเธอที่มาพร้อมกับความมั่นใจ ทะนงตน และถือดีจนดูเหมือนลูกแมวสายพันธุ์ดีที่ชอบเชิดหน้าหยิ่งผยอง แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีทั้งหน้าตา รูปร่าง และฐานะหากดูจากรถที่เธอขับทว่าหากพอคิดย้อนไปดี ๆ ในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำ เขารู้สึกอดจะตลกในท่าทีของเธอไม่ได้ เพราะจากสิ่งที่เห็น ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นการจัดเก็บ กวาด ถู แต่กลับสามารถจัดแจงและออกแบบการจัดร้านให้ออกมาดูดีจากสิ่งของที่มีอยู่ในระยะเว

เสียงประตูห้องประชุมถูกผลักเปิดออกอีกครั้งตามแรงของฝ่ามือหนา ร่างสูงของลมก้าวออกมาเงียบ ๆ เพียงลำพัง หลังจากถูกทุกคนทิ้งไว้ หากเป็นเมื่อก่อน อย่างน้อยเขายังมีซันที่คอยไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ต่างจากเดย์กับไนท์ที่มักจะหายตัวไปเป็นประจำ เพื่อไปตามเฝ้าดูแลรุ่นน้องคนสนิทในวัยเด็กอย่างแสงเหนือทุกครั้งที่พอมีเวลาแต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป แม้แต่ซันเอง ก็ยังหายหัวไปเฝ้าหุ้นส่วนร้านคาเฟ่คนสวยที่มันพยายามยัดเยียดตัวเองเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา ถึงขั้นยอมนอนในร้านเล็ก ๆ แล้วปล่อยคอนโดหรูใจกลางเมืองทิ้งร้างไว้ให้ฝุ่นจับลมถอนหายใจเบา ๆ ขณะก้าวเท้าไปตามเส้นทางที่เชื่อมต่อระหว่างคณะวิศวะและสถาปัตย์ ลัดเลาะไปยังลานจอดรถที่อยู่ติดกับประตูหลังในเวลานี้มหาวิทยาลัยเริ่มเงียบลงกว่าปกติ ผู้คนเริ่มบางตา เพราะล่วงเลยช่วงบ่ายมาแล้ว แต่อากาศยังคงร้อนระอุ แสงแดดในเวลาบ่ายแก่ ๆ ลอดผ่านแนวไม้ใหญ่ พาดเงาลงบนพื้นทางเดินเป็นจังหวะ ๆ เขาเดินผ่านร่มเงาเหล่านั้นไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งฝีเท้าหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัวใต้ต้นไม้ใหญ่หลังคณะที่ดูเงียบสงบ กลับมีใครบางคนกำลังนอนฟุบหน้าอยู่กับแขนบนโต๊ะ

วันถัดมา เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกขนาดใหญ่ดังก้องไปทั่วลานโล่งข้างสะพาน รถเครนและคนงานหลายสิบชีวิตเริ่มขนย้ายตู้คอนเทนเนอร์สีขาวขนาดใหญ่ลงจากรถ ภายในติดตั้งแอร์เสร็จสรรพ พื้นที่กว้างพอให้ตั้งโต๊ะทำงานและเก็บอุปกรณ์ได้ครบครัน ซีลีนที่เพิ่งขับรถมาถึงชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นภาพตรงหน้า“คีออสฉันหายไปไหน”เธอถามเสียงเรียบ แต่เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น คนงานที่กำลังปรับระดับพื้นตอบกลับขณะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ“คุณลมสั่งให้คนมายกออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ” ยังไม่ทันได้ซักต่อ เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง“ตู้เล็กแค่นั้นจะยัดทุกคนเข้าไปยังไง เดี๋ยวก็บ่นอึดอัดอีก”เธอหันขวับไปมอง ชายหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ไม่ห่าง ในมือยังถือบุหรี่ก่อนจะยกขึ้นสูบด้วยสีหน้าสบาย ๆ เหมือนคนไม่ได้ทำอะไรผิด“แล้วใครบอกว่าฉันจะให้นายเข้ามาอยู่ด้วย”“ตู้ใหม่นี่กว้างกว่า แอร์ก็มีจะได้ทำงานได้สะดวกแบบที่ ‘คนบางคน’ ว่าไว้เมื่อวาน” เขาเอ่ยย้อนคำพูดของเธอ พร้อมยกยิ้มเยาะที่เต็มไปด้วยรอยขบขันในแววตา ซีลีนเม้มปากแน่น มองตู้ขนาดใหญ่ตรงหน้า สุดท้ายก็ถอนหายใจเพราะรู้ว่าคงเปลี่ยนอะไรไม่ได้“เปลืองเงินโดยใช่เหตุ”“ไม่เป

เช้าวันต่อมาแสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีเข้มเข้ามาในห้องนอน ที่เงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของใครบางคนใกล้หู ซีลีน ขยับตัวเล็กน้อย เมื่อเปลือกตาค่อย ๆ เปิดออก ก่อนจะชะงักไปทันทีที่พบว่าตัวเองกำลังซบอยู่บนอกแกร่งของเขา อีกทั้งแขนหนัก ๆ ยังพาดกอดรอบเอวบางไว้แน่นดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนริมฝีปากบางจะเม้มเข้าหากันแน่นเพราะกลัวจะเผลอทำอีกคนจะตื่นขึ้นมา ‘บ้าจริง… ทำไมถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้!’ “จะดิ้นทำไม แต่เช้า”เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้นทั้งที่เปลือกตายังปิดอยู่ ราวกับเขารู้สึกตัวตั้งแต่แรกแล้ว แต่เลือกจะนิ่งเฉยเพื่อรอดูปฏิกิริยาของเธอ“ฉัน…ฉันจะกลับห้อง”ซีลีนรีบผละตัวออก แต่กลับไม่สามารถถอยหนีได้ เพราะเรียวแขนหนาดึงรั้งเธอเอาไว้ทันทีที่ขยับตัว ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นมากกว่าเดิม จนเธอถลาลงซบบนอกแกร่งของเขาอีกครั้ง“กอดฉันเป็นตุ๊กตามาทั้งคืน จะมาดิ้นทำไมตอนนี้”“นะ นายก็ปล่อยฉันสิ!”เธอโต้ทันควัน แก้มแดงจัด เมื่อรู้ว่าตลอดคืนที่ผ่านมาเธอนอนกอดเขาอยู่แบบนี้ และที่สำคัญไม่ใช่เขากอดเธอ แต่เป็นเธอต่างหากที่นอนกอดคนตัวสูง“ปล่อยเธอให้ดิ้น แล้วถีบฉันตกเตียงนะเหรอ”เข