สะพานรักซีลีน

Dragon Club

เสียงบีทกระหึ่มสะเทือนทั่วสถานบันเทิงชื่อดังที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คน ที่เข้ามาด้วยจุดประสงค์ที่ต่างกัน บ้างมาเพื่อปลดปล่อย บ้างมาเพื่อผ่อนคลายตามวิถีของตัวเอง เช่นเดียวกับกลุ่มนักศึกษาจากคณะ สถาปัตย์ที่นัดรวมตัวกันเป็นประจำทุกเดือน เพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่ รุ่นน้องและสายรหัส

โต๊ะยาวหน้าเวทีถูกจองไว้ล่วงหน้า ป้ายชื่อ “ซีลีน” วางเด่นอยู่กลางโต๊ะ เธอคือนักศึกษาสาวปีสี่ เจ้าของฉายา นางฟ้าสถาปัตย์ ความสวยและรูปร่างเย้ายวนของเธอมักสะดุดตาคนที่พบเจอเสมอ

ใบหน้าสวยรับกับผมบลอนด์ยาวสลวยไล่ลงมาถึงกลางหลัง ตัดกับชุดเดรสรัดรูปสีดำแนบเรือนร่างอย่างพอดิบพอดี เรียกสายตาทุกคู่ให้เหลียวมองแทบจะพร้อมกันในขณะที่ร่างบางกำลังเดินเข้ามาด้านใน

บรรยากาศบนโต๊ะคึกคักไปด้วยขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ น้ำแข็ง และเสียงหัวเราะ บอมยืนยิ้มทักทายพี่ ๆ ในคณะทีละคน รวมถึงพี่รหัสสาวสวยอย่างซีลีน ก่อนจะหยิบแก้วขึ้นจิบเบา ๆ

“บอม มาคนเดียวเหรอ? แล้วไอริสไปไหน?”

เสียงหวานของซีลีนเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ หลานรหัสของเธอที่ควรจะมาถึงนานแล้ว แต่กลับยังไม่เห็นแม้แต่เงา บอมหันกลับมาตอบรุ่นพี่สาว ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง

“ไม่ได้มาครับ พอดีน้องกำลังเตรียมย้ายร้าน”

“ย้ายร้านเหรอ?”

ซีลีนเลิกคิ้ว วางแก้วลงบนโต๊ะด้วยความงุนงง เพราะเท่าที่เธอรู้ ไอริสเช่าร้านของแฟนหนุ่มอยู่ แล้วจะย้ายทำไม?

“ผมก็เพิ่งรู้จากเพื่อนน้องว่าไอริสเพิ่งเลิกกับแฟนไม่กี่วันก่อน ที่นี่”

“หมายความว่ายังไง ที่นี่?”

บอมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ ทำมือป้องปาก ก่อนจะค่อย ๆ เล่าเรื่องที่ตัวเองเพิ่งได้รู้มาให้คนตรงหน้าฟัง

“เพื่อนสนิทน้องเล่าให้ฟังว่า ไม่กี่วันก่อนไอริสมาส่งเค้กให้ลูกค้าที่นี่ แล้วดันจับได้ว่าแฟนของเธอนอกใจ จับได้แบบหลักฐานคาตาเพราะผู้ชายคนนั้นกำลังฉลองวันเกิดให้กับผู้หญิงอีกคน”

“ผู้ชายนี้ยังไง เหมือนกันหมด เอาไม่เลือก”

ซีลีนพึมพำเบา ๆ ขณะหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาหมายจรดริมฝีปาก บอมหันไปมองแล้วยิ้มขำก่อนจะยกแก้วขึ้นบ้าง

“โธ่ เจ๊ อย่าเพิ่งขึ้น มาชนแก้วดีกว่า”

ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรกลับ เธอเพียงนั่งนิ่ง ขณะที่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหงุดหงิดกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน ทำไมไอริสถึงไม่บอกอะไรเธอสักคำ แค่น้องรหัสเธอเอ่ยปากคำเดียว เธอก็พร้อมจะหาทำเลดี ๆ ให้ เปิดร้านที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องลำบากแบบนี้เลยสักนิด

แต่สุดท้ายซีลีนก็ทำได้แค่ถอนหายใจเบา ๆ เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ  ไอริสไม่ใช่คนที่จะวิ่งไปขอความช่วยเหลือใครง่าย ๆ และเหตุผลที่ไม่ยอมบอกก็คงเพราะความเกรงใจ และคงรู้ดีว่าถ้าปริปากบอกกันสักนิด เธอจะไม่ปล่อยให้หลานรหัสของตัวเองต้องแบกรับทุกอย่างอยู่คนเดียวแน่นอน

 ซีลีนยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ ปล่อยให้รสชาติความขมไหลกลืนลงคอไปพร้อมกับความคิดฟุ้งซ่าน แต่แล้วสายตาก็เผลอเลื่อนมองไปยังอีกฝั่งของคลับ ก่อนจะบังเอิญสบเข้ากับสายตาของใครคน หนึ่งในกลุ่มนั้นเข้าอย่างจัง เขายืนอยู่ด้านข้าง ไม่ได้โดดเด่นที่สุดในกลุ่ม แต่ดวงตาคมกริบใต้เส้นผมที่ถูดจัดแต่งมาอย่างดี กลับตรึงสายตาและความรู้สึกเธอไว้ได้อย่างประหลาด

ดวงตากลมโตกะพริบตา ไล่ความรู้สึกบางอย่างที่เพิ่งพุ่งเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะเบือนหน้ากลับมาที่โต๊ะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ปลายนิ้วยังลูบขอบแก้วอย่างลืมตัว อีกทั้งในใจยังจดจำแววตาคู่นั้นไว้ชัดเจน

“เจ๊ซีคนสวย” เสียงของน้องรหัสเรียกเธอ ทำให้ร่างบางกลับมาได้สติอีกครั้ง

“มีอะไร”

“พรุ่งนี้ว่างป่ะ ไปหาน้องกันไหมครับ ผมว่าจะเอาของไปให้เขาพอดี”

ซีลีนกระพริบตาเรียกสติ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

“ก็ดีนะ ไปสิ เพื่อน้องมีอะไรให้ช่วย เจอกันกี่โมงดีเจ๊”

“บ่าย ๆ ก็ได้ครับ ผมเรียนแค่เช้า”

“โอเค งั้นเจอกันหน้าคณะเหมือนเดิม”

ซีลีนพูดเสียงเรียบ  ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ แม้ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างจะยังค้างคาอยู่ในใจ

เสียงดนตรีเริ่มเร่งจังหวะขึ้นอีกครั้ง ผู้คนเริ่มลุกออกไปเต้น บางคนแยกย้าย บางคนย้ายโต๊ะ เธอเองก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋า สะบัดผมเบา ๆ ก่อนจะหันมาบอกบอม

“เจ๊กลับก่อนนะ คืนนี้รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

“ได้ครับ เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้”

ซีลีนก้าวเดินออกจากโต๊ะ ผ่านผู้คนที่ยังสนุกสนาน ท่ามกลางแสงไฟสลัว แต่ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านฝั่งตรงข้าม รู้ตัวอีกทีสายตาของเธอก็แอบหันไปมองโต๊ะกลุ่มชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ครานี้เธอกลับไม่เห็นผู้ชายคนนั้นอยู่ที่โต๊ะแล้ว

“ไม่อยู่ก็ไม่อยู่เธอกำลังสนใจอะไรอยู่ซีลีน”

เสียงหวานบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ พร้อมกับสลัดภาพความคิดในหัวออกไป แล้วก้าวเดินออกมาจากสถานบันเทิงตรงไปที่รถมินิ คูเปอร์เวิร์ก สีดำคู่ใจที่จอดอยู่ในลานจอดรถด้านในสุด

แต่ยังไม่ทันที่จะกดปลดล็อก สายตาก็สะดุดเข้ากับรถญี่ปุ่นสีขาวคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้าง ๆ กัน ตัวรถโยกแรงจนเธอไม่ต้องเดาว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในนั้น เธอชะงักค้าง สองคิ้วขมวดเข้าหากันแทบจะทันที

“โอ๊ย…ให้มันได้อย่างนี้”

เสียงบ่นหลุดออกมาอย่างอดไม่อยู่ เธอส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างหงุดหงิด แต่ก็อดเหลือบมองกลับไปอีกครั้งเพื่อเช็กแค่ให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด และใช่… มันยังโยกอยู่

ซีลีนถอนหายใจออกมาแรง ๆ ยกมือขึ้นกดรีโมตปลดล็อกรถตัวเอง หวังจะให้คนที่อยู่ในรถรู้ตัวแล้วหยุดทำเรื่องทุเรศ ๆ ในลานจอดรถแบบนี้ ก่อนจะพยายามเดินอ้อมเข้าด้านคนขับอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ส้นสูงจะอำนวย

“กลางลานจอดรถก็ไม่เว้นเหรอเนี้ย”

ทว่ายังไม่ทันที่ซีลีนจะก้าวไปถึงตัวรถ รองเท้าส้นสูงสีดำก็ต้องหยุดชะงักลง ดวงตากลมโตสะดุดเข้ากับร่างหญิงสาวที่เพิ่งก้าวลงมา

หญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด ยิ้มมั่น ๆ ราวกับเป็นนางเอกเอ็มวี และแล้วสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นหยิบลิปสติกสีแดงฉ่ำไม่ต่างกับสีชุดที่เธอสวมใส่ออกมา ทาลงบนปากตัวเองอย่างมั่นใจ ก่อนจะโน้มตัวไปจูบกระจกของ รถเธอ อย่างจัง

“เหอะ”

ซีลีนยืนค้างไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนจะพุ่งเข้าไปตรงนั้นด้วยความเร็ว

“ขอโทษนะคะ” เธอส่งเสียงหวานเจือเย็น เอ่ยออกมาด้วยความอดทน

“…”

“รถของฉัน ไม่ใช่พร็อพให้ใครมาซ้อมบทเลิฟซีน”

หญิงสาวเจ้าของรอยลิปหันมามองอย่างไม่มีท่าทีสำนึกผิดสักนิด ซีลีนกลับมองเห็นแววตากวน ๆ แบบผู้หญิงคนนั้นที่คิดว่าโลกคงหมุนรอบสะดือตัวเอง

“อ้าวเหรอคะ นึกว่ารถแฟนเลยฝากรอยไว้หน่อย”

แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมายิ่งทำให้ร่างบางยิ่งรู้สึกอารมณ์เสีย เพราะเจ้าตัวกลับแสดงท่าทียักไหล่ ไม่ทุกข์ร้อน ในสิ่งที่ตัวเองทำสักนิด  ซีลีนยิ้มหวานกลับไป ก่อนตอบกลับอย่างเฉียบขาด

“อ๋อ งั้นแปลว่าเธอเอาปากไปทาบกับทุกอย่างที่เป็นของผู้ชายคนนั้นสินะ ปากเธอคงสกปรกน่าดู” อีกฝ่ายชะงักไปแวบหนึ่ง แต่ก็ยังไม่คิดยอมแพ้

“พูดแบบนี้ หวงรถ หรืออยากได้ผู้ชายของฉันกันแน่?”

“ทำไมฉันต้องอยากได้ ผู้ชายของเธอ”

ซีลีนหัวเราะเบา ๆ พร้อมปรายตามองคราบลิปสติกที่เปรอะเปื้อนบนกระจก แล้วมองตรงเข้าไปนัยย์ตาอีกฝ่ายราวกับคนที่อยู่เหนือกว่า แล้วเปร่งเสียงหวานออกมาช้า ๆ อย่างตั้งใจ

“ผู้ชายที่เขาให้เกียรติเธอได้แค่ริมถนนแบบนั้น ทำไมฉันต้องอยากได้”  

พูดจบร่างบางก็หยิบสเปรย์แอลกอฮอล์ขวดเล็กจากกระเป๋าถือ พ่นใส่กระจกแบบไม่ยั้งมือ กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยตลบอบอวล ชนิดที่ถ้าคราบลิปมีชีวิตก็คงร้องขอชีวิตไปแล้ว

เธอหยิบทิชชูในกระเป๋าออกมาเต็มกำมือ เช็ดกระจกแรง ๆ จนสะอาดเอี่ยม จากนั้นม้วนกระดาษเช็ดที่เปื้อนลิปสติกอย่างตั้งใจ แล้วโยนใส่มืออีกฝ่ายเต็ม ๆ แบบไม่ไว้หน้า หญิงสาวในชุดแดงผงะนิด ๆ มองเศษทิชชูในมือพร้อมกับสลัดออกมานึกรังเกียจ

“สองพัน ค่าล้างรถจ่ายมา”

“เธอจะบ้าเหรอ? แค่คราบลิปสติกบนกระจก จะคิดเงินขนาดนั้นได้ไง ในเมื่อเธอก็เช็ดออกแล้ว?”

“เช็ดแล้วยังทิ้งคราบ ทิ้งเชื้อโรค ฉันไม่ขับรถสกปรกแบบนี้หรอกนะ หรือว่าเธอไม่มีปัญญาจ่าย”

“…”

“อ้อ...ลืมไป แค่เปิดโรงแรมดี ๆ ยังทำไม่ได้ เลยต้องมาสมสู่กันริมถนน เหมือนลูกหมา”

 ซีลีนยักไหล่ ใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้มเชือดเฉือน มองหญิงสาวในชุดแดงนิ่งค้างไปทันที ราวกับถูกคำพูดของซีลีนฟาดเข้าเต็มแรง ดวงตาเธอแข็งกร้าว ใบหน้าเริ่มแดงจัดด้วยความโกรธ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรโต้กลับ

“เอาไป”

เสียงทุ้มนิ่ง ๆ จากด้านหลังกลับแทรกขึ้นมาเสียก่อน ทั้งสองสาวหันขวับไปพร้อมกัน และเป็นซีลีนที่เบิกตาขึ้นเพียงเสี้ยววินาที

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม มือหนึ่งล้วงกระเป๋า มืออีกข้างยื่นแบงก์พันสองใบมาตรงหน้าเธอ เขามองเธอด้วยแววตาเรียบเฉย เขาคือผู้ชายคนเดียวกันที่เธอเพิ่งเจอด้านในคลับ

ซีลีนยืนนิ่ง มองธนบัตรในมือเขาสลับกับดวงตาคมคู่นั้น แล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะรับเงินมาอย่างเชื่องช้า แต่ยิ้มเยาะที่มุมปาก มือบางอีกหยิบเงินสองพันมายื่นคืนให้หญิงสาวในชุดแดงอย่างจงใจ

 “ฝากเอากลับไปด้วย จะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก เผื่อวันหลังอยากทิ้งรอยไว้ตรงไหน จะได้คิดก่อน”

หญิงสาวเม้มปากแน่น ไม่กล้ารับ แต่ก็ไม่กล้าปัด เพราะกลัวจะดูไม่ดีในสายตาของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งมีโอกาสเข้าหาเขาได้ครั้งแรก หลังจากตามให้ท่าอยู่นาน

“หรือจะเอาไว้ไปเปิดโรงแรมก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องผสมพันธุ์เหมือนสัตว์เดือนสิบสอง”

“กรี้ดดดด อีบ้า!!!”

 ลมมองคนตัวเล็กที่เพิ่งก้าวขึ้นรถ แล้วปิดประตูรถ โดยไม่หันกลับไปอีกแม้แต่นิด เขายังมองตามรถมินิ คูเปอร์สีดำที่แล่นออกไปจากลานจอด ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเองโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของผู้หญิงอีกคน