ตอนที่4||สู่ขออย่างสมเกียรติ

ตอนที่4||สู่ขออย่างสมเกียรติ

ลมหนาวพัดโชยไปทั่วหมู่บ้านถงหลัว บรรยากาศยังคงสงบราบเรียบเช่นทุกวันที่ผันผ่าน ตามประสาหมู่บ้านเล็กในเมืองติดชายแดนเช่นหยางโจว หลังจากวันที่ซ่งไป๋เซียวพูดคุยเกลี้ยกล่อมจนหลินหลีฮวายอมรับปากจะแต่งงานกับเขา ท่านหมอซ่งก็หายไปราวสามวัน

พอตกสายของวันที่ห้าหมู่บ้านถงหลัวที่เคยเงียบสงบกลับคึกคักขึ้นมาเมื่อขบวนรถม้าหรูหราเดินทางมาหยุดที่ลานหน้าศาลากลางหมู่บ้านซึ่งเป็นจวนของหัวหน้าหมู่บ้านติง

"เฮ้ย นั่นมันตราประจำตัวของผู้ว่าการเมืองหยางโจวใช่หรือไม่?"

ท่านป้าผู้หนึ่ง ที่ออกมาร่วมดูชมขบวนรถม้าหรูหรา เพราะอาจจะเท่าชีวิตของนาง ห้าสิบปียังไม่เคยพบเห็นขบวนรถม้าหรูหรายิ่งใหญ่ผ่านเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้มาก่อน

"ใช่แล้ว! ท่านผู้ว่าการฮั่นเป็นคนสำคัญของเมืองหยางโจวเชียวนะ แล้วเข้ามาทำอะไรในหมู่บ้านเล็กๆ ของพวกเราทำไมกัน?"

บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ผู้คนต่างพากันจับกลุ่มซุบซิบด้วยความสงสัยไม่คลาย

"ได้ยินมาว่าวันนี้ท่านหมอซ่งที่มาส่งอัฐิของอาลู่เขาจะมาสู่ขออาหลี…"

แล้วก็มีท่านลุงผู้หนึ่งซึ่งคุ้นเคยกับบ้านเว่ยที่เป็นช่างไม้เอ่ยขึ้นและเพียงเท่านั้นข่าวลือก็แพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้านถงหลัวที่มีประชากรราวห้าสิบครัวเรือน ก่อนที่เสียงฆ้องสามครั้งจะดังขึ้น ดึงดูดให้ชาวบ้านมายืนมุงดูด้วยความสนใจเพิ่มขึ้นไปอีกหลายเท่า

ภายในเรือนรับรองแขกของหัวหน้าหมู่บ้านแซ่ติง ผู้อาวุโสของหมู่บ้านสิบหกคนมารวมตัวพร้อมหน้า โดยหนึ่งในนั้นมีท่านผู้เฒ่าเว่ยผู้เป็นท่านปู่ของอาต๋าแล้วยังเป็นอาจารย์ของหลินหลีฮวานั่งตัวตรงถัดไปก็เป็นหัวหน้าหมู่บ้านแซ่ติงพวกเขาล้วนนั่งอยู่สองข้างตามลำดับผู้อาวุโสห้องโถงใหญ่ ใบหน้าของแต่ละคนเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยความเคร่งขรึม ลำดับถัดไปเป็นฮูหยินของหัวหน้าหมู่บ้านติงถัดไปด้านข้างคืออาหลี

วันนี้น้อยผู้อาวุโสฝ่ายหญิงช่วยกันจับแต่งตัวแต่ยังคงความเรียบง่ายในชุดสีชมพูเกือบขาว ดวงตาของนางแน่วแน่ไม่หวาดหวั่นหรือมีแววเขินอายเช่นสาวน้อยผู้จะออกเรือนคนอื่นๆ เนื่องจากการแต่งงานคราวนี้

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าดังก้องเมื่อขบวนของซ่งไป๋เซียวก้าวเข้ามาโดยมีท่านพ่อบ้านของจวนติงไปต้อนรับและเชื้อเชิญทุกคนเข้ามาภายใน บุรุษหนุ่มในอาภรณ์สีแดงเข้มเกือบดำปักดิ้นทองสง่างาม ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาและสุขุม แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ด้านหลังของเขา คือผู้ว่าการเมืองหยางโจวหยางฮั่นเหวิน ขุนนางวัยกลางคนผู้ปกครองเมืองหยางโจวแห่งนี้

เมื่อทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันทักทายคารวะกันอย่างเป็นทางการแล้ว โดยหัวหน้าหมู่บ้านติงได้เชิญท่านผู้ว่าฮั่นเหวินไปนั่งเก้าอี้ประธานซึ่งอยู่ติดกับเก้าอี้ของท่านผู้เฒ่าติงซึ่งเขานับว่าอาวุโสที่สุด

"วันนี้นับว่าเป็นวันดี ข้าในฐานะเถ้าแก่ฝ่ายชายเดินทางมาถึงจวนของหัวหน้าหมู่บ้านติงก็เพื่อจะสู่ขอแม่นางน้อยหลินลูกหลานของหมู่บ้านถงหลัวให้กับท่านหมอซ่ง"

ด้วยอายุของฮั่นเหวินแล้วเรื่องเจรจาสู่ขอเขาทำมานักต่อนักและคราวนี้ ฝ่ายของเจ้าสาวก็ทราบกำหนดการอยู่ก่อนแล้ว ย่อมพูดจาไม่มีติดขัด

"ท่านหมอซ่ง วันนี้ท่านนำผู้ใหญ่มาเพื่อสู่ขออาหลีของพวกเราหรือ?"

ซ่งไป๋เซียวประสานมือคารวะ หลังจากผู้อาวุโสติงเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

"ขอรับท่านผู้เฒ่า ข้าซ่งไป๋เซียววันนี้นำสามหนังสือและหกพิธีการตามธรรมเนียมมาสู่ขออาหลีอย่างเป็นทางการ"

ทันทีที่กล่าวจบ ผู้ติดตามของไป๋เซียวก็ยกหีบไม้ออกมาวางเรียงกันที่เบื้องหน้าผู้เฒ่าติง

สามหนังสือและหกพิธีการหนังสือทั้งสาม ถูกยื่นขึ้นต่อหน้าผู้เฒ่าเว่ย เพราะเขานับเป็นอาจารย์ของหลินหลีฮวา วันนี้เด็กสาวกำพร้า ไม่มีญาติสนิท อาจารย์จึงนับว่าเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายของเจ้าสาวไปโดยปริยาย

หนึ่งคือหนังสือสู่ขอ (聘书) เป็นเอกสารที่เขียนถึงครอบครัวฝ่ายหญิงเพื่อแสดงเจตจำนงในการสู่ขอ สองคือหนังสือวันมงคล (礼书) ระบุวันเวลาฤกษ์ยามที่เหมาะสมสำหรับการแต่งงานและสามก็คือหนังสือสมรส (迎书) ใช้ในวันแต่งงานเพื่อประกาศว่าเจ้าสาวจะย้ายเข้าสู่ตระกูลของเจ้าบ่าว

เมื่อผู้เฒ่าเว่ยและทุกคนต่างพิจารณาเอกสารเหล่านี้แล้วก็พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้น ซ่งไป๋เซียวหันไปพยักหน้าให้ผู้ติดตามของเขาเปิดหีบที่นำมาด้วย

ภายในหีบเหล่านั้นเต็มไปด้วยของล้ำค่าเช่นทองคำแท่ง เครื่องประดับหยก ไหมพรมเนื้อดี และของขวัญที่เหมาะสมแก่การสู่ขอ ไม่สิ พวกผู้เฒ่าทั้งหลายคิดว่ามันมากมายที่สุดที่พวกเขาเคยเห็นมาทั้งชีวิต นับว่าอาหลีของพวกตนเลือกสามีได้ไม่ผิดจริงๆ

ลำดับถัดไปหกพิธีการถูกกล่าวถึงทีละข้อ หนึ่งคือการขอหมั้น (纳采) ซ่งไป๋เซียวส่งตัวแทนไปแจ้งเจตจำนงแก่ผู้เฒ่าเว่ยล่วงหน้าแล้วเมื่อวันก่อน

สองคือการสอบดวงชะตา (问名) – ดวงชะตาของซ่งไป๋เซียวและอาหลีถูกนำมาเปรียบเทียบเพื่อหาฤกษ์มงคล สามคือพิธีการสู่ขออย่างเป็นทางการ (纳吉) – พิธีที่เกิดขึ้นในวันนี้ เพื่อประกาศว่าผู้เฒ่าเว่ยตอบรับข้อเสนอ

สี่คือพิธีการมอบของหมั้น (纳征) – ทองคำและสมบัติล้ำค่าถูกมอบให้แก่ฝ่ายหญิง ห้าคือการเลือกวันแต่งงาน (请期) – กำหนดวันแต่งงานตามฤกษ์มงคลที่เลือกไว้ และหกคือพิธีการส่งตัวเจ้าสาว (亲迎) – พิธีสุดท้ายที่จะเกิดขึ้นในวันแต่งงานของทั้งสองซึ่งก็ไม่นาน เป็นอีกเจ็ดวันนับจากนี้เพราะเจ้าบ่าวจะต้องเร่งกลับเมืองหลวง

เมื่อพิธีการเดินมาถึงจุดนี้ บรรยากาศในห้องโถงก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ผู้เฒ่าทุกคนต่างพินิจพิจารณาซ่งไป๋เซียวอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง และเป็นท่านผู้เฒ่าเว่ยที่เอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

"ท่านหมอซ่ง ข้ายังจะถามท่านอีกครั้ง ว่าตัดสินใจแน่วแน่ที่จะแต่งกับอาหลีของพวกเราแน่แล้วจริงหรือ?"

"ใช่แล้ว อาหลีของพวกเราเป็นเพียงเด็กกำพร้า ฐานะก็ยากจน นางไม่มีบิดามารดาหรือสกุลเดิมสนับสนุนท่านในวันหน้า ลองคิดให้ดีอีกครั้ง นางเป็นเหมือนลูกหลานของพวกเรา และที่สำคัญปีนี้นางเพิ่งสิบสามเท่านั้น แต่งงานกับนางก็เหมือนท่านได้ลูกสาว คิดอีกครั้งเถอะ"

ผู้อาวุโสติงกล่าวสำทับออกมาอีกคนจากนั้นที่เหลือต่างก็เอ่ยสนับสนุน เพราะพวกเขาเริ่มจะเป็นห่วงอาหลีของพวกเขาแล้ว ปีนี้อาหลีเพิ่งสิบสาม ถึงดูแล้วท่านหมอซ่งคงร่ำรวย และฐานะทางครอบครัวย่อมไม่ธรรมดามิเช่นนั้นแม้แต่ท่านผู้ว่าการฮั่นเหวินจะมาเป็นเถ้าแก่ด้วยตนเองเช่นนี้หรือไร แต่ก็เพราะดูแล้วฝ่ายเจ้าบ่าวจะไม่ใช่เพียงท่านหมอธรรมดาพวกเขาจึงคิดลังเลขึ้นมา กลัวว่าสุดท้ายอาหลีจะถูกดูหมิ่นจากครอบครัวฝ่ายชาย

ฝ่ายของซ่งไป๋เซียวเมื่อได้ฟังเขาจึงเงยหน้าขึ้น แววตาของเขาแน่วแน่

"ข้ายังยืนยันคำเดิม ข้าตั้งใจจะแต่งกับอาหลีจริงๆ แรกเริ่มข้าตั้งใจรับนางกับท่านย่าของนางไปอยู่ที่เหยียนจิ่ง ทว่าพอมาแล้วท่านย่าของนางจากไปแล้ว หากข้าพานางไปโดยไม่มีฐานะ เช่นนี้อาหลีจะเสื่อมเสีย การแต่งงานระหว่างนางกับข้าจึงต้องเกิดขึ้น"

ซ่งไป๋เซียวหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น งานแต่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขาเสน่ห์เด็กสาว ทว่าเขาต้องรับผิดชอบชีวิตของนาง นางคือเป้าหมายชีวิตที่ทำให้เขาอยากมีชีวิตต่อไป ทั้งที่ตลอดหลายปีซ่งไป๋เซียวใช้ชีวิตอย่างไม่เคยกลัวตายมาก่อน

"ข้าต้องการแต่งกับนาง เพราะข้าต้องการปกป้องนาง ให้เกียรตินาง และเคียงข้างนางไปตลอดชีวิต ข้ายินดีใช้ทั้งชีวิตชดเชยให้กับนาง"

คำพูดของเขาดังก้องในห้องโถง หลินหลีฮวาที่นั่งนิ่งตั้งแต่พิธีต่างๆ เริ่มจนถึงบัดนี้อยู่ด้านข้างค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แม้ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด แต่หัวใจของเด็กสาวกลับสั่นไหวแปลก

"ผู้อาวุโสทุกท่านช่วยสนับสนุนความตั้งใจทดแทนบุญคุณนี้ของไป๋เซียวด้วย"

ผู้เฒ่าติงสบตากับผู้เฒ่าเว่ยก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้า แล้วจะหยิบจอกเหล้าขึ้นมาแล้วยื่นให้ซ่งไป๋เซียว ในเมื่อตัวของเจ้าสาวเองไม่เอ่ยปาก พวกเขาเองก็เคารพการตัดสินใจของหลอนหลีฮวา

"ในเมื่อท่านหมอซ่งมีความตั้งใจแน่วแน่ถึงเพียงนี้ เช่นนั้นพวกข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ส่งเสริม ดื่มจอกนี้ แล้วอาหลีจะเป็นคู่หมั้นของท่านหมอซ่งจนถึงฤกษ์มงคลในอีกเจ็ดวันอย่างเป็นทางการ"

ซ่งไป๋เซียวรับจอกเหล้ามาดื่มจนหมด ก่อนจะโค้งคำนับไปทั้งสองฝั่งห้องซึ่งมีผู้อาวุโสนั่งอยู่อีกครั้ง

บรรยากาศเคร่งขรึมแปรเปลี่ยนเป็นความยินดีเมื่อผู้เฒ่าเว่ยเป็นตัวแทนประกาศว่า พิธีสู่ขอและหมั้นหมายนี้เป็นอันเสร็จสมบูรณ์เสียงแซ่ซ้องของชาวบ้านดังขึ้น บรรยากาศอบอวลไปด้วยความยินดี

ซ่งไป๋เซียวหันไปมองหลินหลีฮวา นางยังคงนิ่งเงียบ แต่ริมฝีปากกลับเผยรอยยิ้มน้อยๆ ส่งมาให้เขา ภายในใจของเด็กสาวนั้นกำลังคิดว่า ชีวิตนี้ก็ไม่นับว่าแย่ อย่างน้อย หากเป็นท่านหญิงหลัวจือจื่อแน่นอนนางคงมิอาจเลือกได้ว่าตนเองจะแต่งกับผู้ใด

แต่ในยามนี้ นางคือหลินหลีฮวา นางสามารถเลือกว่าจะแต่งหรือไม่แต่งงานกับซ่งไป๋เซียวก็ได้ หากนางยืนยัน หลินหลีฮวาคิดว่าเขาไม่กล้าขัดนางแน่ แต่ที่นางตอบตกลง เพราะเล็งเห็นถึงประโยชน์มากกว่าโทษ

นางก็แค่มนุษย์ธรรมดาผู้หนึ่งมีคนมายื่นมือให้นางเกาะ หากนางไม่เกาะเขาเอาไว้นางก็โง่เกินไปแล้ว อนาคตก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต บัดนี้อย่างน้อยนางก็มีสินสอด นี่คือต้นทุนชีวิตใหม่ของนาง

เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างไรก็ต้องมีเงิน...