ตอนที่3||ข้าขอใช้ร่างกายตอบแทนบุญคุณ!

ตอนที่3||ข้าขอใช้ร่างกายตอบแทนบุญคุณ!

ซึ่งตลอดเวลาที่เด็กสาววัยสิบสามปีกำลังนั่งเผากระดาษเงินกระดาษทองเฝ้าอยู่หน้าหลุมศพครอบครัวของนางทั้งห้าหนุ่มจากช่วงสายจนถึงมืดค่ำ ซ่งไป๋เซียวกับคนของเขาทั้งหกคนล้วนไม่มีใครจากไปไหน

จนบัดนี้มืดค่ำชาวบ้านทั้งหลายกลับบ้านเรือนของพวกเขาไปหมดแล้ว ซ่งไป๋เซียวจึงคิดว่ามันสมควรที่เขาจะส่งนางกลับเรือนได้แล้ว เขาก้าวเข้าไปหยุดยืนเคียงข้างร่างเล็กๆ ตรงหน้าหลุมศพ ก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่น

"ค่ำแล้วกลับเรือนเถอะ"

พอเขาเอ่ยเตือน อาหลีจึงค่อยนึกได้ว่าตลอดเวลา บุรุษที่บอกกับนางว่าเขาคือ สหาย ของหลินลู่เฟย นามว่าซ่งไป๋เซียว หรือท่านหมอซ่งยังไม่ไปไหน

"ท่านหมอซ่งเชิญกลับไปก่อนได้เลย หมู่บ้านนี้สำหรับข้าไม่มีอันตรายข้าเกิดและเติบโตที่นี่"

เพราะช่วงสามวันมานี้นางทราบว่าท่านหมอซ่งกับคนของเขาพักผู้ที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน (หลี่ฉาง) = (里長) ซึ่งอยู่ไกลกว่าเรือนของนางให้เขาเดินทางมืดค่ำ คงดูไม่ดี

"คงไม่ได้ ข้าไม่วางใจ อย่างไรเจ้าก็เป็นเด็กสาว ยิ่งเจ้าอยู่ตัวคนเดียวใจคนยากแท้หยั่งถึง"

ฟังคำเตือนของท่านหมอซ่ง หลินหลีฮวาก็คิดตามไปด้วยทบทวนครู่หนึ่งนางจึงขยับกายจัดข้าวของลงตะกร้าจนเรียบร้อยก็ลุกขึ้นยืนแต่คงเพราะนั่งคุกเข่าท่าเดิมนานไป พอลุกขึ้นนางจึงเสียหลัก ยังดีว่าซ่งไป๋เซียวว่องไวเขาจึงจับต้นแขนเล็กๆ ของนางเอาไว้ได้ทันก่อนจะที่ร่างเล็กจะหน้าคะมำลงไปจุมพิตพื้นดิน

"ระวังหน่อย"

พอร่างเล็กยืนได้มั่นคงแล้วเขาจึงเอ่ยเตือน เสียงค่อนข้างเข้มงวด ราวกับอาจารย์ดุศิษย์แสนซุกซน แต่เพียงชั่ววูบที่เขาเข้ามาใกล้ชิด หลินหลีฮวาคิดว่าตนเองเข้าใจไม่ผิด บุรุษผู้นี้เป็นมากกว่าท่านหมอหลวง!

"ข้าช่วยถือ"

ไม่ใช่การร้องขอ แต่เป็นการบอกกล่าว เพราะเมื่อกล่าวจบ ท่านหมอซ่งผู้นั้นก็ดึงเอาตะกร้าในมือของนางไปถือเสียเอง เป็นบุรุษที่ค่อนข้างเอาแต่ใจและเผด็จการผู้หนึ่งเลยทีเดียว

"ท่านหมอซ่งจะกลับเหยียนจิ่งวันใดหรือเจ้าค่ะ"

จากหยางโจวไปเหยียนจิ่งก็เดินทางร่วมหนึ่งเดือน ดังนั้นแต่ต้นจนจบเขามาและกลับคงกินเวลาสองเดือนเศษ พวกขุนนาง ถึงอีกฝ่ายจะเป็นเพียงหมอหลวงก็คงรั้งอยู่ต่างเมืองนานกว่านี้ไม่ได้ ยิ่งนางสอบถาม กับพี่ชายของร่างนี้เขาทั้งสองเป็นเพียงแค่สหายมิใช่เจ้านายหรือผู้ร่วมงานดังนั้นที่มาส่งเถ้ากระดูก ท่านหมอซ่งคงใช้วันลาส่วนตัวของเขาเองเป็นแน่ นางจึงถามเขาออกไปตามมารยาท

ฝ่ายของซ่งไป๋เซียวนั้นหลังจากที่รับรู้ว่าเด็กสาวคนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้วเขาก็คิดทบทวนอย่างดีและถี่ถ้วนมาตลอดสามวัน แรกเริ่มเขาคิดจะพานางกับท่านย่าของนางกลับไปเหยียนจิ่งด้วย แต่มิคาดเลยว่าเมื่อมาถึงท่านย่าของสองพี่น้องแซ่หลินจะจากไปแล้วอีกคน การจะพาเด็กสาวไปอยู่กับเขาก็คงต้องทำอะไรให้ถูกต้อง ยิ่งต้องไปอยู่จวนเดียวกัน ยิ่งต้องจัดการให้ถูกต้องทุกทางจึงนับว่าเขาไม่ผิดต่อคำสาบานที่เขาได้ทำมันต่อหน้าศพของหลินู่เฟย

"หลินหลีฮวา ข้ามีเรื่องต้องพูดกับเจ้า"

หลังจากทั้งหมดเดินมาจนถึงเรือนหลังเล็กของหลินหลีฮวาแล้วพอเขาเอ่ยขึ้นมาเช่นนั้นเด็กสาวจึงหยุดฝีเท้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของนางยังคงมีรอยแดงก่ำแต่ยังคงความเฉียบคมเช่นเดิม

"เช่นนั้นเชิญท่านหมอซ่งกล่าวมาเถอะ" ถึงจะมืดมากแล้วแต่หน้าเรือนคาดว่าเป็นอาต๋าที่มาจัดตะเกียงเอาไว้จึงไม่มืดจนมองอะไรไม่เห็น

"เข้าไปภายในเรือนเถอะ" ซ่งไป๋เซียวกล่าวจบเขาก็เดินนำเจ้าของเรือนตัวจริงเข้าไปด้านในเสียแล้ว หลินหลีฮวาถึงกับหรี่ตามองตาม บุรุษผู้นี้เป็นเผด็จการจริงเสียด้วย ถนัดออกคำสั่ง เป็นผู้นำ กิริยาเย็นชา รอบกายมีแต่กลิ่นอายสังหารไหนยังจะกิริยาตอบสนองว่องไว นี่มันเป็นหมอแน่หรือ?

"ข้าอยากรับผิดชอบเจ้า" คำพูดนั้นเปล่งออกมาชัดถ้อยชัดคำหลังจากทั้งสองเข้ามาอยู่ภายในโถงกลางของเรือน ที่มีเอาไว้ทั้งรับแขก และกินข้าว รวมถึงทำสิ่งต่างๆ

มือเรียวของหลินหลีฮวาชะงัก ก่อนจะเทน้ำชาใส่ถ้วยเลื่อนไปตรงหน้าของท่านหมอซ่ง  ดวงตาของเด็กสาวหรี่แคบลงสามส่วนคล้ายกำลังประเมินคำว่า ‘ข้าอยากรับผิดชอบเจ้า‘ ที่บุรุษตรงหน้าเอ่ยออกมาให้กระจ่าง

"รับผิดชอบ? ข้าไม่เข้าใจ ท่านหมายความว่าอย่างไร?" สุดท้ายนางก็เลิกคาดเดาแล้วถามออกไปเลยย่อมดีกว่า

"แต่งงานกับข้า"

เพล้ง!

"!!!"

ซ่งไป๋เซียวเอ่ยตรงไปตรงมา ทำเอาถ้วยน้ำชาในมือของหลินหลีฮวาตกลงพื้น ก็จะไม่ให้นางตกใจได้อย่างไร หากเป็นร่างเดิมคือหลัวจือจื่อคงไม่แปลกเพราะร่างนั้นสิบห้าปีแล้ว ทว่าร่างนี้และขณะนี้อายุเพิ่งจะสิบสามปี!

"เจ้าตัวคนเดียว ไม่มีครอบครัว ไม่มีผู้ใดคอยดูแล พี่ชายของเจ้าจากไปแล้ว หากเจ้ายังอยู่ลำพังเช่นนี้ วันข้างหน้าอาจมีคนคิดร้าย เจ้าก็รู้ว่าหญิงสาวที่ไร้ญาติขาดมิตรในหมู่บ้านเล็ก ๆ เช่นนี้ มักตกเป็นเป้าของผู้ไม่หวังดีได้โดยง่าย"

หลินหลีฮวาเม้มริมฝีปากแน่น นางกำลังตกใจ แต่ก็เก็บอาการเอาไว้ได้ ผ่านไปครู่นางจึงรวบรวมสติกลับมั่นคงได้

"ข้าไม่ต้องการให้ใครรับผิดชอบ ข้าดูแลตนเองได้" สามเดือนเศษที่ผ่านมานางก็อยู่มาได้

"แต่ผู้เฒ่าในหมู่บ้านมิได้คิดเช่นนั้น"

"หมายความว่าอย่างไร?" นางถามเสียงเย็น

"พวกเขาพูดกับข้าว่าเป็นห่วงเจ้า แต่ก่อนทุกคนยังคิดว่าพี่ชายของเจ้ายังอยู่ถึงจะไกลแต่พี่ชายของเจ้าไปเป็นทหารย่อมไม่มีใครกล้าแตะต้องเจ้า แต่บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว ทุกคนกังวลว่าเจ้าจะไม่ปลอดภัย"

ซ่งไป๋เซียวอธิบายจบจึงถอนหายใจก่อนจะกล่าวออกมาอีกหลายประโยค

"หัวหน้าผู้บ้านกับผู้อาวุโสอีกหลายคนก็บอกว่าหากเจ้ายังไม่มีสามี เกรงว่าคนในหมู่บ้านหรือพวกคหบดีในเมืองจะใช้เล่ห์กลมาบีบบังคับเจ้าให้แต่งงานกับคนที่เจ้าไม่ต้องการ และเมื่อถึงวันนั้น เจ้าอาจไม่มีทางเลือก"

หลินหลีฮวาเงียบไป นางย่อมรู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่ผิด ยิ่งนางเติบโตขึ้นทุกวัน อันตรายยิ่งคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะเช่นกัน

"ที่สำคัญข้าทราบมาว่าเจ้าอยากศึกษาวิชาปรุงโอสถและทำเครื่องหอมกับกำยาน ข้าเป็นหมอหลวง และสนิทกับท่านอาจารย์ในสำนักศึกษาหลวงที่เหยียนจิ่ง เจ้าอยากจะเข้าเรียนข้าช่วยเจ้าได้ หรือหากเจ้าไม่ต้องการไปเรียน ข้ายินดีสอนเจ้าด้วยตนเอง และหากเจ้าอยากเปิดร้านกำยาน ร้านเครื่องหอม ข้าก็จะสนับสนุนเจ้าทุกทาง"

ซ่งไป๋เซียวยังคงพูดชักหลินหลีฮวาจูงให้เด็กสาวคล้อยตาม บอกจากใจเขาทอดทิ้งนางให้อยู่ที่ถงหลัวเพียงลำพังไม่ลงจริงๆ หลินหลีฮวาเงียบเพราะคิดตรึกตรองอีกชั่วครู่ก่อนที่นางจะสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า…

"ท่านหมอซ่ง ท่านรู้หรือไม่... ข้าเป็นตัวซวย แม้แต่นามของข้ายังมาจากคำว่าจากลาครั้งแรกข้ายังไม่เชื่อแต่พอวันนั้นที่ท่านกลับมาพร้อมโถกระดูกของพี่ใหญ่ข้าจึงเชื่อสนิทใจว่าข้าคงมีดวงพิฆาตญาติพี่น้อง"

ซ่งไป๋เซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่นางยังคงพูดต่อไป

"ทุกคนที่ใกล้ชิดกับข้ามักพบจุดจบที่เลวร้ายท่านก็เห็นแล้วนี่"

นางหัวเราะเยาะตัวเอง

"พ่อแม่ของข้าตายไปตั้งแต่ข้ายังเด็ก จากนั้นก็เป็นท่านปู่ ท่านย่า แม้แต่พี่ใหญ่ที่รักข้ามากที่สุดก็จากข้าไปแล้ว เช่นนี้แล้วท่าน... ท่านยังกล้าแต่งกับข้าอีกหรือ?"

ซ่งไป๋เซียวมองดูเด็กสาวตรงหน้าอย่างเงียบงัน ก่อนกล่าวเสียงเรียบ

"ชีวิตของข้า อาลู่เป็นคนช่วยเอาไว้"

เขาหยุดเว้นระยะเล็กน้อยก่อนที่เขาเอ่ยต่อเสียงเรียบแต่หนักแน่น

"หากสุดท้ายข้าต้องตายเพราะเจ้าที่เป็นน้องสาวของเขา ข้าก็ยินดี เพราะนับจากวันที่อาลู่เอาชีวิตของเข้าปกป้องตายแทนข้า ชีวิตของข้าก็เป็นของเจ้าไปแล้ว"

คำพูดของเขาทำให้หลินหลีฮวาชะงักงัน หัวใจของนางสั่นไหวอย่างรุนแรง นางจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า แววตาของเขาแน่วแน่มั่นคง ไม่มีแววล้อเล่น ไม่มีความลังเล

"ท่านจะไม่เสียใจแน่หรือ?"

นางถามออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่มีล้อเล่น

"ข้ารู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรและตั้งใจแล้วว่าข้าขอใช้ร่างกายตอบแทนบุญคุณเจ้าไปชั่วชีวิต! "

ซ่งไป๋เซียวตอบกลับนางมาหนักและแน่วแน่ไม่ต่างกัน แต่อันใดคือข้าขอใช้ร่างกายตอบแทนบุญคุณ ฟังดูแล้วขัดหูพิลึก!

"และข้ามิได้แต่งกับเจ้าเพราะความสงสาร แต่เพราะข้าต้องการปกป้องเจ้า ให้เกียรติเจ้า สนับสนุนเจ้า ให้เติบโตขึ้นเป็นสตรีที่มีค่าดังที่อาลู่เขาพูดกับข้าอยู่บ่อยครั้ง"

หลินหลีฮวายังคงนิ่งเงียบ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ข้อเสนอของเขาน่าสนใจมากจริงๆ ไปเหยียนจิ่ง ย่อมดูกว่าอยู่ที่หยางโจว

ซ่งไป๋เซียวจ้องมองนาง ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนลงเล็กน้อย คล้ายกับเขาจะวิงวอนให้นางตอบตกลง บุรุษผู้นี้ยากแท้หยั่งถึงเสียจริง

"เจ้าจะลองเชื่อใจข้าสักครั้งได้หรือไม่?"

หลินหลีฮวาก้มหน้าลง ดวงตาของนางสะท้อนแสงวูบไหว ในที่สุด... นางก็เอ่ยตอบเบา ๆ

"ตกลง"