บทที่ 3

สามปีมานี้ แม้พวกเขาจะไม่ได้ประกาศให้คนนอกรู้ แต่ก็ไม่ต่างจากสามีภรรยาทั่วไป

ทุกเช้าเธอจะเลือกสูทพร้อมเนกไทให้เขาแล้วไปบริษัทด้วยกัน

กลางคืนต่างคนต่างแยกย้ายไปรับรองลูกค้า

ออกกำลังกายก่อนนอนเป็นประจำ อาบน้ำด้วยกันในบางครั้ง รวมถึงจูบราตรีสวัสดิ์ของทุกคืนก็ไม่เคยขาด

เขาไม่เคยพลาดของขวัญวันครบรอบวันแต่งงาน วันวาเลนไทน์และวันเกิด

เธออยากได้อะไรเขาก็มอบให้ตามที่ปรารถนาทั้งหมด

ความโรแมนติก ความพิธีรีตอง เขาล้วนทำให้ครบหมดทุกอย่าง

เขาทำทุกเรื่องที่สามีสมบูรณ์แบบคนหนึ่งพึงกระทำ

แม้แต่ตัวเธอเองยังนึกว่าชีวิตจะมีความสุขแบบนี้ไปเรื่อย ๆ

แต่ฉู่ซืออี๋กลับมาแล้ว

ดังนั้นทุกอย่างจึงต้องจบลง

ฉะนั้นเสียงผู้หญิงในสายเมื่อวานก็คงจะเป็นฉู่ซืออี๋

พวกเขาติดต่อกันมานานแล้วเหรอ?

ทริปดูงานหนึ่งเดือนนี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดเหรอ?

เมื่อวานพวกเขากลับมาด้วยกันเหรอ?

เมื่อคืนเขาอยู่เป็นเพื่อนฉู่ซืออี๋เหรอ?

พอนึกถึงเรื่องพวกนี้ ก้นบึ้งหัวใจเวินเหลียงก็เย็นเยียบ คล้ายกับฟู่เจิงเฉือนเลือดเฉือนเนื้อเธอทีละนิดจนขาดแหว่งไม่มีชิ้นดี

“เวินเหลียง เธอวางใจเถอะ ถึงเราจะหย่ากัน แต่เธอก็ยังเป็นคนตระกูลฟู่ เป็นน้องสาวที่ฉันห่วงใยมากที่สุด”

น้องสาว?

แต่งงานกันสามปี ร่วมเรียงเคียงหมอนสามปี สุดท้ายยังต้องถอยกลับไปอยู่สถานะน้องสาว

เธอจะยินยอมได้อย่างไร?

“ไว้ค่อยว่ากันเถอะ” เวินเหลียงหัวเราะเยาะตัวเอง หลุบตาลงพูดกลบเกลื่อนเพื่อให้ผ่านพ้นไป

ฟู่เจิงยกมือขึ้นดึงคอเสื้อ ใช้แววตาเคร่งขรึมมองเธอ “จริงสิ เมื่อกี้เธออยากบอกอะไรกับฉัน?”

เวินเหลียงพลิกเอกสารในมือแบบผ่าน ๆ พร้อมกระตุกมุมปากยิ้มนิด ๆ “ไม่มีอะไรค่ะ แผนเปิดตัวเสื้อผ้าไตรมาสใหม่ออกมาแล้ว ตอนแรกมีจุดที่ตัดสินใจไม่ได้จึงอยากปรึกษากับคุณหน่อย แต่ตอนนี้ฉันคิดวิธีที่ดีออกแล้วล่ะ”

เรื่องบางเรื่องก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูดอีกต่อไป

“โอเค รบกวนคุณแล้ว”

ในฐานะที่เป็นผู้จัดการแบรนด์ของฟู่ซื่อ กรุ๊ป ฟู่เจิงไม่สงสัยความสามารถในการทำงานของเวินเหลียงสักนิด

เธอเกิดมาเพื่อประกอบอาชีพนี้ สินค้าทั้งหมดที่ผ่านมือเธอ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับ เสื้อผ้า หรือจะเป็นเกมและสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ล้วนดังพลุแตกทั้งนั้น

“นี่เป็นเรื่องที่ฉันสมควรทำอยู่แล้วค่ะ เอาล่ะ ฉันไปทำงานก่อนนะคะ”

เวินเหลียงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหมุนตัวไปอย่างไม่รีบร้อน มั่นคงทุกย่างก้าว พยายามรักษาความสงบนิ่งบนใบหน้าเอาไว้

“ไปด้วยกันเถอะ” ฟู่เจิงว่าแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน

เวินเหลียงหยุดชะงักฝีเท้า ความเปรี้ยวขมพุ่งขึ้นมาจากลำคอ พลันขอบตาแดงทันที

เขาทำได้อย่างไร พูดเรื่องหย่ากับเธอแล้วยังสงบได้อย่างนี้ ทั้งยังชวนเธอไปทำงานด้วยกันอีก?

ที่แท้นี่ไม่ใช่ความรักสินะ

“ไม่เป็นไรค่ะ ในเมื่อจะหย่าแล้วก็ระวังหน่อยดีกว่า อย่าให้คนอื่นเห็นเลย”

เวินเหลียงทิ้งคำพูดนี้และเดินฉับออกไป

เธอกลัว กลัวว่าวินาทีต่อมาจะเสียกิริยาต่อหน้าฟู่เจิง

ไม่ได้นะ

หลังจากคืนนั้น เขาคงรู้สึกว่าเธอว่านอนสอนง่าย ก็เลยแต่งงานกับเธอ

เพียงแต่...ลูกจ๋า ขอโทษนะ ต่อไปหนูจะมีแต่แม่คนเดียวแล้ว

ฟู่เจิงที่อยู่ข้างหลังเห็นย่างก้าวสะเปะสะปะเล็กน้อยของเธอ จึงขมวดคิ้วอย่างแทบจะมองไม่เห็น

……

เมื่อถึงโรงจอดรถ เธอเปิดประตูฝั่งที่นั่งคนขับออกมาโดยไม่รีบสตาร์ตรถ แต่กลับเปิดอินสตาแกรม

หลังจากเลื่อนลงไปข้างล่าง ในที่สุดก็พบอะไรบางอย่าง

ฟู่เจิงและเพื่อนหลาย ๆ คนของเขาไม่ใช่คนที่ชอบลงโพสต์บนอินสตาแกรม แต่มีคนสองคนที่เป็นข้อยกเว้น

ลู่ฉางตง นายน้อยสามแห่งตระกูลลู่ก็คือหนึ่งในคนที่เป็นข้อยกเว้นนั่นเอง

เวินเหลียงเห็นอินสตาแกรมที่เขาโพสต์เมื่อคืนมีรูปสุราหรูอยู่เต็มโต๊ะพร้อมข้อความ ‘เลี้ยงต้อนรับสาวสวยซืออี๋ ยินดีต้อนรับกลับมานะ จะได้กินขนมหวานมงคลของอาเจิงแล้ว!’

ข้างหลังมีอีโมจิอวยพรประกอบ

สถานที่ปักหมุดด้านล่างคือคลับที่พวกเขามักรวมตัวสังสรรค์กันบ่อย ๆ

“ติ๋ง”

น้ำตาหยดแหมะลงบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ สะท้อนเป็นสีรุ้งหลากสีสันดูแปลกตา