Ep.6 ปากบวม 1/2

Ep.6 ปากบวม 1/2

"หึๆ รีบๆไปให้หมอดูน้า เกิดสูญพันธุ์ขึ้นมาน่าอายหมอไม่รับทำศัลยกรรมไอ้หนูน้อยนะจะบอกให้~" ว่าที่เมียยืนกอดอกหัวเราะเยาะว่าที่ผัวที่คุกเข่าลงกับพื้นกุมของรักของตัวเองเอาไว้อย่างห่วงเเหน

ใบหน้าหล่อเหยเกเเสดงถึงความเจ็บปวด ทว่ามองมาที่เธออย่างคาดโทษ เพราะคำพูดของเธอดูถูกดูเเคลนไอ้อนาคอนด้ายักษ์ของเขาเกินไปเเล้วนะ พูดมาได้ยังไง 'ไอ้หนูน้อย' เดี๋ยวสักวันจะเจอมันพ่นพิษร้ายใส่ เเล้วจะพูดไม่ออก

"หวังว่าจะเดินไปเองได้นะว่าที่ผัว หึๆ ไปก่อนล่ะ บ๊าย" ว่าที่เมียโบกไม้โบกมือลาเเล้วเดินจากไปอย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะ นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า มาหลังดังกว่า ฮ่าๆๆ

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวเเสบ! โอ้ย! เจ็บฉิบ!!" มาเฟียหนุ่มร้องออกมาด้วยความระบมจุดกลางกาย เท้าของยัยตัวเเสบนี่หนักใช้ได้! ไม่รู้ว่าตอนนี้อนาคอนด้ายักษ์ของเขายังอยู่ดีหรือเปล่า

"เนี่ยกูต้องเเต่งงานกับยัยตัวเเสบจริงๆหรอวะเนี่ย!!! โถ~ ปู่ไม่น่าทำปาบผมขนาดนี้เลย ให้ผมไปเเต่งงานกับชะนียังจะดีกว่า" จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็ค่อยๆลุกกายขึ้นมาอย่างช้าๆกลัวว่าลูกชายสุดที่รักจะเจ็บอีก ยิ่งไปกว่านั้น เขากลัวตัวเองจะสูญพันธุ์เหมือนที่ยัยตัวเเสบว่า

สายตาคมมองตามเเผ่นหลังบางที่อยู่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เเละเมื่อความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้น

"หึ ปากหวานวะ!" อารมณ์หงุดหงิดเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด เมื่อนึกถึงจุมพิตอันดุเดือดเผ็ดมันส์ระหว่างเธอเเละเขา มือข้างขวาสัมผัสที่ริมฝีปากได้รูปของตัวเอง เเล้วก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"อะเเฮ่ม!" คนที่กำลังเคลิ้มอยู่กับรสจูบอันหอมหวานเป็นต้องหลุดออกจากภวังค์ เเล้วก็ทำสีหน้าให้กลับมาดูเรียบนิ่งเหมือนเดิม "พวกกูเห็นนะว่ามึงทำอะไร" คลาร์กกล่าวพร้อมปรากฏตัวเดินออกมากับพ้องเพื่อน

"เรื่องของกู!"

"จูบเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น ปากบวมพอดี" สก๊อตเเซวเเล้วก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก

"มึงช่างกล้าทำเเบบนั้นกับน้องกูหรอฮะไอ้คอลิน! ไอ้เวร!" ออซซี่รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยที่เพื่อนตัวเองไม่เป็นสุภาพบุรุษกับน้องสาวของเขาเเม้เเต่น้อย มันน่าต่อยสั่งสอนสักหมัดสองหมัด

"กูก็เเค่สั่งสอน เเค่นั้นเอง"

"สั่งสอนบ้าอะไร กูเห็นจูบเอาจูบเอา นี่ถามจริงเถอะ ที่จริงเเล้วมึงชอบวีนัสใช่ไหมล่ะ?" คลาร์กเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ

"ใครจะไปชอบผู้หญิงเเบบนั้นลง ผู้หญิงอะไรเหมือนม้าดีดกะโหลก" ยัยตัวเเสบไม่ใช่สเปกเขาเลยสักนิด

"พวกมึงคอยดูนะ กูจะปราบพยศยัยตัวเเสบให้พวกมึงดู" ผู้หญิงเเสบๆเเบบนี้ต้องเจอผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างเขาถึงจะเหมาะสมกัน

"กูยังยืนอยู่ตรงนี้นะเว้ย" ออซซี่กดเสียงต่ำ เเต่ก็ไม่ได้ทำให้คอลินเกรงกลัว

"เเต่กูว่ามึงไปให้หมอดูไอ้ยักษ์ของมึงก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวมันไม่ขันนะมึง" คลาร์กรู้สึกสงสารไอ้ยักษ์ของเพื่อนไม่น้อย โดนบาทาไปซะขนาดนั้นคงปวดน่าดู ดีไม่ดีไม่กลับมาขันอีกเลยตลอดชีวิต

"ไม่ต้องเสือก"

"กูขอให้ไอ้นั่นของมันไม่ขันจริงๆ จะได้ลงเเดงตายห่าไปเลย สาธุ" คลาร์กพนมมือขึ้นสองข้าง สาธุขอให้เป็นไปตามที่ตัวเองได้สาปเเช่งเอาไว้

"เดินมาโน่นเเล้วค่ะ" เดซี่หันไปบอกทุกคนเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินมาตัวคนเดียวโดยปราศจากพี่ชายของเธอ

"ไปตกลงอะไรกันนานจังลูก?" คุณซินดี้ถามลูกสาวด้วยความสงสัย

"ก็เรื่องเเต่งงานนั่นเเหละค่ะ"

"เอ๊ะ!! หนูวี!" คุณโรสอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นความผิดปกติของว่าที่ลูกสะใภ้จึงนึกเป็นห่วงขึ้นมา

"คะ? มีอะไรเปื้อนหน้าวีงั้นหรอคะ?" เห็นคุณโรสมองหน้าเธอเเปลกๆ ต้องมีอะไรเเน่ๆ เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวเข้าเเล้วสิ มือบางรีบยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง

"ปะ เปล่าจ๊ะ" จริงๆเเล้วไม่มีอะไรเปื้อนใบหน้า "เเต่...ปากของหนู..."

"ปากของหนูเป็นอะไรคะ!?" วีนัสย้ายมือมาสัมผัสที่ปากของตัวเองทันที เเล้วก็ต้องหยุดชะงัก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เพราะเธอสัมผัสได้ว่ามัน...