Ep.6 ปากบวม

Ep.6 ปากบวม

"หึๆ รีบๆไปให้หมอดูน้า เกิดสูญพันธุ์ขึ้นมาน่าอายหมอไม่รับทำศัลยกรรมไอ้หนูน้อยนะจะบอกให้~" ว่าที่เมียยืนกอดอกหัวเราะเยาะว่าที่ผัวที่คุกเข่าลงกับพื้นกุมของรักของตัวเองเอาไว้อย่างห่วงเเหน

ใบหน้าหล่อเหยเกเเสดงถึงความเจ็บปวด ทว่ามองมาที่เธออย่างคาดโทษ เพราะคำพูดของเธอดูถูกดูเเคลนไอ้อนาคอนด้ายักษ์ของเขาเกินไปเเล้วนะ พูดมาได้ยังไง 'ไอ้หนูน้อย' เดี๋ยวสักวันจะเจอมันพ่นพิษร้ายใส่ เเล้วจะพูดไม่ออก

"หวังว่าจะเดินไปเองได้นะว่าที่ผัว หึๆ ไปก่อนล่ะ บ๊าย" ว่าที่เมียโบกไม้โบกมือลาเเล้วเดินจากไปอย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะ นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า มาหลังดังกว่า ฮ่าๆๆ

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวเเสบ! โอ้ย! เจ็บฉิบ!!" มาเฟียหนุ่มร้องออกมาด้วยความระบมจุดกลางกาย เท้าของยัยตัวเเสบนี่หนักใช้ได้! ไม่รู้ว่าตอนนี้อนาคอนด้ายักษ์ของเขายังอยู่ดีหรือเปล่า

"เนี่ยกูต้องเเต่งงานกับยัยตัวเเสบจริงๆหรอวะเนี่ย!!! โถ~ ปู่ไม่น่าทำปาบผมขนาดนี้เลย ให้ผมไปเเต่งงานกับชะนียังจะดีกว่า" จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็ค่อยๆลุกกายขึ้นมาอย่างช้าๆกลัวว่าลูกชายสุดที่รักจะเจ็บอีก ยิ่งไปกว่านั้น เขากลัวตัวเองจะสูญพันธุ์เหมือนที่ยัยตัวเเสบว่า

สายตาคมมองตามเเผ่นหลังบางที่อยู่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ เเละเมื่อความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้น

"หึ ปากหวานวะ!" อารมณ์หงุดหงิดเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด เมื่อนึกถึงจุมพิตอันดุเดือดเผ็ดมันส์ระหว่างเธอเเละเขา มือข้างขวาสัมผัสที่ริมฝีปากได้รูปของตัวเอง เเล้วก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"อะเเฮ่ม!" คนที่กำลังเคลิ้มอยู่กับรสจูบอันหอมหวานเป็นต้องหลุดออกจากภวังค์ เเล้วก็ทำสีหน้าให้กลับมาดูเรียบนิ่งเหมือนเดิม "พวกกูเห็นนะว่ามึงทำอะไร" คลาร์กกล่าวพร้อมปรากฏตัวเดินออกมากับพ้องเพื่อน

"เรื่องของกู!"

"จูบเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น ปากบวมพอดี" สก๊อตเเซวเเล้วก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก

"มึงช่างกล้าทำเเบบนั้นกับน้องกูหรอฮะไอ้คอลิน! ไอ้เวร!" ออซซี่รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยที่เพื่อนตัวเองไม่เป็นสุภาพบุรุษกับน้องสาวของเขาเเม้เเต่น้อย มันน่าต่อยสั่งสอนสักหมัดสองหมัด

"กูก็เเค่สั่งสอน เเค่นั้นเอง"

"สั่งสอนบ้าอะไร กูเห็นจูบเอาจูบเอา นี่ถามจริงเถอะ ที่จริงเเล้วมึงชอบวีนัสใช่ไหมล่ะ?" คลาร์กเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ

"ใครจะไปชอบผู้หญิงเเบบนั้นลง ผู้หญิงอะไรเหมือนม้าดีดกะโหลก" ยัยตัวเเสบไม่ใช่สเปกเขาเลยสักนิด

"พวกมึงคอยดูนะ กูจะปราบพยศยัยตัวเเสบให้พวกมึงดู" ผู้หญิงเเสบๆเเบบนี้ต้องเจอผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างเขาถึงจะเหมาะสมกัน

"กูยังยืนอยู่ตรงนี้นะเว้ย" ออซซี่กดเสียงต่ำ เเต่ก็ไม่ได้ทำให้คอลินเกรงกลัว

"เเต่กูว่ามึงไปให้หมอดูไอ้ยักษ์ของมึงก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวมันไม่ขันนะมึง" คลาร์กรู้สึกสงสารไอ้ยักษ์ของเพื่อนไม่น้อย โดนบาทาไปซะขนาดนั้นคงปวดน่าดู ดีไม่ดีไม่กลับมาขันอีกเลยตลอดชีวิต

"ไม่ต้องเสือก"

"กูขอให้ไอ้นั่นของมันไม่ขันจริงๆ จะได้ลงเเดงตายห่าไปเลย สาธุ" คลาร์กพนมมือขึ้นสองข้าง สาธุขอให้เป็นไปตามที่ตัวเองได้สาปเเช่งเอาไว้

"เดินมาโน่นเเล้วค่ะ" เดซี่หันไปบอกทุกคนเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินมาตัวคนเดียวโดยปราศจากพี่ชายของเธอ

"ไปตกลงอะไรกันนานจังลูก?" คุณซินดี้ถามลูกสาวด้วยความสงสัย

"ก็เรื่องเเต่งงานนั่นเเหละค่ะ"

"เอ๊ะ!! หนูวี!" คุณโรสอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นความผิดปกติของว่าที่ลูกสะใภ้จึงนึกเป็นห่วงขึ้นมา

"คะ? มีอะไรเปื้อนหน้าวีงั้นหรอคะ?" เห็นคุณโรสมองหน้าเธอเเปลกๆ ต้องมีอะไรเเน่ๆ เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวเข้าเเล้วสิ มือบางรีบยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง

"ปะ เปล่าจ๊ะ" จริงๆเเล้วไม่มีอะไรเปื้อนใบหน้า "เเต่...ปากของหนู..."

"ปากของหนูเป็นอะไรคะ!?" วีนัสย้ายมือมาสัมผัสที่ปากของตัวเองทันที เเล้วก็ต้องหยุดชะงัก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เพราะเธอสัมผัสได้ว่ามัน...

"ปากบวม" คุณโรสเฉลยข้อสงสัยให้ว่าที่ลูกสะใภ้ได้รู้

"!!!" วีนัสตัวเเข็งทื่อ พูดไม่ออก ยิ่งเเต่สายตาของทุกคนจับจ้องมองมาที่ปากของเธอ มันน่าอายที่สุดเลย เธอรู้ดีว่าทำไมปากของเธอถึงบวมขนาดนี้ เหมือนกับคนไปโดนผึ้งต่อยปากมาหยกๆ

เพราะไอ้คนหน้ามึนนั่นคนเดียว เขามาจูบสั่งสอนปากของเธอตั้งหลายรอบ จูบดูดดื่มไม่หยุดพักหายใจ เเถมยังเป็นจูบที่รุนเเรงราวกับต้องการจะกินเธอทั้งตัว

"หึๆ" เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างๆใบหู เดี๋ยวนะเขาเดินมายืนข้างๆเธอตั้งเเต่ตอนไหนกัน เธอล่ะเกลียดรอยยิ้มเเละเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์นั่นที่สุดในจักรวาลเลย

"คะ คือไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะคะ!! คือว่าวี...วีเผลอกัดโดนริมฝีปากของตัวเองค่ะ มันก็เลยบวมเเบบนี้ไงค่ะ" วีนัสรีบหาข้ออ้างมาเเก้ต่างให้กับตัวเองอย่างรวดเร็วเมื่อทุกคนกำลังเข้าใจไปในทางเดียวกัน

"เป็นเด็กเป็นเล็ก เเต่หัดโกหกผู้ใหญ่ เเบบนี้ไม่ดีนะครับเมีย" คอลินกระซิบเบาๆข้างๆใบหูว่าที่เมียด้วยน้ำเสียงที่ยียวนกวนส้นเท้า

"หุบปากไปเลยนะ!" วีนัสพูดลอดไรฟันอย่างสุดจะอดทนกับคนไร้ยางอายเเบบเขา เพราะเขาคนเดียว เธอถึงต้องรู้สึกอับอายขายขี้หน้าคนอื่นเเบบนี้

จากนั้นไอ้คนเจ้าเล่ห์ก็เดินล้วงกระเป๋าไปยืนข้างๆคนเป็นพ่อด้วยท่าทางสบายใจ

"ที่ปากหนูวีเป็นเเบบนี้ เพราะเเกใช่ไหม? นี่เเกรังเเกน้องใช่ไหม?" คุณเควินเค้นเอาคำตอบจากลูกชายอย่างคาดโทษ

"ผมก็เเค่สั่งสอนเด็กดื้อสักหน่อยก็เท่านั้นเอง"

"สั่งสอนบ้าอะไรของเเก อย่าเอาความป่าเถื่อนของเเกมาทำกับน้อง เข้าใจที่เเด๊ดสอนไหม?"

"ผมไม่รับปาก" คอลินกระตุกยิ้มร้ายหลังจากที่พูดจบ เขาไม่มีความรู้สึกเกรงกลัวคำสอนของบิดาเเม้เเต่ปลายเล็บ

"ไอ้ลูกคนนี้หนิ หน้ามึนฉิบหาย!" มึนยิ่งกว่าพ่อมันอีก

"....." คอลินหยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านคำพูดของบิดา

"ถ้าสมองเเกยังไม่เลอะเลือน เเกคงจำคำพูดของปู่ได้นะ ปู่ฝากให้เเกดูเเลน้องให้ดี ไม่ใช่ทำกับน้องเเบบนี้" คำเตือนของบิดาทำให้คอลินนึกถึงคำพูดทุกคำของคนเป็นปู่ที่ฝากฝังเอาไว้ในสัญญาว่าให้ดูเเลคนตัวเล็กให้ดีๆจนกว่าชีวิตจะหาไม่

"...ผมรู้เเล้วน่า" เขาไม่เคยลืมคำพูดของคุณปู่ของเขาเลยเเม้เเต่คำเดียว

"อย่าทำให้ปู่ต้องผิดหวังในตัวเเกล่ะ" คุณเควินตบไหล่กว้างของลูกชายเบาๆ หวังว่าเจ้าลูกชายจะไม่ทำให้คุณปู่เเละเขาต้องผิดหวัง

"โอเคทุกคน ขอบคุณทุกคนมากที่มาร่วมเป็นสักขีพยานให้กับสัญญาระหว่างตระกูลของเรา เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เดือนหน้าผมขอเรียนเชิญทุกคนมางานเเต่งลูกชายของผมกับหนูวีนัสด้วยนะครับ" คุณเควินไปยืนที่หัวโต๊ะเเล้วเป่าประกาศด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง

ทุกคนก็ต่างรับคำเชิญเเละเเสดงความยินดีกับว่าที่เจ้าบ่าวสุดหล่อกับเจ้าสาวสุดสวย ทว่าทั้งคู่กลับดูเหมือนไม่มีความสุขเลย

เมื่องานเลี้ยงวันเกิดของวีนัสจบลง ทุกคนก็ต่างเเยกย้ายพากันกลับบ้านไปนอน

"หม่ามี้คะ วีไม่อยากเเต่งงานเลย" วีนัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยนอนอยู่บนตักของมารดา

"มี้เชื่อว่าลูกสาวของมี้จะมีความสุขกับชีวิตคู่เเน่นอนค่ะ" คุณวินดี้ลูบกลุ่มผมสลวยของลูกสาวขี้อ้อนเบาๆ ถัดไปไม่ไกลก็มีคุณเควินนั่งมองอยู่ ซึ่งตอนนี้บิดามารดาของคนตัวเล็กได้เข้ามาคุยกับลูกสาวในห้องนอนของเธอ

"ไม่ค่ะ เพราะวีไม่ได้รักพี่คอลิน วีจะมีความสุขได้ยังไงคะ" เธอคิดภาพชีวิตคู่ที่ต้องอยู่ด้วยกันกับเขาคนนั้นไม่ออกเลย เเต่เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีความสุขเเน่นอน

"หนูกับพี่คอลินเหมาะสมกันมากเลยนะ อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองค่ะลูก" เพราะหลายๆคู่บนโลกใบนี้ที่ถูกจับคลุมถุงชน สุดท้ายก็ลงเอยกันอย่างมีความสุข ก็มีตั้งหลายคู่

เธอเชื่อว่าสองคนนี้เกิดมาเพื่อคู่กัน ยังไงก็ไม่เเคล้วกันอยู่เเล้ว ไม่งั้นคุณปู่ของทั้งสองคงไม่ทำสัญญารักระหว่างสองตระกูลขึ้นมาหรอก

"ฆ่ากันตายนะสิค่ะ" เธอกับเขาหรอจะรักกันได้ ได้ฆ่ากันตายซะมากกว่า เจอหน้ากันทีไรก็เป็นต้องหยุมหัวกันทุกที ไม่น่ารอดหรอกชีวิตคู่เอ๋ย

"ไม่พูดอย่างนั้นสิลูก เเด๊ดเชื่อว่าคอลินจะดูเเลหนูได้เป็นอย่างดีเเน่นอน"

"เเด๊ดดี๊~" วีนัสเรียกบิดาเสียงเศร้า

"ถึงภายนอกจะดูเป็นคนน่ากล้ว เพราะเกิดมาเป็นมาเฟีย เเต่เเด๊ดเชื่อว่าสักวันคอลินจะต้องรักเเละหลงลูกสาวของเเด๊ดมากเเน่ๆ เพราะลูกสาวของเเด๊ดน่ารักขนาดนี้ ไม่รักไม่หลงก็ให้มันรู้ไป" ประโยคสุดท้ายคุณเควินพยายามพูดติดตลกเพื่อให้ลูกสาวไม่เครียดกับเรื่องนี้จนเกินไป

"เเด๊ดดี๊" วีนัสสวมกอดผู้เป็นพ่อที่เดินมาหยุดตรงหน้าของเธอ

"อีกไม่นานหนูก็จะเป็นเจ้าสาวเเล้วนะ อย่าดื้อ อย่าซนกับพี่เขาล่ะ" คุณเควินลูบศีรษะทุยของลูกสาวด้วยความอ่อนโยน จะว่าไป เขาก็รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน เพราะอีกไม่นานเเก้วตาดวงใจของเขาก็ต้องย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหม่พร้อมกับสามีของเธอ

เขาได้เเต่ภาวนาขอให้ชีวิตคู่ของทั้งสองราบรื่น เเละมีเเต่ความสุขเหมือนในนิยายรักด้วยเถิด สาธุ...