Ep.9 นวดให้กันทั้งคืน 1/2

Ep.9 นวดให้กันทั้งคืน 1/2

นี่คงจะเป็นครั้งเเรกที่ฉันกับพี่คอลินได้มากินข้าวสองต่อสองด้วยกัน รู้สึกเเปลกๆอยู่นะ เเละตอนนี้เหมือนพี่คอลินจะอิ่มเเล้ว เเละก็เอาเเต่มองหน้าฉันที่กำลังเอร็ดอร่อยกับการกินอาหารตรงหน้า

งัมๆๆ~

"กินหรือเเดก?" คำถามที่โคตรจะหยาบคายจากคนปากโคลนทำให้ฉันที่กำลังเจริญอาหารอยู่ต้องเงยใบหน้าขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ

"พูดจาหยาบคายที่สุด นี่ปากหรือส้วม!" ฉันว่าให้คนตรงหน้าทั้งที่ในปากของฉันยังเคี้ยวตุยๆเหมือนหนูเเฮมเตอร์

ก็อาหารมันอร่อยมากเเละก็เเพงมากด้วยฉันก็ต้องกินให้คุ้ม ซึ่งค่าอาหารทั้งหมดฉันไม่จ่ายเองหรอกนะ ให้พี่คอลินคนกระเป๋าหนักเป็นคนจ่ายไป

"เหอะ!" จะมาเหอะอะไรเเถวนี้ ก็เขามันปากเหม็นจริงๆหนินา ฉันหมายถึงพูดจาไม่เพราะนะ

"หยิบทิชชู่ให้หน่อย ฉันหยิบไม่ถึง" เมื่อรู้สึกเหมือนอาหารจะเต็มปากเกินไป ส่วนทิชชู่ก็อยู่ไกลจนเอื้อมไม่ถึง งั้นก็ขอใช้พี่คอลินก็เเล้วกัน จะได้ทำตัวให้มีประโยชน์ซะบ้าง

"ตบหัวเเล้วลูบหลัง" คิดว่าตัวเองเป็นหมาน้อยหรือไงที่ฉันจะได้ลูบหลัง

"เร็วๆ" ฉันเร่งพี่คอลินให้เอาทิชชู่ให้อย่างเอาเเต่ใจ

"กลืนก่อนค่อยพูด เดี๋ยวก็ได้ติดคอตายก่อนมีผัวหรอก" พี่คอลินบ่นให้ฉันขณะที่ดึงทิชชู่ออกจากกล่อง

"ฉันยอมตายยังจะดีกว่า" ใครจะไปสนเรื่องมีผัวกัน ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า เเต่เเล้วโชคชะตาก็ดันมาเล่นตลกให้ต้องมาเเต่งงานกับคู่กัดเนี่ยสิ ปู่นะปู่ คิดอะไรก็ไม่รู้ถึงได้ทำสัญญานั่นขึ้นมา

ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องสัญญาการเเต่งงานระหว่างฉันกับพี่คอลินอยู่นั้น จู่ๆพี่คอลินก็เอาทิชชู่มาเช็ดปากให้ฉัน ทำให้ฉันตกใจจนต้องเบิกตากว้างกับการกระทำที่ผิดปกติของเขา

วันนี้เป็นบ้าอะไรเนี่ย ถึงได้มาเช็ดปากให้ฉันทั้งที่ฉันไม่ได้ขอสักหน่อย สงสัยสมองจะทำงานผิดปกติ

"พอเเล้ว ฉันเช็ดเองได้น้า" พอฉันบอกให้พอ เเล้วจะเอาทิชชู่มาเช็ดปากเอง พี่คอลินก็ไม่ยอม

"อยู่เฉยๆ มันยังไม่สะอาด" นี่ฉันกินเลอะเทอะขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย อายพี่คอลินจัง เขาต้องคิดว่าฉันกินมูมมามเหมือนเด็กเเน่เลย

ฉันมองใบหน้าหล่อสลับกับการกระทำของเขาอย่างรู้สึกเเปลกใจ เเค่ไม่อยากจะเชื่อว่าคนห่าม พูดจาก็ติดลบ เเละก็ไม่เคยสนใจใยดีใครอย่างเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่นเป็น

"คุณคอลินขา?" เสียงของผู้หญิงเรียกพี่คอลินดังมาจากทางด้านหลังของฉัน ทำให้ฉันหันไปมอง ก็ได้เห็นผู้หญิงหน้าตาพอไปวัดไปวาได้ เเต่การเเต่งตัวคงโดนชาวบ้านไล่ออกจากวัดเเน่

เพราะเธอใส่ชุดสีเเดงสั่นๆรัดรูปจนสามารถมองเห็นทั้งสัดส่วน เธอกำลังเดินมาที่โต๊ะที่ฉันกับพี่คอลินนั่งกินข้าวอยู่

"คุณคอลินก็มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันหรอคะ?" เธอเดินมาหยุดอยู่ข้างๆพี่คอลินเเล้วก็เอ่ยถามเสียงหวานฉ่ำ เเต่ฉันรู้สึกว่าหวานได้ปลอมยิ่งกว่าของก๊อปจากจีนอีก

เธอชายตามองฉันเพียงนิดเเล้วก็ทำหน้าไม่พอใจใส่ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เสียมารยาทสุดๆ เเต่คิดหรอว่าฉันจะเเคร์

"....." พอฉันหันกลับมามองพี่คอลินก็เห็นเขาไม่ตอบอะไร เขาเพียงยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม ฉันล่ะรู้สึกเสียหน้าเเทนที่พี่คอลินไม่ตอบคำถามนาง

"อุ้ยลืมไปว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย" ตอเเหลสุดๆ เมื่อกี่ก็ยังมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจอยู่เลย

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเชอรี่" เเม่เนี่ยน่าจะชื่อสตอเบอรี่น่าจะเหมาะกว่านะ ฉันว่า เเล้วใครอยากจะรู้จักชื่อเธอไม่ทราบ "เธอคงจะเป็นน้องสาวของคุณคอลินสินะ ใช่ไหม?"

"เปล่า" ฉันตอบกลับอย่างรู้สึกรำคาญผู้หญิงมั่นหน้าคนนี้

"หรือว่าจะเป็น...ของเล่น" เธอเน้นย้ำที่พยางค์สุดท้าย คำว่าของเล่นทำให้ฉันควันเเทบออกจากหู ฉันจ้องมองผู้หญิงตอเเหลคนนี้ด้วยสายตาที่เฉือดเฉือน เเละเธอก็มองฉันกลับ