Ep.8 มีผัวเเล้วเเต่ไปอ่อยคนอื่น

Ep.8 มีผัวเเล้วเเต่ไปอ่อยคนอื่น

บรืนๆๆ~

เสียงรถสปอร์ตคันหรูสีเเดงดังกระหึ่มอยู่หน้าร้าน V Bakery ทำให้ลูกค้าทุกคนที่นั่งทานเบเกอรี่อยู่หน้าร้านเป็นต้องหันไปมองด้วยความสนใจ

ทว่าจากนั้นไม่นานดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้าง โดยเฉพาะพวกผู้หญิงเมื่อเห็นเจ้าของรถสปอร์ตคันหรูเปิดประตูลงจากรถก้าวขาออกมาราวกับนายเเบบนายสวรรค์ นี่คนหรือเทพบุตร! ทำไมถึงได้หล่อกระชากวิญญาณสาวๆได้ถึงเพียงนี้ หล่อเเบบไม่บันยะบันยัง

มาเฟียหนุ่มหยิบเเว่นตาที่เเนบไว้กับกระเป๋าเสื้อสูทขึ้นมาใส่ด้วยท่าทางสง่าเเล้วก็เดินเข้าไปในร้านโดยไม่สนใจสายตาเป็นประกายของสาวๆเลย เเละบางคนถึงกับน้ำลายไหลยืดออกมาตอนที่เขาเดินผ่านไป

วาสนาเเม่หญิงใดหนอหนิ ที่จะได้พ่อหนุ่มรูปงามไปครอบครอง เป็นฉันได้ป่าว สาวๆได้เเต่อธิษฐานขอพรจากฟากฟ้า ทว่าไม่อาจประทานพรของพวกเธอให้เป็นจริงได้

เมื่อมาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาในร้านก็ต้องเจอกับสายตาของลูกค้าหลายๆคนที่มองเขาไม่ต่างจากลูกค้านอกร้านเมื่อกี่นี้

เขาไม่ได้รู้สึกดีใจ หรือตื่นเต้นอะไรนะ มันเป็นเรื่องปกติของคนหล่ออ่ะนะ เเต่เขาจะรู้สึกรำคาญสายตาหยาดเยิ้มพวกนั้นซะมากกว่า

"อุ้ย! พี่วีขา ว่าที่เจ้าบ่าวสุดหล่อเดินมาโน่นเเล้วค่ะ" พริกเเกงหันไปกระซิบเจ้าของร้านคนสวยที่เอาเเต่หมกมุ่นกับการจัดหน้าเบเกอรี่อยู่จนไม่รู้เลยว่าว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองกำลังยืนมองเธออยู่ที่หน้าเคาเตอร์

พริกเเกง คือน้องรหัสของวีนัสที่ขอสมัครมาเป็นพนักงาน เเละจะได้ฝึกทำขนมเบเกอรี่กับพี่รหัสมืออาชีพไปด้วย

เธอมีความฝันที่อยากจะเปิดร้านเบเกอรี่ที่บ้านเกิดเป็นของตัวเองเหมือนพี่รหัสคนเก่งของเธอ

วีนัสเงยใบหน้าสวยขึ้นมามองยังว่าที่เจ้าบ่าวหน้านิ่งของตัวเอง ที่เอาเเต่ยืนเก๊กหล่อเป็นอาหารตาให้กับลูกค้าของเธอ

"จะไปกันได้ยัง? ฉันไม่มีเวลาทั้งวันมาลองชุดหรอกนะ"

"ถ้าเเค่นี้รอไม่ได้ งั้นฉันจะไปเอง ส่วนพี่จะไปรอที่นั่นก่อนก็ได้ ฉันไม่เเคร์" ถึงปากจะพูดว่าไม่เเคร์ เเต่ในใจรู้สึกไม่พอใจไม่น้อย

"นี่ถ้าไม่ใช่เพราะมี้สั่งเอาไว้ ฉันไปนานล่ะ"

คำพูดของมาเฟียหนุ่มทำให้วีนัสรีบวางของทุกสิ่งลงจากมือ ถอดเสื้อกันเปื้อนออก เเล้วก็หยิบทิชชู่สองสามเเผ่นขึ้นมาเช็ดมือให้สะอาดเรียบร้อย จากนั้นก็โยนทิ้งขยะ

วีนัสหยิบกระเป๋าสะพายเเบรนด์ดังใต้เคาเตอร์มาคล้อง จากนั้นเดินเชิดหน้าผ่านว่าที่เจ้าบ่าวออกไป

ตุบ!

"อุ้ย! ขอโทษค่ะ คุณเป็นอะไรไหมคะ?" มัวเเต่เชิดหน้าจนไม่ดูทาง ทำให้วีนัสเดินไปชนลูกค้าคนหนึ่งที่กำลังเปิดประตูเดินเข้ามาในร้าน

"ผมไม่เป็นไรครับ คุณล่ะครับเป็นไรไหม?" ชายหนุ่มรูปหล่อกล่าว ทว่าสายตาเอาเเต่มองใบหน้าสวยสะกด ทำให้อีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังหญิงสาวถึงกับต้องดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มอย่างหมั่นไส้

"ไม่เป็นไรค่ะ" วีนัสตอบกลับชายหนุ่ม เเต่ชายหนุ่มคนนั้นก็ยังไม่หยุดมองหน้าสวยๆของเธอสักทีราวกับกำลังต้องมนต์

"มึงไม่เห็นกูยืนอยู่ตรงนี้หรือไงวะ! จะมองอีกนานไหม?" มาเฟียหนุ่มดูออกว่าไอ้หมอนี่มันกำลังคิดอะไรกับว่าที่เจ้าสาวของเขาอยู่ เขาจึงเดินมาเผชิญหน้ากับชายผู้นั้นอย่างเอาเรื่อง

"เอ่อ..." ชายหนุ่มรูปงามไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้เขารู้สึกกลัวสายตาคมคู่นั้นที่สุด สงสัยผู้ชายคนนี้คงจะเป็นเเฟนของหญิงสาวที่เขาเห็นเเวบเดียวก็ตกหลุมรัก เห้อ! อกหักดังเปราะเลย!

"ถ้าจะมาซื้อขนมก็เดินไปข้างในดิวะ! หรือว่ามึงหลงทาง?" มาเฟียหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้ที่มีผู้ชายมามองว่าที่เจ้าสาวของตัวเอง

สงสัยคงจะเป็นเพราะวันนี้อากาศมันร้อนด้วยล่ะมั้ง อารมณ์เขาถึงได้ร้อนตามสภาพอากาศ

"ไม่ได้หลงครับ" เเต่หลงคนสวย ชายหนุ่มคนนั้นได้เเต่คิดในใจ เเต่พูดออกมาไม่ได้ เดี๋ยวปากเเตก

"งั้นก็เดินไปดิวะ! รกทางเดินกู!" มาเฟียหนุ่มตะคอกเสียงใส่ชายคนนั้นจนสะดุ้ง

"ปะ ไปเดี๋ยวนี้เเหละครับ" ชายคนนั้นรีบเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว

"นี่พี่ทำให้ลูกค้าฉันตกใจนะ!" วีนัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจคนตัวสูง ดวงตาคู่สวยจ้องชายหนุ่มเขม็งอย่างเอาเรื่อง

"เรื่องของไอ้เวรนั่นดิ! กำลังจะเเต่งงานมีผัวเป็นตัวเป็นตนเเล้วยังจะไปอ่อยผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผัวตัวเองอีก" มันน่าโมโหฉิบหาย เเม่งโคตรไม่ชอบ เขารู้สึกเหมือนเธอกำลังหักหน้าเขาต่อหน้าคนอื่น

"ฉันไม่เคยมีผัว เเละไม่คิดที่จะมีด้วย" วีนัสตอบกลับอย่างหัวเสีย เพราะคำพูดของเขาไม่เคยที่จะฟังเข้าหูเธอเลย

"อย่าพูดมาก เดี๋ยวก็เเสดงความเป็นผัวโชว์คนในร้านซะเลย" เมื่อพูดจบ มาเฟียหนุ่มก็ตวัดวงเเขนรวบเอวบางเข้ามาใกล้ๆเเล้วก็พาเดินออกจากร้านไปโดยมีสายตานับสิบที่กำลังมองมาอย่างให้ความสนใจเเละอิจฉา

"นี่ปล่อยนะ!" วีนัสพยายามจะเเกะมือปลาหมึกออก เเต่มีหรือที่คนหน้ามึนจะยอม

"ถ้าไม่หยุด เดี๋ยวจูบโชว์ลูกค้าเธอนะ" หากเธอยังไม่หยุดเเกะมือเขาออกจากเอวอีก เขาก็จะทำอย่างที่พูด

"....." วีนัสถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเเต่ก็ยอมหยุดปล่อยให้เขาโอบเอวของเธอ

ลูกค้าผู้หญิงที่มองมายังหนุ่มหล่อกับสาวสวยที่เดินโอบเอวกันขึ้นรถสปอร์ตต่างก็พากันอกหักรัวๆ

สุดท้ายหนุ่มหล่อที่ขับรถสปอร์ตคันหรูก็มีเจ้าของเเล้ว เเถมเเฟนของเขายังสวยเเละยังควบตำเเหน่งเจ้าของร้านเบเกอรี่เเห่งนี้อีก ฮือ อิจฉาอ่า

ผ่านไปสิบนาทีหลังจากที่ว่าที่เจ้าสาวได้เข้าไปวัดตัวเเละลองชุดเจ้าสาว ไม่นานเธอก็เดินออกมาพร้อมกับชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์เเบบเกาะอกไหล่เดียวที่เธอเป็นคนเลือกใส่เอง

"กรี๊ดดดด!!! คุณวีนัสสวยเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายเลยค่ะ" เจ้าของร้านกรี๊ดร้องออกมาอย่างสุดจะกลั่นเมื่อเห็นลูกค้าใส่ชุดเจ้าสาวเเล้วสวยราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย

เสียงกรี๊ดจนหูเเทบเเตกทำให้คนที่นั่งอ่านนิตยสารรอเพราะเขาลองชุดเจ้าบ่าวเสร็จนานเเล้วต้องวางนิตยสารลง เพื่อมองไปที่เจ้าสาวของเขา ทว่า...

ดวงตาคมม่านตาขยายกว้างเมื่อได้เห็นเจ้าสาวยืนอยู่ในชุดเเต่งงานตรงหน้า เขาเเทบไม่กระพริบตาเเม้เเต่ครั้งเดียว เพราะภาพที่เห็นมันเป็นเหมือนมนต์สะกดให้เขามองอย่างไม่รู้สึกเบื่อ

เมื่อเจ้าบ่าวมองตาไม่กระพริบ ทำให้เจ้าสาวเกิดอาการประหม่าเเล้วเกิดอาการเขินอายขึ้นมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

คนที่ไม่เคยต้องมาประหม่าหรือเขินอายผู้ชายก็เลยทำตัวไม่ต้อง ได้เเต่ยืนหน้าเเดงซ่านอยู่ที่เดิม

"คุณคอลินคะ?" เจ้าของร้านเรียกครั้งที่หนึ่งเท่ากับเงียบ

"....." มาเฟียหนุ่มนิ่งไม่มีเสียงตอบกลับมา

"คุณคอลินคะ?" เจ้าของร้านก็เลยเรียกครั้งที่สองเเต่เพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเท่ากับ...เฮือก!

"คะ ครับ?" มาเฟียหนุ่มสะดุ้งหลุดออกมาจากภวังค์ทันที

"เจ้าสาวใส่ชุดนี้เเล้วสวยไหมคะ?"

"อืม" มาเฟียหนุ่มตอบกลับสั้นๆพลางลูบลำคอหนาเบาๆด้วยความรู้สึกบางอย่าง

"อืม คืออะไรคะ?" อย่างนี้ต้องเค้นเอาความชัดเจน

"ก็...สวยดีครับ" เจ้าบ่าวมองไปที่เจ้าสาวเเล้วตอบ ทำให้เจ้าสาวต้องหลบสายตาคมคู่สวยเเล้วมองไปที่อื่น เพราะเธอกำลังสะกดความเขินอายของตัวเองเอาไว้

"คุณวีนัสเอาชุดประมาณนี้ใช่ไหมคะ?"

"ใช่ค่ะ"

"งั้นที่เหลือก็เเค่ติดเพชรเม็ดหรูๆจากร้านเครื่องเพชรของคุณโรสนะคะ" เพชรราคาสูงเฉียดฟ้าทุกเม็ดมาจากร้านเครื่องเพชรของคุณโรสมารดาทางฝั่งของเจ้าบ่าวที่ขอทุ่มสุดตัวเพื่อลูกสะใภ้สุดที่รัก

"ค่ะ วีต้องขอบคุณพี่ดาวมากๆนะคะที่ออกเเบบชุดให้วี" วีนัสยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเจ้าของร้าน

"ด้วยความยินดีค่ะ"

หลังจากที่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวควงเเขนกันไปลองชุดเเต่งงานเสร็จเรียบร้อยเเล้ว เจ้าบ่าวก็ขับรถพาเจ้าสาวกลับ

ทว่าในระหว่างการขับรถมุ่งหน้าไปยังร้าน V Bakery เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมาจากหน้าท้องของใครคนใดคนหนึ่ง

คร๊อกๆๆ~

"หิว?" มาเฟียหนุ่มหันไปมองเจ้าของเสียงท้องร้องเเล้วก็เลิกคิ้วถามคนข้างกาย

"กะ ก็ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงอ่ะ" วีนัสทั้งเขินทั้งอายที่ท้องมาร้องไม่ดูเวล่ำเวลา เเต่ก็ไม่เเปลกหรอกเพราะเธอยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงก่อนที่จะออกมา

"ตัวปัญหาจริงๆ" มาเฟียหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ

"นี่! อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะ" หลังจากที่เเว๊ดๆจบคนตัวเล็กก็ยู่ปากใส่คนที่ว่าเธอ

"ก็พูดให้ได้ยิน"

"นี่พี่จะไปไหน?" เมื่อเห็นว่าเส้นทางที่เขากำลังพาเธอไปไม่ใช่ทางกลับร้าน เธอก็เลยถาม

"ร้านอาหาร" ขนาดมีเอกสารมากมายที่ต้องไปเคลียร์ เเต่เขาก็เลือกที่จะพายัยตัวเเสบของเขาไปกินมื้อเที่ยงก่อน...