ตอนที่ 11

เคทแค่นหัวเราะเบา ๆ ทอดมองคนไม่รักษาเวลาด้วยสายตาไม่พอใจแล้วหย่อนสะโพกลงนั่งที่เดิม

“หึ! คุณวินคะ คุณนัดฉันกี่โมงคะ หรือว่านาฬิกาที่บ้านจะตาย”

ทว่าอีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ทำเพียงส่งสายตาคมกริบที่เดาไม่ออกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหนมาให้

เคทส่งเสียงเหอะในลำคอ  ก่อนจะวางโทรศัพท์คืนให้ผู้เป็นเจ้าของบนโต๊ะ แล้วชี้ไปยังถุงเสื้อที่พาดอยู่บนเก้าอี้ข้าง ๆ

“ฉันส่งซักแห้งให้คุณเรียบร้อยแล้ว”

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยกมือขึ้นเรียกใครสักคน ไม่ถึงสิบวินาทีก็มีชายในชุดสูทสีดำก้าวเข้ามาหยิบถุงเสื้อผ้า  แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ทิ้งให้เคทอ้าปากค้างมองตามหลังอย่างไม่เชื่อสายตา

“โคตรเสมอต้นเสมอปลายเลย คำขอบคุณสักคำก็ยังไม่มี สุดยอด! นายมันสุดยอดจริง ๆ!!”

เคทก่นด่าตามหลังคนไม่มีมารยาท ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปยังรถยนต์คันจิ๋วที่จอดอยู่ในลานจอดรถของตึก TK Group

พอคิดถึงเรื่องฝึกงานเทอมหน้า เธอค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยวันนี้ก็ยังมีเรื่องราวดี ๆ อยู่บ้าง

++++++++++++

ความยุ่งวุ่นวายกับการอ่านหนังสือเตรียมสอบทำให้เคทหลงลืมเรื่องราวของคนไร้มารยาทไปจนหมดสิ้น เธอหย่อนสะโพกลงนั่งที่โต๊ะประจำหลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จเป็นคนแรก

ก่อนจะหันขวับไปทางอาคารเรียนอีกฝั่งเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่ดึงดูดความสนใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“แล้วฉันจะหันมองตามทำไมเนี้ย”

เคทส่ายหัวให้ท่าทีที่แปลกประหลาดของตัวเองแล้วหัวเราะเบา ๆ  มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดถ่ายรูปตัวเองในมุมต่าง ๆ ไว้อัพลงโซเซียลอย่างเพลินเพลิน

ครืดครืด  ครืดครืด

เสียงโทรศัพท์สั่นเตือนสั้น ๆ ทำให้เคททำหน้าฉงนเมื่อพบข้อความจากบุคคลที่หายไปจากชีวิตเธอนานนับอาทิตย์ เธอจึงกวาดสายตามองไปรอบตัว ๆ เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมาลึก ๆ

( คนไร้มารยาท : อยู่ไหน )

เคทก้มหน้าลงอ่านข้อความที่โชว์อยู่บนหน้าจออีกครั้ง  แล้วตัดสินใจไม่ตอบกลับอะไรกลับไป  ก่อนจะคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงกับโต๊ะม้าหินอ่อน

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นรองเท้าผู้ชายยืนอยู่ไม่ไกลจากที่นั่งของเธอมากนัก เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นเจ้าของก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“รอบนี้ไม่ได้มาแค่ข้อความ แต่มาเป็นตัวเป็นตนเลยแหะ ดูจากหน้าแล้วไม่น่าจะมาเรียนป่ะ”

เคทหันมาพึมพำกับหัวไหล่ตัวเองเบาๆ ปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติแล้วหันกลับไปมองชายหนุ่มอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ยืนนิ่งแล้วจ้องหน้าไม่หยุด  เธอจึงเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้

จำเขาไม่ได้?

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันหลังได้ยินประโยคคำถามจากหญิงสาว  กวินไม่พูดอะไรแต่หันหลังเดินกลับไปหาคนสนิทที่ยืนรออยู่แทน

“เอ้า! นอกจากจะไร้มารยาทแล้วยังลืมเอาปากมาด้วยอีก พิการซ้ำซ้อนจริง ๆ”

เคทหัวเราะเบาๆ ส่ายหัวไปมาขณะมองตามหลังจนชายหนุ่มลับสายตา

“ขำอะไรอยู่หื้ม”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ  แขนแกร่งยกขึ้นกอดคอคนตัวเล็กที่นั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวแล้วรั้งเข้าหาตัวอย่างที่ทำอยู่เป็นประจำ

“เปล่า ๆ แค่เห็นอะไรตลก ๆ เฉย ๆ  เอ้อ! แล้วยัยบริ้งค์กับยัยขวัญล่ะ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

เคทส่ายหัวยิ้ม ๆ ไม่ได้เล่าอะไรมากมาย แล้วเปลี่ยนประเด็นไปที่เพื่อนสนิทแทน

“น่าจะอีกนาน หิวแล้วเหรอ”

“นิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรรอได้”

“จะเริ่มฝึกงานเมื่อไหร่?”

“จันทร์หน้า แล้วนายล่ะ พ่อเรียกให้ไปเริ่มงานอาทิตย์หน้าเหมือนกันไหม”

“อืม ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ เผื่อเธออยากย้ายที่ฝึกงาน”

เคทเลิกคิ้วมองซันด้วยความแปลกใจ ประโยคที่ดูเหมือนจะธรรมดาแต่เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา เหมือนมีความหมายอะไรที่แอบแฝงมากกว่านั้น

ทำให้หวนนึกไปถึงปฏิกิริยาของเพื่อนชายเมื่อตอนที่ได้อ่านอีเมลตอบรับเป็นครั้งแรก

“ที่นี่มัน...มีอะไรพิเศษหรือเปล่า ทำไมนายดูกังวลใจยังไงชอบกล”

เคทเท้าคางหรี่ตาจ้องหน้าเพื่อนชายด้วยความสงสัย พยายามสังเกตสีหน้าแววตาต่าง ๆ ของอีกฝ่ายไปด้วย

ซันเหล่ตามองคนจ้องจับผิดแล้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ  ก่อนจะยกมือขึ้นดีดหน้าผากนูนเบา ๆ อย่างหยอกเย้า

“ก็แค่เป็นห่วงเธอเฉย ๆ”

“ฉันแค่ไปฝึกงานย่ะ ไม่ได้ไปรบ!”

เคทย่นจมูกใส่แล้วหันมาทำทีว่าให้ความสนใจกับการอัพเดตชีวิตลงบนโซเซียล แต่ในสมองกลับกำลังทบทวนคำพูดต่าง ๆ เก็บไว้ในใจอย่างเงียบ ๆ

ซันเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานาน คงจะรู้อะไรมาไม่มากก็น้อย ดูท่าการฝึกงานครั้งนี้ของเธอ คงจะต้องมีเรื่องอะไรที่น่าเซอร์ไพรส์รออยู่เยอะแน่ ๆ