กำลังใจของน้องเนย

สวัสดีค่ะเราขอแนะนำตัวก่อนน๊า เราชื่อน้องเนย ลูกพ่อคีย์แม่ตาหวานเป็นลูกคนที่สี่ค่ะ ตอนนี้อายุก็18ปีแล้วค่าและกำลังจะจบมอหกในอีกไม่กี่วัน เรามีพี่น้องเยอะมากเลยนะ คนแรกพี่ชายคนโตของเราชื่อพี่อคินแล้วก็พี่ครีมพี่สาวผู้เข้มงวดกับน้องๆทุกคนซึ่งเป็นฝาแฝดพี่อคิน ตามมาด้วยเจ้เค้กพี่สาวฝาแฝดเราเองที่สนิทกันที่สุด และคนสุดท้องน้องเล็กสุดเจ้าเจแปนจอมป่วน

วันนี้เราจะไปสอบเราเลยอยากได้กำลังใจจากพี่วาตะ เราเลยนั่งดูรูปพี่วาตะเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจโดยการจุ๊บที่รูปหล่อๆเหมือนอปป้าเกาหลีแม้จะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นก็เหอะ^^

"เป็นกำลังใจให้น้องเนยด้วยนะคะพี่วาตะ จุ๊บ จุ๊บ ^^"

พี่วาตะเป็นลูกชายลุงนายซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อกับแม่ ตอนนี้พี่วาตะเค้าเรียนอยู่ที่อเมริกาแต่ก็จะกลับมาแล้วนะ มาทำตามสัญญา.......

พี่วาตะอายุมากกว่าเราสองปีตอนนี้ก็น่าจะ20

อยากจะบอกว่าเราสองคนเป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน (แบบไม่เป็นทางการ) มาตั้งแต่เด็ก แม่เล่าให้ฟังว่าพี่วาตะบอกชอบเราตั้งแต่เราอายุแค่หนึ่งขวบเองนะตอนนั้นพี่วาตะอายุสามขวบ พี่วาตะให้พวงกุญแจพี่มิคกี้เม้าท์ให้เราด้วยนะ แม่เก็บไว้ให้และเอามาให้เราตอนขึ้นมอหนึ่งเราห้อยมันที่กระเป๋านักเรียนตลอดจนถึงปัจจุบัน โหนับดูก็หลายปี และนั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน

แล้วพอโตขึ้นมาหน่อย วันนั้นเป็นวันแต่งงานแม่กับพ่อ เรากับพี่วาตะก็มาเจอกันเป็นครั้งที่สองตอนนั้นเราจำพี่วาตะไม่ได้หรอกเพราะตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่ญี่ปุ่นก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลยแม่บอกแค่ว่าพี่วาตะเป็นลูกชายเพื่อนพ่อ ในตอนนั้นเราสามขวบพี่วาตะห้าขวบ รูปถ่ายของเราสองคนก็ยังอยู่ในอัลบั้มรูปงานแต่งงานของพ่อกับแม่ มีหลายรูปมากแต่มีอยู่รูปนึงที่เป็นไฮไลท์ รูปนั้นเป็นรูปพี่วาตะจุ๊บปากกับจุ๊บแก้มเราข้างท่ามกลางญาติสนิทมิตรสหายหลายร้อยคนในวันนั้นที่มาร่วมงาน แม่เล่าว่าพ่อคีย์โมโหจนควันออกหูเลยที่ลูกสาวโดนหนุ่มน้อยจุ๊บปากกับแก้ม แต่ทุกอย่างก็ผ่านไป เพราะแม่หวาน เรากลับมาเปิดดูกี่ครั้งก็เขิน ตอนนี้ก็ยังเขินเลยค่ะ><" เราจิ๊กมาไว้ที่ห้องเราใบนึงด้วยแอบเอาไว้ใต้หมอน

และครั้งล่าสุดที่เราได้เจอกันก็ตอนเราห้าขวบพี่วาตะเจ็ดขวบ ตอนนั้นพี่วาตะมาอยู่กับอาม่าอากงของพี่วาตะช่วงปิดเทอมช่วงนั้นพี่วาตะจะมาเที่ยวเล่นที่บ้านเราบางวันเรากับเจ้เค้กก็ไปบ้านพี่วาตะ อากงกับอาม่าพี่วาตะก็รักเรากับเจ้เค้กมากเพราะท่านไม่มีหลานสาวมีแต่หลานชายคือพี่วาตะกับวายุ เราสนิทกันมากจริงๆค่ะทั้งสี่คน พี่วาตะจะใจดีกับเรามากเป็นพิเศษ และก่อนพี่วาตะจะกลับพี่วาตะก็มาขอจองเราไว้เป็นเจ้าสาวในอนาคต

คิดแล้วก็เขินอีกละ

เรายังจำคำสัญญาในวันนั้นได้ดีเลยนะแม้จะอายุแค่ห้าขวบเพราะอะไรน่ะเหรอ....ก็เพราะแม่เราถ่ายคลิปไว้ไง5555

วันนั้นพี่วาตะจะกลับอเมริกาเพราะโรงเรียนที่โน่นใกล้เปิดแล้วพี่วาตะมาลาเราบอกคงอีกนานถึงจะได้กลับมา เราไม่ยอมให้กลับเราร้องไห้หนักมากใครพูดใครปลอบก็ไม่ยอมฟัง เราไม่ยอมให้พี่วาตะกลับท่าเดียว แต่พี่วาตะก็พูดให้คำมั่นสัญญาว่าจะกลับมาหาเรา และได้บอกอีกว่าถ้าเราโตขึ้นพี่วาตะจะให้เราเป็นเจ้าสาว นั่นก็แปลว่าจะให้เราแต่งงานกับพี่วาตะน่ะสิ ซึ่งเราก็เชื่อในคำมั่นสัญญานั้นนะ เราพยายามทำให้ตัวเองโตขึ้นเร็วๆโดยการกิน!!! กินทุกอย่างที่ขวางหน้า โดยเฉพาะขนมและเค้กอร่อยๆที่ร้านอานัตตี้เพื่อนของแม่และเป็นอาของพี่วาตะกับวายุจนตอนนี้น้ำหนักหน้าตราชั่งของเราอยู่ที่.....

75กิโล+++ เราคงโตพอที่จะเป็นเจ้าสาวพี่วาตะแล้วใช่ไหม 

เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกจากเรื่อง เจ็บเพราะรัก (คีย์&ตาหวาน) ใครที่ยังไม่เคยอ่านไปตามอ่านกันได้นะคะ ขอเตือนให้เตรียมทิชชู่ซับน้ำตา