ตอนที่ 25 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ตอนที่

25

แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

      ค่ำคืนนั้นงดงามราวกับความฝัน...

       บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพ อคิณและพราวตะวันกำลังนั่งทานอาหารค่ำด้วยกัน ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนโรแมนติก แสงเทียนบนโต๊ะสะท้อนแววตาที่มีความสุขของคนทั้งสอง ขณะที่เบื้องหลังคือทะเลดาวที่ส่องระยิบระยับ

       “ไม่ยักรู้นะคะว่าท่านประธานจะมีมุมโรแมนติกแบบนี้กับเขาด้วย” พราวตะวันแกล้งแซว ขณะจิบไวน์รสเลิศ

       อคิณหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เขาเอื้อมมือข้ามโต๊ะมากุมมือของเธอไว้ “กับคุณ ผมมีทุกมุมที่คุณยังไม่เคยเห็นอีกเยอะครับ”

       บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรกัและความเข้าใจที่สมบูรณ์แบบ ทันใดนั้นเอง

       โทรศัพท์มือถือของพราวตะวันที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมาเบาๆ หน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมาปรากฎชื่อที่เธอเคยจดจำขึ้นใจ “ P’ Film ”

       รอยยิ้มบนใบหน้าของพราวตะวันชะงักไปชั่วครู่ หัวใจของเธอกระตุกวูบด้วยสัญชาตญาณ แต่มันเป็นเพียงชั่ววูบเดียวเท่านั้น เธอเหลือบมองใบหน้าของอคิณที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผู้ชายที่มอบความสุขและความปลอดภัยให้เธอในตอนนี้

       เขาสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอและมองไปยังโทรศัพท์ที่ยังคงสั่นไม่หยุด

       “รับสายก่อนก็ได้นะครับ” อคิณพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งและเต็มไปด้วยความไว้ใจ

       พราวตะวันส่ายหน้าช้าๆ เธอไม่ได้ลังเลแม้แต้น้อย ปลายนิ้วเรียวของเธอเลื่อนไปกดปุ่มสีแดงเพื่อตัดสาย สายเรียกเข้านั้นอย่างเด็ดเดี่ยว ก่อนจะคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ตัดขาดการติดต่อจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

       เธอเงยหน้าขึ้นสบตาอคิณอีกครั้ง แววตาของเธอแน่วแน่และมั่นคงกว่าครั้งไหนๆ

       “ไม่มีอะไรสำคัญค่ะ” เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “กว่าตอนนี้แล้วค่ะ”

       คำพูดของเธอทำให้อคิณรู้สึกเหมือนหัวใจทั้งดวงถูกเติมเต็มจนสมบูรณ์ เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้ว...

       รอยยิ้มของอคิณค่อยๆ จางลงเมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นใครบางคน พราวตะวันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงจึงมองตามไป และได้เห็น นิชา ในชุดเดรสสีแดงเพลิงที่โดดเด่น กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะของพวกเขาราวกับนางพญา

       “อ้าว พี่คินน์ บังเอิญจังเลยนะคะ ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่” น้ำเสียงของเธอหวานหยดย้อย แต่แววตาไม่เป็นมิตรอย่างสิ้นเชิง เธอจงใจเรียกชื่อเล่นของอคิณเพื่อแสดงความสนิทสนม

       อคิณขมวดคิ้วทันที น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเป็นทางการ “นิชาคุณมาทำอะไรที่นี่”

       นิชาเมินคำถามของอคิณแล้วหันไปใช้สายตาประเมินของพราวตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้า “สวัสดีค่ะ พราวตะวัน สบายดีไหม” เธอจงใจเน้นย้ำความสัมพันธ์ในอดีตของเธอกับอคิณแทน

       “แหม ชุดสวยจังเลยนะ แต่สีครีมแบบนี้ ปกติพี่คินน์เขาไม่ชอบให้ใครใส่หรอกนะ เขาบอกว่ามันดูจืดชืดยกเว้นนิชาคนเดียวน่ะ” เธอยิ้มหวาน แต่สายตากลับจ้องไปที่อคิณราวกับจะทวงคืนคนรักเก่า

       พราวตะวันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว แต่เธอก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “คงเป็นรสนิยมเมื่อก่อนหรือเปล่าคะ” เธอยิ้มตอบอย่างสุภาพ “แต่ตอนนี้ สามีของฉันบอกว่าฉันใส่สีนี้สวยที่สุดแล้วค่ะ”

       คำว่า “สามีของฉัน” ทำให้ใบหน้าของนิชาเจื่อนลงเล็กน้อย อคิณถือโอกาสนั้นพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและหนักแน่น “ผมว่าคุณคงจำอะไรผิดไปเยอะนะนิชาและที่สำคัญ ผมไม่คิดว่าคุณมีสิทธิ์มาวิจารณ์ภรรยาของผม”

       เขาเอื้อมมือมาวางทับมือของพราวตะวันที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างปกป้อง “เรากำลังมีเดทที่สำคัญกันอยู่ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็เชิญ”

       นิชาหัวเราะในลำคออย่างไม่ยอมแพ้ “เดทเหรอคะ ร้านนี้เป็นร้านโปรดของนิชากับพี่คินน์เลยนะ จำไม่ได้เหรอคะพี่คินน์ โต๊ะมุมนี้ไงคะ ที่เราชอบมานั่งด้วยกันบ่อยๆ” เธอจ้องเข้าไปในตาของอคิณพยายามจะรื้อฟื้นความทรงจำที่เคยมีร่วมกัน

       นิชาเริ่มต้นเปิดฉากรุกรานด้วยสงครามประสาท เธอยังไม่ยอมแพ้ เธอพยายามพูดถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยมีร่วมกันกับอคิณ เพื่อทำให้พราวตะวันรู้สึกเป็นส่วนเกิน

       เธอยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นมา “พี่คินน์จำไวน์ขวดนั้นที่เราดื่มกันที่ปารีสได้ไหมคะ ขวดนี้รสชาติสู้ไม่ได้เลยเนอะ”

       “ผมจำไม่ได้หรอกนิชา เรื่องมันนานมาแล้ว” อคิณกล่าวเสียงแข็ง ก่อนจะเอื้อมมือมาวางทับมือของพราวตะวันที่วางอยู่บนโต๊ะ “ตอนนี้ผมอยู่กับภรรยาของผม และเรากำลังมีความสุขกันดี”

       นิชาชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบแสร้งทำหน้าเห็นใจ “พอได้ยินว่าพี่คินน์ต้องแต่งงาน นิชาเป็นห่วงแทบแย่ กลัวว่าจะไม่มีคนดูแลคินน์ได้ดีเท่านิชา โดยเฉพาะเรื่องอาหาร พี่คินน์เขาไม่ชอบทานเผ็ด” เธอหันไปบอกพราวตะวัน

       “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ฉันกับสามีก็กำลังเรียนรู้กันใหม่ค่ะ อะไรที่เดิมๆ ก็อาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะคะ ไม่จำเป็นต้องเหมือนเดิมเสมอไปค่ะ”

       นิชาจำใจต้องลุกขึ้นยืน แต่เธอก็ยังไม่ยอมจบง่ายๆ ขณะทีเดินผ่านพราวตะวัน เธอแกล้วทำกระเป๋าถือหล่นลงพื้น เมื่อก้มลงเก็บก็ฉวยโอกาสกระซิบข้างหูพราวตะวันด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน

       “ของที่เคยเป็นของฉัน ยังไงมันก็ต้องเป็นของฉันอยู่วันยังค่ำ จำไว้”

       พูดจบเธอก็เดินจากไป ทิ้งบรรยากาศที่เคยโรแมนติกให้พังทลายลงจนหมดสิ้น

       “พราว” อคิณเอื้อมมือไปกุมมือพราวตะวัน “ผมขอโทษนะ ผมไม่คิดว่า”

       พราวตะวันค่อยๆ ชักมือกลับอย่างเผลอตัว สัมผัสของเขาที่เคยทำให้เธออบอุ่นใจ บัดนี้กลับทำให้เธอรู้สึกสับสน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ” น้ำเสียงของเธอเรียบเฉยจนน่าใจหาย

“เธอไม่ได้เข้าใจ เธอไม่เข้าใจอะไรเลย”

คำพูดของนิชายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ร้านโปรดของพวกเขา โต๊ะมุมนี้ที่เราชอบมานั่งด้วยกัน ไวน์ที่ปารีส เรื่องราวและความทรงจำมากมายที่เธอไม่เคยรู้ อดีตที่จับต้องไม่ได้แต่กลับทำให้พราวตะวันรู้สึกไม่มั่นใจ

พราวตะวันก้มหน้าลงมองจานอาหารที่พร่องไปเพียงเล็กน้อย เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กำแพงบางอย่างที่มองไม่เห็นได้ก่อตัวขึ้นในแววตาของเธออีกครั้ง อคิณมองท่าทีที่เปลี่ยนไปนั้นด้วยหัวใจที่หล่นวูบ

ที่เขาใจดีกับเธอ ที่เขาอ่อนโยนกับเธอ เป็นเพราะเขารักเธออย่างที่เขาบอกจริงๆ หรือเป็นเพียงเพราะเธอเข้ามาในเวลาที่เหมาะสม เวลาที่เขาแค่ต้องการใครสักคนมาแทนที่เงาของความรักครั้งเก่าที่ยังฝังใจ

ความเชื่อใจที่เธอเพิ่งจะมอบให้เขาทั้งหมดใจ บัดนี้กลับถูกสั่นคลอนด้วยคำถามเดียวที่ดังก้องอยู่ในใจ

เขาลืมรักเก่าได้จริงๆ แล้วหรือยัง